1. Beschrijvingsopdracht: - Korte motivatie boekkeuze: Mijn keus is gevallen op 'De Buitenvrouw' van Joost Zwagerman. Dit omdat ik een fragment gelezen heb in het 'Laagland verwerkingsboek' van 'Vals licht', ook van Joost Zwagerman, dat me nogal aansprak vanwege het originele onderwerp. Ik vroeg wat in het rond en besloot een boekverslag te gaan maken over 'Vals Licht'. In eerste instantie wilde ik dat boek ook lenen, maar eenmaal in de mediatheek werd bekend dat het was uitgeleend. Toen werd me 'De Buitenvrouw' aangeraden door een medewerkster van de mediatheek en ik besloot die dan maar te nemen, er vanuit gaand dat dit boek enigszins hetzelfde zou zijn als 'Vals licht'. - Eerste persoonlijke reactie: * Niet herkenbaar: waarschijnlijk ligt de oorzaak hiervan bij mijn leeftijd en levenservaringen. Ik vond het namelijk nogal moeilijk me in het personage van een getrouwde man van middelbare leeftijd te leven die bovendien een minnares erop nahoud en leraar Nederlands is. * Werkelijk: het zou zó een waar gebeurd verhaal kunnen zijn, want het is zeer realistisch geschreven. Ik heb al bij meerdere leraren dit verhaal 'toegepast' en kwam tot de conclusie dat een soortgelijk verhaal ook bij een willekeurige leraar bij ons op school af zou kunnen spelen. * Overbekend: vergis u niet, het is niet zo dat de inhoud mij zeer bekend voorkomt, het gaat me hier om het onderwerp. 'De buitenvrouw' is natuurlijk niet voor niets een roman, er moet dus van romantiek, seks en overspel sprake zijn, zoals in ieder andere roman. Alleen vind ik dat het wel iets origineler geschreven kon worden, over overspel is al zoveel geschreven en het is een veelbesproken onderwerp. * Shockerend: op de seksuele contacten tussen Theo en Iris wordt wel zeer diep ingegaan, zó diep dat ik het niet meer opwindend kan noemen, eerder pervers. Het zou natuurlijk goed kunnen dat de schrijver het wel zeer erotisch vindt, maar ik vind dat er te diep op in wordt gegaan, echt alles is tot in de details als het om seks gaat in dit boek, bij andere onderwerpen wordt lang niet zolang stilgestaan als bij seks. * Niet indrukwekkend: ik las het boek niet met veel plezier, omdat het gewoonweg mijn indruk niet wekte. De meeste boeken hebben een probleem en een oplossing, een clue, maar dit boek heeft alleen het eerste. (bijna) Ieder ander boek is te vergelijken met een hardloopwedstrijd: een start (begin, introductie probleem), een sprint (een middenstuk uitwerking probleem) en een finish (slot, de oplossing van het probleem). Dit boek bevat echter alleen een middenstuk. Je wordt midden in de affaire gegooid en er eigenlijk even later weer uit gesmeten, terwijl je bij andere romannetjes de oplossing (wat deze ook mag zijn) ook nog 'meemaakt'. Dit maakte het boek saai en eentonig. Ook verwachtte je aan het eind van het boek een clue, maar die kwam dus niet. - Korte samenvatting: Theo Altena is gelukkig getrouwd met Sylvia Altena-Houtman en wonend in een nieuwbouwwijk te Alkmaar. Hij is leraar Nederlands op het Westfries College te Hoorn, waar hij beter bekend staat als 'De Neus' vanwege zijn (volgens hem, maar ook volgens leerlingen) 'uitstekende knol'. Op het Westfries College werkt ook Iris Duivenpoort- Pompier, een Surinaamse gymlerares. Sinds het uitje met Havo4 naar Tilburg, waar ze alle twee meegingen als begeleiders, voelen Iris en Theo meer voor elkaar dan alleen vriendschap en hebben sindsdien ook een buitenechtelijke relatie met elkaar. Elke dinsdagmiddag tijdens hun tussenuren spreken ze af bij Iris thuis en weten dit al 14 maanden geheim te houden. Tenminste, dat denken ze. Op een middag na de wekelijkse vrijpartij heeft Theo een 3e klas, hij is te laat. Pas na enkele minuten ontdenkt hij dat er iets op het bord getekend staat. Het is een spotprent waarbij geschreven staat: 'Blackie is the best!'. Theo weet niet hoe hij moet reageren, hij voelt zich enigszins betrapt, maar laat dit niet merken en laat een leerling het uitvegen. Na een discussie met de vader van Sylvia over buitenlanders laat Sylvia Theo weten dat ze vindt dat Theo de laatste tijd wel erg begaan is met buitenlanders en wel zeer anti- racistisch is. Theo wimpelt dit verwijt af. Wel heeft Theo sinds zijn affaire last van slapeloosheid, uit angst zichzelf te verraden in zijn slaap. Als hij de volgende dag op school weer een spotprent ontdekt op het schoolbord houdt hij een preek over racisme. Een leerling uit die klas laat echter doorschemeren dat het geen racistische betekenis had, maar dat de vader van Wouter Nijman, een derdeklasser, hem op dinsdagmiddag vaak bij Iris naar binnen zag gaan. Weer weet Theo eronderuit te komen. Die middag gaat het weer mis. Een andere derdeklas heeft pornofoto's van donkere vrouwen op zijn bureau gelegd en weer met de tekst: 'Blackie is the best!'. Dat is de druppel die de emmer doet overlopen en Theo wordt woest op de leerlingen. Als hij een poging doet 5 leerlingen, waaronder Wouter Nijman, eruit te gooien, en die mislukt, snelt Theo ze achterna. Wouter, die eerst tegenstribbelde, komt ten val en beweert bij conrector Ferweda dat dit Theo's schuld is. Hij laat zijn vader een klacht indienen en Theo neemt op advies van Ferweda een paar dagen verlof. Ook hoort hij van Ferweda dat zijn affaire met Iris al lang bekend is op school en dat iedereen het erover heeft. Hij heeft dit gesprek en het verlof expres verzwegen voor Sylvia, anders zou hij heel wat uit moeten leggen, ook over zijn reden voor het plotselinge anti- racistische gedoe. Iris was die dag absent en voordat Theo naar huis ging, vroeg hij Ferweda nog naar de oorzaak hiervan. Mevrouw Pompier zou van haar fiets zijn gevallen. Later realiseert Theo zich dat Iris helemaal geen fiets heeft en er dus een andere oorzaak moet zijn. Als hij thuiskomt en nog geen smoes heeft verzonnen voor zijn vroege thuiskomst treft hij zijn vrouw bij de overburen aan, waar is ingebroken. Dat dient als een soort afleiding en Sylvia zoekt er niets achter. De volgende dag wanneer hij 'naar school gaat' rijdt hij rondjes en komt Iris tegen in haar auto. Hij wil haar laten stoppen, maar in eerste instantie negeert ze hem. Uiteindelijk stopt ze en vraagt kwaad aan hem hoe het komt dat de hele school het weet en waarom hij niet alles ontkent heeft. Als ze alles bepraten in een restaurantje komt Theo er ook achter dat Iris niet van haar fiets is gevallen, maar dat haar man Sydney haar bont en blauw heeft geslagen. Dit omdat ze hem van hun affaire heeft verteld. Dan besluiten ze om een punt achter hun relatie te zetten en maken wat afspraken over hun gedrag op school. Eenmaal thuisgekomen is Sylvia woedend omdat Ferweda had gebeld en even denkt Theo dat hij zijn overspel verlinkt heeft. Dit is echter niet zo, hij heeft alleen verteld dat Theo met verlof is omdat hij enkele problemen op school had. Theo verteld de oorzaken van zijn problemen (behalve over zijn affaire) en komt erachter dat de klacht tegen hem is ingetrokken. - Relatie tussen werk en leven: Voor zover ik kon vinden schrijft Joost Zwagerman niet uit eigen ervaring. Wél valt het op dat hij een opleiding tot leraar heeft gevolgd en Nederlands heeft gestudeerd. Alleen heeft hij deze studies afgebroken vanwege zijn succes als schrijver. Als je kijkt naar het boek 'De buitenvrouw', zie je dat de hoofdpersoon, Theo Altena, leraar Nederlands is. Alleen over 'de grote rode lijn' die door het verhaal loopt, het overspel, is in zijn biografie niets terug te vinden. Hij heeft dit verhaal dus waarschijnlijk puur uit geilheid en expressie van zijn verlangen en begeerte geschreven. 2. Verdiepingsopdracht 1: De spanning in 'De buitenvrouw' wordt opgebouwd door hetgeen wat Theo Altena op zijn geweten heeft en het feit dat zijn vrouw Sylvia van niks weet. Steeds keert de vraag 'Zou ze het weten?' terug bij Theo. Wat het dan zo spannend maakt, is dat je wel leest wat Theo denkt, maar je hebt er geen flauw benul van van wat er in Sylvia's hoofd omgaat. Ze kan zich nog zo zeker en overtuigd voordoen, maar omdat je alleen leest hoe ze zich voordoet en niet hoe ze zich in werkelijkheid voelt, of wat ze echt denkt, kun je er nooit zeker van zijn dat ze echt niks van de buitenechtelijke relatie van haar man afweet. Natuurlijk geldt dit ook wel voor de man van Iris, Sydney pompier, maar in veel mindere mate dan bij Theo en Sylvia. Dit omdat Iris en Sydney niet de hoofdpersonen zijn en het er sowieso al niet zoveel toe doet wat er in Iris' en Sydney's gedachten omgaat. Natuurlijk kan je je dit wel af gaan vragen en er kan zo een open plek ontstaan. Dit boek bevat enkele open plekken, maar op zich is het een redelijk duidelijk boek. Een open plek die je al aan het begin van het verhaal ontdekt is de zogenaamde 'geheimzinnigheid' van Theo's buitenechtelijke relatie. Is die wel zo geheim? Zijn Iris en hij wel de enigen die ervan af weten? Het antwoord op deze vragen wordt in de loop van het verhaal duidelijk. Je gaat al iets verwachten als het gedoe met de spotprenten met racistische teksten begint, maar het wordt bevestigd door Ferweda, die Theo verteld dat iedereen van de school al van hun affaire afweet. Dan wordt het allemaal een beetje duidelijker en vind je het ook minder erg om verder te lezen, omdat je het gevoel hebt dat je nu alles op een rijtje hebt staan. Alleen blijf je je afvragen WAAROM Theo in Gods naam vreemdgaat, want dat is toch wel dé open plek van het boek. Hij beweert tenslotte zelf dat hij 'gelukkig getrouwd' is, waarom dan vreemdgaan? Er staat beschreven waarom hij Iris zo aantrekkelijk vindt, ook waarom hij zijn vrouw zo aantrekkelijk vindt en zichzelf zo lelijk, maar de eigenlijke reden voor zijn overspel is nergens te vinden!!!!! Zelf heb ik er dan eerst van gemaakt dat hij zijn seksleven niet spectaculair genoeg vond, maar later werd duidelijk dat dit absoluut niet het geval was. Nog steeds heb ik geen verklaring voor zijn overspel, misschien wilde hij gewoon wat afwisseling en varieerde hij met Iris. Dit vind ik toch wel de belangrijkste open plek, want overspel is toch wel hetgeen waar het boek om draait, en dan kom je niet eens te weten waarom hij een minnares erop nahoudt. Je zou dan ook verwachten dat je ergens in het boek wel een antwoord op deze vragen krijgt, maar dat is dus niet het geval. Een andere, veel minder belangrijke, open plek kom je in het slot van het boek tegen. Je bent er namelijk niet van overtuigd dat Sylvia niet van zijn overspel weet. Als ze er niet van zou weten, zou Theo het er dan ooit een vertellen? Als ze er wel van zou weten, waarom confronteert ze Theo er dan niet mee en gaat ze niet bij hem weg? Zulke dingen ga je je afvragen omdat je niet 'in Sylvia's hoofd kan kijken'. Ook hier wordt in de loop van het verhaal geen antwoord opgegeven en zo mist 'De buitenvrouw' de clue een beetje. Door dit open einde wordt je fantasie natuurlijk een beetje op de proef gesteld, maar als het allemaal te onduidelijk en te vaag is, valt je fantasie niet echt meer te testen. Ik ben er dan ook maar vanuit gegaan dat ze het echt nog niet wist (al had ze wel al veel aanwijzingen gehad) en dat Theo het haar waarschijnlijk ook nooit zou vertellen. Wat me aan deze scènes ook opviel was de duur ervan. Vergeleken met andere momenten werd er veel meer aandacht aan dit soort 'spannende' scènes, waarin iets belangrijks duidelijk zou moeten worden voor de lezer over de verhouding Sylvia-Theo-Iris. Terwijl er in de 'saaie' scènes, zoals op school, het allemaal heel snel wordt verteld en er op (volgens de schrijver) belangrijke momenten dus veel dieper wordt ingegaan. Aan de ene kant is dit logisch, want aan iets dat interessanter en belangrijker is wordt natuurlijk veel meer aandacht aan besteed, maar aan de andere kant is het ook wel verwarrend omdat je ineens denkt: oh, we zijn ineens een dag verder. En dat alleen omdat er op het onderwerp dat net was afgerond veel intensiever werd ingegaan dan het huidige onderwerp, waar alles veel 'sneller' gaat. Door deze vertraging moet je rekening houden met de duur van een scène en je moet je er maar aan aanpassen. Toch is het voordeel ervan dat het de spanning opbouwt. Door ergens dieper op in te gaan en je de lezer dus langer laat wachten, bouw je de spanning op. In 'De buitenvrouw' lijkt deze spanningsboog oneindig. Je verwacht een antwoord op de vraag: Zou Sylvia erachter komen? maar van een antwoord is jammer genoeg geen sprake. De lange spanningsboog wordt opgebouwd door de korte uitleg wat er precies aan de hand is, maar hij heeft eigenlijk geen duidelijk einde, althans niet in dit boek. Hij begint namelijk op het punt dat duidelijk wordt dat Sylvia niets van de affaire tussen Theo en Iris afweet en er ook niet achter mag zien te komen. Je verwacht dan aan het einde van het boek een duidelijk antwoord: ze weet het of ze weet het echt niet! Maar in dit verhaal is het niet duidelijk. Ze laat niks los over het wel of niet op de hoogte zijn van het overspel van haar echtgenoot. Door de schrijver zijn ogen lees je dat ze het niet weet, maar wie weet wat ze van binnen voelt. Misschien test ze hem, of hij het uit zichzelf verteld of niet. Misschien weet ze het echt niet, en is het een nu of nooit situatie die de schrijver beschrijft: nu komt ze het te weten, of anders nooit. Maar eigenlijk is dit wel de enige spanningsboog die er in het verhaal wordt omschreven. Je zou nog kunnen zeggen dat er ook een is tussen Iris en haar man Sydney, om hetzelfde als bij Theo en Sylvia, maar aangezien zij de hoofdpersonen niet zijn kun je dat eigenlijk achterwege laten. Verdiepingsopdracht 2: Onderwerp
In 'De buitenvrouw' zijn meerdere onderwerpen aan te wijzen. Persoonlijk vind ik overspel het belangrijkste onderwerp. Daarnaast kun je racisme en het leraarschap ook een onderwerp noemen. Het onderwerp overspel op zich is wel interessant, maar het is overbekend, er wordt zo vaak over geschreven. Ik ken echt al ontelbare romannetjes over een en hetzelfde onderwerp: overspel. Ik ben het boek dus ook niet om die reden gaan lezen, maar omdat ik al een fragment van deze schrijver had gelezen en dát sprak me aan. Achteraf gezien had ik ook beter het boek waar dat fragment uit kwam ('Vals licht') kunnen lezen, misschien was dat wel het lezen waard geweest. Mijn verwachtingen van dit boek zijn dan ook niet uitgekomen, want ik had in ieder geval een duidelijk einde verwacht, een clue was hier echt wel op zijn plaats geweest. Ook had het wel iets boeiender geschreven kunnen worden en had Joost Zwagerman wel iets minder diep op alle seksfragmenten in kunnen gaan. Bovendien ligt het onderwerp niet echt in mijn belevingswereld, dus dat maakt het er ook niet aantrekkelijker op om te lezen (voor anderen misschien juist wel). Voor mij is het nou eenmaal moeilijk om me te verplaatsten in het leven van een leraar van middelbare leeftijd die er een minnares op nahoud en bovendien een spetterend seksleven heeft. Voor mij is dit alles nog onbekend gebied, ook vanwege mijn leeftijd. Met deze situaties kom ik misschien later, over een jaar of 15, nog eens in aanraking, maar ik moet er voorlopig nog even niet aan denken. Het heeft me ook een andere, rare kant van overspel laten zien. Ik vond dat er namelijk nogal losjes over vreemdgaan werd gedaan, alsof het niks was. Ik ben echter niet anders tegen de onderwerpen aan gaan kijken. Ik vind nog steeds dat overspel weldegelijk 'iets' is en over racisme heb ik ook nog dezelfde mening, namelijk dat het niet deugd. Wél heb ik nu meer argumenten voor en tegen overspel en voor en tegen racisme gelezen, dus ik ben wel wat wijzer, weer wat meer over het onderwerp en kan dus beter mijn argumenten voor mijn standpunt onderbouwen. Mijn verwachtingen van 'De buitenvrouw' waren eigenlijk wel hoog, omdat het ook een boek van Joost Zwagerman was, net als het gelezen fragment uit 'Vlas licht'. Ook een medewerkster van de mediatheek beloofde mij een verhaal dat op 'Vals licht' leek. Maar voor mij is het tegendeel bewezen. Ik vond dat de schrijver veel te uitgebreid op het seksleven van Theo werd ingegaan. Dit vond ik verwarrend, omdat er op de andere onderwerpen en fragmenten veel minder diep werd ingegaan. Ik ben het gedeeltelijk eens met de mening die uit het boek over overspel en racisme naar voren komen. Over het vreemdgaan werd te losjes gedaan, alsof het Theo niks kon schelen wat zijn vrouw voelde, alsof alles om hem draaide. Alleen over racisme werd juist weer de werkelijkheid weerspiegeld, dat vond ik wel goed, dat er daar ook eens uitgebreid aandacht aan werd besteed. Bij het leraarschap had ik al zo mijn ideeën dat het daar ook niet altijd van een leien dakje gaat, dat is dus ook bewezen in dit boek. De uitwerking is alleen diepzinnig op gebied van seks, de andere onderwerpen lijken daardoor in het niet te vallen. Op racisme en leraarschap werd maar een beetje oppervlakkig ingegaan. Het enige wat duidelijk naar voren kwam was de mening van de schrijven over deze subjecten. Die onderwerpen hadden dan ook wat meer aan het licht mogen komen, dan zou het boek ook wat meer variërend zijn. Ik heb al verscheidene films en boeken over overspel gekeken en gezien, maar de meeste waren toch wat beter dan dit boek. Zeker de films waren niet zo eentonig en hadden wat meer een 'verhaal'. Niet het met 2 verschillende vrouwen doen en de volgende dag het weer met die 2 vrouwen doen net als bij dit boek. Van de romannetjes die ik vroeger altijd las moet ik toegeven dat 'De buitenvrouw' toch wel wat beter is. Wat dat betreft heeft 'De buitenvrouw' toch wat meer kanten, het gaat niet alleen om liefde en lust. De gebeurtenissen

De belangrijkste gebeurtenissen in het boek zijn sowieso de seksuele gebeurtenissen tussen Theo en Iris, daarnaast die tussen Theo en zijn vrouw Sylvia. Wat ook wel indruk maakt op de verhaallijn is als Theo wordt geconfronteerd met de spotprenten die betrekking hebben op zijn 'stiekeme' affaire met Iris. De nadruk ligt hierbij meer op de gevoelens van de personen, met name die van Theo. Je leest namelijk de gedachten van Theo, wat hij denkt, en wat hij voelt. Bij die gebeurtenissen lees je dan ook meteen wat Theo ervan vindt. Op zich is dat wel handig, want dan kun je je meer inleven in het leven van de hoofdpersoon. Maar aan de andere kant is het niet echt duidelijk, want je ziet de gebeurtenis alleen door Theo's ogen, dus je leest alleen zijn mening erover. Dan zie je dus óf de positieve óf de negatieve kant van die gebeurtenis en krijg je dus niet de kans om je eigen mening erover vast te stellen. Zoals ik al heb laten blijken was ik niet echt onder de indruk van dit boek. Het had wat meer gebeurtenissen kunnen bevatten, waardoor het verhaal wat meer plotselinge wendingen zou krijgen en het wat minder voorspelbaar zou zijn. Ook vind ik dat de gebeurtenissen moeilijk te verklaren zijn. Theo geeft ook niet echt verklaringen voor de gebeurtenissen, bijvoorbeeld waarom hij zijn affaire nou geheim houdt voor Sylvia. Het is aan de lezer om hier een verklaring voor te verzinnen. Om eerlijk te zijn vond ik de gebeurtenissen ook schokkend. Niet alleen omdat het onderwerp voor mij niet herkenbaar is, maar ook omdat het totaal niet aan mijn verwachtingen voldeed en het een beetje te seksistisch was. De gebeurtenis die het meeste indruk op me heeft gemaakt is dan ook één van de seksscènes. Een tussen Theo en Iris welteverstaan. Juist omdat het zo ranzig en tot diep in de details is, herinner je je hem het best. Natuurlijk kan ik me ook nog andere fragmenten herinneren, maar deze toch wel het best. Deze gebeurtenis heeft me ook zeker aan het denken gezet. Namelijk over wat de betekenis van de gevoelens van je naaste is. Het lijkt er door de uitgebreide uitwerking van het seksleven van Theo (en dan vooral met Iris) alsof hij er helemaal niks om geeft dat hij Sylvia hier ongelooflijk mee kwetst. Hierdoor komt Theo ook een beetje egoïstisch over, alsof alleen zijn eigen gevoelend tellen. De gebeurtenissen spelen zich in een geheime, gespannen sfeer af, alsof niemand erover mag weten (dit is tot op zekere hoogte ook zo). Hierdoor krijg je ook zo'n stiekem gevoel alsof jij de enige bent die het boek mag lezen en je er niemand over mag vertellen. Alsof je een eed af moet leggen, net als in de rechtzaal. Eigenlijk vind ik dat je ook wel kan zeggen dat je al die seksscènes voor je ziet, terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil. Het verhaal is ook wel zo verteld dat je aardig wat zelf moet invullen (behalve weer op dat gebied van seks, daar werd alles zeer duidelijk uitgelegd), aan de ene kant is dat wel leuk en leerzaam, want je kunt je eigen smaak aan het verhaal toevoegen en je eigen draai aan het verhaal geven, maar aan de andere kant blijf je bij dit boek met teveel vraagtekens zitten, en dat is toch wel weer jammer. Ik heb geen een gebeurtenis herkend, ik heb er geen een zelf ondervonden. Ik heb me ook nooit in een soortgelijke situatie bevonden. Ik heb al meerdere malen laten blijken dat de gebeurtenissen niet altijd even boeiend en origineel waren en dat je af en toe jezelf dus echt moest dwingen om door te lezen. Ik heb maar weinig films en/ of teksten gelezen met vergelijkbare gebeurtenissen, dus ik kan niet echt een eerlijk oordeel geven op de vraag of ik deze tekst of iets anders beter vond. Personages
Ik zou voor geen goud op de hoofdpersoon willen lijken. Ten eerste omdat hij volgens mij een ongelooflijke sleur heeft in zijn dagelijks leven. Ten tweede is hij leraar Nederlands en wordt volgens dit verhaal aardig geterroriseerd. Bovendien heeft hij zichzelf aardig in de nesten gewerkt door vreemd te gaan en laat hij duidelijk merken dat hij zichzelf lelijk. Ook kon ik me absoluut niet in hem verplaatsen, de reden daarvoor heb ik al meerdere keren gegeven. De hoofdpersoon is wel zo beschreven dat je hem als een bestaand persoon voor je zou kunnen zien. De rest van de personen zag ik meer als typetjes, dit omdat er gewoonweg maar weinig over de andere betrokkenen werd verteld. Ik vind dat Theo nogal nonchalant doet over het feit dat hij zijn vrouw bedriegt. Dat egoïstische en harteloze verafschuw ik van hem. Ik vind ook dat Theo zich behoorlijk misdraagt. Hij overtreed de wet (hij vormt een gevaar op de weg zoals hij wordt beschreven) én hij bedriegt zijn vrouw met een ander. Hij heeft me (gelukkig) niet beïnvloed, anders zou het alleen maar een negatieve invloed zijn geweest. De andere personages hebben zo'n vage beschrijving, dat ze moeilijk invloed op je kunnen uitoefenen. De beslissingen van de personages, voornamelijk die van Theo, zijn aan de ene kant begrijpelijk, bijvoorbeeld als hij ervoor kiest om zo normaal mogelijk te reageren of een spotprent, maar op sommige momenten neemt hij echt een onbegrijpelijke beslissing die het minst voor de hand ligt. Bijvoorbeeld als hij de kans krijgt om aan Sylvia over zijn overspel te vertellen en als zij laat blijken dat ze het niet het einde van de wereld zou vinden, kiest hij er toch voor om het voor zich te houden. Natuurlijk, dat is zijn keuze, maar ik zou het wel als een mooie gelegenheid zien om alles op te biechten. De personages reageren wel voorspelbaar, maar alleen tot op zekere hoogte. De reactie van Theo bij de spotprenten is in ieder geval niet te voorspellen. Ik vind hem ook absoluut niet sympathiek, vanwege de manier waarmee hij met de gevoelens van zijn echtgenoot omgaat. Hij is ook de enige waar genoeg informatie over zijn gedrag over wordt verschaft zodat je een eerlijk oordeel kan vellen. Misschien is Sylvia of Iris wel sympathiek, maar ik weet gewoon te weinig over ze, waardoor ik geen oordeel over ze kan geven. Dan ben je dus genoodzaakt om zelf hun karakters een beetje in te vullen. Op zich wel leuk, want je kan ze zo vals of aardig maken als je zelf maar wilt, maar soms klopt dat dan weer niet met sommige gebeurtenissen in het boek die met hun te maken hebben. Daarom kan dit best een lastige opgave zijn. Bouw
Het verhaal is op zich wel logisch opgebouwd. Er zijn geen stukken waarvan de schrijver van de hak op de tak springt, er zitten maar weinig onduidelijkheden in op dat gebied. Op sommige gebieden wordt het verhaal heel langzaam verteld (juist, bij de seksscènes) en op andere stukken denk je: oh, nu zijn we dus twee dagen verder. Alles hangt ook wel goed in elkaar samen, het is niet zo dat er verschillende verhalen door elkaar worden verteld, er zit gelukkig wel logica in de gebeurtenissen en dat maakt het een stuk gemakkelijker te volgen. Het verhaal is absoluut niet spannend, want er is gewoonweg geen spanning in te vinden. Misschien valt er van spanning te spreken tussen Theo en Iris en Theo en Sylvia, maar dat is hooguit spannend voor zijzelf, niet voor de lezer. Ook boeiend is 'De buitenvrouw' niet te noemen. Dit vooral omdat het een redelijk eentonig en overbekend boek is en omdat de hoofdpersoon ook niet echt een interessant leven heeft, alleen vindt hij zelf van wel. Er zijn meerdere verhaallijnen te ontdekken in 'De buitenvrouw'. Allereerst natuurlijk het overspel van Theo. Daarnaast de spanning die speelt tussen de racistische opmerkingen van iedereen. Ik vind dat de bouw wel bij het onderwerp past, alleen vond ik het wel raar dat het verhaal zich maar over een paar dagen afspeelt, terwijl je (qua tijd dat je er over leest) het gevoel krijgt dat je over jaren leest (dit komt ook door de flashbacks). Er wordt maar weinig met tijd 'gespeeld' , afgezien van een paar flashbacks. Dit maakt het verhaal ook een stuk duidelijker en moet je er niet steeds rekening mee houden dat het zich terug in de tijd afspeelt. Er zitten wel wat herinneringen in de tekst, maar dat onderbouwt het verhaal. Je komt zo meer over de geschiedenis van de hoofdpersoon te weten zodat je je beter in hem in kan leven. Het eind is, zoals ik al heb gezegd, té onduidelijk. Natuurlijk stelt een open einde je fantasie op de proef, maar dit is zo vaag en open dat er gewoon te veel vraagtekens overblijven om er voor jezelf een duidelijk eind aan te breien. Dit tot mijn grootste ergernis, want ik ben iemand die, als ik eenmaal ergens aan begonnen ben, alles, maar dan ook echt alles wil weten. Het verhaal wordt beleefd door de ogen van Theo Altena, dat is wel het duidelijkst, want hij is de hoofdpersoon. Maar aan de andere kant zou het wel een stuk objectiever zijn als het verhaal een vertellerperspectief zou hebben. Dan zouden misschien een aantal zaken waar ik nu nog vraagtekens over heb duidelijker zijn geweest en zou ik alles op een rijtje kunnen zetten. Maar aan de andere kant past de manier waarop Joost Zwagerman het heeft gedaan ook wel bij het verhaal, zo ben je tenminste zeker van wat de hoofdpersoon voelt en denkt, en dat maakt het verhaal ook weer een stuk duidelijker. Taalgebruik
De tekst bevat maar weinig moeilijke woorden, ik kan me niet herinneren dat er een woordenboek aan te pas heeft moeten komen. Beeldspraak komt ook nauwelijks in het verhaal voor, op dat gebied heeft de schrijver dit boek toch wel duidelijk voor mensen van mijn leeftijd geschreven. De schrijver houdt kennelijk niet van moeilijke woorden en wil alles zo duidelijk en simpel mogelijk weergeven. Wel is me opgevallen dat de schrijver qua tijdsduur graag van de hak op de tak springt om de lezer op de proef te stellen om er nog bij te blijven en het verhaal te volgen. Hij beschrijft wel teveel de gevoelens van Theo, vooral tijdens seks. Maar daar ben ik inmiddels aan gewend geraakt, dus ik lette er op een gegeven moment gewoon niet meer op. Die manier van vertellen vind ik aan de ene kant oppervlakkig tegenover de andere onderwerpen, omdat die door de uitgebreide uitleg van de seks nauwelijks aan bod komen. Maar verder is de schrijver wel duidelijk en draait hij nergens om heen. Ook de taalgebruik past bij de personages, die toch allemaal wel van middelbare leeftijd zijn. Dus 'puberale' taal die men ook wel populair noemt zou hier niet op zijn plaats zijn, het zou juist een tegenstrijdig effect hebben. Dan zou het serieuze van het onderwerp ook wegvallen. Al kwam het vaak niet zo serieus over als het, naar mijn zeggen, zou moeten. Ik heb vaak genoeg gelachen om de ietwat ironische uitspraken van Theo, maar eigenlijk is dat dan helemaal grappig als je beseft dat het om een heel serieus onderwerp gaat en dat je eigenlijk niet 'mag' lachen. Gelukkig heeft Joost Zwagerman geen gebruik gemaakt van beeldspraak of symbolische verwijzingen, want dat zou het verhaal er niet leuker op hebben gemaakt. Pas als ik het verhaal echt boeiend zou hebben gevonden, zou ik het interessant en misschien zelfs leuk hebben gevonden als de schrijver hier wel gebruik van zou hebben gemaakt. Dan zou ik dus ook alles tot in de details uit willen pluizen en dan zou ik het alleen maar als een extra uitdaging zien. Maar aangezien het boek me niet echt aansprak had ik dus ook geen behoefte aan die uitdaging.