Anton woont samen met zijn broer Peter aan de kade in Haarlem met zijn 2 ouders in het huisje ‘Buitenrust’. Anton en zijn vader zijn aan het lezen, de moeder naait een trui en de broer is huiswerk aan het maken. Vlak voor het slapen gaan besluiten ze nog een potje te gaan ‘mens erger je nieten’. Het is bijna acht uur, spertijd. En het is muisstil buiten totdat dit ruwig wordt verstoord door 6 geloste schoten. Peter rent naar buiten en komt even later weer naar binnen om te vertellen dat het Fake ploeg is, NSB’er. Als ze dan weer naar buiten kijken zien ze hoe de familie Korteweg het lijk voor hun huis neerleggen. Peter denkt dat dit wraak is en wil het lijk terugleggen. Zijn familie probeert hem tegen te houden, tevergeefs. Als Peter probeert het lijk te verschuiven wordt hij verstoord door een Duitse patrouille. Hij pakt het pistool van Fake Ploeg en rent bij de familie Korteweg naar binnen.

De Duitsers rammen hun deur in en ze weten direct dat hun schuldig zijn omdat de vader een Joods boek leest en Peter natuurlijk weg is. Ze worden naar buiten gevoerd, het huis wordt in de vik gestoken en Anton wordt in de auto gestopt; afgescheiden van zijn ouders. Als er later allemaal mensen uit een vrachtwagen worden gehaald en kort daarop een mitrailleur geratel wordt gehoord wordt hij naar de politiekazerne gebracht. Het is er overvol en hij wordt bij een vrouw in een cel gestopt. Als Anton haar verteld wat er allemaal gebeurd is barst hij in tranen uit. Ze probeert hem te troosten door te praten over licht en liefde. Zo zegt ze dat ze verliefd is op een jongen maar dat hij dat nog niet weet. Na een tijdje valt Anton in slaap maar wordt na een uur door een SS’er uit de cel gesleurd. Hij wordt op de motorfiets naar de Ortskommandantur gebracht.

De volgende morgen wordt hij gewekt door de vriendelijke Feldwebel die hem te eten geeft en een vriendelijk gesprek aanknoopt. Hij wordt in legerkleding naar zijn oom en tante in Amsterdam gebracht. Vlak voor aankomst worden ze aangevallen door spitfire (luchtaanval). Feltwebel raakt gruwelijk gewond in een poging om Anton te redden.

In Amsterdam wordt hij even later opgehaald door zijn oom Peter. Hij komt er achter dat hij nog steeds de dobbelsteen van Mens-erger-je-niet in zijn zak heeft.

Vlak na de oorlog krijgt hij te horen dat zijn ouders en broer op de rampavond zijn doodgeschoten. Hij houdt zich er niet echt mee bezig. Hij doorloopt gymnasium en gaat medicijnen studeren. Als hij in 1952 wordt uigenodigd door een studiegenoot voor een feest bij Haarlem komt hij weer terug. Hij verlaat het feest omdat er nogal afschuwelijke grappen over de Tweede Wereldoorlog worden gemaakt en loopt naar zijn straat. Hij staat voor het huis en wordt dan binnengeroepen door zijn vorige buurvrouw Mevrouw Beumer. Haar man is blind en ze begint te vertellen over de avond, hoe zijn ouders op gruwelijke wijze als beesten zijn doodgeschoten. Voordat ze verder kan praten, verlaat Anton het huis. Hij gaat naar het monument wat er staat voor de aanslag. Zijn ouders staan op de lijst, maar zijn broer Peter niet. Als hij thuiskomt en vraagt waarom zijn oom en tante hem nooit hebben verteld over het monument, vertellen ze hem dat hij niet nooit wou weten.

In 1953, als hij zijn doctoraal examen haalt besluit hij zich in Anesthesie te specialiseren omdat hij erg geïnteresseerd is in narcose. Hij woont vlak bij een communistisch gebouw in Amsterdam. En als hij dan tijdens een protest iemand herkent in de menigte vraagt hij hem mee voor een gesprek. Hij is Fake Ploeg Jr. De zoon van de vermoorde NSB’er. Als ze praten over de tijd na de oorlog ontstaat er een conflict waarbij Fake verdedigt dat zijn vader en Antons zijn ouders beide zijn omgekomen door Communisten. Als Anton dan vraagt waarom de naam van zijn vader dan niet op het monument staat barst Fake in tranen uit. Hij gooit de spiegel stuk en rent weg, even later ontploft de kachel ook nog. Anton moet denken aan de rampavond, glasscherven en brand. Even later komt Fake dan toch nog terug om hem te bedanken dat hij voor hem opkwam op de middelbare school (toen hij in uniform naar school kwam en de leraar weigerde les te geven aan een kind in uniform en Anton dan de gene was om het verzet tegen te houden).

Anton krijgt een vriendin genaamd Saskia de graaf en haar vader was een verzetsstrijder. Als de begrafenis van een journalist, die de vader van Saskia kent, lijkt op een soort van reünie van alle allemaal verzetstrijders hoort Anton, later in een café, een paar woorden over de menigte “ik schoot hem eerst in zijn rug, toen in zijn schouder en toen in zijn boek toen ik hem voorbij fietste”. Anton reageert daarop met “en kwam er toen een 4de, 5de en 6de schot. De man Is Cor Takes. En als Cor er achter komt wie Anton is neemt hij hem naar een kerkhof. Cor legt de situatie uit over waarom Fake Ploeg nou echt dood moest en dat tussen de gijzelaars ook zijn eigen broer zat. Er is hem nu meer duidelijk maar nog niet waarom het lijk nu werd verplaatst.

Als hij in 1968 hetrouwd met Liesbeth en een kind genaamd Peter. Als hij op een gegeven moment kiespijn krijgt en de dokter tegen hem zegt dat hij hem alleen zal gaan behandelen als hij meeloopt bij een demonstratie tegen kernwapens gaat hij daar met zijn zoon Peter naar toe. Als hij daar op een gegeven moment tegen Karin Korteweg aanbotst herkent hij haar aanvankelijk niet. Na enige aarzeling en wat aandringen begint ze te vertellen:

Peter is bij hen de kamer ingerend en heeft hun bedreigd. De Duitsers schoten Peter dood. Ze hebben het lijk verplaats naar het huis Anton omdat Karin’s vader bang was dat de Duitsers zijn hagedissen verzameling zouden doodmaken. Hij verwachte niet dat er ook menselijke slachtoffers zouden vallen, toen dit toch gebeurde trapte hij zijn hagedissen dood en verhuisde ze kort daarna naar Nieuw-Zeeland omdat Karin’s vader bang was dat Anton wraak zou nemen. De vader pleegte echter al in 1948 zelfmoord. Als Anton nog vraagt waarom het huis specifiek bij hen werd neergelegd en niet bij het huis naast hen verteld ze dat daar 3 joden verscholen werden.