De huilende libertijn door Andreas Burnier

Titel De huilende libertijn Auteur Andreas Burnier Amsterdam, 1981, 4e druk. 1e druk 1970 Samenvatting Jean Brookman was een 22-jarige studente filosofie. Ze leefde samen met haar vriendin Corinne in een appartement in Amsterdam. Corinne was van edele afkomst, maar ze had haar familie de rug toegekeerd, omdat die het niet goed vond dat zij microbiologie studeerde en een relatie had met een vrouw. Wat Corinne niet wist was dat Jean ook een liefdesrelatie had met de 28-jarige Laïs. Laïs was een begaafde historica en een schrijfster van artikelen waarin ze commentaar gaf over bepaalde onderwerpen. Op een dag vertelde Laïs aan Jean dat haar andere liefde, Stephanie, al weken niets meer van had laten horen. Stephanie werkte werkte voor het ministerie van buitenlandse zaken en zat op het moment in Malaga voor diplomatieke doeleinden. Laïs verzocht Jean om daar eens te gaan informeren bij Stephanie waarom ze niets meer van zich had laten horen. Jean zou dat op zich wel willen, maar ze had al reisplannen gemaakt om met Corinne naar Marokko te gaan. Haar uiteindelijke keuze om naar Malaga te gaan werd gestimuleerd door het feit dat ze met een studiegenote, Kiki, die ze erg knap vond, mee kon reizen. Zo gingen ze met z'n zessen in een busje op weg. In Bungos besloot Jean om alleen verder te reizen uit angst dat anderen zich zouden gaan storen aan haar geflikflooi met Kiki, die ook wel wat in haar zag. Aldus aangekomen in Malaga komt Jean tot de ontdekking dat Stephanie lid is van een Spaanse verzetsbeweging, die geleid werd door een rijke dame, Paola genaamd. Deze groepering bereidde een revolutie voor waarin de gevestigde macht zou worden vervangen door een uiteindelijke dem. macht. Hoewel Jean zich niet interesseerde in de Spaanse politiek, besloot ze toch om zich erbij aan te sluiten, omdat ze de plannen had om een instituut te beginnen voor elite meisjes. Zij zouden moeten worden opgeleid tot een zodanig niveau, dat ze belangrijke sociale posten zouden gaan bekleden. Het uiteindelijke doel was dan een machtsovername door vrouwen van bovenaf begonnen. Jean werd fysiek gehard en na een geslaagde missie ging ze na het strand en werd daar terwijl ze hasj rookte gepakt door de Spaanse politie. Omdat Stephanie goede contacten had was ze snel weer vrij en toen vertelde Jean Stephanie haar plannen. Tussentijds bekende zij haar liefde voor Stephanie en daarna beleefde ze een helse nacht. Snel werd ook Paola overtuigd van de goedheid van hun plan en zorgde voorlopig voor de financiële steun. De academie werd gevestigd in de westelijke Sahara. De opleiding bestond niet alleen uit intellectueel en cultureel onderwijs, maar ook uit fysieke en ideologische training. Er werden goedkope mannelijke arbeidskrachten aangetrokken als huishouders en partners voor de meisjes. Hoewel de academie veel maatschappelijke topposities voor de meisjes opleverde zagen Jean, Stephanie en Laïs na 15 jaar in dat de vrouwelijke sekse nooit de macht over zou kunnen nemen, gewoonweg omdat ze leger nooit in handen zouden krijgen. Dus moesten ze wachten op de komst van de Hemelse Dochter die de vrouwelijke sekse zou verlossen van de onderdrukking. Jean, die inmiddels geen seksuele relatie meer had met wie dan ook, vertrok naar Griekenland. Daar besloot ze gedichten te gaan schrijven en na een tijdje begon ze met het bestuderen van allerlei wetenschappen, omdat ze een boek wilde gaan schrijven die de verbanden tussen de wetenschappen zou gaan beschrijven. Nadat ze een vrouw, Daphne genaamd, has gered van haar man die haar mishandelde vertrokken ze eerst naar Athene en vervolgens naar West-Turkije. In beide plaatsen troffen ze een vrouwenopstand aan die streefde voor hun mensenrechten. Maar eveneens werd deze in beide plaatsen neergeslagen en daarbij vielen vele doden en gewonden. Nadat Daphne had besloten weer terug te gaan naar haar man, zag Jean op een dag in Turkije, in een roes, de goddelijke Dochter verschijnen, of ze dit had gezien bleef een raadsel, maar voor haar gevoel was deze gekomen om het begin van de machtsovername te gaan verkondigen. Titelverklaring Een libertijn is een vrijgelaten slaaf in het antieke Rome. Hij heeft enkele, maar niet alle rechten. Jean is een vrouw en zij meent ook niet alle rechten te hebben. Een libertijn is ook een vrijdenker ok iemand die zich niet aan de gevestigde regels van geloof of moraliteit wil houden. Het woord werd vroeger ook gebruikt voor een losbol. Al deze eigenschappen zijn verenigd in Jean. Het depressieve einde van het boek verklaart het huilende in de titel. Een romanticus legt de nadruk op het pessimisme. Dat zien we in de titel terug in het woord "huilende". Een libertijn is iemand die zich niet aan de gevestigde regels van het geloof en moraliteit wil houden, het dus niet eens is met zijn leven. Een romanticus is het ook niet eens met het leven op dat moment.
Perspectief Het perspectief in het boek ligt afwisselend bij de vertelster Jean Brookman en het personage Jean Brookman. Aan het eind lopen deze 2 op elkaar in, omdat Jean dan de leeftijd heeft gekregen om op haar leven terug te kijken. M.b.t. de literaire romantiek komt het gevoel van het personage zeer goed tot uitdrukking, omdat de vertelster en het personage dezelfde figuur zijn. In een boek waar de verteller een buitenstaander is komt het gevoel van de hoofdpersoon vaak minder sterk over. Thema Het hoofdthema is de vergeefse strijd om de macht, die door een groep intellectuele vrouwen wordt gevoerd. Hun doel gaat veel verder dan alleen maar emancipatie en gelijkberechtigheid. Uiteindelijk moet de vrouw de heerschappij van de man overnemen. Nauw verwant aan dit thema is de overtuiging dat homoseksuele liefde tussen vrouwen superieur is. Motieven - emancipatie en gelijkberechtiging voor de vrouwen - homoseksualiteit - het omkeren van de bestaande waarden - godsdienstige/religieuze achtergrond Genre Het boek is een fantasieverhaal. Het heeft de kenmerken van een realistische traditionele roman, maar door zijn absurdistische trekken wijkt het er vanaf. Het boek is in dit opzicht een literaire roman, omdat de schrijfster zich met haar gevoel heeft laten meeslepen en een fantasieverhaal heeft geschreven, de realiteit treedt een beetje naar de achtergrond. Ze heeft het boek niet zozeer geschreven voor het verhaal, maar meer om naar aan-leiding van het verhaal haar ideeën naar voren te brengen. Stijl Er is een gekunstelde en geladen barokachtige stijl, die spanningen oproept en onverwachte effecten tot stand brengt. Er komen veel uitdrukkingen uit vreemde talen in voor. De humor is soms bijtend op de maatschappij, wat weer duidt op de onvrede over de wereld waarin de romanticus leeft.
Literaire stroming De roman behoort niet een duidelijke literaire stroming, maar het is een moderne roman. Het boek heeft als overeenkomsten met de romantiek de volgende punten: Idealisme: Een groep intellectuele vrouwen wil dat er ooit een heerschappij van de vrouwen komt. Dit is iets werkelijk zo voorstellen of vormen dat het beantwoord aan het ideaal van de schrijfster. Dit ideaal is dus voor de schrijfster, dat er een revolutie van vrouwen komt, gevolgd door een vrouwenmaatschappij. Onvolmaakte wereld: De groep vrouwen is het niet eens met deze wereld. Deze wordt teveel beheerst door mannen. Voor hen is het pas een volmaakte wereld als de vrouwen de macht in handen hebben. Er bestaat dan niet zoals ny een seksfascisme en een vierde wereld die bestaat uit onderdrukte vrouwen. 'Vlucht': De persoon in het boek 'vlucht' in het gewapend verzet tegen alles wat maar mannelijk is. De vrouwen willen een vijfde colonne oprichten, waar m.b.v. vrouwenacademies vrouwen wordt geleerd om mannen alleen maar als consumptiegoed te zien en carriere te maken en zo uiteindelijk de wereldmacht in handen te krijgen. De hoofdpersoon verwacht ook een soort Messias die de vrouwen te hulp komt in de vorm van de Dochter, afkomstig van de Moeder. Humor: In de recensie staat: "De humor van de passies lijdt tot de pijn van de passies." Algemene conclusie m.b.t. de literaire romantiek De schrijfster prof. C.I. Dessaur is ontevreden over de achtergestelde positie in de gehele wereld. Daarom schrijft ze vluchtend achter de mannennaam Andreas Burnier een roman waarin zij haar ongenoegen daarover uit. Dit wordt zodanig gedaan dat ze een geplande vrouwelijke machtsovername als doel voor de hoofdfiguren laat ontstaan. Opvallend is dat alle hoofdfiguren vrouwelijk zijn en ook dat zij allen lesbische gevoelens hebben. De schrijfster laat het verhaal in een groot aantal landen plaatsvinden om duidelijk te maken dat vrouwen overal achtergesteld zijn en waarschijnlijk zullen blijven. Wel beseft ze dat het waarschijnlijk een onhaalbaar ideaal is en zal blijven en dit laat ze in haar roman ook merken doordat de hoofdpersoon hetzelfde inzicht krijgt. Het romantische karakter blijkt dus uit haar ontevredenheid met de maatschappij, haar vlucht in een mannennaam en de manier waarop ze haar onvrede wil tonen aan anderen. Bovendien berust ze uiteindelijk in het feit dat haar idealen niet verwezenlijkt zullen worden.