Algemeen
Dimitri Verhulst, “De helaasheid der dingen”, Olympus, Amsterdam 2012 (eerste druk bij Contact, Amsterdam 2006)
Samenvatting
Omdat het boek uit verschillende korte verhalen bestaat, is een beknopte samenvatting erg moeilijk te geven. Dit leesverslag bevat een analyse van de inhoud/stijl/personages. Voor een samenvatting verwijs ik door naar andere leesverslagen.
Zakelijke informatie
Op de kaft staat eigenlijk alleen een plantje in een pot, met op de achtergrond de vage schimmen van een raam. Het plantje is belicht met een soort goudkleurige gloed.
De tekst is niet geïllustreerd, en ik denk dat dit de beste keuze is omdat het verhaal sowieso al heel erg beeldend wordt verteld. Je krijgt meteen een beeld van iedere situatie en de omgeving.
Het boek is een Roman.
De tekst is onderverdeeld in 12 hoofdstukken die allemaal een beetje een vreemde titel hebben.
De titel geeft wel iedere keer een situatie weer die in dat hoofdstuk wordt beschreven, en vaak is
deze situatie kenmerkend voor een deel van het leven dat beschreven wordt.
Het boek heeft 206 pagina’s.
Bij de meeste boeken is de titelverklaring heel erg simpel. Bij dit boek ligt dat iets anders. Naar
mijn idee geeft het weer hoe de schrijver (het boek is autobiografisch) terugkijkt op zijn jeugd. Het
is niet dat hij met walging terugkijkt, of denkt dat hij het anders zou moeten hebben gedaan, maar
beseft zich wel dat hij zich al die tijd heeft neergelegd bij een situatie die totaal niet ideaal is
geweest. Hij beseft dat hij mee is gegaan in de wereld zoals deze hem werd aangereikt. Het woord
helaas staat naar mijn idee dus ook voor de vanzelfsprekende acceptatie van iets wat niet ideaal is.
Het je beseffen, maar er niks aan doen.
Perspectief
De verteller is een ik-persoon, dit zie je omdat alles vanuit een jongen is geschreven. Je beleeft het verhaal vanuit zijn ogen, met zijn gedachten. De schrijver wil je iets laten zien, en heeft hierom denk ik voor het ik-perspectief gekozen. Het gevolg van dit perspectief was bij mij verrassend genoeg niet dat ik me inleefde, iets wat ik normaal bijna automatisch doe. Ik ging juist meer nadenken over hoe de meeste mensen en ikzelf kijken naar een situatie als deze. Iedereen heeft er namelijk vooroordelen over. Ik denk ook dat dit een doel van de schrijver is geweest, om de andere kant te laten zien van een wereld die de meeste mensen denk ik niet van zo dichtbij kennen, maar waar iedereen wel een oordeel over heeft. Ikzelf ging deze mensen vanuit een ander oogpunt bekijken.
Thema
Het meest voor de hand liggende thema blijft alcoholmisbruik. Dit is wat het meest letterlijk wordt beschreven. Iedereen in de omgeving van Dimmentrie lijkt te drinken, en niet een beetje ook. De gevolgen voor een jonge jongen worden duidelijk beschreven, en de invloed die alcohol heeft op onderlinge verhoudingen wordt ook pijnlijk duidelijk.
De mentaliteit binnen een gemeenschap is naar mijn idee ook een belangrijk thema. Het dorp Reetveerdegem wordt door de schrijver bijna als apart van de rest van de maatschappij beschouwd. De normen en waarden die er gelden wijken erg af van wat je meestal tegen zou komen. Het lijkt wel alsof Reetveerdegem de hele maatschappij is die bekend is onder de inwoners. Ook wordt beschreven hoe dicht iedereen in een dorp eigenlijk op elkaar zit en hoe men moet vechten om het wel of niet behouden van een imago dat door anderen aan hen is gegeven.
Het hoofdthema van het boek is naar mijn idee de vader-zoonrelatie. De relatie tussen Dimmentrie en zijn vader valt eigenlijk niet te omschrijven als een gezonde vader-zoonrelatie. Zijn vader is er niet voor hem op de manier zoals wij dat zouden verwachten van een vader. Hij toont zijn liefde voor zijn zoon niet door middel van steun en liefde, maar door hem overal mee naartoe te slepen. Ook naar plaatsen waar een kind niet thuis zou horen, zoals een café. Toch heeft Dimmentrie erg veel bewondering voor hem. Hij neemt het voor hem op en verzorgt hem wanneer hij dit kan. Wanneer hij zelf een zoon heeft, vergelijkt hij zichzelf met zijn vader zonder dit letterlijk zo uit te spreken. Hij voelt geen echte vaderlijke liefde voor zijn kind, en al zou hij het voelen, dan zou hij niet weten of dit ook werkelijk het gevoel zou zijn dat ‘hoort’. Hij loopt dus tegen dezelfde dingen aan. Het grote verschil is echter dat Dimmentrie zijn oude omgeving heeft verlaten. Hij heeft ermee afgerekend in de praktijk, maar zijn gevoel wil dit nog wel eens tegenspreken.
Personages
Dimmentrie (Dimitri) Verhulst is het grootste deel van het boek een jongen van ongeveer 14 jaar. Dat schat ik, er wordt namelijk over 10 en 13 jaar gesproken, maar ik weet ook dat hij geen 16 is. Hij is een behoorlijk sterke jongen naar de buitenwereld, en naar mijn idee ook niet onzeker. Toch heeft hij niet heel erg veel zelfvertrouwen. Hij leeft in een harde wereld en lijkt hier niet voor terug te krabbelen. Ik hoor hem nooit bang zijn voor bepaalde situaties. Maar hij is zeker geen leider in het geheel. Dit komt denk ik voor een groot deel ook omdat hij de jongste is, hij laat de meeste situaties meer over zich heen komen zonder een erg duidelijke mening. Er zit ook een stuk in het boek waarin hij ouder is, en verrassend genoeg is hij hier heel hard en denkt veel aan zijn eigenbelang, al geeft hij hier in werkelijkheid weinig aan toe. Ik haal uit het boek weinig karaktertrekken, omdat hij het eigenlijk allemaal maar accepteert zoals het is. Dit is meteen ook de ontwikkeling die hij doormaakt, de weg naar besef van de situatie maar het toch blijven accepteren. Wanneer hij echt volwassen is, is hij wel volledig uit deze wereld gestapt, mede door de komst van zijn zoon en beseft hij dat hij een buitenstaander is geworden. Ik weet niet of hij dit als een positief of negatief iets ziet.
Het boekverslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden