De helaasheid der dingen door Dimitri Verhulst

De categorieën die besproken zullen worden zijn ten eerste het engagementsargument, daarnaast ook het intentioneel argument en het stilistisch argument.

De auteur schrijft in dit boek zijn eigen levensverhaal, dit wijst meteen al op een grote betrokkenheid van de auteur omtrent het onderwerp. Het onderwerp van dit boek is, ruim gezegd, de lagere sociale klasse. Dit onderwerp speelt toch altijd wel in de actualiteit, meestal wordt deze klasse op een negatieve manier getoond wat ervoor zorgt dat er bij het publiek meteen een slecht beeld opgeroepen wordt omtrent deze klasse in de maatschappij. De auteur zijn eigen mening over deze sociale klasse komt naar voor in het boek, deze is natuurlijk meer naar de positieve kant aangezien het over zijn eigen familie gaat. Hij brengt naar voor dat deze mensen in bepaalde principes geloven die toch wel meer waarde hebben dan de dingen waarin de hogere sociale klasse gelooft. Ook hun loyaliteit en de vrijgevigheid bewijst dit. Op het einde van het verhaal, als de auteur al wat bekendheid verworven heeft, merken we dat hij de levensstijl van zijn familie benijdt en deze dus ook verdedigt.

De bedoeling van de auteur was volgens mij het echte leven naar voor brengen. Ook al wekt dit in eerste instantie een negatief beeld op, naarmate je verder leest groeit er een bepaalde sympathie voor deze mensen. Het was volgens mij niet zijn bedoeling dat dit negatieve beeld verdween maar wel dat er daarnaast een gevoel van sympathie groeide. Of hij dit al dan niet bereikt heeft is persoonlijk voor elke lezer, bij mij is dit alleszins wel zo.

De auteur hechtte niet veel belang aan de stijl waarin hij schreef, het gaat vooral om de inhoud. Ik vind dit een positief element aan het boek, de inhoud van het verhaal vraagt niet om een mooie stijl. Het mag allemaal wat ruwer. Zijn taalgebruik is ruw maar wel opvallend. Hij schrijft veel in spreektaal, wat de bedoeling om het echte leven naar voor te brengen nog meer benadrukt. Wetende dat hij veel spreektaal gebruikt in zijn boek zou je denken dat de zinnen ook makkelijk te lezen zijn, dit is echter een verkeerde veronderstelling. De zinsbouw die de auteur gebruikt is vaak ingewikkeld, je moet er de concentratie bijhouden om nauwkeurig te begrijpen wat er staat. Ook zijn de zinnen vaak langer dan nodig.

Over het algemeen vind ik het een goed boek, het is niet wat je zou verwachten van een levensverhaal. Het komt vooral negatief naar voor, wat de meeste mensen toch niet durven toegeven als het over persoonlijke zaken gaat.