De Eetclub 1. Schrijfster: Saskia Noort Saskia Noort is geboren in 1967 en getrouwd met Marcel Schellekens, kunstenaar, en heeft twee kinderen. Na haar havo, studeerde Saskia journalistiek en theaterwetenschap in Utrecht. Sinds begin jaren negentig schrijft ze voor een groot aantal bladen, waaronder Viva, Marie Claire, Topsante en Ouders van Nu. Momenteel schrijft ze columns voor VT Wonen, Playboy en het damesblad Linda. Ze debuteerde in 2003 met de roman “Terug naar de kust” waarvan meer dan 150.000 exemplaren zijn verkocht en werd genomineerd voor de Gouden Strop (beste misdaadboek). Van haar tweede roman “De Eetclub” zijn sinds mei 2004 al meer dan 250.000 exemplaren verkocht. Ook is het boek voorgedragen voor de NS publieksprijs 2004. De rechten voor beide boeken zijn inmiddels verkocht aan uitgeverijen in Duitsland, Rusland, Finland, Brazilië, Griekenland, Spanje en Italië. Ook zullen beide boeken worden verfilmd. 2. Zakelijke gegevens: De Eetclub, Ambo| Anthos uitgevers, Amsterdam, 2005 drieëntwintigste druk, 239 bladzijden, eerste druk 2004.
3. Titelverklaring: Het boek heet De Eetclub omdat de hoofdrolspeelsters in dit boek een vriendengroep oprichten en deze vriendengroep zo heet. Dat komt weer voort uit het eerste afspraakje bij Hanneke thuis. Ze had voor de meiden gekookt en zo kwam het dat de volgende bij wie ze afspraken dit ook deed. 6. Genre: Literaire triller. Maar het is niet een boek voor de echte, grote literatuur, daar heeft het boek te weinig diepgang voor. 7. Keuze: Ik ben dit boek gaan lezen omdat mijn moeder het me aanraadde. Ze had het gekregen voor haar verjaardag en ik wilde het al een tijdje lezen. Ze zei dat het een boek was die je gelijk uit wilt lezen en zulke boeken heb ik wel nodig met een beetje spanning. Ik had er aldoor geen tijd voor maar toen ik er aan begon had ik hem ook zo uit. 8. Samenvatting: Het verhaal gaat over Karen, ze komt samen met haar man Michel en hun twee dochters in het dorp Bergen wonen. Ze zijn het leven in de grote stad (Amsterdam) zat maar de voornaamste reden is dat ze hun kinderen er niet willen laten opgroeien. Het eerste jaar komen er nog geregeld vrienden uit Amsterdam om ze op te zoeken maar Karen krijgt steeds meer de drang nieuwe vriendinnen hier in hun nieuwe leefomgeving te leren kennen. Op een gegeven moment komt ze in contact met een aantal vrouwen. Als blijkt dat ze het wel met elkaar kunnen vinden richten ze een clubje op, De Eetclub. Alles is gezellig totdat er brand komt bij Evert en Babette. Karen en Michel worden midden in de nacht opgebeld en iedereen is in rep en roer. Babette en de kinderen worden uit het brandende huis gered maar voor Evert was het te laat. Ze denken dat Evert zelfmoord heeft gepleegd, want hij was in die tijd psychisch niet helemaal in orde. De groep steunt elkaar in deze moeilijke tijd maar langzamerhand komt Karen erachter dat er iets aan de hand is in De Eetclub. Er ontstaan onderlinge relaties. Karen voelt zich sterk tot Simon aangetrokken, en ook zij krijgen een affaire. Op de dag dat Evert wordt begraven vraagt Hanneke of Karen even met haar meekomt naar buiten. Hun gesprek loopt uit op een ruzie en Hanneke loopt weg. Sinds die avond wordt Hanneke vermist. Dan krijgt De Eetclub het verschrikkelijke bericht te horen dat Hanneke is verongelukt, ze is van het balkon gevallen. Karen vraagt zich af of dit een ongeluk is of dat iemand haar heeft geduwd. De Eetclub zet zich af tegen Karen, maar zij gaat door met haar onderzoek. Ze vindt dat ze dat is verschuldigd tegenover Hanneke en ziet in dat al de vriendschappen van De Eetclub allemaal nep waren. Karen vindt een e-mail van Evert in het koffertje van Simon tijdens één van hun afspraakjes. In die e-mail klinkt Evert helemaal niet depressief. Dan weet Karen zeker dat Evert geen zelfmoord heeft gepleegd. Karen gaat met de rechercheur praten, ze spreken samen af dat Karen nog één keer met Simon afspreekt, want ze moet dat koffertje te pakken zien te krijgen. Als ze met Simon afspreekt in een hotelkamer, komt Babette opeens binnenstormen. Dan voelt ze pijn in haar been en valt op de grond. Ze heeft overal pijn en kan niet meer goed kijken, maar ze kan nog wel hun gesprekken volgen. Babette heeft het over wat ze samen hebben en dat dit niet de afspraak was, ze is helemaal over haar toeren. Babette heeft alles gedaan, ze heeft Evert en Hanneke vermoord, omdat ze een geheime relatie hadden en Hanneke wist dat Babette Evert had vermoord. Simon wist hiervan maar heeft dit nooit toegegeven. Ook heeft Simon veel mensen opgelicht met zijn werk. Babette is zo overstuur dat ze Karen wil vermoorden omdat ze iets met Simon had terwijl hij alleen van haar was. Karen kan Babette nog net op tijd neerslaan en belt dan de politie. Ze biecht het hele verhaal op, ook aan Michel van haar affaire met Simon. Maar Michel vergeeft het haar en wil opnieuw beginnen. Ze hebben geen zin meer om in dit dorp te blijven wonen waar ze elke dag weer worden herinnerd aan deze afschuwelijke tijd. En dus verhuizen ze om ergens anders een nieuw leven te beginnen. 9. Personages: Karen van de Made: Zij is de hoofdpersoon in dit verhaal. Veel stukken worden dan ook vanuit haar perspectief verteld. Ze is de vrouw van Michel Brouwers en hebben samen twee dochters. Over haar uiterlijk wordt niet veel geschreven, alleen dat ze er altijd leuk uitziet en goed gekleed is. In het begin voelt ze zich nog helemaal niet thuis in dit dorp. Later als ze De Eetclub hebben gaat dit wel beter, maar valt ze er toch altijd wel een beetje buiten. Dit komt omdat ze toch een iets ander leven leidt dan de andere vrouwen, ze werkt en de meeste vrouwen van De Eetclub doen dat niet. Ze is wel altijd erg sociaal en heeft altijd het beste met de anderen voor. In het begin is ze wel vrij naïef en oppervlakkig, maar op het laatst na alle gebeurtenissen wil zij als enige alleen nog maar eerlijk zijn. Ze weet dan ook dat ze niet meer bij De Eetclub past. Michel brouwers: Hij is de man van Karen. Een erg lieve man en word daarom binnen De Eetclub ook wel een trouwe hond genoemd. Hij heeft een heel goede baan maar raakt op een gegeven moment geobsedeerd door de manier van geld verdienen van Simon, wat hij dus ook graag wil. Over zijn uiterlijk wordt niet veel verteld. Babette Struyk: Haar bijnaam is Babs. Ze is een lange slanke vrouw en altijd bruin. Zij is de vrouw van Evert. In het begin heeft iedereen medelijden met haar omdat haar huis is afgebrand met haar man erin. Ze komt samen met haar zoons bij Karen in huis wonen zolang ze zelf nog geen nieuw heeft gevonden. In het begin is Karen erg op haar gesteld. Het lijkt een hele lieve kwetsbare vrouw maar aan het einde van het boek blijkt ze erg sluwe te zijn en wil ze Simon. Als zij Karen betrapt met Simon, wil ze Karen doden. Ze heeft zelf de brand aangestoken zodat ze van Evert af was. Hanneke was de enige die haar doorhad. Evert Struyk: Evert is de man van Babette. In het begin van het boek komt hij al om bij de brand in hun huis. De laatste periode van zijn leven was hij erg depressief. Dat kwam door zijn vrouw Babette, die hem mishandelde. Hij had een affaire met Hanneke, zij hield hem nog een beetje op de been. Maar vanaf het moment dat ze betrapt werden ging het al slechter met hem. Hanneke Lemstra: Zij is de eerste en beste vriendin die Karen krijgt in dit dorp. Ze gaat erg hip gekleed en heeft een nogal wild karakter. Ze is getrouwd met Ivo Smit en had een affaire met Evert. Iedereen denkt van haar dood dat ze is gesprongen maar Karen geloofd dit niet en gaat het uitzoeken. Dan komt Karen erachter dat ze een affaire met Evert had. En dat Hanneke als enige Evert altijd begreep en dat ze een erg dubbel leven leidde, waar Karen helemaal niks van af wist. Ivo Smit: Hij was de man van Hanneke. Er wordt niet veel over hem verteld en heeft dan ook een niet zo grote rol. Als Hanneke dood gaat, houdt hij vol dat het een ongeluk was. Hij kan zich niet teveel permitteren bij de politie, omdat hij erg veel heeft gesjoemeld met het boekhouden van Simon en Evert waar hij wel erg rijk door is geworden. Hij kiest voor de makkelijkste weg en geeft Karen de schuld dat zij teveel heeft gepraat tegen de politie. Simon Vogel: Hij is de man van Patricia en stinkend rijk. Hij heeft opvallende blauwe ogen en erg aantrekkelijk volgens Karen. Hij heeft zwart haar en is niet al te groot, en zoals Karen zegt in het boek straalt hij een “onverholen geilheid” uit. Zijn uiterlijk speelt een belangrijke rol in het verhaal, want de meeste vrouwen kunnen hem niet weerstaan. Hij is erg rijk, maar later blijkt dat hij niet op een eerlijke manier aan al zijn geld is gekomen. Doordat hij altijd mooie verhaaltjes verteld sleept hij de mannen van De Eetclub mee zijn wereldje binnen. Tot de problemen ontstaan, want dan blijkt Simon de harde zakenman te zijn. Aan het einde van het boek blijkt hij eigenlijk maar een heel klein zielig mannetje te zijn, dat bang is voor de waarheid. Karen durft hem toch hard aan te pakken en biecht dan alles op aan de politie. Patricia Vogel: Een klein en heel mager vrouwtje met aubergine kleurige krullen. Ze is getrouwd met Simon. Ze weet lang niet alles van de affaires van Simon af, daar is ze veel te naïef voor. Haar gaat het meer om het geld. Aan het einde van het boek is ze nog steeds niet veel veranderd, ze blijft erg naïef en kiest altijd voor de makkelijkste weg. Angela Blijsma: Een donkerharige mollige vrouw die is getrouwd met Kees Blijsma. Ze speelt niet zo’n grote rol in het verhaal. Babette scheen een paar keer met haar man naar bed te zijn geweest maar daar heeft ze verder nooit over gepraat, omdat dat te veel verhalen veroorzaakte. Ze loopt erg voor haar problemen weg en wil dus alles mooier laten lijken dan dat het eigenlijk is. Achteraf heeft ze Karen nog verteld waarom ze Babette niet in huis wilde hebben en haar gewaarschuwd heeft voor haar. Kees Blijsma: Hij is de man van Angela. Over hem word bijna niet gepraat in het boek. Zijn karakter wordt dan ook bijna niet beschreven, alleen dat hij een echte vrouwenman is en graag met vrouwen flirt.
10. Schrijfstijl: Ik vind het een goede stijl, want er zitten bijna geen moeilijke woorden in en geen lange zinnen. Hierdoor is het een makkelijk en goed te lezen boek. Er zitten ook veel beschrijvingen van de personages in, en dat maakt het boek ook leuk. Het taalgebruik is makkelijk, je leest het zo uit! 11. Ruimte: Het hele verhaal speelt zich af in de villawijk van het dorpje Bergen. Het dorp heeft wel een rol in het verhaal, omdat de hele vriendengroep uit de stad komt, voelen ze zich beter dan de rest. Zij denken beter te weten hoe het allemaal hoort. Het is in de 21e eeuw, want je ziet op de rouwadvertentie 15 januari staan. Indeling: het boek begint met een proloog, deze tekst is schuin gedrukt. Hierin wordt beschreven hoe Evert over zijn leven dacht. Dan volgen er 38 hoofdstukken die worden aangegeven met nummers. Het boek is verder ingedeeld in alinea’s en witregels. Na een witregel gaat het verhaal weer iets verder in de tijd. De hoofdstukken 4, 5, 9, 10, 15, 16, 20 en 21 zijn terugblikken waaraan Karen denkt (flashbacks). Die terugblik duurt dan wel het hele hoofdstuk. Die terugblikken worden dan voornamelijk verteld vanuit het ik-perspectief van Karen. De andere hoofdstukken die in het heden afspelen sluiten gewoon op elkaar aan. 12. Vertelwijze: Het boek begint met een inleiding die gaat over Evert Struyk. De rest van het verhaal wordt verteld in de ikvorm. De rest van het verhaal zien we het verhaal door de ogen van Karen. 13. Thematiek: Het thema is vooral dat mensen zich vaak anders voordoen dan dat ze zijn. Ze willen alles voor de buitenwereld mooier houden dan dat het eigenlijk is. Karen komt erachter dat haar vriendenclubje toch niet zo leuk is als ze dacht. Hierbij horen de motieven: achterdocht, geheimen, vriendschappen en de dood. Het verband tussen de titel en het thema is dat in De Eetclub verkeerde en geheime relaties ontstaan waar niet iedereen van weet. Mensen in De Eetclub blijken uiteindelijk heel achterdochtig te zijn, bijvoorbeeld Babette. 14. Plaats in de literatuurgeschiedenis Het is een moderne triller. Het boek lijkt op andere werken van Saskia Noort. De omslag is telkens een beetje hetzelfde en ze heeft dezelfde soort schrijfstijl en dezelfde soort verhalen. Ik vind zelf dat ze een beetje Nicci French nadoet. Die heeft ook zo’n soort voorkant. En ook een beetje dezelfde stijl, maar Nicci French vind ik dan wel beter.
15. Beoordeling: 1. Ik vond dit boek heel spannend. Heel knap hoe de schrijfster de spanning zo heeft op kunnen bouwen. Toen ik het begon te lezen wilde ik het gelijk uitlezen en ik kwam er pas bijna helemaal aan het einde achter wie uiteindelijk de dader was. 2. Ik vond het één na laatste hoofdstuk het leukst en spannendst (hst.37), omdat je er in dit hoofdstuk achterkomt wie het allemaal heeft gedaan. In dit hoofdstuk gebeurt erg veel achter elkaar. 3. Hoofdstuk 15 vond ik een beetje een saai stuk. Daar kwam je niks verder mee. 4. Ik had dus al gezegd dat je dit boek zeker met de boeken van Nicci French kan vergelijken. Ze lijken qua omslag heel erg op elkaar en Nicci French schrijft ook literaire trillers. De verhalen hebben een beetje dezelfde stijl en opbouw. Ik ken geen film die erop lijkt maar er komt wel een verfilming van De Eetclub! 5. Volgens mij is het herkenbare in dit boek dat mensen mooier doen over hun leven dan dat het eigenlijk is. Er zijn denk ik wel heel veel mensen die zich voor hun problemen schamen en het dus binnenshuis houden. Terwijl het toch ooit een keer uit zal komen. Het heeft mij niet aan het denken gezet. 6. Het taalgebruik vind ik wel makkelijk. Er worden niet veel moeilijke woorden gebruikt. En de zinnen zijn ook niet al te lang, verder zijn er mij geen bijzondere dingen opgevallen qua taalgebruik. 7. Ik vind het een goed en spannend boek, omdat je echt mee begon te denken met hoe het af zou lopen en wie het gedaan zou hebben. Realistisch argument: ik vond het erg realistisch, het zou zo in het echt kunnen gebeuren. Niks in het boek is te overdreven, alleen zou ik het zelf niet mee willen maken! Structureel argument: ik vond het op zich wel een goede opbouw, alleen af en toe was het wel een beetje verwarrend. Doordat het verleden en het heden door elkaar gaat. Dan wist je even niet waar je nu was en wat er al wel of niet was gebeurd. Die flashbacks waren wel goed, want zo kwam je langzamerhand steeds meer te weten. Emotief argument: ik begon me helemaal in te leven in het verhaal en wilde het gelijk uitlezen. Het meeste leefde ik mee met Karen en Michel. Ik vond het erg zielig voor Michel dat Karen vreemd ging omdat hij een heel lieve man is en zelf nooit vreemd zou gaan. Ook had ik medelijden met Evert, want hij werd helemaal gemarteld door zijn vrouw Babette. 8. Ja, aan vrouwen wel, aan mannen wat minder. 9. De twee recensies samengevat: Recensie 1: http://www.crimezone.nl/showbook.php?titleID=1085
Miranda van der Horst, oktober 2004, crimezone. De Eetclub is typisch een boek dat je in een ruk uitleest. Het is vaardig geschreven, smeuïge kost en leest bijzonder gemakkelijk weg. De structuur van het verhaal leent zich goed voor allerlei intriges. Zet vijf rijke en verveelde gezinnen bij elkaar en binnen de kortste keren ontstaan er verhoudingen, geheimen, roddels en komt dus zelfs moord voor. Geen van de personen is sympathiek, ze roepen allemaal irritatie op vanwege hun arrogantie, hun leegheid, afhankelijkheid en schijnheiligheid. Dat stoorde mij een beetje. Ook hoofdpersoon Karen, de mest sympathieke van het stel, blijkt een afhankelijke “tut” te zijn die zich door de eerste beste “geile” man laat inpakken. Saskia Noort wijdt naar mijn zin iets teveel uit over ‘vriendinnen die samen Chablis drinken, vijgen, pesto-ciabatta, gamba’s en coquilles eten, en geurige appeltaart toe nemen’. Ik vermoed dat ze hiermee de leegheid van het materiele bestaan van deze dames wil weergeven, maar soms had ik het gevoel dat ik in een hip tijdschrift voor yuppen aan het lezen was. Het is een smeuïg boek, voor de liefhebber van soapachtige intriges. Ik heb me prima vermaakt, maar heel veel emotie roept het bij mij niet op. Recensie 2: http://www.crimezone.nl/showbook.php?titleID=1085
Floris Kaap, november 2004, crimezone. De Eetclub is een bijzonder goed geschreven psychologische thriller die je direct vanaf het begin in zijn greep houdt. Anders dan mijn collega-recensent Miranda stoorde ik mij in het geheel niet aan de gecreëerde setting waarbij menig slof sigaretten en flessen wijn de revue passeren. Saskia Noort geeft op overtuigende wijze gestalte aan de vriendschap tussen vier stellen en die scheuren die daar langzaam maar zeker in ontstaan. Zeer bedachtzaam componeert ze het geheel naar een spannende, verrassende ontknoping. Een topper en een terechte nominatie voor de Gouden Strop 2004. Eens of oneens? Ik ben het meest eens met de 2e recensie, want het stoort mij helemaal niet dat ze veel roken en drinken. Ik vond het helemaal niet zulke irriterende personages. Ik vond het ook een spannende ontknoping, want toen kwam je erachter dat die lieve Babette helemaal niet zo lief was! Je leest het boek inderdaad in één keer uit omdat je erachter wilt komen wie het gedaan heeft.