Titelbeschrijving:
Mulisch, H : De aanslag. Bezige Bij Amsterdam, 1982 verscheen de eerste druk.

Verwachting:
Ik verwacht dat het een heel spannend en goed boek is want, dit boek is mij door veel mensen aangeraden. Ik ben bij dit boek gekomen omdat het me door een aantal mensen werd aangeraden.

Recensie
Niet op zoek naar de schuldigen
door Daan Stoffelsen, 25 juli 2007
De aanslag (1982), Mulisch’ doorbraak bij het grote en internationaal publiek (er werden ruim een miljoen exemplaren van verkocht), gaat over schuld en onschuld in het licht van de complexiteit van oorlog. Het is een eigenaardig thema omdat de hoofdpersoon, het slachtoffer, de enige onschuldige, heel rationeel de daad voor zichzelf heeft afgesloten: ‘Iedereen heeft gedaan, wat hij heeft gedaan, en niet iets anders.’ Anton Steenwijk is niet op zoek naar de schuldigen; zij vinden hem.

Deze recensie is geschreven door: ‘’Daan Stoffelsen’’ op 25 juli 2007. Deze recensie heb ik gevonden op deze site 
http://www.recensieweb.nl/recensie/2152/Niet+op+zoek+naar+de+schuldigen.html

schrijver:
Harry Kurt Victor Mulisch, is een Nederlandse schrijver die is geboren op 29 Julie 1927. Hij is gestorven op 30 oktober 2010. Hij heeft het begin van zijn school jaren door gebracht op een particulieren school later tijdens de economische crisis gaat het ook bij de familie Mulisch ook niet geheel goed waar door Harry naar openbare school moet. Harry Mulisch heeft deze boeken allemaal geschreven:
• rchibald Strohalm (1952; roman)
• Tussen hamer en aambeeld (1952; novelle)
• Chantage op het leven (1953; kort verhaal)
• De Diamant (1954 roman)
• De Sprong der Paarden en de Zoete Zee (1955 roman)
• Het mirakel (1955; korte verhalen)
• Het Zwarte licht (1957; roman)
• Manifesten (1958; essays)
• Het Stenen Bruidsbed (1959; roman)
• Tanchelijn (1960; toneelstuk)
• De knop (1961; toneelstuk)
• Voer voor Psychologen (1961; autobiografie)
• Wenken voor de bescherming van uw gezin en uzelf, tijdens de Jongste Dag (1961; essays)
• De Zaak 40/61 (1963; verslag over Eichmann tribunaal)
• Bericht aan de Rattenkoning (1966; essay )

• Wenken voor de Jongste Dag (1967; essays)
• Het woord bij de daad (1968; essays)
• Reconstructie (1969; essays)
• Paralipomena Orphica (1970; essays)
• De Verteller (1970; roman)
• De Verteller verteld: Kommentaar, Katalogus, Kuriosa en een Katastrofestuk (1971; essay)
• De toekomst van gisteren (1972; essay)
• Oidipous Oidipous (1972; toneelstuk)
• Woorden, woorden, woorden (1973; poëzie)
• De vogels (974; poëzie)
• Mijn Getijdenboek (1975; autobiografie)
• Tegenlicht (1975; poëzie)
• Kind en Kraai (1975; poëzie)
• Twee Vrouwen (1975; roman)
• Oude Lucht (1977; verhalen)
• Opus Gran (1982; poëzie)
• De Aanslag (1982; roman);
• De Kamer (1984; verhalen)
• Hoogste Tijd (1985; roman); (
• De Pupil (1987; novelle)

• De Elementen (1988; roman)
• De Ontdekking van de Hemel (1992; roman)
• De Procedure (1999; roman)
• Het Theater, de brief en de waarheid (2000; novelle)
• Siegfried (2001; roman)

Genre:
Het genre van het boek de aalsag is een oorlogsroman.

Thema:

Proces:
Ik heb er een middag overgedaan om het verslag te schrijven en ik heb er iets langer dan een week overgedaan om het te lezen want ik had een drukke week

Samenvatting:
Op een avond in Januari 1945 zit het gezin Steenwijk in de huiskamer, als ze plotseling schoten horen. Fake Ploeg, een NSB-er, is doodgeschoten, op de stoep bij de buren van Steenwijk. Even later komen buurman Korteweg en zijn dochter Karin naar buiten, en leggen het lijk voor het huis van Anton. Als de politie arriveert, worden Peter en Antons vader en moeder doodgeschoten en het Huis wordt in Brand gestoken. Anton wordt meegenomen en brengt een nacht door in een politiecel. Daar zit op datzelfde moment ook een vrouw, die hem troost. De volgende dag wordt Anton naar het Ortskommandantur gebracht en mag hij bij zijn oom en tante gaan wonen.
Anton wordt opgevoed door zijn oom en tante. Hij gaat medicijnen studeren. Op een feestje komt hij voor het eerst in 7 jaar weer in weer aan de Aanslag herinnerd. Anton besluit weg te gaan en gaat door Haarlem wandelen. Hij komt op de plaats waar zijn huis heeft gestaan. Als hij langsloopt, ziet hij zijn vroegere buurvrouw, Mevrouw Beumer Die hem vraagt of Anton binnen komt. Ze beginnen over de gebeurtenissen vlak na de oorlog te praten. Anton komt te weten dat er een monument is opgericht voor de slachtoffers van de represaille maatregelen van de Duitsers. Hij gaat er langs en ziet de namen van zijn ouders erbij staan. Als hij naar Huis gaat denkt hij bij zichzelf dat hij nooit naar Haarlem toe had moeten gaan en dat hij dit ook zeker niet meer zal doen

Het is 1956. Anton woont op kamers in Amsterdam en is co-assistent anesthesie. In de stad is veel oproer, waar de politie aan te pas moet komen. Als Anton tijdens de rellen naar huis gaat, ontmoet hij Fake Ploeg jr. Ze hebben een gesprek, en Anton hoort dat Fake niet heeft mogen studeren, omdat zijn vader NSB’er was. Fake is er heilig van overtuigd, dat zijn vader net zo onschuldig is gedood als de ouders van Anton. Dat kan er bij de laatste niet goed in. Het gesprek eindigt als Fake een steen tegen de spiegel van Anton gooit. Even later ontploft dan ook nog de oliekachel waardoor de kamer vol roet komt.
Anton is nu drieëndertig. Hij heeft zijn artsenexamen gehaald en is anesthesist. Hij is sinds 1961 getrouwd met Saskia en heeft een en is groter gaan wonen. Hij heeft nu een dochtertje van vier, Sandra. Anton wordt weer aan de aanslag herinnerd op de begrafenis van een vriend van zijn schoonvader. Als hij na de begrafenis met Saskia, Sandra en zijn schoonvader naar een café gaat,. hoort hij de man links van hem zeggen: “Ik schoot eerst in zij rug, toen een keer in z'n schouder en in z'n buik, terwijl ik hem voorbij fietste.” Anton hoort dan in gedachte de vijf schoten. Hij zegt er iets over tegen de man die lijkwit wordt. De man, Cor Takes, en Anton gaan zitten praten en hij hoort voor het eerst in 21 jaar iets over de vrouw waarmee hij die nacht van de aanslag in de cel heeft gezeten. Zij blijkt Truus Koster te heten en was de vriendin van Cor Takes. Deze heeft een foto van haar en geeft Anton zijn adres. Anton wil eerst niet langsgaan bij Takes, maar hij doet het later toch. Als hij haar foto ziet weet hij, waarom hij met Saskia getrouwd is: zij heeft in haar ogen dezelfde blik als Truus Koster.
Vijftien jaar verder. In 1967 is hij gescheiden van Saskia, en in '68 getrouwd met Liesbeth. Een jaar later wordt er een zoon geboren: Peter. Anton gaat met Sandra, als zij zestien is naar Haarlem. Bij het monument ziet hij onder de namen van zijn ouders ook de naam J. Takes staan, de broer van Cor, die bij de doodgeschoten gijzelaars hoorde. Daarna gaan ze naar de erebegraafplaats in de duinen, waar Truus Koster begraven ligt. In zijn huis in Toscane komt ineens alles weer boven en al zijn verdrongen verdriet komt er in een keer uit. Het boek eindigt met een grote demonstratie tegen atoomwapens in 1981. Anton wordt eerst gedwongen er ook aan mee te doen, maar hij gaat steeds vrijwilliger meelopen. In de demonstratie ontmoet hij zijn buurmeisje Karin Korteweg, zijn buurmeisje uit Haarlem. Ook met haar praat hij over de Aanslag. Karin en haar vader blijken Fake Ploeg bij Steenwijk op de stoep gelegd te hebben. Als Anton dit gehoord heeft, overdenkt hij een aantal dingen; wie was er schuldig en wie onschuldig? Anton gaat dan met zijn zoon in de demonstratie verder, en rekent als het ware af met het verleden, hij denkt: “Wat doet het er toe, het is allemaal verleden.”

Tijd:
Het verhaal duurt van 1945 tot 1981

Ruimte:
Het verhaal speelt zich af in de rand van Haarlem.

Personages:
De hoofdpersoon van het verhaal is Anton Emanuel Willem Steenwijk. Aan het begin van het boek is Anton 12 jaar. Hij heeft donker haar en bruine ogen. Anton is heel erg naïef hij ziet niet de gevolgen in van wat er allemaal gebeurt.

Titel:
De titel is de aanleiding voor iets waar het hele verhaal om draait. De moord op fake ploeg voor het huis van familie Steenwijk