De Harm & Miepje Kurk story door Remco Campert

Eigenlijk heet ze Suzanne maar Willem noemt haar altijd Knollie. Ze heeft blond haar en doet klusjes voor Willem. Zij mag een relatie met anderen hebben. Uiteindelijk krijgt ze een relatie met Romke.

- Bollie:

Zij heet eigenlijk Dorine maar door Willem wordt ze Bollie genoemd. Ze heeft ook blond haar en zou een zusje kunnen zijn van Knollie. Zij doet ook klusjes voor Willem. Alleen Bollie mag geen relatie hebben met iemand anders.

Bron: http://www.scholieren.com/boekverslag/49537

Structuur en samenhang/spanningsopbouw
De roman in onderverdeeld in zestien genummerde hoofdstukken, beginnend bij hoofdstuk nul en eindigend bij hoofdstuk vijftien. Het eerste hoofdstuk roept bij de lezer vragen op die pas in het laatste hoofdstuk beantwoord worden. Het is aan de structuur af te lezen dat het verhaal oorspronkelijk ten gehore werd gebracht als radiofeuilleton. Om de luisteraar aan te sporen een week later weer af te stemmen op het feuilleton, maakt de schrijver gebruik van zogenoemde cliffhangers – nu vooral gebruikt in televisiesoaps.

Bron: achterin het boek bladzijde 97.

Tijdsverloop
De ontmoeting met Froukeline in hoofdstuk nul is voor de verteller aanleiding om terug te denken aan zijn belevenissen enkele jaren geleden. De volgende vijftien hoofdstukken vertellen het verhaal van Rompke, Harm en Miepje in een flashback. Binnen dat chronologische vertelde verhaal worden tijdssprongen gemarkeerd door een nieuw hoofdstuk of door een witregel binnen een hoofdstuk. Zowel het heden van het eerste hoofdstuk als de vier beschreven maanden in het verleden zijn te dateren in de jaren tachtig.

Bron: achterin het boek bladzijde 98.

Themathiek, titel en mottoverklaring

Thema; Het lukt geen van de personages om aan de sleur van het bestaan te ontsnappen. De in de voorgaande decennia verworven vrijheden zorgen er niet voor dat men in de jaren tachtig ongestraft uit de band kan springen. De veilige dagelijkse realiteit wint het van de verleiding voor het onbekende. Zelfs Rompke zwicht voor het burgerlijke, wanneer hij zijn nieuwe vriendin Knollie op zondag meeneemt voor een wandeling in het park.

Titel; In de titel worden twee van de drie hoofdpersonen geïntroduceerd. Hun belevenissen lijken op die van de hoofdpersonen in een soap, zoals de Amerikaanse benaming story al aangeeft.

Motto; Het boek bevat geen motto of opdracht.

Bron: achterin het boek bladzijdes 97 en 99.

Ruimte :

Zowel Romkes eigen vrijgezellenoptrekje als het huis van Harm en Miepje Kurk staat in Amsterdam. De hoofdstad wordt afgeschilderd als een kleine dorpsgemeenschap waar iemand het niet verborgen kan houden dat hij is teruggekeerd in de stad. Op een gegeven moment ontvlucht Rompke de situatie, wanneer hij naar het Franse platteland vertrekt om bij zijn oude vriend Willem Ananas te logeren.

Bron: achterin het boek bladzijde 98.

Perspectief 
Het verhaal is geschreven vanuit het ik-perspectief. Alles wat er gebeurd wordt beschreven door de ogen van Romke Terkamp. Een paar keer wordt het verhaal geschreven vanuit de verborgen verteller. Er wordt dan vanuit het hij/zij-perspectief verteld. Hij gebruikt niet het persoonlijk voornaamwoord ‘ik’ maar ‘logé’. 

Bron: http://www.scholieren.com/boekverslag/49537

Verdiepingsopdracht

•   Zoek uitgebreide achtergrondinformatie over de auteur en geef aan wat je hiervan herkent

Remco Wouter Campert (Den Haag, 28 juli 1929) is een Nederlandse dichter, columnist en schrijver van verhalen en romans. Hij maakte deel uit van de literaire stroming de Vijftigers.

Zijn vader was de dichter Jan Campert, auteur van het beroemde gedicht De achttien dooden. Zijn moeder was actrice Joekie Broedelet, onder andere bekend van de gastrollen die ze op latere leeftijd speelde bij Van Kooten en De Bie. Zij gingen uit elkaar toen Campert 3 jaar was, waarna hij afwisselend bij een van hen en bij zijn grootouders woonde tot hij in 1942 werd ondergebracht bij een pleeggezin. Toen de wijk waarin ze woonden door de Duitsers werd afgebroken, vertrok het gezin naar Epe, waar Campert de Mulo bezocht. Het was ook in Epe waar hij in 1943 hoorde dat zijn vader op 40-jarige leeftijd in het concentratiekamp Neuengamme was overleden. Na de oorlog ging hij met zijn moeder in Amsterdam wonen en volgde daar het gymnasium aan het Amsterdams Lyceum. Hij verliet de school voortijdig, nadat hij het besluit had genomen schrijver te worden.

In 1949 trouwde hij met Freddy Rutgers. Ze woonden enige tijd in Parijs. Terug in Nederland ging Freddy Rutgers in 1954 samenwonen met Gerrit Kouwenaar. Campert trouwde op 20 december 1957 te Blaricum met Fritzi Harmsen van Beek. Hun woning in Blaricum werd een ontmoetingsplek voor schrijvers en dichters.Eind 1958 ging het tweetal uit elkaar en Campert keerde terug naar Amsterdam. Nadat hij in 1960 met Lucia van de Berg zijn eerste kind, dochter Emanuela kreeg, trouwde hij in 1961 met haar en kreeg in 1963 zijn tweede kind, dochter Cleo Campert. In 1964 verhuisden ze naar Antwerpen, waaruit hij in 1966 alleen terugkeerde. Hier leerde hij galeriehoudster Deborah Wolf kennen, met wie hij tot 1980 samenleefde. Toen scheidden zich hun wegen, maar later kwamen zij weer samen en traden in 1996 in het huwelijk.[1]

Nadat Campert het lyceum verlaten had, voorzag hij een paar jaar in zijn levensonderhoud met het schrijven van reclameteksten en vertalingen. In 1950 probeerde hij in Parijs op straat zijn bundeltje Ten lessons with Timothy te slijten, gebaseerd op het gelijknamige album van Dizzy Gillespie (oplage 25 stuks).Voorjaar 1950 richtte hij met Rudy Kousbroek het tijdschrift Braak op. In juli van hetzelfde jaar werd de redactie uitgebreid met Lucebert en Bert Schierbeek. Net als het door Simon Vinkenoog opgerichte blad Blurb fungeerde Braak als platform voor experimentele dichters. Na het verschijnen van de bloemlezing Atonaal in 1951, onder redactie van Vinkenoog, werden de deelnemende dichters, waaronder ook Gerrit Kouwenaar, Jan Elburg en Hugo Claus, aangeduid als de Vijftigers. Hoewel ze zichzelf niet als groep zagen en geen manifest publiceerden of gemeenschappelijke visie op literatuur hadden, waren zij allen in verzet tegen de literaire traditie en deelden zij het besef dat een nieuwe poëzie aan het ontstaan was. Campert was de minst experimentele dichter en gold als 'de meest verstaanbare Vijftiger'.

Remco Campert leest voor uit eigen werk op een gedichtenmiddag ter ere van zijn 80e verjaardag. Athenaeum Boekhandel Amsterdam, 15 augustus 2009

Begonnen als dichter, ging hij in de jaren vijftig uit geldgebrek cursiefjes schrijven voor tijdschriften als Podium, Vrij Nederland, Tirade en Het Parool. In de jaren zestig werden zijn verhalen steeds langer en publiceerde hij ook romans. Zijn werk bevat veel autobiografische elementen en is vaak cynisch of ironisch. In de jaren zeventig voelde hij een fysieke afkeer van het schrijven en publiceerde hij vrijwel niets nieuws. Wel ontving hij in 1976 de P.C. Hooft-prijs voor zijn poëzie. In het juryrapport staat hierover: 'Het hele poëtische oeuvre van Remco Campert overziend, is de jury onder de indruk gekomen van de persoonlijke kroniek van de jaren 1950-1970 die erin is neergeschreven. De hachelijke en belachelijke feiten van deze levensperiode zijn door de dichter onvergetelijk geboekstaafd.' Er kwam pas in 1979 een einde aan zijn schrijversblok met de dichtbundel Theater en de verhalen in Na de troonrede.

Zijn prozawerk is bij een groot publiek populair, dankzij de grote toegankelijkheid van zijn werk. Met name Het leven is vurrukkulluk[2] en Tjeempie! of Liesje in luiletterland, een persiflage op pornografische romans, waarin karikaturen van Nederlandse auteurs zijn verwerkt, komen veel voor op eindexamenlijsten van scholieren.

Zijn werk Het gangstermeisje werd in 1966 verfilmd door Frans Weisz. In 1976 verscheen de film Alle dagen feest, een vierluik geregisseerd door Ate de Jong, Otto Jongerius, Paul de Lussanet en Orlow Seunke, gebaseerd op de verhalen Alle dagen feest, Een ellendige nietsnut, Hoe ik mijn verjaardag vierde en Op reis.

Van 1989 tot 1995 las Campert met Jan Mulder en Bart Chabot in theaters voor uit eigen werk. Bart Chabot deed mee tot en met 1991. Van 1996 tot 2006 schreef Campert samen met Mulder een gezamenlijke column op de voorpagina van De Volkskrant, CaMu geheten, waaraan zij om beurten een bijdrage leverden.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Remco_Campert

Overeenkomsten tussen Remco Campert en zijn boek:
Ik herken de biografie van Remco Campert in het boek, want de hoofdpersonage Rompke is schrijver en dat is Remco Campert van beroep zelf ook. In de relaties herken in Remco ook in de rol van Rompke. Remco heeft veel vrouwen gehad en is vaak gescheiden, en Rompke is ook gescheiden voordat hij Miepje ontmoet in het verhaal. Remco heeft twee kinderen, en Rompke krijgt ook een kind in het verhaal waar hij verder geen contact meeheeft en zelf gaat Remco ook van zijn twee dochters weg. Ook het verhaal in het boek speelt zich af in Amsterdam en Remco woont ook een tijd in Amsterdam.

Eigen mening
Ik vind het fijn dat het boek niet veel bladzijdes heeft, daardoor kon ik me beter concentreren op het verhaal en raakte ik minder snel in de war. De verhaallijn is alleen in het begin verwarrend want dan wordt het einde van het verhaal verteld maar daarna vond ik het verhaal makkelijk te volgen.

Drie fragmenten uit het boek spraken mij heel erg aan;

• Het eerste fragment zijn de eerste bladzijdes van het boek, omdat daar al het einde van het verhaal wordt verteld. Ik besefte op het einde pas dat de eerste bladzijdes het eind van het verhaal waren. Ik vind dat knap van de schrijver omdat ik totaal niet doorhad dat dat het einde van het boek zou zijn.
• Het tweede fragment gaat over de eerste ontmoeting tussen Rompke en Miepje, dat ze zich gelijk seksueel tot elkaar aangetrokken voelde snapte ik niet goed. Miepje heeft tenslotte een man en zij had Rompke nog nooit eerder gezien.

 Ik vind het erg dat Miepje vreemdgaat met de beste vriend van haar man, en het zelf geen vreemdgaan wilt noemen. Ik verplaats me dan in mijn ouders zelf, en als die dat zouden doen zou ik hun dat nooit vergeven. Dat Miepje geen spijt krijgt vind ik ook onwerkelijk, ze voeld zich niet schuldig naar haar man toe terwijl het met haar man alsmaar slechter gaat omdat hij te veel over de dood nadenkt.

• Het derde fragment gaat over dat Froukeline Scharnier bij hem op de stoep staat en zijn zaad wilt voor een kindje voor Miepje. Je kan dat niet van een man dwingen, en al helemaal niet als die man weet dat hij zijn eigen kind nooit te zien krijgt. Rompke doet het toch omdat hij zijn vriend niet wilt verraden. Dat je jou eigen vriend verkiest boven een kind die zijn vader nooit leert zal leren kennen vind ik belachelijk.

Ik kan me het slechts in Harm Kurk verplaatsen, omdat hij een periode alleen maar aan de dood denkt en ik denk echt nooit aan de dood. Ik vind dat je moet genieten van het leven zolang het duurt en hopen dat je zo oud mogelijk mag worden. Harm denkt alleen dat die ooit een keer stopt met leven en vergeet helemaal te genieten.

De auteur heeft voor een open einde gekozen want je weet niet wat Rompke nog in de toekomst gaat doen en of die toch ooit nog een vriendin krijgt, Miepje nog een keer ontmoet of de waarheid van het vreemdgaan met Miepje aan Harm gaat vertellen. Zelf hou ik niet van open einde want dan moet je zelf gaan fantaseren over hoe het boek afloopt en daar ben ik te lui voor. Ik ga niet fantaseren over hoe een boek afloopt die ik voor Nederlands verplicht moet lezen, terwijl ik ook aan andere leukere dingen kan denken.

Ik denk dat de auteur voor deze tijdsopbouw heeft gekozen om het boek spannend te houden, door het einde van het verhaal aan het begin op te schrijven. Het is dan nog heel onduidelijk en je wilt duidelijkheid in een verhaal.

Dit boek heeft me geleerd dat ik vooral nooit vreemd moet gaan. Je komt dan in een ingewikkelde situatie terecht en het kan heel slecht voor je aflopen. Ook heb ik geleerd dat je altijd je vrienden trouw moet blijven en nooit moet voorliegen, wat ik sowieso niet doe en door dit boek ook nooit ga doen.

Dit boek heeft me geleerd dat ik vooral nooit vreemd moet gaan. Je komt dan in een ingewikkelde situatie terecht en het kan heel slecht voor je aflopen. Ook heb ik geleerd dat je altijd je vrienden trouw moet blijven en nooit moet voorliegen, wat ik sowieso niet doe en door dit boek ook nooit ga doen.

Ik vind het bijzonder dat dit verhaal in 100 bladzijden verteld is. Ik heb het gevoel alsof het veel meer bladzijden heeft gehad, maar ik had het binnen de kortste keren uitgelezen. Ook vind ik het bijzonder dat je met weinig personages in een verhaal toch een goed boek kan schrijven. Ik vind het zeker een goed boek en echt een aanrader voor iedereen die niet van lezen houd maar toch een verplichting heeft.