Titel: De grot Auteur: Tim Krabbe Verwachtingen vooraf: Het leek mij van te voren een spannend boek, maar met een aparte tijdsloop. Dit had ik al van mij zus vernomen. Op de achterkant staat: 'Oké, dacht hij, daar gaan we. Let goed op. Dit is hoe Egon Wagter zijn kamer verliet om naar de parkeerplaats te gaan.' Daar wordt je niet veel wijzer van, maar ik kwam er wel achter dat Egon waarschijnlijk de hoofdpersoon zou zijn. Eerste reactie achteraf: Ik vond het boek spannend en meeslepend, vanwege het feit dat de lezer beetje bij beetje meer te weten komt. In het begin vond ik het niet zo goed te begrijpen, omdat je midden in het verhaal valt. Maar als je doorleest wordt alles je steeds duidelijker. Ik vond het wel shockerend dat het zo makkelijk is om in aanraking te komen met het criminele circuit en hoe moeilijk het is om er weer uit te komen. En bijzonder en ontroerend dat Egon en Majorke elkaar weer tegenkomen aan het einde van hun levens.
Korte samenvatting van de inhoud: Een koffer naar Ratanak brengen. In dit hoofdstuk leren we Egon Wagter kennen. Hij moet in Ratanak, de hoofdstad van de fictieve staat Ratanakiri, een koffer met heroïne overhandigen aan een hem onbekende koerier. Hij probeert de laatste tien uur voor de overhandiging als toerist door te brengen, loopt bezienswaardigheden, restaurants en disco’s af in de wetenschap dat het zijn laatste uren kunnen zijn. Dit deel eindigt op het moment dat Egon wacht op het starten van de auto van de koerier (dat is een vrouw) die zijn koffer in ontvangst heeft genomen. Vrienden. Dit deel voert ons terug in de tijd dat Egon 14 jaar was. Hij gaat naar een jeugdkamp in de Ardennen en leert Axel van de Graaf kennen. Axel is op zijn 14de al een persoonlijkheid die bijna zonder woorden mensen dwingt dingen te doen die ze helemaal niet willen doen. Hij leeft zeer roekeloos en handelt in softdrugs. Axel ‘dwingt’ Egon om met gezusters Lanaker naar bed te gaan, terwijl Egon vriendschap wil sluiten met Marjoke Heffels. Als Egon in zijn derde jaar geologie zit, ontmoet hij Axel opnieuw. Hij treft hem geregeld in De Grim. Daar wordt gedronken, gespoten en gedeald. Na anderhalf jaar breekt Egon met Axel en gaat hij afstuderen. Vlak voor zijn afstuderen spreekt hij Axel en daar geeft Axel toe dat hij graag mensen tot zijn knechtje wil maken. We zien Egon weer tien jaar na zijn afstuderen, na een onderzoek in de Andes. Hij ontmoet Adriënne. Ze hebben 14 jaar een perfecte relatie totdat Egon erachter komt dat Axel het vroeger met haar gedaan heeft. Egon wil nog een keer mee met een geologie-expeditie maar die kost f.40 000, -. Om aan dat geld te komen gaat hij drugs vervoeren voor Axel. Oum Phen Oum Phen is de bedelaar die wordt onthoofd op beschuldiging van moord op twee westerlingen. Het bewijs is: een $20, - biljet dat hij van Egon heeft gekregen. Ratanakiri heeft een paar maanden eerder een Nederlands drugskoerier onthoofd. Daarom laten ze deze moord (op Egon en Marjoke) op een roofmoord lijken om een goede verhouding tussen hun en Nederland te houden. Een Nederlands kennis van Egon, Polak (hij is journalist), volgt het proces en komt bij de dictator en de familie van Oum Phen. Marcie’s Gems. Dat is het verhaal van Marcie die op 20-jarige leeftijd naar Amerika verhuist, daar trouwt en twee zonen krijgt. Zij heeft geen goede relatie met haar man. Ze begint een stenenwinkel die drie jaar blijft bestaan (ze kan die winkel beginnen omdat ze geld heeft geërfd). Haar passie is stenen, net zoals Egon waarmee ze had willen trouwen (Marcie is eigenlijk Marjoke van de Ardennen). De grot. Een sprong terug in de tijd naar het kamp in de Ardennen. Egon en Marjoke zijn dol op stenen en bouwen ook samen een dam. Daar kom je erachter dat Axel Egon’s leven heeft verknald omdat hij Vera naar Egon duwde terwijl Egon met Marjoke wilde bessen plukken.
Tijd en ruimte: Het verhaal begint in de zomer van 1966. Het verhaal over Egon eindigt als Egon 43 jaar is. De verhaaltijd is dus ongeveer 29 jaar. Er worden zeker sprongen in de tijd gemaakt want je maakt alleen het begin, het midden en het einde van Egon’s leven mee. De tijdsprongen zijn ongeveer 10 jaar per tijdsprong. Ook flashbacks komen voor, maar dat zijn er echt niet veel. De verteller beschrijft achteraf wat hem overkomen is. De ruimte in dit boek speelt een belangrijke rol. In Ratanakiri wordt de hoofdpersoon vermoord, in La Roche (in de Ardennen) wordt Egon’s leven getekend door Axel. De Grim is ook belangrijk, daar leert de lezer Polak kennen en laat Axel weer zien dat hij misbruik maakt van Egon (hij geeft Egon drugs omdat de politie binnenvalt). De wijze van vertellen: Het verhaal wordt verteld vanuit de derde persoon, de ik persoon dus. Want je kan de derde persoon voor de ik persoon vervangen. Egon is de centrale persoon waarvanuit het verhaal verteld wordt, behalve in Hst 4 dat wordt verteld uit het perspectief van een van de zoons van Marcie. En hst 3 uit het perspectief van de journalist Polak. Spanning: Ik vond het een erg spannend boek, de meeste spanning zit in de eerste hoofdstukken. In hoofdstuk 1 vraag je je namelijk veel dingen af, vooral over Axel. In hoofdstuk 2 krijg je veel informatie over Axel en in hoofdstuk 3 kom je erachter dat Egon en Marjoke vermoord zijn. Het laatste hoofdstuk van het boek maakte alles kloppend. Thema: Het thema van de Grot is macht. Axel heeft namelijk veel macht over alle mensen in het boek en ook over Egon. Dit begint op het moment dat Axel Vera naar Egon toeduwt, dan wordt Axel de baas over Egon. En Egon kan geen nee meer tegen Axel zeggen. Dit gebeurt in La Roche in zijn jeugd. Axel doet zich voor als een vriend van Egon, maar hij maakt wel al zijn beslissingen. De motieven van dit boek zijn: De honger naar macht van Axel

De passie voor geologie (stenenleer) door Egon en Marcie waardoor zij precies voor elkaar gemaakt zijn
De liefde van Egon voor Marcie en andersom
De liefde die Axel heeft voor zijn twee kinderen, zij zijn ook de reden dat Axel uit het drugscircuit stapt. Het misbruiken van Egon door Axel
Drugs/geld Hoofdpersoon: Egon Wagter Egon laat zich door Axel gebruiken. Axel legt hem zijn wil op. Egon is zeer geïnteresseerd in geologie en om geld te krijgen voor een geologie-expeditie gaat hij drugs smokkelen naar Ratanakiri. Hij wordt daar vermoord. Bijpersonen: Axel van de Graaf. Axel en Egon hebben elkaar ontmoet in La Roche en zijn ‘vrienden’. Axel laat mensen dingen doen die ze eigenlijk niet willen. Iets dat hem niets kan schelen, totdat hij getrouwd is en twee kinderen krijgt. Axel is een drugsdealer. Marjoke Heffels (later: Marcie). Marjoke was ook bij het kamp in La Roche en daar hebben zij en Egon elkaar ontmoet. Maar door Axel is het nooit wat geworden. In Ratanakiri komen ze elkaar weer tegen, maar Egon weet niet dat zij Marjoke is (Egon zelf zegt per ongeluk zijn naam). Ze worden samen vermoord. Hoofdstuk 4 is eigenlijk een korte geschiedenis van Marcie en geeft aan waarom zij ging smokkelen. Michiel Polak Polak is journalist. Hij schreef over Axel en heeft ook met Egon gepraat tijdens diens tijd in de Grim. Polak reist ook af naar Ratanakiri (na de moorden) en zoekt het verhaal. Hij praat zelfs met Generaal Sophal.
George Mijnsherenland Hij is de metgezel van Polak tijdens zijn verblijf in Ratanakiri. Ze praten samen met de moeder van Oum Phen. Oum Phen Een bedelaar die van Egon $20,- had gekregen voor het passen op zijn auto. Een belachelijk hoog bedrag. Oum Phen werd onterecht beschuldigd van de moord op Egon en Marcie. Men vond dat het geld bewees dat hij het gedaan had. Hij werd niet veel later onthoofd in de gevangenis van Ratanakiri Generaal Sophal (Garnaal Zoveel) Sophal regeert over Ratanak. Overal hangen gigantische poster van hem. Hij is een vreselijke dictator. Tijdens zijn gesprek met Polak en George maakt hij duidelijk dat Oum Phen de moordenaar is en niemand anders, hij zegt dat zij de executie mogen meemaken en hiermee is de zaak afgedaan. Arthur Is de jongste zoon van Marcie. Hoofdstuk 4 is vanuit zijn perspectief geschreven. Vera en Florrie Lanaker Meisjes uit het kamp in La Roche. Axel ging met ze naar bed en kreeg het voor elkaar dat Egon dat ook deed. De meisjes zelf kregen geen inspraak. Titelverklaring: Het begin van het verhaal is eigenlijk het laatste hoofdstuk. Dit is voordat Axel Vera naar Egon toeduwde. Egon is in de Grot samen met Marjoke en ze praten over hun passies. Egon over zijn passie voor geologie en Marjoke over haar passie voor stenen. Ze worden hier vrienden en er zou waarschijnlijk meer zijn gekomen, maar Axel komt tussenbeide. In de Grot was eigenlijk alles nog goed, voordat Axel kwam. Vanaf dat moment wist Egon ook zeker dat hij geologie wilde doen. De Grot is dus het begin van dit verhaal. Maar het is ook een synoniem. De Grot is donker, net als Egon’s leven in de schaduw van Axel. Hij komt nooit van hem af en wordt indirect door hem de dood in gejaagd. Eindoordeel: Ik vond het een goed en spannend boek, met niet te moeilijk taalgebruik. Ik las er makkelijk doorheen en was het hele boek benieuwd naar het einde. Het is leuk dat je stukje bij beetje meer informatie krijgt over de personages en hoe het laatse hoofdstuk alles kloppend maakt. Ik vond het ook leuk dat je zelf na gaat denken over wat er gebeurt zou kunnen zijn, dit ga je ook zeker doen doordat je in het eerste hoofdstuk midden in het verhaal valt. Het onderwerp spreekt mij ook aan. Egon brengt drugs naar Ratanak terwijl hij weet dat er al een nederlander onthoofd is voor drugssmokkel. Zo ga je erg meeleven met Egon en je vraagt je constant af of hij zal slagen. Toen Egon en Marjoke beiden vermoord bleken te zijn was ik een beetje teleurgesteld want ik vond Egon een leuk personage. En op dat moment had ik nog niet door dat er nog meer over Egon’s leven zou komen in het boek, vanwege de aparte tijdsvolgorde. Ik vond het zelf een erg leuk boek en ik zou het zeker aanraden.
Vergelijk het gelezen boek met de verfilming van het boek. Maak gebruik van hetgeen je bij je leeservaring hebt opgeschreven. "De Grot" (2001, Nederland), naar de gelijknamige roman van Tim Krabbé. Martin Koolhoven is de regisseur, Jeroen Krabbé heeft het script geschreven. Egon Wagter wordt gespeeld door Fedja van Huêt en Erik van der Horst (de jonge Egon), Axel van de Graaf door Marcel Hensema en Benja Bruining (de jonge Axel), Adriënne Wagter door Saskia Temmink, Marcie Nussbaum door Kim Huffman, en Michiel Polak door Jeroen Willems. Samenvatting film: De film begint in een oosters land. Een man komt van het vliegveld. Hij gaat naar zijn hotel. In de auto houdt hij zijn koffer stijf vast. Later gaat hij nog wat drinken in een cafeetje. Aan de overkant ziet hij een westerse vrouw zitten. Terug in het hotel probeert hij nog wat te slapen. 's Avonds rijdt hij met zijn auto naar een parkeerplaats. Daar ontmoet hij de vrouw. Ze wisselen wachtwoorden uit en de vrouw valt flauw. Een jongen, Egon, komt op het station aan. Hij gaat met een groep kinderen op kamp. Daar sluit hij vriendschap met een andere jongen, Axel. Egon is wat verlegen, Axel is veel 'stoerder' en sleept Egon mee. Hij laat Egon een joint roken, ze gaan wat stelen in een winkeltje, Ze gaan met twee meisjes naar bed, terwijl Egon eigenlijk een ander meisje leuk vindt, namelijk Marjoke. Later, als Egon geologie studeert en in een café zit, komt hij Axel tegen. Ze spreken nog wat af en Egon komt steeds vaker in het studentenhuis van Axel. Het is er altijd feest. Als Axel wat heeft met een meisje dat hij daar ontmoet heeft, verteld ze hem dat er studenten verdwenen zijn, dat ze waarschijnlijk ergens in de gevangenis zitten en dat Axel ermee te maken heeft. Axel doet Egon een aanbod om gemakkelijk veel geld te verdienen, Egon gaat er niet op in. Weer later, als Egon getrouwd is, komt hij erachter dat zijn vrouw een keer met Axel naar bed is geweest. Egon houdt er maar niet over op te zeuren en later gaan ze uit elkaar. Op zijn werk (hij is aardrijkskunde leraar) gaat het ook niet goed. Egon wil heel graag mee met een geologische expeditie, maar hij heeft geen geld. Hij gaat een 'klusje' voor Axel doen. Een vrouw gaat ook naar Axel toe, ze gaat ook een 'klusje' doen. Axel geeft haar instructies. Terug naar de man en vrouw op de parkeerplaats. Ze worden aangevallen en uiteindelijk liggen ze dodelijk gewond in elkanders armen. (Flashback) Egon en Marjoke zijn een dam aan het bouwen. Ze worden geroepen door de kampleider. Ze gaan een grot bekijken. De gids vertelt over een breuklijn die miljoenen jaren overbrugd. Egon en Marjoke leggen hun handen naast elkaar op de breuklijn. Terug naar de man en vrouw; ze hebben hun handen naast elkaar. De flashback was een gedachte van hun beiden. Het zijn Egon en Marjoke. Verschillen: Altijd als een boek verfilmd wordt, worden er delen weggelaten. Daarnaast kom je in de film natuurlijk niet de gedachtegang van de personages te weten. Wat wel een groot voordeel is, is dat je alles duidelijk voor je ziet. Tijdens het lezen van een boek zie niet alles even duidelijk. Hoewel met dit boek je fantasie (over hoe alles eruit gezien moet hebben) eigenlijk maar één kant op kan. Bij de film zie je gezichtsuitdrukkingen die alles werkelijker maken. Het boek komt als het ware tot leven. Als de grot iets duidelijk maakt, is dat de kracht van een goede structuur in een verhaal. Iedere scène wordt weer een deel van de motieven van de hoofdpersoon ontrafeld. Er wordt een spanningsboog opgebouwd die tot het einde wordt vastgehouden. Maar deze manier van verhalen vertellen heeft ook een nadelige kant. Het legt uit. Door middel van de (bij het thrillerpubliek geliefde) ‘twists’, speelt het met de verwachtingen van de kijker. Aan het eind van de film zit echter altijd de ontknoping van het mysterie. Wanneer aan het eind blijkt hoe we allemaal op het verkeerde been zijn gezet en het verhaal volkomen logisch wordt, is het ook over en uit. Aan de verbeelding wordt weinig overgelaten, het enige dat rest is bewondering voor een geweldig plot. De rol van Egon maakt de meeste indruk: de mislukte geoloog die diep van binnen diep ongelukkig is over de gemiste kansen om zijn dromen waar te maken. Jammer is dat de andere rollen van mindere kwaliteit zijn. Dit is een groot verschil met het boek, waarin de rollen duidelijk beschreven zijn en niet afhangen van een vertolking. Ik vond dit wel wat jammer, maar je kunt niet alles hebben. Misschien had men moeten kiezen voor een meer dramatische structuur en het mysterie wat minder aandacht moeten geven. Het geheel had meer diepgang kunnen hebben. Het thriller gehalte in de film is iets te hoog gegrepen, het pakte niet helemaal goed uit. Wat wel heel mooi gedaan was in de film, waren de flashbacks en het tijdsverloop. Dit is een zeer belangrijk onderdeel van het boek en ik vind het leuk om te zien dat het bij de verfilming ook werkte. Conclusie: Het boek was beter. De spanning zat er meer in. De film liet niet zoveel aan de verbeelding over, dat was erg jammer. Maar het was wel leuk om de verfilming te zien.