De helaasheid der dingen door Dimitri Verhulst

Titel: De helaasheid der dingen
Auteur: Dimitri Verhulst
Jaartal eerste druk: januari 2006

A1 Verwachting
Ik verwachtte dat het boek een levensbeschrijving zou zijn van de schrijver, die in een saai dorp in België woonde, zonder toekomstverwachtingen. Op de kaft staat een sanseveria, een behoorlijk lelijke plant met maar drie stengels, dat doet een beetje treurig aan.

A2 Je eerste reactie
Mijn eerste reactie was: leuk, grappig. De verhalen worden cynisch/grappig verteld. Er wordt de spot met de situaties gedreven met een treurige ondertoon.

B1 Samenvatting
Een schoon kind
Rosie Verhulst, komt op een bepaald moment terug naar het huis van haar moeder (Dimitri’s grootmoeder). Ze wordt mishandeld door haar man en ze heeft haar mooie dochter meegenomen. Deze Sylvie is de zonde waard. Ze gaat mee naar het café: eerst drinkt ze een beetje fris, maar als de meisjes tweeling van het café (heel lelijke dwergen) opmerkingen maken over haar afstandelijkheid, komt Sylvie los. Op initiatief van een kroegloper André gaat ze aan de biertjes en aan het eind van de avond lalt ze de meest schunnige liedjes mee en moet ze meegesleept worden door de nonkels. Ze is meteen populair bij de familie. Hij ziet haar voorlopig niet meer.


De vijver van de gezonken babylijkjes
Over Palmier ging het gerucht dat ze enkele kinderen zou hebben verdronken in de vijver bij haar woning. De jeugd van het dorp is gewend om bij de vijver contacten op te doen. Zo ziet Dimitri als eerste de ontluikende borsten van de schone Helene. Palmier heeft een hond die steeds maar vastgebonden is en waarmee de jongens medelijden hebben. Die hond Blondi en de jongens willen de hond eigenlijk losmaken. Toch mag dat niet van de oude vrouw. Dan worden er ook nog eens jonkies geboren en moeten ze van Palmier de puppies in de vijver verdrinken: ze worden door de jongens in een jute zak gedaan en in de vijver gesmeten. Bij terugkomst is de hond Blondi woedend op de jongens: ze hoeven niet in haar buurt te komen. Later zegt een dorpsjongen dat hij toch de ketting van Blondi heeft doorgesneden en sindsdien is de hond spoorloos.

De Ronde van Frankrijk
Een van de nonkels, Potrel, heeft de schurft aan het feit dat hij niet mee mag doen met de wereldkampioenschappen zuipen die een lokaal café heeft uitgeschreven. Op het allerlaatste moment had nonkel Herman meegedaan en natuurlijk gewonnen, hoewel hij zijn winst met een ziekenhuisopname moest bekopen. Na de overwinning was hij namelijk gaan rijden en hij had een ongeluk veroorzaakt, maar daarbij had hij ook een gangsterbende opgerold, waardoor hij alleen maar meer aanzien had gekregen.
Potrel zet echter een Tour de France op met een aantal zuipetappes, waarbij elke 5 kilometer goed is voor een biertje. Wie het eerst de vereiste biertjes op heeft, wint een etappe en krijgt een trui. De bolletjestrui is voor degene die in een “bergetappe”ook sterke drank weet weg te krijgen. De grap is ook dat de moeder van Potrel (Dimitri’s grootmoeder) denkt dat Potrel zijn luiheid heeft omgezet in sportiviteit en van haar weinige geld koopt ze een nieuwe racefiets voor haar zoon, die hij weer verpatst om de drank voor de Tour de France te betalen. Potrel zet zwaar in tijdens de eerste bergetappe en giet de zware drank achter elkaar naar binnen.
Alleen de allenen (Letterlijke vertaling van "Only the lonely" van Roy Orbison)
Het is weer eens zo ver. De deurwaarder komt weer een stuk inboedel weghalen, omdat nonkel Zwaren een flinke gokschuld had opgebouwd. Deze keer valt de keus op de televisie. Dat is een klap voor familie Verhulst, want net die avond komt er een live concert van Roy Orbison op de televisie. Maar Zwaren laat de hele familie kijken bij een Iranees immigrantenstel. Ze nemen een oude sanseveria mee als geschenkje. Grappig is dat de Iraniërs beter Nederlands spreken dan de Verhulstjes, die een soort krom migranten Nederlands tegen de immigranten spreken. Ze gedragen zich niet echt beleefd. Alleen Dimitri’s vader heeft het moeilijk bij de bekendste song van Orbison "Only the lonely". Hij huilt tranen met tuiten en moet naar huis gesleept worden. De Iraniërs hebben een mooi beeld gekregen van inburgering.

Het nieuwe liefje van mijn pa
Dimitri is gewend dat er altijd vrouwen voor de deur staan bij de Verhulstjes. Alle nonkels hebben een typische smaak van vrouwen. Op een dag komt er een prachtige en gedistingeerde vrouw voor Dimitri’s vader Pie. Die ligt nog bij te komen van zijn avondje zuipen van de nacht ervoor. Hij wil niet uit zijn bed komen en vraagt of het soms dat wijf van gisteren is. Uiteindelijk komt de ongewassen man naar beneden en hij zegt dat hij het hele mokkel niet kent. Dat klopt want het is een vrouw van de Dienst Jeugdzorg die de woonomstandigheden van Dimitri komt onderzoeken. Ze vraagt het één en ander aan Dimitri o.a. over zijn moeder. Dimitri antwoordt dat zijn moeder een hoer is.

Iets over mijn moeder, mevrouw
In dit hoofdstuk vertelt Dimitri over zijn moeder die een "plaspas" van de overheid heeft gekregen. Je mag dan overal plassen. Hij vertelt dat hij zijn moeder haat en dat hij graag bij haar wegwil. Ze is nogal dominant aanwezig. Ook geeft ze hem zijn jeugd lang het idee dat hij er de oorzaak van is dat zij incontinent is geworden, omdat ze zo’n moeilijke bevalling met hem heeft gehad. Op een bepaald moment zijn ze op het strand en hij heeft het plan opgevat om weg te gaan bij zijn moeder, maar ze blijft het oog strak gericht op hem houden. Wanneer ze moet plassen en denkt met haar plaskaart voorrang te krijgen bij de strandtoiletten, valt dat tegen. Ze moet nu in zee gaan plassen en op dat moment, ziet Dimitri zijn kans schoon. Hij ziet zijn moeder nooit meer terug.


De pelgrim
"De pelgrim" is de naam van een afkickcentrum en Pie(rre) Verhulst wil zich aanmelden bij het afkickcentrum. Wat zijn andere broers hem ook proberen voor te houden, hij is vast van plan door te zetten. Als een soort van afscheid van de drank bezoeken ze alle cafés op de weg naar de inrichting. Ladderzat komen ze bij de inrichting aan en net op dat moment besluit een psychiatrisch patiënt naar beneden te springen en zelfmoord te plegen. Het weerhoudt Dimitri’s vader er niet van om toch naar binnen te gaan. Tot groot verdriet van zijn broers, de nonkels van Dimitri.

De verzamelaar
Een schoolvriendje van Dimitri, Franky, mag niet langer met Dimitri spelen vanwege diens afkomst. Daarvoor mocht hij steeds naar de verzameling Märklintreintjes komen kijken. Franky doet dat eigenlijk om Dimitri de ogen uit te steken. Ze verliezen elkaar jaren uit het oog, maar als Dimitri jaren later op een verzamelbeurs loopt, ziet hij Franky terug. Die verzamelt nu allerlei joodse voorwerpen te maken hebben. Zeer tegen zijn zin praat Dimitri met Franky, die hem uitnodigt nog eens langs te komen in zijn huis. Enkele maanden later belt Franky hem op om de uitnodiging te herhalen. Dimitri gaat tegen zijn zin op bezoek, merkt op dat de man alleen woont: zijn vrouw zal hem verlaten hebben. Dan komt ook de aap uit de mouw: Oom Zwaren houdt het met zijn vrouw en deze heeft hem daarom verlaten. Hij probeert Dimitri te laten bemiddelen. Die wil zich er helemaal niet mee bemoeien en aan het eind van het bezoek bewondert Dimitri nog Franky’s nieuwe treinverzameling. In de wagonnetjes zitten kleine joodse poppetjes.

De genezene
Na drie maanden mag Pie Verhulst op proefverlof uit de inrichting. Hij is van de alcohol af en is behoorlijk aangekomen. Zijn beide broers proberen hem te verleiden mee te gaan stappen, maar Pie wil liever niet. Als hij het weekend droog blijft, mag hij de inrichting binnenkort verlaten. Maar het vlees is toch zwakker dan de geest en Dimitri ziet met lede ogen aan dat zijn vader toch meegaat. Met zijn grootmoeder wacht hij televisiekijkend op de terugkomst van zijn vader, maar die komt de eerste dagen niet meer boven water. Hij heeft het weekend niet droog kunnen houden.

De opvolging is verzekerd
In dit hoofdstuk volgen we de bevalling van Dimitri’s kind. Hij is in het ziekenhuis en uit alles blijkt dat hij niet houdt van de vrouw die van hem zwanger is geworden. Hij wil ook eigenlijk niet bij de bevalling zijn. Zijn gedachten gaan terug naar het verhaal om zijn eigen geboorte. Natuurlijk zat zijn vader in de kroeg toen zijn moeder moest bevallen. Maar toen hij eenmaal gebeld was met de mededeling dat er een zoon geboren was, had hij Dimitri uit de wieg gehaald in de kliniek en hem aan alle mensen die hij in de kroegen ontmoette, laten zien. Een legendarisch verhaal in Reetveerdegem. Dimitri blijkt heel anders over zijn niet gewenste zoon te denken. Hij hoopt dat hij misschien nog wel doodgeboren wordt. Hij zou hem zeker niet trots aan iedereen willen laten zien.

Voer voor etnologen
In dit hoofdstuk is Dimitri weer ouder geworden. Hij bezoekt zijn grootmoeder die dement is geworden en niemand meer herkend. Eens in de zoveel tijd brengt hij een bezoek aan zijn grootmoeder en de gesprekken gaan natuurlijk helemaal nergens over. Dimitri’s vader is intussen overleden. Dan bellen zijn ooms hem op en vragen hem of hij wil meewerken aan een onderzoek van een etnoloog over de teksten van dronkemansliedjes. Dat wordt immers Vlaams cultuurgoed. Dimitri weigert mee te doen. De broers komen dan met het idee om de demente grootmoeder te laten zingen: ze is kinds, ze zal zich de teksten wel herinneren. De opnameploeg komt in het verzorgingstehuis waar zijn grootmoeder is, maar er komt niets uit. Alles mislukt. Als de opnameploeg weg is, begint grootmoeder ineens de tweede regel van een dronkemansliedje te zingen. Ze heeft de boel gewoon in de maling genomen.


Een nonkel voor dat kind
Dimitri is met zijn 5-jarig zoontje Joeri naar zijn geboortedorp afgereisd. Hij wil zijn ooms nog een keer ontmoeten. In de kroeg wil hij eigenlijk niets drinken, maar daar zijn zijn ooms niet gevoelig voor. Joeri (ongewenst kind bij zijn ongewenste vriendin) wil op de gokkast spelen. Een oom geeft hem wat geld. De jongen wint €1500, maar die mag hij van Dimitri niet houden. Oom Herman is er echter blij mee en later wint hij ook nog een belspelletje op de radio en krijgt een bon uit de videotheek. Daar koopt hij de film Bambi van voor Joeri. Op de terugweg moet Joeri “zeiken”. Hij moet van Dimitri “plassen” zeggen. Met die veelbetekenende correctie geeft Dimitri eigenlijk aan dat hij zijn geboortedorp ontgroeid is.

B2 Analyse
Genre:
"De helaasheid der dingen" is streekroman (in negatieve zin). Verhulst beschrijft en drijft de spot met zijn geboortedorp Reetveerdegem, waarnaar hij terugkeert om er mee af te rekenen. Al kun je het boek ook als een vader-zoonroman lezen, met vergelijkingen tussen Dimitri’s vader en Dimitri zelf als vader.

Titel:
De helaasheid der dingen is de titel. Helaasheid is volgens mij geen woord, maar als je helaas zegt betekend dit dat het jammer is, maar je kunt er niets aan doen. Dit is ook zo met het leven van Dimitri en heel Reetveerdegem. Dimitri kan er niets aan doen dat hij in een familie van zuiplappen is geboren.

Motto:
Er staan twee motto’s voor in het boek:
1) "Het verbaasde me dat je daaraan je leven kon wijden, de wereld nabootsen en daar niet helemaal in slagen, en wanneer je er wel in slaagt voeg je slechts het vergankelijke aan het vergankelijke toe, dat wat je niet kunt krijgen aan dat wat je niet hebt." Pierre Michon, Meesters en Knechten
2) "Waarom droom ik nu niet meer over mijn moeder? Misschien omdat ik te veel over haar geschreven heb, ik heb zelfs haar mooie profiel verspreid op de omslag van een boek, en ik heb haar aanwezigheid bezworen, zonder ook maar iets te willen bezweren. Mij viel mijn moeder niet lastig, ik heb haar zelf opgeroepen door zoveel over haar te schrijven, maar ik vermoed dat ik uiteindelijk een literair personage heb geschapen, complex, artistiek, ingewikkeld, en daarmee is me de echte moeder ontvallen, de dode moeder. Ik ben de wees van een dode moeder, omdat ik teveel over haar geschreven heb.” Francisco Umbral, Een wezen van verten

1) Hier wordt denk ik het leven in Reetveerdegem mee beschreven. Op deze manier leeft de familie Verhulst. Hierin kan je ook de titel in terugvinden: De helaasheid der dingen.

2) De schrijver heeft dit motto gekozen om zijn relatie met zijn moeder aan te geven. Zo voelt de schrijver zich waarschijnlijk ook over zijn moeder, ook al schrijft hij niet zo heel veel over zijn moeder in dit boek, alleen in het hoofdstuk over de “plaspas”.

Opdracht:
“Voor Windop. En ter nagedachtenis van mijn grootmoeder, die zich de schaamte wou besparen en stierf terwijl ik de laatste bladzijden van het manuscript voltooide.“

Motieven:
- Alcoholgebruik: Het hele leven van de nonkels van Dimitri bestaat uit drinken, ’s middags staan ze ergens op om dan een biertje te pakken en ’s avonds ook weer in een kroeg te gaan zitten zuipen.
- Seksualiteit: De mannen Verhulst nemen regelmatig een mokkel mee naar huis, voor een one-night-stand. Dimitri krijgt met heel wat schunnig taalgebruik te maken.
- Dorpsleven: In het dorp staan de Verhulsten bekend als de zuiplappen. De rest van het dorp kan er trouwens ook wat van. Onderhand alle gezinnen leven op dezelfde manier als de familie Verhulst. De nieuwtjes doen ook snel de ronde, een echt dorp dus.
- Standsverschil: Wanneer Rosie en Sylvie langskomen is er duidelijk een kloof tussen de hen en hun familie. Dimitri en zijn familie schamen zich op een of andere manier ook wel voor hun gedrag maar gaan er toch mee door.

Onderwerp:
Een jongen groeit op in een familie van dronkelappen, maar treedt niet in de voetsporen van zijn familie.

Hoofdgedachte:
Je bent wie je bent.

Thema:
De auteur beschrijft in dit boek zijn geboortedorp, de dorpsbewoners en zijn familie. De thematiek in dit boek is de bewondering van Dimitri voor zijn vader. Ondanks zijn alcoholverslaving bewondert hij zijn vader, die hem meer dan eens teleur heeft gesteld. Als Dimitri later dan zelf vader wordt, vergelijkt hij zijn vaderschap met dat van zijn eigen vader. Dat is van een heel ander soort. Hij lijkt niet van zijn ongewenste zoon Joeri te houden, geboren uit een vrouw voor wie Dimitri geen liefde heeft.
In het laatste hoofdstuk keert hij met zijn zoontje terug naar Reetveerdegem, zijn vader is inmiddels al gestorven. Hij voelt zich niet thuis tussen zijn nonkels als hij ze (natuurlijk) dronken vind in een café. Ook hun taalgebruik past niet meer bij Dimitri. Op de laatste bladzijde zitten Joeri en zijn vader in de auto terug naar huis en zegt Joeri tegen zijn vader dat hij moet zeiken. Zijn vader corrigeert hem, het is plassen, zeiken is een vies woord voor vieze mensen volgens Dimitri. Hij is blij als hij zijn zoontje weer bij zijn moeder kan afleveren.


Personages:
De uiterlijke kenmerken van de personages wordt niet beschreven in het boek
Dimmetrie (Dimitri) Verhulst
Dimitri is de hoofdpersoon in het verhaal, in het begin van het verhaal is hij 13 jaar. Hij is zo’n beetje de enige normale het huis waar hij woont, ook al gaat hij regelmatig met zijn nonkels en vader mee naar een kroeg. Hij woont met zijn ooms, vader en grootmoeder in een huis. Later heeft Dimitri zelf een zoon, zit zijn oma in een bejaardentehuis en is zijn vader gestorven. Als hij later terugkomt in Reetveerdegem voelt hij zich een vreemde eend in de bijt, hij voelt zich ontheemd van zijn geboortedorp en zijn familie.
Pie (Pierre) Verhulst
Pierre is de vader van Dimitri en heeft een ernstige alcoholverslaving. Hij ziet bezit als een belemmering en het getuigt volgens hem pas van echte mannelijkheid om zo moeilijk mogelijk te leven. De familie Verhulst woont dan ook in een bouwval. Pie heeft geen werk, of alleen als hij geen geld meer heeft om bier te kopen. Hij gaat elke avond naar de kroeg met zijn broers en zuipt zich daar dan helemaal klem. Op een dag ziet hij zelf ook in dat het zo niet langer kan en belt een instelling om af te kicken. Maar als hij dan weer thuis komt gaat het weer mis. Dankzij deze leefstijl haalt hij geen hoge leeftijd.
Potrel (Karel) Verhulst
Potrel is bijna even oud als Dimitri, maar toch zijn oom en dus de broer van Pie. Ondanks zijn leeftijd houdt hij er net als zijn broers een nogal uitzinnige levensstijl op na. Elke avond totaal dronken, veel vriendinnen. Omdat hij er de balen over heeft dat hij niet mee mocht doen aan het wereldkampioenschap zuipen, organiseert hij een tour de France, waar elke 5 km voor een biertje staat. Dit moet hij bekopen met een delirium tremens….
Grootmoeder Verhulst

Dimitri’s grootmoeder probeert zich een beetje over hem te ontfermen en zorgt er uiteindelijk ook voor dat hij uit huis wordt geplaatst door iemand van Jeugdzorg. Ze heeft al genoeg zoons die hun leven hebben verprutst. Als ze later in een bejaardenthuis terecht komt en dement is, weet ze haar zoons toch nog te foppen door een dronkemansliedje niet te zingen voor een opnameploeg.

Tijd:
Het boek beslaat 207 bladzijden en in deze bladzijden wordt een periode van ongeveer zevenentwintig jaar beschreven, hoewel er ook flinke gaten van tijd zitten tussen de verschillende hoofdstukken.

Ruimte:
Het verhaal speelt zich grotendeels in Reetveerdegem af, voornamelijk in kroegen en bij Dimitri thuis in zijn geboortedorp. Later woont Dimitri niet meer in Reetveerdegem.

Vertelperspectief:
De verhalen worden verteld uit één vertelperspectief, namelijk de ikpersoon, Dimitri Verhulst. Hij is in het begin van het boek 13 jaar, maar op het eind heeft hij een kind en is hij rond de dertig.

In het begin van het boek, komt nichtje Sylvie met tante Rosie op bezoek. Dimitri en zijn familie schamen zich uiteindelijk wel een beetje voor de manier waarop ze leven, maar doen er verder weinig aan.
Naarmate het boek vordert groeit Dimitri. Hij wordt schijnbaar (niet met zoveel woorden gezegd) in pleeggezinnen opgenomen, omdat hij bij zijn familie niet normaal op kan groeien. Later is zijn vader overleden en bezoekt hij zijn graf eens in de vijf jaar. Weer later heeft hij zelf ook een zoontje en deze neemt hij hem mee naar Reetveerdegem om te kijken hoe zijn ooms er aan toe zijn. Tegen deze ooms en ook zijn vader kijkt Dimitri een beetje cynisch aan: Het zijn allemaal zuiplappen. Hier zie je ook dat Dimitri uit zijn dorp gegroeid is, hij wilt er steeds meer afstand van nemen.

Spanning:
Er is niet echt een spanning in het boek. Ik wilde alleen wel steeds meer verhalen horen, het ene belachelijke verhaal volgde het andere op namelijk en dan ga je toch wat verwachten.


Stijl:
De stijl van Dimitri Verhulst is heel mooi, hij beschrijft alles zo grappig en cynisch tegelijk. Ik heb soms hardop moeten lachen om de belachelijkheid van sommige situaties. Ik zal een van de situaties waar ik bij heb moeten lachen citeren. Het gaat over Herman (een oom van Dimitri) die het wereldkampioenschap zuipen heeft gewonnen. Hij stapt rustig in zijn auto en rijdt gewoon naar huis:

“Luttele minuten later bevond onze Herman zich reeds op de autostrade, zij het spookrijdend, en zij het niet langer dan enkele seconden. De klap moet verschrikkelijk zijn geweest. Ondanks de buitenmenselijke hoeveelheden gemeten alcohol in zijn bloed en ondanks zijn zware verkeersovertreding, alles bij elkaar voldoende om hem een levenslang rijverbod op te leggen, heeft zijn verzekeraar hem volledig schadeloos gesteld voor het ongeval en werden zijn hospitalisatiekosten en de factuur van de garagist tot de laatste centiem terugbetaald. Hij was, typisch onze Herman, frontaal tegen een gestolen wagen aangeknald en mocht op de koop toe een maand later op het gemeentehuis een medaille in ontvangst nemen omdat hij een bende gangsters, waarnaar men al maanden tevergeefs op zoek was, in de prak had gereden.”

C Verwerkingsopdracht
1) Pierre huilt tranen met tuiten als hij op tv het bekendste liedje van Roy Orbison, “Only the lonely” op tv ziet. Hij moet naar huis gesleept worden. (blz. 88) Pierre belooft Dimitri dat hij komt kijken naar zijn loopwedstrijd, maar komt uiteindelijk niet opdagen, omdat hij de vorige avond naar de kroeg is geweest. (blz. 156 & 164) Dimitri en zijn 5-jarig zoontje Joeri komen terug naar Reetveerdegem. Hij wil zijn ooms nog een keer ontmoeten. Op de terugweg moet Joeri “zeiken”. Hij moet van Dimitri “plassen” zeggen. Met die veelbetekenende correctie geeft Dimitri eigenlijk aan dat hij zijn geboortedorp ontgroeid is. (blz. 198)
2) Dimitri ligt aan een vijver met meisjes van het dorp. (blz. 31) Franky ontmoet en nodigt Dimitri uit om nog eens bij hem thuis te komen. (blz. 127-145). De ziekenhuisscène, dat Dimitri staat te wachten tot zijn ‘vriendin’ bevalt van zijn zoontje. (blz. 165-170)
3) Ik denk dat het internationaal genoeg is om ook buiten Nederland aantrekkelijk te zijn. Ik denk dat het probleem van ontheemding van je roots overal wel speelt. Dus het kan overal in de wereld mensen aanspreken, ook de bijna idool-achtige afschildering van de vaderrol zal denk ik aanspreken. Hij kan niets verkeerd doen, Dimitri blijft toch wel van zijn vader houden, hier zal altijd wel sprake van zijn, dat je altijd van je familie blijft houden.
4) De doelgroep zal best groot zijn denk ik, iedereen heeft namelijk wel familie, een vader of moeder, of is zelf vader of moeder. Ik denk vanaf 14 of 15. Je moet wel een bepaald gevoel voor humor hebben, om de hilariteit van situaties in te zien.

D Eindoordeel
Ik vond het een heel leuk boek, dat een beetje de draak steekt met het geboortedorp Reetveerdegem. Dimitri voelt zich niet meer thuis in zijn oorspronkelijke omgeving, constateert hij in het laatste hoofdstuk. Verhulst weet dit zo humorvol op papier te krijgen, dat je vaak moet lachen om de prachtig verzonnen stukken. Het boek las ook vlot, ik kwam er gemakkelijk doorheen en wilde steeds verder lezen om meer te weten te komen. De personages zijn natuurlijk super gevonden, de manier waarop zij handelen, briljant! Bijvoorbeeld Potrel die de Tour de France voor drank verzint, Herman die het wereld record zuipen verbreekt, of Franky met zijn treintjes.
Al met al dus een super boek, dat ik snel uitgelezen heb!


E Bronvermelding
Boek: De helaasheid der dingen, Dimitri Verhulst, oktober 2007
Internet: http://www.scholieren.com/boekverslagen/21041