De amulet door Simone van der Vlugt

DE AMULET ZAKELIJKE GEGEVENS: Titel: De amulet
Schrijfster: Simone van der Vlugt
Uitgeverij: Lemniscaat b.v te Rotterdam
Omslagillustratie: Roelof van der Schans
Het boek is uitgegeven in 1995 in Alphen aan de Rijn
De derde druk 1998. Het verhaal bestaat uit 184 bladzijden en is onderverdeeld in 11 hoofdstukken. INHOUD: - SAMENVATTING: Het is 1630 en de heksenjacht in volle gang. Oude vrouwen kleine kinderen en zelfs hele gezinnen worden terechtgesteld (verbrand). Nina, die bij haar oom en tante woont, is angstig en onzeker, omdat ze denkt dat ze zelf ook een heks is. Ze droomt regelmatig over heksenbijeenkomsten en krijgt overdag regelmatig visioenen. Dat gebeurt ook op een avond als ze achter het spinnewiel zit. Ze ziet allemaal hoofden ronddraaien. Ze ziet een vrouw aan een paal vastgebonden in hoge vlammen. Ze brandt tot aan haar middel. Ze ziet het gezicht steeds duidelijker. Aan de ogen van de vrouw ziet ze dat de vrouw niet meer te redden is. Ze rent naar haar oom en fluistert: ‘waarom hebben ze mijn moeder verbrand?’ Haar oom vertelt waarom haar moeder werd terecht gesteld en dat haar moeder ook visioenen had. Haar moeder had nog een speciale gave; ze kon mensen genezen door alleen maar een simpele handbeweging te maken. Hij geeft Nina een ketting met daaraan een amulet aan. Die was van haar moeder geweest. Nina moest op een dag boodschappen doen voor haar tante. Ze ging naar de markt, een jongen kneep in haar kont, ze draaide zich om en gaf de jongen een klap in zijn gezicht. De jongen maakte haar uit voor heks. Sinds die dag waren er roddels over haar dat ze een heks was. Haar oom en tante hadden die roddels ook gehoord en vonden dat Nina moest vluchten. Haar oom en tante hadden bedacht dat ze Nina gingen uithuwelijken aan een oude boer die weduwnaar was (Herr Stolz heette die boer) in een ander dorp. Nina ging samen met haar tante naar het plaatsje Bamberg waar ze gingen overnachten. De volgende dag ging Nina’s tante terug naar Würzburg. Nina moest in haar eentje verder, eigenlijk zou ze naar Herr Stolz moeten gaan, maar ze had geen zin om te trouwen met zo’n vieze, oude vent en zijn slaafje te worden, dus ze vluchtte naar het dorp Coburg. Ze ging te voet naar dat dorp. Onderweg kwam ze iemand tegen en die had een wagen en ze mocht meereizen. In Coburg zocht ze eerst een herberg waar ze overnachtte. De volgende dag vroeg ze de herbergier waar er werk te vinden was. Hij wist niets en verwees haar verder. Toen ze ‘s avonds nog niks gevonden had, kwam ze weer terug in dezelfde herberg. De herbergier zei dat hij wel iemand kon gebruiken. Dus Nina had daar een paar dagen gewerkt, totdat Herr Stolz ineens onverwachts in de herberg verscheen. Ze vluchtte weg, ze wist alleen nog niet waarheen. Onderweg kwam ze een jonge vent tegen met wie mocht mee reizen. Later werd ze door dezelfde vent aangerand. Ze had een mes in haar jurk zitten en stak hem hiermee in zijn buik. Weer vluchtte ze weg. Bij een boerderij stal ze van de waslijn jongenskleren. Deze trok ze aan en sneed haar haren kort. Nu leek ze net een jongen. Ze was weer verder gelopen en bij een verlaten dorpje was ze Max tegen gekomen. Eerst deed hij heel onaardig tegen haar, maar later veranderde dat nog. Met Max leefde ze in de natuur. Hij leerde haar goed om te gaan met geneeskrachtige kruiden. Hij kende ook veel mensen bij wie hij vaker overnachtte. Samen gingen ze naar Rothenburg, waar Max vrienden had met een wijnhuis waar Max elk jaar hielp met druiven plukken en wijn maken. Dit jaar hielp Nina ook mee. Ze bleven daar een paar dagen en hadden daar te horen gekregen dat Würzburg in bezet was genomen door Zwitserse soldaten. Op een nacht werd Nina verschrikt wakker en wist dat ze een visioen had gehad. Er was een Zwitsers leger in de aankomst naar Rothenburg. Niemand geloofde haar, ook Max niet, maar ze wist het zo zeker, dat ze desnoods alleen verder zou reizen. Max besloot uiteindelijk toch ook mee te reizen, omdat ze maatjes waren. Het was inmiddels al winter geworden en het was ook al aan het sneeuwen. Onderweg zag Nina wolven in haar visioen, maar ook dat geloofde Max niet, maar naar een tijdje kwamen ze toch wolven tegen. Ze vluchtten in een boom. Na een paar uur gingen de wolven weer weg, omdat ze brand roken. Nina en Max konden weer verder trekken. Max kon niet meer. Nina moest hem ondersteunen. Er kwam een meneer naar buiten rennen, die Max meteen ondersteunde. Even later kwam er ook een vrouw die meteen naar Nina toerende. Daar hebben ze geslapen in de schuur. De volgende ochtend vertelde de meneer Wieshoven dat Rothenburg al overvallen was. Ze trokken weer verder, dit keer naar Ettal. Na een poosje kon Max al niet meer. Ze zaten ondertussen in Oberammergau, ze klopten eerst aan bij een boerderij, maar daar werden ze niet binnengelaten. Ze liepen verder. Ze kwamen een leegstaande blokhut tegen, waar ze hadden overnachtten. Max was erg ziek geworden. De volgende ochtend trokken ze weer verder naar Ettal. Ze wisten niet precies waar Ettal lag. Vlak voor een heuvel kon Max niet meer verder en zakte in elkaar, Nina bleef nog even bij hem en besloot dat ze hulp ging zoeken. Ze rende over de heuvel en daar lag Ettal. Ze rende de kerk binnen en vroeg de monniken om Max te redden. Na enkele uren kreeg ze ineens een raar gevoel. Ze wist dat Max het niet meer haalde. Even later kwamen de monniken die Max hadden gezocht terug. Ze hadden vervelend nieuws. Ze vertelden dat Max dood was. Ze bleef daar een paar maanden tot het lente was. Toen het eenmaal lente was trok ze weer verder. Ze wist nog niet waar ze naar toe wilde. Ze was nog maar net onderweg toen ze zigeuners tegen. Eerst was ze er bang voor omdat iedereen er van die verschrikkelijke verhalen over vertelde. Ze ging ze bespioneren en werd betrapt door de honden van de zigeuners. Ze werd ruw opgepakt en in het kamp neergezet. Ze kreeg soep te eten. Ze trok met de zigeuners op en reisde met hen mee. Tot ze op een gegeven moment bij Würzburg aan gekomen waren en Nina besloot terug te gaan naar haar oom en tante. Ze had er niet bij stilgestaan dat Würzburg in beslag was genomen. Maar ze kwam er toch makkelijk binnen. Ze waren blij haar te zien, maar haar oom lachte en keek in haar donkere ogen en zei: ‘je gaat weer hè’? Ze ging weer weg. - HOOFDPERSOON: De hoofdpersoon is Nina, een dertienjarig meisje. Het probleem van de hoofdpersoon (Nina) is, dat ze wordt aangezien voor een heks. Daarom gaat ze op de vlucht. Ze is een aardige meid, maar kan ook heel erg kattig zijn. Echt een meid. Ze heeft een speciale gave: ze heeft visioenen en ze kan mensen genezen door een simpele handbeweging. Ze trekt in het verhaal door de natuur samen met haar veel oudere vriend Max. - BIJPERSONEN: De bijpersonen zijn: * Max von Spee: Max is de persoon met wie Nina meereist. Eerst doet hij heel onaardig tegen haar, later doet hij wel aardig tegen haar. Hij moet eerst aan haar wennen. Hij weet heel veel over de natuur en hij leert haar alles wat hij weet over de natuur en hoe je allerlei geneeskundige kruiden kan gebruiken voor alles en nog wat, waar ze later veel aan heeft. b.v. tegen menstruatiepijn. * De zigeuners
De zigeuners doen heel aardig tegen Nina, ondanks alle verhalen die ze over de zigeuners gehoord heeft. Ze behandelen haar alsof ze een van hen is. * Oom Thomas en tante Hanna: Door hen is Nina opgevoed sinds haar moeder terecht gesteld was. Het zijn aardige, lieve en zorgzame mensen. Ze zorgden erg goed voor Nina. Zij zorgden ervoor dat Nina kon vluchten toen ze weg moest uit het dorp Würzburg. - TITELVERKLARING: Het boek heet DE AMULET omdat: De moeder van Nina werd terechtgesteld omdat ze een heks was. Nina moest onderduiken, zodat zijzelf ook niet terecht werd gesteld. Toen haar oom en tante haar gingen halen bij de buren die haar tijdelijk hadden onder hun hoede hadden genomen, had Nina een amulet om haar nek. Die amulet was van haar moeder geweest, waar ze pas na een tijd achter kwam. - PLAATS EN TIJD: Het verhaal speelt zich in het begin af in 1630 in het plaatsje Würzburg, waar Nina bij haar oom en tante woonde. Na veel gebeurtenissen reist ze door heel Duitsland en komt verschillende dorpen tegen. Zoals: · Bamberg · Bayreuth · Rothenburg · Ettal · Coburg

Ook probeert ze veel dorpen te ontwijken. Uiteindelijk komt ze weer terug in Würzburg. Dat is in 1631. Ze wil toch blijven reizen door de natuur en gaat weer weg uit de stad. 2 MENINGEN: - MENING 1
Ik vond het een leuk boek om te lezen. Het boek was gemakkelijk te lezen, omdat er geen lange zinnen in zaten. Er zaten een paar moeilijke en lastige woorden in. Ik vond het goed dat achter in het boek een verklaring van vreemde woorden zat. Je kon goed meeleven met de personen, omdat er veel gevoelens en belevenissen beschreven werden. Er werd vooral veel verteld over de gevoelens van Nina, je komt dan ook erg veel over haar te weten. Het zou een waar gebeurd verhaal kunnen zijn, van die heksenjacht en zo. Vroeger verbrandden ze echt mensen waarvan ze dachten dat ze een heks waren. - MENING 2
Ik vind het een leuk boek, omdat je je heel erg kunt meeleven met de hoofdpersoon; * Je weet hoe zij over haar oom en tante denkt. * Je weet hoe zij over Max denkt. * Je weet hoe zij over de familie in Rothenburg denkt. Je weet dus precies hoe ze over de anderen denkt. Je kan je ook meeleven in de situatie. Het verhaal is op sommige stukken heel langdradig, vooral in het begin van het verhaal. Terwijl verderop in het boek zijn sommige stukken weer heel kort bijvoorbeeld: als ze bij de vrienden van Max op bezoek is lijkt het net alsof ze er maar een paar uur is, terwijl ze er toch blijft overnachten. Het verhaal kan echt gebeurd zijn, omdat er bijna geen dingen in voorkomen die niet kunnen gebeuren. Ook van de heksen, iedereen in die tijd denkt dat alles wat gebeurt en niet in hun voordeel is, door heksen is gedaan. Ik vind dat er uiteindelijk maar een hoofdpersoon is. Hoewel in het midden van het verhaal Max erbij komt, dan zijn er dus tijdelijk 2 hoofdpersonen. Ik vind het een goed einde, omdat als ze terugkomt bij haar oom en tante, ze toch weer besluit verder te trekken. Ik vind niet, dat als je zolang in de natuur hebt geleefd, ineens weer in een dorp kan wonen op een vaste plek. Het mooie van het boek vind ik dat Nina in de loop van het verhaal helemaal verandert. Bijvoorbeeld: in het begin van het verhaal weet Nina niks van de natuur en op het einde van het verhaal weet ze er bijna alles van. OVER DE SCHRIJFSTER: Simone van der Vlugt is geboren in 1966. Schrijven is al van jongs af aan haar passie geweest. Zelf zegt ze: ‘Mijn ouders konden me geen groter plezier doen dan me een pak schrijfpapier te geven en later zelfs een echte typemachine. Ik vond het enig om verhaaltjes te schrijven en ze te voorzien van een kaft met mijn naam erop’. Al op dertienjarige leeftijd benaderde ze een uitgever die haar adviezen gaf en haar stimuleerde om door te gaan met schrijven. Het schrijven werd pas echt serieus toen Simone Nederlands en Frans studeerde aan de leraren opleiding en haar duidelijk werd dat ze de lessen creatief schrijven het leukste vond. Direct na afronding van haar studie, stortte ze zich op haar computer. In eerste instantie ging dat niet erg gemakkelijk door een drukke baan. Later kwam daar ook nog de zorg voor haar baby bij. Maar nu Simone in deeltijd werkt met intussen al twee kinderen, schrijft ze tussen de bedrijven door, op een aparte kamer met al haar spullen om haar heen waar niemand aan mag komen. ‘Ik schrijf in fragmenten. Een stukje uit het midden van het verhaal, een stukje uit het einde. Gewoon wat in me opkomt. Later schrijf ik alles aan elkaar’. In 1995 verscheen haar eerste jeugdboek ‘ De amulet’. Al spoedig volgde haar tweede boek Bloedgeld. Ze kan boeiend en meeslepend schrijven, over vroegere tijden. Veel van haar boeken gaan hier dan ook over. Haar verhalen zijn spannend, avontuurlijk en goed geschreven. Ze zorgt er heel goed voor dat je kan meeleven met de hoofdpersoon. Boeken van Simone van der Vlugt: - Bloedgeld - Een steen door de ruit - De amulet