‘De Garnalenpelster’ is een autobiografie over het leven van de schrijfster Nilgün Yerli, die op tienjarige leeftijd haar geboorteland Turkije moet verlaten en samen met haar familie naar Nederland vertrekt om daar een nieuw bestaan op te bouwen. In Nederland krijgt Nilgün te maken met andere mensen, andere gewoonten, normen en waarden. Ze leert omgaan met de verschillen tussen de Nederlandse en Turkse cultuur en baant zich een weg door het niemandsdal tussen 2 culturen. Nilgün ontwikkeld zich tot een succesvolle vrouw die wat van haar leven heeft weten te maken. Het boek heeft een duidelijk en interessant onderwerp. Het rare, maar boeiende levensverhaal van Nilgün is zeker de moeite waard om te lezen. Ze weet haar verhaal zo te vertellen dat het boek je van het begin tot het einde boeit. De stijl van het boek is apart. Nilgün vertelt alles op een vrij grappige manier, ook wanneer een bepaalde gebeurtenis helemaal niet grappig is. Het boek bestaat voornamelijk uit flashbacks. Dit is niet verwarrend, want de gebeurtenissen volgen elkaar logisch op. Wat ik speciaal vond, is de band die Nilgün met haar moeder heeft. Ze houdt zielsveel van haar moeder, een wijze vrouw die op de vele vragen van haar dochter altijd een antwoord heeft. Nilgün’s moeder pelt in Nederland nachtenlang garnalen om geld te verdienen voor haar zoon die in een gevangenis in Turkije zit. Dit verklaard de titel ‘De Garnalenpelster’. Langzaam wordt het Nilgün echter duidelijk dat de machtsverhoudingen binnen het gezin volledig scheef liggen. Haar moeder offert zich op voor haar gezin, terwijl haar vader het er van neemt. Nilgun vraagt zich af hoe haar moeder, ondanks haar wijsheid zo met zich laat sollen. De band met haar vader is dan ook niet goed. Ook staan er in het boek korte spreuken die telkens goed aansluiten bij een hoofdstuk. Ze zijn van toepassing op gesprekken tussen Nilgün en haar moeder. In het boek zitten niet veel spannende momenten, alleen de situatie rond de terugkeer van haar broer uit de gevangenis brengt wat spanning met zich mee. In de personages uit het boek kon ik me goed inleven, hoewel veel van hun handelingen en reacties niet herkenbaar waren. In Nilgün kon ik me het beste inleven. Je leeft met haar mee en ziet het verhaal door haar ogen. Voor heb ik ook veel bewondering. Ze maakt gedurende haar leven veel dramatische gebeurtenissen mee: bijvoorbeeld de terugkeer van haar broer uit de gevangenis en de dood van haar moeder. Ook zie je dat Nilgün veel moeite heeft om haar plekje te vinden in de Nederlandse samenleving. Maar ondanks alles blijft ze sterk en weet ze zich een weg te banen tussen de Turkse en de Nederlandse cultuur. Door het lezen van dit boek krijg je toch wel respect voor mensen die naar Nederland geïmmigreerd zijn. Je thuishaven verlaten en ergens anders opnieuw beginnen is niet niks. Mensen die een sterk vooroordeel over immigranten hebben raad ik toch aan dit boek een keer te lezen.