Het boek ‘De gelukkige huisvrouw’ gaat over Lea, die na een zware bevalling getraumatiseerd raakt. Ze houdt niet van haar baby, haar man laat haar vallen en uiteindelijk gaat ze hallucineren en raakt ze in een psychose. Ze denkt dat God met haar communiceert en probeert de opdrachten die Hij haar opdraagt uit te voeren.

Het is een aangrijpend verhaal, maar je moet wel steeds moeite doen om niet slecht over haar te gaan denken. Het is normaal gesproken niet de bedoeling dat een moeder niet van haar baby houdt en dat ze zichzelf belangrijker vindt dan het welzijn van haar kindje. De hoofdpersoon is een egoïstisch persoon en ze komt een beetje cynisch over. Ze maakt grapjes over dingen die vrij ernstig zijn en ze probeert voortdurend de aandacht te trekken van haar man. Ze probeert op verschillende manieren van haar baby af te komen, door hem bijvoorbeeld op zolder in een doos te stoppen. Dat is natuurlijk heel erg zielig en het is dan ook moeilijk om te bedenken dat iemand zoiets zou doen.

Van de andere kant leef je toch wel mee met de hoofdpersoon, omdat je het ook wel kunt begrijpen dat ze getraumatiseerd is door de bevalling. Haar hele lichaam is veranderd en de mensen om haar heen, die van haar houden, hebben alleen nog maar aandacht voor de baby, en laten Lea in de steek. Ze voelt zich lelijk en aan de kant gezet en dat is dan ook te begrijpen.


In het begin worden er veel grappen gemaakt, waardoor het verhaal wat luchtiger wordt. Dat is wel fijn, aangezien het zo’n zwaar onderwerp is. Aan het einde wordt het verhaal echter wat serieuzer verteld en zie je in dat Lea echt problemen heeft en dat het helemaal niet zo grappig is.

Het enigste wat ik niet snap, zijn de stukjes uit het babydagboek, die aan het begin van elk hoofdstuk staan. Het is niet duidelijk of ze nou over de persoon in het boek of over de schrijfster gaan. Ze zeggen niets over de hoofdpersoon en hadden beter weggelaten kunnen worden, want ze zijn niet belangrijk in het begrijpen van de manier van denken en doen van de hoofdpersoon.

Verder heeft het boek weinig open plekken, maar het heeft wel een open einde.

Je denkt namelijk dat Lea beter is, maar ineens krijgt ze weer waanideeën en gaat ze midden in de nacht in haar trouwjurk naar de vijver waar haar vader verdronken is, omdat ze denkt dat ze hem daar zal ontmoeten. Je weet niet hoe het afloopt, je weet niet of ze nou beter geworden is, of haar huwelijk nog verbeterd is en of ze nou wel van haar kind houdt.

Over het algemeen vond ik het een goed boek, vooral omdat het lekker makkelijk en vlot leest.