Algemene informatie: Titel: De dochter
Auteur: Jessica Durlacher
Genre: Psychologische roman
Plaats & Jaar van Uitgave: Amsterdam, 2000
Uitgeverij: De bezige bij A) Verwachtingen en eerste reactie Mijn moeder had dit boek gekregen en gelezen, en ze raadde het me aan. Eerst wist ik niet goed wat ik ervan moest vinden, ik dacht dat het een heel ingewikkeld grote-mensen-boek was, over een of ander moeilijk liefdesverhaal. Mijn verwachting was dat het veel te moeilijk was voor mij om te lezen. Maar toen ik er eenmaal in begon te lezen boeide het me op de een of andere manier toch wel. Alles wordt boeiend beschreven, maar er blijven toch wel heel veel vragen, want niet alles wordt even duidelijk uitgelegd. Daarom lees je zo snel mogelijk door om toch achter die antwoorden te komen. In het begin vond ik het verhaal vrij onduidelijk, er zat nog niet een duidelijke verhaallijn in, en ik vind dat het hele boek wel een beetje chaotisch geschreven is (bijvoorbeeld dat het in één keer drie jaar later is zonder dat dat wordt aangegeven.). Het boek heeft mijn verwachtingen overtroffen, want ik had verwacht dat het veel saaier zou zijn dan dat het uiteindelijk was. B) 1.Beknopte samenvatting Op een dag gaat Max Lipschitz met zijn Joodse familie naar het Anne Frank huis. Zijn vader en tante hebben als kleine kinderen in een concentratiekamp gezeten, en Max en zijn zus Lana worden daar dagelijks aan herinnerd, want hun vader is hierdoor getraumatiseerd. Als hun tante uit Amerika op bezoek komt besluiten ze naar het Anne Frank huis te gaan, en daar ontmoet Max Sabine, een vrij opdringe-rig meisje. Eerst ergert hij zich mateloos aan haar, want ze stelt ongegeneerd vragen aan zijn gesloten vader, die daarop ingaat. Maar ook voelt hij een soort herkenning, en hij weet niet goed wat hij ermee aan moet. Een paar dagen later zoekt hij haar telefoonnummer op in het telefoonboek en belt haar. Ze spreken af en zo ontstaat een rare verhouding tussen de 21 jarige Sabine en de 23 jarige Max. In het begin zien ze elkaar niet vaak. Max gedraagt zich koel en ongeïnteresseerd, terwijl Sabine heel zenuwachtig is, en steeds zijn mening vraagt over alles. Na 7 maanden wordt hun relatie serieus, en Sabine trekt bij Max in. Sabine lijkt bezeten door het verleden van Max zijn vader, zijn verhalen over het Kamp en de oorlog, en na een tijdje krijgt Max het verhaal van Sabine’s vader te horen, die is verraden door de mensen bij wie hij onderdook en daarna ook in een kamp heeft gezeten. Maar na anderhalf jaar is Sabine ineens vertrokken. Ze heeft een kort briefje achtergelaten; ‘Als je dit leest ben ik weg. (…) Hoop niet, zoek niet. Het kan niet, ik wil het niet.’ Max stort in, hij weet niet wat te doen. Hij zoekt de moeder van Sabine op, maar die weet ook niet waar ze is. Het is hem ook een raadsel waarom ze hem verlaten heeft, en hij denkt dat ze hem bedrogen heeft met een andere man. Het verhaal gaat 15 jaar later verder. Max is uitgever geworden, en is op een grote boekenbeurs in Frankfurt. En dan plotseling ziet hij daar op die beurs een levensgrote foto van Sabine hangen, en hij komt erachter dat ze ook in Frankfurt is. En na een paar dagen komt hij haar tegen. Ze is samen met een beroemde Joodse filmregisseur, Sam Zaidenweber genaamd. Ze gaan met z’n allen eten, maar Max en Sabine zeggen niets tegen elkaar. Na afloop geeft Sabine haar nummer, en ze spreken weer wat af. En zo komen ze weer in contact met elkaar, en krijgen ze weer een relatie. Maar die is maar van korte duur, want als Max bij Sabine in Amerika komt logeren krijgen ze ruzie en is Sabine weer ineens verdwenen. Ondertussen heeft Sam de regisseur een boek geschreven naar aanleiding van een interview met Sabine over zijn verleden, want ook hij heeft in een kamp gezeten. Max wil dat boek wel uitgeven, dus hij leest het eerst. En dan ineens komt hij tot de schokkende ontdekking dat dit verhaal precies hetzelfde is als het verhaal dat Sabine over haar vader vertelde, alleen is Sabine’s vader hierin niet de Joodse jongen die aangegeven werd, maar de jongen die de Joodse onderduikers (Sam) aangaf. Max is geschokt, maar snapt het nog steeds niet helemaal. Hij gaat het onderzoeken, en langzaam komt hij erachter waarom Sabine hem zo plotseling verlaten heeft.
B) 2.Analyse van Perspectief en vertelwijze Dit boek is geschreven vanuit het Ik-perspectief. De Ik-persoon in dit boek is de 23-jarige Max Lipschitz. Er komen ook wel dialogen in voor, maar niet zo heel veel. Er wordt vooral verteld vanuit Max, en hoe hij zich voelt. Voorbeeld ik-perspectief “Een paar meter verder parkeerde ik. Dubbel. Even bleef ik doodstil zitten, mijn handen om het stuur geklemd. Iedereen in de auto keek naar me.” C) Verwerkingsopdracht; Rubriek C Vrouw verlaat man voor de tweede keer. Een vrouw heeft haar vriend voor de tweede keer zomaar verlaten, zonder enig spoor achter te laten. Dit gebeurde 15 jaar geleden al een keer eerder, ook zonder enige aanleiding. Niemand wist waar de vrouw was toen zij er op haar 22ste ineens vandoor ging. Na enig speurwerk van haar toenmalige vriend Max Lipschitz (toen 24) werd ze weer gevonden, maar nu is ze weer spoorloos verdwenen. De twee leerden elkaar kennen in het Anne Frank huis in Amsterdam. Sabine Edelstein werkte daar als gids, en Max was een bezoeker, van Joodse afkomst. Hun relatie duurde anderhalf jaar, tot Sabine er ineens vandoor ging. Max vond haar 15 jaar later op een boekenbeurs in Frankfurt, en ze bleek toen al in Amerika te wonen. Een paar maanden later ging Max Lipschitz, uitgever van beroep, naar Amerika, om voor een paar weken bij zijn geliefde te verblijven, maar ze kregen ruzie en Sabine was ineens weer verdwenen. Meneer Lipschitz is radeloos, en hij doet er alles aan om weer contact met Sabine te krijgen. Kent u haar of heeft u tips die kunnen leiden tot de hereniging van deze twee mensen, bel dan naar de politie of stuur een berichtje naar deze krant. D) Eindoordeel en evaluatie Het boek heeft duidelijk mijn verwachtingen overtroffen. Ik vond het boeiend om te lezen wat er nou echt aan de hand was. Het is mooi geschreven, want je komt er maar langzaam achter. Je zit steeds vol met vragen, en daarom lees je snel door, omdat je het antwoord graag wilt weten. Het is één groot raadsel waarom Sabine ineens vertrok, en je probeert steeds zelf te ontdekken hoe het nou kwam. Ik vond de stukken met Max zijn vader het minst boeiend, want dat had ook het minste met de rest van het verhaal te maken. Soms snapte ik het niet helemaal, want dan beschreef Max hoe hij zich voelde, en dat kon ik me dan niet helemaal voorstellen. Ik heb niet echt iets geleerd van het boek, maar ik vond leuk om dat krantenbericht te verzinnen voor mijn boekverslag. Je kunt in zo’n krantenbericht immers niet alle informatie zetten, dus moet je een bepaald thema uit het boek kiezen. Ik vond het wel moeilijk, maar dat was zeker het leukste onderwerp. Ik ben niet tot een dieper inzicht gekomen na het maken van dit verslag, en ik ben het boek ook niet meer of minder gaan waarderen, want ik vond het boek sowieso al interessant, daar heeft het boekverslag niets aan bijgedragen. Een samenvatting vind ik altijd wel enigszins verhelderend om te schrijven, want dan zie je duidelijk de hoofdlijn van het boek. Ik vond het een heel mooi boek dat zeker de moeite waard is om gelezen te worden.