BESCHRIJVING
Titelbeschrijving: Hermans, Willem Frederik, De donkere kamer van Damokles, 1958. Amsterdam, Uitgeverij G.A. Oorschot, 1994. Abstracte titelverklaring: Het zwaard van Damokles: steeds dreigend gevaar (volgens Cicero was Damokles de gunste-ling van Dionysius 1, tiran van Syracuse, die hem één dag koning liet zijn, maar een zwaard aan een paardenhaar boven zijn hoofd liet hangen). In het boek is het zo dat de hoofdpersoon een foto moet ontwikkelen, dat is de enige manier om bestaan van een persoon te bevestigen. Het steeds dreigende gevaar is dat als deze foto mislukt hij geen bewijs heeft. Concrete titelverklaring: In het boek moet Osewoudt meerdere malen foto’s ontwikkelen, dit doet hij in een donkere kamer. Korte samenvatting: Henri Osewoudt heeft een sigarenwinkel, waar aan het begin van de oorlog Dorbeck komt om een fotorolletje te laten ontwikkelen. Later gaat Osewoudt allerlei opdrachten uitvoeren voor Dorbeck, die als twee druppels water op hem lijkt. Van het uitvoeren van een moord tot het ontwikkelen van foto’s. In de loop van de oorlog worden veel mensen om hem heen opgepakt door de Duitsers. Ook Henri wordt opgepakt, maar hij weet te ontsnappen. Als hij aan het einde van de oorlog in bevrijd gebied komt verdenken de geallieerden hem van landverraad. Osewoudt probeert te bewijzen dat hij onschuldig is, dit lukt hem niet. Als hij probeert te ont-snappen wordt hij neergeschoten. BEOORDELING
Ik vond de Donkere kamer van Damokles een erg goed boek. Het boek verveelt geen moment. Het boek is spannend en goed geschreven. De lezer wordt steeds op een dwaalspoor gezet. Het ene moment denk je dat Dorbeck wel bestaat en het andere moment weer van niet. In het volgende fragment lijkt het alsof ze Dorbeck gevonden hebben. Osewoudt wordt op dit moment door de geallieerden vastgehouden. Een tandarts moet bewijzen dat het hem is…. Hij liep voorop, links en rechts uitkijkend. Hun rubberlaarzen plonsden in een zwarte dunne brij die de vloer bedekte. Helemaal achterin lag het lijk dat hij bedoelde. Het had een kruis van rode menie op de lichtblauwe, opgezwollen buik. De ogen waren open, maar de oogballen verdwenen. Op de wangen kleefde een dunne zwarte baard. Ook het hoofdhaar was zwart. - Is dit Dorbeck? vroeg Selderhorst. Osewoudt aarzelde. De tandarts hurkte, zette zijn spatel tussen de gesloten kaken van de dode, en wrikte de mond open. In de andere hand hield hij zijn zaklantaren. - Al gezien! riep hij, zich weer oprichtend, heeft geen tand of kies meer in de mond.! blz. 297

Als je eenmaal aan het boek begonnen bent wil je hem gewoon zo snel mogelijk uitlezen en daarom wil ik dit boek iedereen aanraden.