De bocht van Berkhey door Boudewijn Büch

Het boek beschrijft een deel van de jeugd van de hoofdpersoon, Winkler Rainer Brockhaus. Al met al zijn zijn jeugdjaren niet al te prettig geweest, omdat zijn ouders als het ware aan het touwtrekken waren om hem. Zelf kon hij het beste overweg met z’n vader, met wie hij dan ook veel optrok. Het verhaal draait om deze band tussen vader en zoon. Winkler deed dus veel met zijn vader. Meestal gingen ze samen wandelen door allerlei landschappen in het duin. Winklers vader vader vond dit prachtig en hijzelf dus ook. Ook verzamelden ze met z’n tweeën vlinders. Ze hadden er al aardig wat gevangen. Winkler kon uit z’n hoofd ook de Latijnse benaming van vele vlinders opzeggen. Dit had z’n vader bewerkstelligd. Tot zijn 12e jaar had Winkler een relatief onbezorgde jeugd, maar daarna begon alle ellende. Zijn vader, z’n beste vriend, werd ontzegd uit de ouderlijke voogdij en moest meteen uit huis vertrekken. Winkler was ontroostbaar en vanaf dat moment blijft hij overal naar hem zoeken. Winklers moeder had ervoor gezorgd dat pa moest vertrekken. Zij baalde van het feit dat Winkler als enige van al hun zoons beter overweg kon met z’n vader dan met haar. De ontzegging uit de ouderlijke voogdij kan opgevat worden als een laatste wanhoopsdaad. Moeder had overigens al eerder van zich laten horen, zij het in iets minder dramatische zin. Toen zijn vader Winkler een dagje mee uit wilde nemen naar Brussel was moeder daaroptegen. Beide ouders krgen ruzie en uiteindelijk kwam het erop neer dat vader en zoon Brockhaus gewoon naar Brussel gingen. Maar hun dag was verpest, want vader was in een pesthumeur door de discussie met zijn vrouw. Dit voorbeeld geeft goed weer op wat voor manier zij de relatie tussen beiden probeerde te slopen. Ten gevolge van het uiteindelijke vertrek van Winklers vader loopt er in het verdere leven van Winkler een aantal dingen flink spaak. Eén van die dingen is het feit dat hij zich nergens buiten zijn jeugddorp Oppidum thuisvoelt en dat hij altijd blijft terugverlangen naar die plek. Ook het hedendaagse Oppidum doet onder voor het dorp van toen. Zelfs al hij op een gegeven moment een relatie met een jonge vrouw, Saskia, krijgt loopt alles uiteindelijk helemaal verkeerd, omdat Winkler zijn vader maar niet los kan laten. Hij blijft over van alles tobben en blijft naar hem op zoek. Op een gegeven moment heeft hij z’n vader ook daadwerkelijk gevonden, maar als Winkler hem oud en afgetakeld ziet zitten in z’n stoel rent hij in paniek weg, omdat hij niet wil erkennen dat zijn vader ook maar een mens is. Het beeld wat hij had van een geweldige, onvermoeibare man werd door dit bezoek aan duigen gegooid. Toch bleef Winkler daarna nog steeds naar hem op zoek, al wist hij dat de vader die hij wilde vinden er eigenlijk niet meer was. Uiteindelijk belandt hij bij een psychiater. Als je het boek leest krijg je het gevoel dat je meeluistert als Winkler zijn verhalen vertelt aan de psychiater. Af en toe komt er in het verhaal ook een vraag van wat later de psychiater blijkt tussendoor. Gedurende het verhaal ga je je steeds meer afvragen hoe dit boek nu zou moeten eindigen. Het eindigt namelijk niet zo dat Winkler zich over zijn jeugd heenzet. Nee, het einde is veel mooier. Winkler ontdekt namelijk waarom zijn vader zo graag met hem optrok. Als hij namelijk op een gegeven moment in Duitsland is om uit te fikkeren waarom zijn vader in Winklers jeugd vrijwel continu uitspraken van De Dichter (Goethe, red.) deed komt hij erachter dat De Dichter een zoontje had, genaamd Fritz. De Dichter heeft veel over hem geschreven en vermoedelijk heeft Winklers vader toen hij één der verhalen over Fritzchen las gedacht dat hij zelf ook graag zo’n zoontje wilde. Een zoontje als kameraad. Winkler had gedurende zijn jeugd deze rol vervuld. Op het moment dat Winkler hier achter komt , eindigt het verhaal. Ik persoonlijk denk dat deze ontdekking hem er flink mee heeft geholpen zijn jeugd van zich af te zetten.