De helaasheid der dingen door Dimitri Verhulst

Dimitri Verhulst
De helaasheid der dingen
Uitgeverij Contact, Amsterdam
Eerste druk januari 2006
Negenendertigste druk mei 2009
Roman, 207 pagina’s

Motto’s

‘Het verbaasde me dat je daaraan je leven kon wijden, de wereld nabootsen en daar niet helemaal in slagen, en wanneer je er wel in slaagt voeg je slechts het vergankelijke aan het vergankelijke toe, dat wat je niet kunt krijgen aan dat wat je niet hebt’.
Pierre Michon, Meesters en knechten


‘Waarom droom ik nu niet meer over mijn moeder? Misschien omdat ik te veel over haar geschreven heb, ik heb zelfs haar mooie profiel verspreid op de omslag van een boek, en ik heb haar aanwezigheid bezworen zonder ook maar iets te willen bezweren. Mij vil mijn moeder niet lastig, ik heb haar zelf opgeroepen door zoveel over haar te schrijven, maar ik vermoed dat ik uiteindelijk een literair personage heb geschapen, complex, artistiek, ingewikkeld, en daarmee is me de echte moeder ontvallen, de dode moeder. Ik ben de wees an een dode moeder omdat ik teveel over haar geschreven heb’.
Fransisco Umbral, Een wezen van verten

Opdracht

Voor windop. En ter nagedachtenis van mijn grootmoeder, die zich de schaamte wou besparen en stierf terwijl ik de laatste bladzijden van het manuscript voltooide.

Samenvatting

In ‘De helaasheid der dingen’ verteld Dimitri Verhulst op een autobiografische wijze over het troosteloze bestaan in Reetveerdegem. Te midden van de dronkaards en nutteloze figuren, die voor een deel zijn familie vormen, volgen we in deze roman het absurde leven van Dimitri. Het verhaal maakt vaak grote sprongen, waardoor je soms de indruk hebt een bundel van twaalf korte verhalen te lezen. Het volgt Dimitri van klein jongetje tot het punt dat hij zelf vader is. Ik zal de inhoud van het boek per hoofdstuk samenvatten.

1. Een schoon kind
De mooie Rosie Verhulst is teruggekeerd naar Reetveerdegem, tot grote vreugde van alle mannen die daar wonen. Dimitri woont samen met zijn ooms en vader bij zijn oma in. Bij dit huis word door Rosie Dimitri’s kleine nichtje Sylvie achtergelaten. Ze is namelijk weggelopen van haar man, maar op een dag komt hij haar toch te vinden.

Sylvie verschilt als de dag en de nacht met de losbandige inwoners van dat huis. Alcohol is een prioriteit, respectievelijk gevolgd door geweld en seks. Toch laat Sylvie zich op een avond verleiden mee te gaan met de wildebrassen naar de kroeg. Daar ontmoeten ze allemaal bijzondere figuren, en komt Sylvie er al snel achter wat het betekend om dronken te zijn. Zo komen ze ook André tegen, een melige zuipschuit die Sylvie’s werkelijke vader blijkt te zijn. Onder het scanderen van vieze liedjes strompelt het gezelschap die avond naar huis. Uiteindelijk komt de man die denkt Sylvie’s vader te zijn, haar ophalen.

2. De vijver der gezonken babylijkjes
Dimitri en enkele andere kinderen zwemmen bij mooi weer in een vijvertje, tot ze het verhalen horen over de oude Palmier, die haar kindjes in diezelfde vijver verdronken zou hebben. Palmier is een oude, onverzorgde dame die in een groot huis woont met een paar verwaarloosde dieren in en om het huis. Eén daarvan is haar hond Blondi, een arme hond die al jaren niet meer van haar ketting is geweest en waar zwerfhonden zich regelmatig aan vergrijpen. De kinderen brengen Palmier regelmatig bezoek en eten, want dat ze blijft leven is belangrijk. In de buurt wil met niet dat haar huis en grond verkocht wordt, dus elke dag dat ze in leven blijft is meegenomen. Wat volk om tegen te praten doet oude mensen immers altijd goed. Op een dag krijgt de hond jongen, die de kinderen, tot hun grote ongenoegen, moeten verdrinken in een zak in de vijver. De hond Blondi wordt bevrijd van haar ketting, maar niet meer teruggevonden, maar niet door de hoofdpersonen zelf. De kinderen (en zelfs de oudere Potrel) zijn altijd nogal bang geweest van de hond.


3. De ronde van Frankrijk
Zuipen is het belangrijkste in een leven zoals de hoofdpersonen dat leiden. Niet drinken, maar werkelijk zuipen. Het komt regelmatig voor dat er een agent langs de deur moet komen, om te vertellen dat er weer een gezinslid in het ziekenhuis ligt door toedoen van zijn geliefde dranken. Dit overkomt bijvoorbeeld Herman, nadat hij het wereldrecord bier drinken heeft verlegd. Potrel, de oom van Dimitri die nog steeds minderjarig is, heeft er de pest in dat hij zelf geen poging mocht wagen. Nu worden er in Reetveerdegem wel vaker aparte wedstrijden gehouden, zoals een naakte wielerwedstrijd. Potrel krijgt een ingeving en begint aan iets wat zijn lust en zijn leven wordt: een drinkwedstrijd op basis van de Tour de France. Hoe langer de etappes zijn, hoe meer drank de deelnemers weg moeten werken. Bij bier alleen blijft het niet: bij een bergklim dient men bijvoorbeeld trappiste te drinken en bij een sprint whisky, de lat wordt steeds hoger gelegd. Hij verzameld een handvol mensen, allemaal vreemde figuren op zich, die willen deelnemen. Ze sluiten zich op in een caravan om de wedstrijd uit te drinken. Potrel verteld zijn oma natuurlijk niet wat hij werkelijk aan het doen is, waardoor oma Verhulst er van overtuigd is dat haar kleinzoon het licht heeft gezien en aan het fietsen is geslagen. Van het weinige geld dat ze heeft (omdat haar zoons en kleinzoons er experts in zijn om voor het einde van de maand haar pensioengeld om te zetten in liters alcohol) koopt ze een racefiets voor Potrel. Hoewel het geweten even aan hem knaagt verkoopt hij de fiets aan een ijzerhandelaar voor een paar tientjes. Van dat geld kan hij zijn wedstrijd doorzetten. Ondanks zijn flitsende start in de eerste etappe, weet hij de rit te eindigen in het ziekenhuis.

4. Alleen de allenen
Omdat geen van de Verhulsts een baan heeft en het pensioentje van (o)ma er vaak al snel doorheen is, drinken en gokken de mannen vaak op krediet. Uiteraard kan dit nooit lang blijven duren, waardoor er vaak de deurwaarder aan te pas moet komen om de schulden te vereffenen. Ook nu kondigt de deurbel de komst aan van een man die niet gaat vertrekken zonder iets mee te nemen. De aanleiding is de gokschuld van Dimitri’s oom Zwaren. In het huis is weinig meer over, nadat hij de vorige keer de koelkast meenam (de aanleiding van de slechte melk in zijn koffie). Ze balen er flink van dat ze de televisie niet verstopt hadden. Zelfs een paar zielige woorden kunnen de deurwaarder er niet van weerhouden de tv toch in beslag te nemen. Het is toevallig net die avond dat Roy Orbison (een Amerikaanse zanger, gestorven in 1988) op tv komt, waar ze allemaal enorm fan van zijn. Er moet dus snel wat geregeld worden. Zwaren komt met de oplossing: ze zullen Orbison kijken bij een Iranees immigrantengezin (die overigens beter aangepast zijn dan zijzelf). Als blijk van hun dank wordt er bier en een sanseveria meegenomen (die de cover van deze uitgave siert). Het hoofdstuk dankt zijn titel aan het nummer “Only the Lonely” van Roy Orbison, waarbij
Dimitri’s vader, Pie, het niet droog houdt.

5. Het nieuwe liefje van mijn pa
In het woelige leven van de familie Verhulst komen en gaan vrouwen sneller dan de Talis. Er wordt dan ook niet vreemd opgekeken als er op een dag zich weer een dame aan de voordeur meld. Het is een knappe verschijning, omschreven als een one-hundred-and-eighty van een vrouw, die vraagt naar Pie Verhulst. Dimitri’s vader voelt er maar weinig voor om uit zijn bed te komen, het getuigen van een wilde nacht. De dame wordt op een stoel gezet die niet op instorten staat, terwijl de Verhulsten beneden zich vergapen aan de nieuwe tv en de prachtige vrouw die hun woonkamer is binnen komen wandelen. Potrel probeert Pie wakker te krijgen, maar zonder resultaat. Daarna pest Potrel Dimitri ermee dat het moeilijk zal worden zijn handen van de dame af te houden, als dat eenmaal zijn nieuwe moeder wordt.

Pie wordt toch nieuwsgierig en roept naar beneden wat de naam van die dame dan wel niet mag zijn. Potrel vraagt het na en ze blijkt Nele Fockedey te heten. ‘Nele Fuckaday’ schreeuwt hij terug naar boven. Zo wordt er nog wat over en weer geschreeuwd (“Hoe ziet ze eruit?” en “Zijt gij dat mens van eergisterenavond?”), voor aleer hij zich dan toch naar de benedenverdieping vergeeft. Het blijkt echter een dame van de Dienst Bijzondere Jeugdzorg te zijn, die de leefomgeving en omstandigheden van zijn zoon komt inspecteren.

Uiteraard zijn ze het er allemaal over eens dat er aan Dimitri’s opvoeding niets schort. Als de Nele dan ook nog vraagt of hij niet liever bij zijn moeder zou wonen antwoord hij: “mijn moeder is een hoer, madam!”


6. Iets over mijn moeder, mevrouw?
Hier wordt verteld hoe Dimitri is weggelopen bij zijn moeder. Allereerst moet er vermeld worden dat zijn moeder na veel rompslomp een pasplas heeft weten te bemachtigen. De pas wordt alleen omwille van medische redenen uitgereikt en geeft de bezitter ervan het privilege om altijd en over te mogen plassen.

Door een moeilijke bevalling (hoe precies wordt ons bespaart), worden de urinewegen van zijn moeder aangetast. Daarom stond ze op een gegeven moment zelfs ongegeneerd op de keukenvloer te urineren. Het laatste wat Pie dan ook deed voor hij haar definitief verliet, was daar een afvoerputje installeren.

Als ze op een dag samen naar het strand van Oostende gaan, hoopt zijn moeder wel voorrang te krijgen bij de toiletten met haar plaspas. Deze pas wordt immers overal te pas en te onpas tevoorschijn gehaald (al is het maar om korting bij de bus te kunnen krijgen). Dit blijkt echter vies tegen te vallen, en ze gaat de zee in om haar behoefte te doen. Dit is voor Dimitri hét moment om er vandoor te gaan, en hij grijpt die dan ook met beide handen dankbaar aan. Het laatste wat hij van zijn moeder ziet, is dat ze tot haar kin in het water staat, haar ogen dichtgeknepen, met één arm in de lucht waarin ze haar plaspas stevig vasthoud.

7. De pelgrim
Voor iedereen blijkt soms de maat vol. Sommige dingen kan een mens niet voortzetten. Zo besluit Pie Verhulst dat het nu meer dan tijd is om zichzelf aan te melden bij afkickcentrum ‘de pelgrim’. Eerst wil niemand geloven dat hij dit meent, ze zien het als een bevlieging, volkomen onzin. Toch zit hij daar te trillen, niet eens meer in staat om een sigaret in zijn mond te steken. Nooit meer, jamais, nooit meer drank, prevelt hij, en gaat opzoek naar de telefoongids. Na de medewerkers er via de telefoon luidruchtig van te hebben overtuigd dat hij een noodgeval is, mag hij zich op zaterdagmiddag komen melden. Zijn moeder is ontroerd dat dit gebeurt, en Dimitri’s ooms bieden aan om hem mee weg te brengen.

De pelgrim is gelegen in Scheldewindeke, en laat het nou toevallig zo zijn dat de weg van Reetveerdegem naar Scheldewindeke bezaaid is met cafés. Het plan van Pierre is dan ook om nog één maal helemaal los te gaan, een allerlaatste keer. Zo gezegd, zo gedaan, en tegen de tijd dat ze bij de pelgrim aankomen, zijn ze allemaal flink beschonken. Voordat hij naar binnen gaat, probeert men Pie nog even op andere gedachten te brengen, door hem hun versie te geven van wat ze daarbinnen allemaal met hem gaan doen. Toch is hij zeker van zijn zaak en stapt binnen, zelfs nadat er zojuist iemand zelfmoord heeft gepleegd. Het is een emotioneel afscheid. Dezelfde man als voorheen zal daar immers niet meer uitkomen.

8. De verzamelaar
In de directe omgeving van de familie Verhulst heeft men een zeker aanzien. Men mag ze, voor zover er van vriendschappen gesproken kan worden. Het zijn gerespecteerde drinkers, de hele familie. Franky is het zoontje van een elitair persoon die deel uitmaakt van het gedeelte van Reetveerdegem dat volgebouwd is met villa’s. Franky is een vriendje van Dimitri, tot hij van zijn vader niet meer met hem mag spelen, doordat zijn vader in een inrichting zit.

Dit jongetje, verzamelaar van treintjes, verdween dan ook uit zijn leven. Niet dat Dimtri dat erg vond. Toch komt hij hem later tegen op een verzamelbeurs, waar Franky op zoek is naar spullen die te maken hebben met het Joodse geloof, zijn nieuwe verzameling. Niet bijzonder geïnteresseerd raakt hij aan de praat met Franky, die hem uitnodigt bij hem thuis. Enkele maanden later geschiedt dit, geheel tegen Dimitri’s zin in. Het blijkt dat Franky zijn vrouw kwijt is doordat Dimitri’s oom Zwaren ermee vandoor is gegaan, en hij hoopt dat Dimitri iets zou kunnen regelen voor hem. Dimitri houdt zich afzijdig en gaat er vandoor, en kijkt nog eenmaal naar zijn treintjesverzameling, nu voorzien van kleine joodse poppetjes in de beestenwagens.


9. De genezene
In dit hoofdstuk zien we de terugval van Pierre Verhulst. Na een traject van drie maanden gevolgd te hebben in de pelgrim, mag hij dan eindelijk naar huis. Als hij van de drank afblijft, hoeft hij niet meer terug te komen. Aangekomen en keurig verzorgd stapt hij zijn huis na twaalf weken weer binnen. Hij is in een nieuw pak gestoken en straalt pure zelfvertrouwen uit. In het begin had hij het moeilijk, maar nu is hij helemaal herboren. ’s Avonds speelt hij spelletjes, hij sport en eet gezond. Pie zat al twee dagen thuis zonder naar de drank te pakken. Hij gedraagt zich als een prima vader.

De dag erna zou hij zich moeten melden, om te laten zien dat hij geen alcohol had genuttigd. Anders moet hij nog een traject van drie maanden uitzitten. Toch laat hij zich verleiden om mee te gaan naar het café, eerst tegenstribbelend, dan besluitend alleen maar water te drinken. Toch is het niet moeilijk te raden wat er gebeurt. Die ochtend verschijnt Pie niet aan de ontbijttafel.

10. De opvolging is verzekerd
Dimtri haat maar twee mensen. Ten eerste de vrouw die hem baarde, ten tweede de vrouw die op dat moment zijn kind baart. Hij staat voor de inging van het ziekenhuis een sigaret te roken. Hij denkt terug aan de verhalen omtrent zijn geboorte. Het was een moeilijke bevalling geweest, en terwijl dit geschiedde zat zijn vader natuurlijk in de kroeg. Toentertijd was hij postbode, en was daarna apetrots met zijn zoon in de postzak hem aan iedereen gaan tonen. Dit vormt een schel contrast met Dimitri’s ongewenste vaderschap. Hij houdt geenszins van de dame bij wie hij accidenteel een kind verwekte, en wil evenmin een kind van haar.

11. Voer voor etnologen
De grootmoeder van Dimitri is inmiddels niet helemaal meer bij de pinken. Dement slijt ze haar dagen in een verzorgingstehuis. Ze was maar een schim van wat ze vroeger was geweest, maar toch beschouwde Dimitri haar als de persoon die het dichtst in de buurt kwam van een moeder. Ze verkeerde vaak in het gezelschap van ene Marieken, een gehandicapte vrouw die enorm gesteld was geraakt op Dimitri’s grootmoeder, die dit allesbehalve fijn vond. Ze werd onderdeel van het meubilair, bijna een familielid.

Dimitri is er van overtuigd dat zijn grootmoeder ieder moment kan overlijden, en is dan ook verbaast als hij ’s avonds wordt opgebeld door een opgewekt klinkende Potrel. De vraag luid of hij wil deelnemen aan een onderzoek dat een etnoloog wil uitvoeren. Het is een onderzoek naar dronkemansliederen, maar hij weigert deel te nemen. Hij kan ze zich immers toch niet meer herinneren. Het idee ontstaat om hun grootmoeder te laten zingen. Omdat ze kinds is, zal ze het zich misschien weer kunnen herinneren. Er komt een opnameploeg naar het tehuis, maar de oude dame houdt stijf de lippen op elkaar. Pas als ze weg zijn, komen de zinnen naar boven…
Een nonkel voor dat kind

Dimtri’s zoon is inmiddels vijf jaar oud. Zijn vader is al overleden, zelfs al voor zijn grootmoeder. Samen met Joeri, het zoontje, keert hij terug naar het decor van zijn jeugd om daar zijn ooms nog eens te treffen. Joeri is inmiddels zeer gehecht geraakt aan zijn moeder, hoewel Dimitri nog steeds een aversie jegens haar heeft die hij niet onder stoelen of banken steekt. Samen met Joeri bezoekt hij het kerkhof, waar onder een steen Joeri’s opa al een tijd onder de grond ligt.

12. In het café treft hij zijn ooms.
Al snel wordt duidelijk dat Dimitri geen meer van hem is. Zijn afkeer van gokkasten, drank en vuil taalgebruik contrasteren met zijn onveranderde ooms. Joeri wil ‘centjes om op die machine te spelen”. Hij krijgt geld van zijn oom Herman als het van zijn vader niet mag. Van zijn ooms mag hij immers alles, de kleine krijgt zelfs een mazout (tot ongenoegen van Dimitri). De kleine weet daarna duizend vijfhonderd euro uit het automaat te toveren. Hij mag het niet houden van zijn vader, omdat hij straks nog denkt dat je altijd veel geld kunt verdienen met gokken. Herman mag het geld houden, maar Joeri krijgt wel een vijftigje van zijn oom. Potrel wint een tegoedbon voor een video of DVD bij een spel op de radio. Hij lift mee met Dimitri en Joeri op weg naar Joeri’s moeder, en onderweg krijgt Joeri een exemplaar van de tekenfilm Bambi. Dimitri is zijn geboorteplaats volledig groeit. Hij is op weg zijn zoon af te zetten, en vieze liedjes of woorden mag hij niet zeggen.
Verhaaltechniek

Ruimte
Het verhaal speelt zich af in het heden. In het verhaal volgen we het in een aantal stappen het leven van Dimitri Verhulst vanaf zijn kindertijd tot zijn vroege vaderschap. De laatste hoofdstukken spelen zich ergens af in dit decennium, er wordt immers al gesproken van de euro.

Het decor van dit verhaal is de Vlaamse stad Reetveerdegem. De hoofdpersonen pendelen voornamelijk tussen het huis van hun (groot)moeder en de vele cafés die de achterafbuurten rijk zijn.

Verhaalfiguren

Dimitri Verhulst
Dimtri, de hoofdpersoon van dit verhaal, is een kind dat opgroeit in een asociaal gezin dat bestaat uit zijn vader en ooms die inwonen bij hun moeder in Reetveerdegem. Het zijn stuk voor stuk wildebrassen met als grootste passie het nuttigen van enorme hoeveelheden alcohol. Hoewel iedereen uit dat milieu gedoemd is om finaal te mislukken, weet Dimitri zichzelf hieruit te ontworstelen. Later krijgt hij een zoon bij een vrouw waarvan hij niet houdt, Joeri, waarvan het niet duidelijk is of hij nou echt van het jongetje houdt of niet. Eén ding is zeker, hij wil zijn zoon koste wat het kost een jeugd als de zijne besparen.

Pierre Verhulst
Pierre Verhulst is de vader van Dimitri. Hij is, net als zijn gehele familie, een alcoholverslaafde. In het boek gaat hij dan ook (tevergeefs) op zoek naar hulp. Hij leidt een nutteloos bestaan in het huis van zijn moeder. Hij komt te overlijden voor zijn moeder.


Potrel
Potrel, die eigenlijk Karel Verhulst heet, is de oom van Dimitri, maar ze zijn opgegroeid als broers. Hij is ouder dan Dimitri en ontfermt zich over hem, weliswaar op zijn geheel eigen wijze. Potrel is het genie achter de drankmeting op basis van de Tour de France, waardoor hij in het ziekenhuis belandde.

(Groot)moeder Verhulst
Ze is een arme vrouw die slechts van haar pensioentje moet rondkomen (haar naam wordt niet genoemd). Toch wonen haar (klein)zoons bij haar in huis. Op latere leeftijd lijdt ze aan dementie. Niet lang daarna zal ze komen te overleiden.

Vertelwijze
Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm. Tijdens het lezen valt dit weinig op, omdat Dimitri Verhulst meer een verslaggever lijkt van de gebeurtenissen dan dat je door de ogen van de hoofdpersoon kijkt. Vaak staan de acties van anderen centraal, en verteld Verhulst niet tot nauwelijks wat er met de hoofdpersoon gebeurd.

Het is een roman waarin de gebeurtenissen in chronologische volgorde plaatsvinden, maar waar vaak grote sprongen tussen zitten. In twaalf hoofdstukken zien we een jongetje in zijn vroege tienerjaren opgroeien tot een man.

Motieven

Drank
Alcohol lijkt het meest belangrijke in het doelloze levens van de familie Verhulst. Elke gebeurtenis is op de een of de andere manier gekoppeld aan alcohol, dat is immers de belangrijkste drijfveer.

Verschillen
De verschillen tussen mensen spelen een belangrijke rol in dit verhaal. Een mooi voorbeeld hiervan is Dimitri’s vriendje Franky, die niet meer met hem om mag gaan omdat hij een Verhulst is. Franky komt van een degelijke en welgestelde familie, terwijl de Verhulsten als dolle stieren zijn zonder een cent te makken.

Seksualiteit
Zoals dat verwacht kan worden van een bende mannen die bij elkaar wonen, wordt er veel over vrouwen gesproken. Het is geen zeldzaamheid dat er een onbekende dame door het huis loopt, de vangst van één van de mannen van die avond. Het gaat hier puur om seks, niet om liefde.


Liefde, houden van
Hoe ouder Dimitri wordt, hoe meer hij worstelt met de liefde. Wie heeft hij lief, wat is liefde? Houdt hij werkelijk van zijn zoontje of is dat iets wat hij alleen met zijn vriendin deelt?

Thema
Het thema van dit boek is niet in een woord te noemen. Het gaat over het moeilijke verleden van een individu, die zijn leven daarna zo goed mogelijk probeert te leiden. Hij weet zichzelf te ontworstelen van alles dat daarvoor gebeurd is. Moeilijkheden ondervind hij nog steeds, maar hij probeert de beste persoon te worden die hij kan zijn. De thematiek is dus, dat je het leven zelf moet leiden, invullen en zin moet geven.

Titelverklaring
De helaasheid der dingen slaat niet precies terug op een concreet beschreven ‘iets’ uit het boek, maar het dekt de lading triestheid waarmee het verhaal geschreven is. De helaasheid der dingen kan worden opgevat als datgene waarvan de hoofdpersoon graag had gewild dat het anders en beter was geweest.

Verklaring van de Motto’s
Het eerste motto, van Pierre Michon uit meesters en knechten, is van toepassing op het gehele leven dat de Verhulsten leiden in Reetveerdegem. Het is verwonderlijk dat je het leven met niks kunt vullen, met alleen het zinloze als einddoel.

Met het tweede motto, van Fransisco Umbral uit een wezen van verten, doelt de schrijver op de relatie tussen de moederfiguren uit het boek en de hoofdpersoon. Of het hierbij gaat om de werkelijke moeder of zijn grootmoeder is moeilijk te zeggen.

Schrijfwijze
Dimitri Verhulst schreef dit boek op een haast poëtische wijze, waarbij elke zin weldoordacht lijkt te zijn. Het is eigenlijk een zielig verhaal, maar het is geschreven met veel zwarte humor en sarcasme. Soms beschrijft hij dingen heel kalmpjes, en soms blijkt maar weer goed hoe scherp zijn pen is.


“Palmier had alles van een zeemeermin, ze was slank en stonk naar vis.”

Over de auteur
Dimitri Verhulst is een Vlaamse auteur die werd geboren op 2 oktober 1972. Zijn officiële debuutroman in 1999 werd gepubliceerd, De kamer hiernaast. Sindsdien is er, met uitzondering van 2007, elk jaar minstens een werk van hem verschenen. Het succes kwam langzaam met de werken als Problemski hotel (2003). De helaasheid der dingen was echter zijn absolute bestseller, waarvan de exemplaren nog steeds als zoete broodjes over de toonbank gaan. Deze werd bekroond met de Inktaap en de Gouden Uil, en genomineerd voor vele andere dingen. Zijn laatste roman, Godverdomse dagen op een godverdomse bol, werd bekroond met de Libris literatuurprijs. De helaasheid der dingen is in 2009 verfilmd.

Beoordeling
Ik heb dit boek met uitzonderlijk veel plezier gelezen. In een uitzonderlijk korte tijd heeft Dimitri Verhulst mijn literaire hart voor zich gewonnen, waardoor hij nu tot mijn favoriete schrijvers behoord.
Het is een triest boek, maar minstens even zo vermakelijk. Vaak weet hij binnen slechts een zin een weldoordachte zwartgallige grap te persen. Op een goede manier wist het boek mij te raken, ook omdat Verhulst de sfeer van zo’n verhaal perfect op papier weet te zetten. Het boek blijft interessant, omdat het niet maar eindeloos doorgaat. De twaalf hoofdstukken zijn als twaalf verhaaltjes binnen een roman, en deze zijn goed gekozen. De ontwikkeling van de hoofdpersoon is goed zichtbaar en de vaart blijft er op deze manier goed inzitten. Wat ik wel een minpuntje vond was de eentonigheid die zo af en toe de kop op stak binnen zo’n hoofdstuk, maar dat is maar een klein detail.
Ik heb werkelijk van dit boek genoten, door het verhaal dat staat als een huis, de humor, Verhulsts sappige woordkeuze en de prachtige ontwikkeling die we zien naarmate het eind nadert. Een aanrader, absoluut.