Titel: De dochter Auteur: Jessica Durlacher Samenvatting: Het boek dat ik heb gelezen was van Jessica Durlacher, getiteld ‘De dochter’. Ik zal kort even de hoofdlijn van het verhaal weergeven. Het gaat over een jongen van rond de 20,Max. Max heeft een tante(Judith) en een vader(Simon) die het concentratiekamp Auswitch overleeft hebben. Omdat zijn tante, die speciaal uit Amerika is overgekomen voor een laatste groet, ongeneselijk ziek is, bezoeken zijn het Anne Frank huis als uitstapje. Hier ontmoet hij een openhartig meisje; Sabine Edelstein. Ze is aardig, maar erg gedreven in haar doen en laten door de 2e Wereld oorlog. Ze heeft ook een vader (waarvan zij denkt) dat deze ook een joodse overlevende uit Auswitsch is. Sabine geeft zelf hoog op over haar vader, een ware oorlogsheld en die nu de intelligentste en de beste vader is. Maar Max heeft haar ouders nog nooit ontmoet… Sabine herkent hun gemeenschappelijke achtergrond; het concentratiekamp verleden van de vorige generatie. Langzaam beginnen de twee een relatie. Als tante Judith anderhalf jaar later komt te overlijden wil ze in Israël begraven worden. Max stapt samen met zin vader in het vliegtuig. Daar aangekomen gaat het mis met Simon(zijn vader), hij ziet het niet meer zitten en zakt ineen op straat. Dan plotseling staan Sabine en zijn moeder voor hun neus om hun geliefde te troosten. Het wordt een mooie begrafenis. Een jaar later trekt Sabine bij Max in. Maar dan plots verdwijnt Sabine. Ze is onvindbaar. Vijftien jaar later komt Max die inmiddels uitgever is geworden Sabine’s poster, levensecht op een boekenbeurs in Los Angeles tegen. Onverwachts loopt hij haar tegen het lijf. En ze gaan samen met vriend/ werkgever(Sam Zaidenweber) van Sabine en wat collega’s met Max uiteten. Toevallig zoekt Sam een Nederlandse uitgever voor zijn memoires, die hij in het geheim schrijft. Dit doet hij na zoveel jaar omdat Sabine hem de oren van het hoofd vroeg over zijn oorlogsverleden. ( Net als ze vroeger deed bij Max’ vader) Max en Sam worden collega’s en later goede vrienden.Maar Max is wel steeds erg bang dat Sabine en Sam een geheime relatie hebben. Max verhuist voor een korte periode naar Los Angeles waar hij zijn hernieuwde relatie met Sabine voortzet en Sam in het geheim helpt bij zijn boek. Na een tijdje wordt de vrouw van Sam erg ziek, en beland in het ziekenhuis. Hier geeft hij zijn manuscript aan Sabine en Max.Sabine verdwijnt vrijwel meteen, en is weer onvindbaar voor Max. Max keert terug naar Nederland met het manuscript en leest het uit in het vliegtuig. Het zijn de memoires die als een boek in een boek onthullen dat Sabine niet het joodse meisje is waarvoor iedereen haar heeft gehouden. Integendeel, zij is de dochter van een man die juist joden heeft aangegeven en die na de oorlog zijn wandaden heeft gemaskeerd door een joodse naam aan te nemen: Edelstein. Max is de enige die de volledige waarheid kan overzien. Zelfs Sam Zaidenweber die met zijn memoires de clou heeft aangereikt, heeft niet kunnen weten hoe de werkelijkheid in elkaar steekt. Wel heeft hij zijn boek aan Sabine opdragen. Kortom, als uitgever zit Max nu met een boek over verraad en vervolging en dat is opgedragen aan het resultaat van dat verraad. Bij zo'n boek hoort een catharsis en die is er ook. Natuurlijk is er woede, maar uiteindelijk wint de rationaliteit. En de liefde. Waarom zou je niet houden van een vrouw met foute ouders? Waaraan zou Sabine schuldig zijn? Het is het besef dat Max uiteindelijk doet vragen: "Wil je me vergeven?". Op dat moment wisselen slachtoffer en schuldige van plaats. Commentaar op het boek: “De Dochter” van Jessica Durlacher is een aanrader. ’Van onze eerste ontmoeting is het vooral haar blik die ik me herinner. Die ergerlijke blik die pas zoveel later zijn ware betekenis heeft gekregen. Ik mocht toen der tijd niet de allersubtielste of aardigste zijn van de jongens die ik indertijd tot mijn vrienden rekende, bot kon je me nu ook weer niet noemen. Ik kon die blik toen eenvoudigweg niet op de juiste manier duiden. Nieuwsgierig keek ze, verlegen en tegelijkertijd beschermend, alsof ze me kende, alsof ze iets in me opmerkte dat ik zelf was vergeten. Ik voelde me erdoor betrapt zonder dat ik iets had willen verbergen, en dat nam ik haar aanvankelijk kwalijk. Later begreep ik dat ik het misschien vooral mezelf kwalijk nam, en dat het een vorm van opzet is als je je laat betrappen, zelfs op je eigen gedachten. Ook voor de ergste gedachten ben je uiteindelijk zelf verantwoordelijk.’ Zo begint “De Dochter” van Jessica Durlacher. Naar mijn mening een uitstekend boek dat meer mensen zouden moeten lezen. Mijn stelling is dan ook: “De Dochter” van Jessica Durlacher is een aanrader!
Oordeel: Ten eerste vind ik dit een goed boek, omdat ik denk dat niet veel mensen weten dat de kinderen van de Joodse ouders die de tweede wereldoorlog overleefd hebben, het ook zwaar kunnen hebben. Ik had hier zelf eigenlijk nog nooit echt bij stil gestaan en ik denk zo ook vele anderen niet, het is dus leerzaam. Ook denk ik dat er best veel boeken zijn geschreven over de tweede wereldoorlog, maar ik vond dit een heel apart boek, vooral omdat het niet over de oorlogsslachtoffers gaat, maar over hun kinderen. Hoofdpersoon: Als tweede is Max het hoofdpersonage, een open figuur en tegelijkertijd de verteller, waardoor ik me heel goed in hem in kon leven. Je redeneert, haat, lacht als het ware met hem mee. Hierdoor krijg je het gevoel dat je deze persoon kent en dat je ook ziet hoe hij gedurende het verhaal verandert. In feite doet Max niet echt iets schrikwekkends, je leest alleen mee met zijn gedachtes en belevingen over/met Sabine. Max vind ik een beetje zielig, omdat hij smoorverliefd op Sabine is en zijn laat hem vervolgens tot twee keer toe in de steek. Daarom vind ik Sabine een beetje raar bezig, ze laat Max elke keer in zijn eentje achter en meldt hem daarbij ook niet waar ze heen gaat, of waarom ze weg gaat. Dat keur ik een beetje af in het personage van Sabine. Spanning: Verder weet de schrijfster de spanning heel goed en langzaam op te bouwen, tot een schokkend einde, waardoor alles op zijn plaats valt. Mede door de spanning wordt je door het verhaal gegrepen en kan je niet meer stoppen met lezen. Sfeer: De sfeer van het verhaal is lastig te beschrijven, soms verdrietig vanwege Judith, de zus van Max’ vader, die overlijd. En soms heel romantisch, als Max met zijn geliefde ligt te filosoferen in de dode zee in Israël, op een luchtbedje. Zeer tegenstrijdige gebeurtenissen, dus er is eigenlijk niet echt één bepaalde sfeer. Tijd: Het verhaal is denk ik behoorlijk gedateerd. Het gaat namelijk over de tweede generatie van na de 2e WO. En dit kan dus alleen zich nu in het hedendaagse leven afspelen. Ervoor was er nog geen grote vernederende WO geweest tegen joden. En erna is er geen tweede generatie meer. Belangrijkste stuk: Het aller mooiste stuk in het boek vind ik dat als Max en zijn vader Simon naar Israël zijn afgereisd om de zus van zijn vader(Judith) te begraven, dat dan ineens Sabine en zijn moeder voor hun staan. Ik hou wel van romantische stukjes. En dit vond bijzonder romantisch dat je naar je geliefde afreist om hem bij te staan in een moeilijke periode.
Taalgebruik: Het taalgebruik van Jessica Durlacher is niet moeilijk te begrijpen, maar wel van hoog niveau. Het is ook zeer hedendaags en dat is voor mij een belangrijk detail. Door het hedendaagse taalgebruik leest het veel makkelijker door en wordt er ook niet moeilijk gedaan over scheldwoorden of dingen die met seks en dergelijke te maken hebben. Aan de andere kant vind ik dat het thema een beetje zwaar is. Af en toe lijkt het naar mijn gevoel allemaal net iets te ingedikt, iets te overdreven. Dan is Sabine weer verdwenen, dan verteld ze weer een vaag verhaal, dan doet Max zijn vader weer eens naar, het houdt niet op. Af en toe werd ik daar wel een beetje moe van. Ook het slot viel mij een beetje tegen: voor de laatste maal spreken de ex-geliefden elkaar, aan de telefoon. Zowel het kind van de verrader als het kind van het kampslachtoffer vraagt bij die gelegenheid om vergiffenis. Op zich een mooi einde, maar naar mijn mening te cliché. Eindoordeel: Als ik dan een afweging moet maken dan zie ik al snel dat voor mij de argumenten die de stelling verdedigen het winnen van de argumenten die de stelling aanvallen. Met name omdat ik de argumenten tegen de stelling zwakker vind. Vooral het argument over het slot. Het slot op zich is wel een beetje cliché, maar het is nou niet meteen zo erg dat het het verdere boek ontkracht, het geeft de lezer denk ik ook wel een bevredigend gevoel. Wat ik zwaarder vind wegen, is het argument over het thema, want daar stoorde ik me soms wel eens aan in het boek. Ondanks dat heeft het boek een grote indruk op me gemaakt. Daarbij speelt het argument over het leed van de kinderen (de “tweede generatie”) van de joden die de oorlog overleefd hebben, de grootste rol. Ik had aan het eind van het boek echt iets geleerd. Kortom, deze roman van Jessica Durlacher is een zeer goed boek, met name omdat ik denk dat niet veel mensen kennis hebben van het leed van de“tweede generatie” van de joden die de tweede wereldoorlog overleefd hebben en omdat je je goed kan inleven in de hoofdpersoon en omdat het verhaal spannend is. Ik heb ook haar nieuwste boek gelezen; Emoticons ook dit boek vond ik een echte aanrader. Dagboekfragment: Lief dagboek, Alles is moeilijk, waarom laat Sabine niets meer van zich horen? Natuurlijk laat het zich raden, maar ik vind het zo erg. Ik mis haar zo vreselijk. Ze was zo mooi zo lief. Zij was het eerste meisje dat mij begreep, ik heb door haar mijzelf leren kennen. Waarom? Oké, misschien was ik niet alles in het begin van onze relatie, maar we hadden het zo goed. Waarom zou ze terug gaan naar hem? Tjah hij heette immers ook Max, maar … maar we konden het toch zo goed vinden. En ook bij mij thuis, mijn vader die mocht ze graag. Waarom is ze nou zo halsoverkop weggegaan? Ze was zelfs bij me ingetrokken? Wat was er niet goed gegaan? Deze hele verdwijning past gewoon niet bij Sabine. En dat briefje van haar…… ‘Ik moet een tijdje alleen zijn, goed nadenken, ver weg. Ik hoop dat je het ooit zal accepteren. Hoop niet, zoek niet. Het kan niet. Ik wil het niet. Dag lieve Max, ik huil wel. Heb een goed leven, Sabine.’ Ik snap het niet?! In het begin hadden we een vreemde, kleine verhouding, maar later na 7 maanden werd het toch echt wat. Tegen die tijd had ze het ook uitgemaakt met haar ex-vriend , toevallig ook Max. Ik ben vandaag naar haar moeder gegaan, en die zij ; ‘ze komen geen van tweeën terug. Ze zijn weg.’ Ik vroeg haar over wie ze het had. Maar ze wilde niets zeggen. Daar, op dat kleine grindpad, zag ik voor het eerst een flits van de waarheid, het was geen misverstand, geen vergissing, geen grap. Doordat ik huilde zag ik eerst niet dat zij ook huilde. ‘Max jullie passen niet bij elkaar, snap je dat?’ dat zei ze, en toen … toen ben ik gaan rennen zoals ik nog nooit had gerend… zomaar in het wilde weg. En nu , nu zit ik hier op me bed, en Sabine …… Sabine is weg. Waaraan heb ik dit verdiend? Max Uitleg dagboekfragment: Het dagboek fragment dat ik heb geschreven hoort thuis vlak na de verdwijning van Sabine. Als Max haar gaat zoeken. Hij voelt zich zo eenzaam en verdrietig. Hij kan het maar niet begrijpen, waarom ze nou toch zo plotseling is weggegaan.