Crónica de una muerte anunciada door Gabriel Garcia Márquez

Ik las ‘Kroniek van een aangekondigde dood’ van Gabriel García Marquez. Ik vond het een goed boek, maar wel best moeilijk. Het thema is moord of zelfs een aangekondigde moord. In de volgende alinea’s zal ik mijn mening beargumenteren.

Het onderwerp dat de auteur heeft gekozen sprak mij direct aan en kwam direct bij mijn lijst van te lezen boeken. Het gaat in korte lijnen over een meisje dat getrouwd is, maar ze is geen maagd meer. Zij verteld haar moeder van het schandaal, waarop de moeder haar broers stuurt om een onschuldige man ,die ervan verdacht werd hun zuster te verkrachten, te gaan vermoorden. De enige reden waarom dit in hun ogen een schandaal was, is omdat bijna elk personage in het boek Katholiek is.

De namen van de personages hebben vaak een Katholieke afkomst, bijvoorbeeld ‘Divina Flor’ betekent ‘Goddelijke bloem’. De personages zijn vaak zo voorspelbaar, alhoewel ze niet allemaal even stereotype zijn. Hierbij geef ik graag een voorbeeld. De broers, die tegelijkertijd moordenaars zijn, zijn volgens het boek heel zachtaardig. Dit is dan toch wel een soort paradox. Het slachtoffer blijkt niet echt aardig te zijn en heeft zelfs ‘losse handjes’, hij zit voortdurend aan de dochter van de kokkin. Santiago, het slachtoffer, heeft dit niet van een vreemde, het blijkt dat zijn vader de kokkin in zijn puberteit ook heeft proberen te verleiden. Het is dan niet verwonderlijk dat Angela Vicario, de ontmaagde bruid, en haar moeder hem als dader kozen. De personages geven je een goed beeld van de gebeurtenissen, waardoor het verhaal echt tot jouw komt.

De sfeer in het verhaal zit echt goed. Je krijgt Santiago’s visioenen gedetailleerd voor je, die details komen zelfs voor op het moment dat alles gaat gebeuren en die details verteld men dan ook. De ruimte wordt echt prachtig voorgesteld met de amandelbomen en de vijgenbomen. De zo gedetailleerd mogelijke plaatsen geven je ook echt het gevoel alsof je er zelf bent, het ik-vertelstandpunt versterkt dit gevoel ook.

Nu gaan we terug naar de personages. Om de reden dat er een ik-vertelstandpunt aanwezig is, krijg je een sterk dagboekgevoel. Het hele verhaal wordt dan zo persoonlijk dat je jezelf naar die plaatsen kunt brengen in je fantasie. De motieven die doorheen heel het verhaal ontrafeld worden, de getuigenissen die vele mensen aan de ik-verteller afleggen en de personages die van het complot weten geven ook een gevoel van alwetendheid, dat is een klein minpuntje daarom krijgt dit boek één sterretje minder van mij.

De opbouw van het verhaal zit ook goed. In het begin van het verhaal krijg je te horen dat het hoofdpersonage vermoordt zal worden. Je zou dan zeggen: “Maar dan is er toch niets meer aan om het boek te lezen?”. Toch wel, want de details rond de moord worden in het begin nog niet verteld, die houden ze nog lekker voor tijdens het verhaal. De verschillende verhalen en getuigenissen van elk personage kunnen aaneengeplakt worden en zo kun je heel de moord reconstrueren. Daarom is het bij dit boek echt van belang om heel het verhaal aandachtig te lezen. In feite zou je het zelfs op een dag moeten lezen, om die reden dat als je stopt met lezen je de volgende keer als je gaat lezen, je het verhaal eerst volledig weer moet oppikken en je dan veel langer bezig bent met het verhaal te lezen.

Ik zou nog heel wat meer kunnen vertellen over dit boek, want ik ben er echt tevreden van. Ik schrok wel even toen ik klaar was met het boek te lezen. Ik vroeg me af, hoe je in zo weinig pagina’s je, je zoveel spanning kunt brengen? Ik zou dit boek echt aan iedereen aanraden.