De guillotine door Simone van der Vlugt

DE SCHRIJFSTER Simone van der Vlugt werd op 15 december 1966 geboren in Hoorn. Ze is een van de jongste schrijvers van uitgeverij Lemniscaat. Schrijven is van jongs af aan haar grootste passie geweest: "Mijn ouders konden me geen groter plezier doen dan me een pak schrijfpapier te geven en later zelfs een echte typemachine. Ik vond het enig om verhaaltjes te schrijven en ze te voorzien van een kaft met mijn naam erop.". Op haar 13e las ze een boek van iemand die 12 was. Opeens werd het haar duidelijk dat ook kinderen een verhaal konden schrijven wat gepubliceerd kon worden. Ze is toen naar een uitgever geweest en die gaf haar adviezen en stimuleerde haar om door te gaan. Vanaf toen stuurde ze elk jaar wel iets op en kreeg kritische, bemoedigende en domme brieven terug. Nadat ze haar HAVO diploma had gehaald, ging ze naar de lerarenopleiding frans en nederlands. Een van de vakken daar was creatief schrijven, en dat vond ze toch het leukst. Na haar studie stortte ze zich op de computer. Eerst ging dat niet zo goed omdat ze ook een baby en een drukke baan had. In 1995 verscheen haar eerste jeugdboek De amulet en spoedig volgde haar 2e boek bloedgeld. Inmiddels zijn er al 4 boeken van haar verschenen. Haar boeken gaan over vroeger. Meestal over de ongelijkheid tussen verschillende standen. EEN STUK UIT HET BOEK De Nationale garde heeft haar moeder, vader, zus en kamenier meegenomen. Zelf is ze door haar kamenier onder een luik bij de trap geduwd. Als de Nationale Garde weg is, komt ze eruit en pakt wat geld en sieraden en trekt de kleren van een bediende aan. Dan hoort ze de Nationale garde terug komen. Ze klimt in een boom en hoort ze ook weer verdwijnen. Dan gaat ze naar de familie Lambertin, want Julie, haar kamenier heeft gezegd dat ze daar naar toe moest gaan. -- voorlezen pagina 88 vanaf Philippe, dit is mademoiselle de billancourt. t/m pagina 90 U kunt vandaag hier blijven, zegt ze en verdwijnt dan naar de keuken. -- Ze blijft nu nog een tijdje bij de familie
SAMENVATTING Sandrine is een meisje van adel. Ze heeft het thuis goed en komt weinig in aanraking met het gewone volk. In het eerste deel, 1789, komt Sandrine samen met Julie, haar kamernier van school en gaat naar huis. Dan komen ze in een opstand. Ze kunnen niet meer keren en ze mengen zich tussen het gewone volk. In een zijstraatje vinden ze een jongetje dat gewond is. Julie kent het jongetje en ze brengen het jongetje naar huis. Sandrine zorgt ervoor dat een dokter naar het jongetje komt kijken. Als ze thuis zijn, vind haar vader het beter als ze naar hun landhuis Poissy gaan. Ze ontmoet daar Nicolas, een zoon van een pachtboer van haar vader. Dan komen de pachtboeren en hun personeel in opstand en vallen Poissy aan. Ze kunnen maar net vluchten. In het 2e deel, 1792/93 wordt het steeds gevaarlijk voor mensen van adel. Overal worden mensen onder de guillotine gelegd. Dan doet de Nationale Garde een inval in hun huis. Alleen zij kan ontkomen. Ze gaat naar de familie Lambertin en hoort ook dat haar familie en ook Julie onthoofd zijn. De familie Lambertin zegt dat Sandrine een nichtje van hen is, omdat niemand mag weten dat ze van adel is. Sandrine moet erg wennen aan haar nieuwe leven. Dan staat Nicolas voor haar neus, hij verraad haar niet. Phillipe, die eerst heel erg voor de revolutie is, vindt al die onthoofdingen ook een beetje te veel van het goede. Philippe heeft nu voor Nicolas geregeld dat hij de stad uit kan, maar Sandrine wil me. Sandrine zit verstopt onder afval in de kar, maar bij de poort worden ze betrapt en in de gevangenis gegooid. Daar ontmoeten ze ook oude vrienden van adel van Sandrine. Er komen regelmatig karren om je naar de terechtstelling te brengen. Iedereen weet dat er een dag is dat je zelf mee moet. Dan komt er een "Vriendin" van Sandrine die haar heeft verraden. Ze wordt in de kar gezet en naar het plein gebracht. Dan komt ze terecht in een opstand en ze wordt door iemand in een steegje geduwd. Het blijkt Philippe te zijn. Ze komen de stad uit en bij Nicolas ligt onder zijn bed een bewakerspak en hij komt ook de stad uit. HOOFDPERSOON De hoofdpersoon is Sandrine de Billancourt, een 15 jarig meisje van adel. Ze heeft een zus. Ze is een van de weinige edelen die zich met het lot van het gewone volk aantrekt. Ze vindt ook dat de revolutie ook goede dingen heeft, behalve dan het vermoorden van adel. Ze heeft een zorgzaam en moedig karakter en is beleefd, eerlijk en best wel emotioneel. In het verhaal veranderd ze heel erg, omdat ze van een rijk en een beetje verwend meisje in een arm meisje dat hard moet werken om wat brood te verdienen veranderd. Ze moet wel wennen als ze bij de arme familie komt. Ze moet daar allemaal huishoudelijke klusjes doen. Ook moet ze eraan wennen dat ze niet meer al te beleefd moet zijn. Ik zou de hoofdpersoon denk ik niet willen zijn, omdat het me wel heel erg lijkt om in een klap je hele familie te verliezen. Ook lijkt het me heel erg moeilijk om in een klap heel erg anders te moeten leven. De goede eigenschap die ik van haar wel zou willen overnemen is dat ze erg eerlijk is, want ik denk dat het hetzelfde is dat de zoon van Pim zegt dat hij voor buitenlanders is. Ik denk dat ik dat niet zou doen. Een eigenschap die ze zou moeten verbeteren is aan het begin als ze bij die familie komt, loopt ze steeds weg in een gesprek. ZOU JE EEN HOOFDSTUK BIJSCHRIJVEN/WEGLATEN?? Ik zou helemaal aan het eind een hoofdstuk bijschrijven hoe het verder gaat met Sandrine, Nicolas en de familie Lambertin. Of ze elkaar zijn tegengekomen in Poissy. Of Sandrine met Nicolas of Philipe trouwt. Of ze ooit nog kunnen terugkeren naar Parijs. Want nu staat er eigenlijk alleen in dat ze de stad zijn uitgekomen. MENING Ik vond het een erg goed boek omdat je goed kon meeleven en het is goed te begrijpen. Het is ook heel erg goed geschreven want je hoort meningen van verschillende mensen uit verschillende standen en kan je ook goed voorstellen hoe het toen was, want het is heel erg duidelijk hoe de mensen toen leefden en dachten. Spannend is het boek zeker, omdat er een dreiging hangt om te kunnen worden opgepakt. Het boek laat goed de verschillen zien tussen de bevolking, direct in het begin al, als Sandrine vast komt te zitten in een oproer. Ze ziet hoe arm en boos de bevolking is en ziet dan goed hoe goed zij het thuis heeft. Het boek leest lekker door. Maar toch is het raar dat het vroeger echt gebeurt is.