De Gelukvinder                                                                           

Door Edward van de Vendel en Anoush Elman       

Biografie van Edward van de Vendel:

Edward is geboren op 1 augustus 1964. Hij heeft één broer en één zus, die beide jonger zijn dan Edward. Vroeger wilde hij leraar worden, aangezien zijn moeder kleuterjuf was en zijn vader directeur van een school. Hij is ook leraar geweest tot 2001, nu is Edward fulltime schrijver. Hij schrijft allerlei soorten boeken, voor alle leeftijden vanaf 6 jaar.

Het boek:

Het boek is gebaseerd op het levensverhaal van Anoush Elman zelf. Het vertelt het spannende verhaal van een asielzoekende vluchteling in Nederland. Het is een verhaal over de Havo jongen die naast je in de klas zit - maar die niet bij jou op de basisschool heeft kunnen zitten, omdat hij opgroeide aan de andere kant van de wereld. Een verhaal als een verzameling dvd’tjes. Comedy, documentary, drama, science fiction.

In dit stukje verteld de hoofdpersoon dat hij wilt dat elke gebeurtenis een eigen dvd’tje is.

Zie voorin het boek

Het verhaal speelt zich af in ongeveer 7 jaar tijd.

Dit boek is het eerste deel van de Slash-reeks. Slash-boeken zijn boeken die geschreven zijn op basis van het waargebeurde levensverhaal van een bijzondere jongere.

Het hoofdpersonage is Hamayun.

• Hamayun is geen verzonnen personage. Hij is gebaseerd op een bestaande jongen – op Anoush Elman. Hij moest jaren geleden vluchten uit Afghanistan, toen de Taliban het daar onmogelijk maakten om vrij te denken. Vrij denken houdt in dat hij zich niet houdt aan de regels en tradities van de Taliban. Hij kan zijn eigen mening dus niet uiten. Hij en zijn familie moesten vluchten en na een lange reis als ‘smokkelwaar’ kwamen ze in Nederland terecht.

Enkele belangrijke bijpersonages zijn:

• Padar en Madar: de ouders van Hamayun
• Bashir: Hamayun’s grote broer, hij vertrekt wegens de slechte omstandigheden van de politiek in Afghanistan al eerder naar Nederland.
• Navid en Roya: Hamayun’s kleinere broertje en zusje.
• Faisal: Hamayun’s beste vriend in Afghanistan
• Isah en Ikhlas: vrienden van Hamayun in Afghanistan

De titelverklaring:

In het boek heeft Hamayun een vriend, Faisal. Faisal houdt van bollywood films. Zijn lievelingsfilm is ‘Taqdeerwala’  dat betekend ‘de man die het geluk vond’. Het word later ook Hamayun’s lievelingsfilm, en ook die van zijn familie. In het boek word beschreven dat Hamayun en zijn familie van politieke vluchtelingen naar goede Nederlandse burgers worden, en hoe ze het worden. Ze worden dus gelukkiger dan dat ze eerst waren.

De inhoud:

Als Hamayun 8 jaar word krijgt hij een dagboek van zijn Oom. Ze gaan verhuizen naar Kabul. Hamayun leidt een gewoon leventje in Kabul, hij gaat naar school. Leert wat vriendjes kennen en spreekt daar wat mee af.

Maar in de bus leert hij een nieuwe jongen kennen; Faisal. Ze worden beste vrienden, ze doen alles samen. Op een dag zegt Faisal dat hij Amerikaanse kleding wil gaan dragen, en zijn haren zo lang wil hebben als Orlando Bloom, zo over z’n ogen. Maar de Taliban laten dit niet toe, De haren van mannen moeten op hun hoofd kort zijn en onder aan hun hoofd lang. De Amerikaanse kleding mag niet, dus spreken ze wat anders af: Faisal draagt alleen nog maar witte kleding en Hamayun alleen nog maar zwarte kleding.

Faisal heeft een film, Taqdeerwala: een bollywood film. Hamayun, Faisal, Isah en Ikhlas gaan hem samen kijken bij Hamayun thuis. Eigenlijk mag je van de Taliban geen televisie kijken, dus doen ze de gordijnen dicht en zetten het geluid heel zacht. Na afloop vinden ze de film alle vier helemaal geweldig. Ze verstoppen de film in de rozentuin in de grond. Want als de Taliban hem vinden dan word die in beslag genomen.

Het ’s nachts kijkt Hamayun altijd naar de sterren, want Kabul heeft de meeste sterren van de wereld zegt Bashir, Hamayun’s grote broer.

Hamayun en zijn familie zijn vrije denkers. Ze houden zich het liefst niet aan de regels van de Taliban. Maar soms moeten ze wel, anders worden ze opgepakt en moeten ze naar de gevangenis, want de Taliban houd niet van vrije denkers. Padar, de vader van Hamayun heeft in zijn verleden dingen opgeschreven, dingen over de Taliban. Hij heeft dat wel weer verbrand maar toch weten de Taliban dit. Omdat zijn vader gevaar loopt om opgepakt te worden door de Taliban overwegen ze om te vluchten.

De Taliban hebben al twee keer ingevallen in Hamayun’s huis. De eerste keer hebben ze Padar een jaar vastgehouden, en hebben ze hem vrij moeten kopen. De tweede keer was hij gelukkig niet aanwezig, want hij was zijn jongste zoontje, Qasim, naar Oma brengen, want Qasim kon niet meereizen naar Europa.

Ze besluiten om te vluchten, omdat als de Taliban nog eens invalt in hun huis dat dan Padar voorgoed vast komt te zitten. Bashir is al eerder gevlucht, ze weten niet waarheen. En Hamayun’s familie weet ook niet of ze Bashir ooit nog terugzien. Maar Padar vraagt aan de reisorganisatoren of hij en zijn gezin naar hetzelfde land mogen als Bashir, zijn zoon. De reisorganisatoren worden ook wel qachaqbar genoemd. Dat is een ander woord voor ‘bottendrager’. Zoals een hondje een gestolen bot stiekem van de ene plek naar de andere plek smokkelt. De vluchtelingen zijn de botten, en de reisorganisatoren zijn het hondje. Bottendragers dus.

De bottendragers hadden meerdere vluchtelingen groepjes bij elkaar gevoegd, zo ontstond er één grote groep vluchtelingen. De vlucht naar Europa was een hel, ze moesten overnachten in vieze huizen waar de schimmel tegen de muur stond. Ze moesten soms dagen lopen, of dagen wachten in een vies huis totdat ze werden opgehaald door de bottendragers.

Toen ze na een half jaar in Nederland aankwamen moesten naar het Asielzoekers Centrum, daar kregen ze een kamer en moesten ze wachten. Een dag later werden Padar en Madar verhoord, waarom ze vluchtten. Ze moesten hun hele geschiedenis vertellen, elk detail werd gevraagd. Ze bleven uiteindelijk ongeveer 2,5 jaar in Nederland zonder status. Want telkens weer werden ze afgewezen. En telkens als ze een advocaat namen verloren ze. Ze hadden papieren nodig uit Afghanistan waarop stond dat als Padar weer naar Kabul ging dat hij dat voorgoed in de gevangenis zou zitten. Op deze papieren moest een stempel staan van de Afghaanse regering, die je natuurlijk niet zomaar krijgt.