Danseres zonder benen door Clara Asscher-Pinkhof

Titelbeschrijving Clara Asscher Pinkhof, De danseres zonder benen, ’s Gravenhage, 1966, 302 blz. Genre Levensbeschrijving, maar ook een beetje een psychologische roman. Onderwerp De levensgeschiedenis van een Joodse vrouw Thema Verder leven wanneer het belangrijkste instrument om je te uiten van je is weggenomen. Beoordeling Dit boek is werkelijk indrukwekkend. Het boeit van begin tot eind, je leest het echt in een ruk uit. Clara begint bij het moment dat haar man is overleden, gaat dan terug in de tijd om te vertellen hoe haar man te overlijden kwam. Vervolgens verteld zij over haar jeugd, en het boek vervolgt met haar leven in de kampen Westerbork en Bergen-Belsen, de uitwisseling tegen Duitse gevangenis en haar reis naar Palestina. De titel van het boek komt door een droom. In 1936 droomde Clara Asscher-Pinkhof: ze zag een danseres zittend in de wolken die haar benen verborgen. Met heel haar lichaam drukte ze echter een dans uit. Haar ogen, handen, armen, vingers, alles deed mee. Deze droom liet haar eerst niet los. Ze voelt dat er een boek geboren wordt, maar dat wil ze helemaal niet Uiteindelijk vergeet ze de droom. Jaren later, in 1954, besefte Clara opeens dat zij die danseres zonder benen is. Toen haar man stierf werd het belangrijkste instrument tot geluk en om zichzelf te uiten, ontnomen. Toch drukte ze zich uit in alles wat ze nog over had, ze danste zonder benen. Ik kan niet echt een punt noemen dat mij erg aangrijpt. Het hele boek is naar mijn mening aangrijpend. Er zitten ook geen negatieve elementen in het verhaal. Het thema heeft mij aan het denken gezet. Om verder te leven, wanneer het belangrijkste instrument om je te uiten van je is weggenomen, heb je veel kracht nodig. Bovenal heb je dan Gods hulp nodig. Het heeft mij erg aangegrepen, hoe Clara Asscher Pinkhof zich staande heeft weten te houden, ondanks alle moeilijkheden en problemen die zij op haar levenspad tegenkwam. Ze was alleen in het opvoeden van haar kinderen, en heeft ook de beproeving van de kampen doorstaan. Het boek heeft voor de schrijfster verschillende bedoelingen. Uitdrukken hoe ze zich voelt, een danseres zonder benen, omdat haar man haar al jong overleden is. Maar ze wil ook duidelijk maken dat het leven met een groot gemis ook mogelijk is en dat je niet bij de pakken neer moet gaan zitten. Maar toch is de belangrijkste reden (volgens mij) dat ze over haar problemen wil vertellen maar dat niet kan en er daarom een boek over geschreven heeft. Het taalgebruik is niet echt moeilijk. Af en toe kom je wat oud-Nederlandse woorden tegen en Joodse termen. De Joodse termen worden verder niet uitgelegd, wat wel eens lastig is. Ik vind het een bijzonder mooi en aangrijpend boek. Ik zou het iedereen willen aanraden om te lezen, het zet je aan het denken. Ook mensen die zelf een dierbare hebben verloren, zouden aan het denken kunnen worden gezet door dit boek. Dat ook zij kunnen verder leven, als een danseres zonder benen. Gesprekspunten 1. Is het niet zo dat haar leven dieper en voller van betekenis is geworden, juist doordat zij Avraham kwijtraakt? 2. Zie ik het goed als ik veronderstel dat zij haar kinderen op voet van gelijkheid behandelde? 3. Zie ik het goed als ik veronderstel dat het thema van dit boek: ‘Verder leven wanneer het belangrijkste instrument om je te uiten van je is weggenomen’ is?