Close-up door Esther Verhoef

Zakelijke gegevens Eerste druk: 6 april 2007
Gebruikte druk: 1e
Aantal bladzijde: 340
Uitgevrij: Anthos, Amsterdam Genre “Close-up” wordt gerekend tot de literaire thrillers: een tegenwoordig populair genre dat in Nederland vooral wordt uitgegeven door uitgeverij Anthos, die ook Saskia Noort en Simone van der Vlugt in het fonds heeft. Motto en opdracht Het boek heeft geen opdracht en geen motto. "VETTE aanrader voor scholieren." Met “Rendez-Vous (mei 2006) leverde Esther Verhoef al het bewijs dat ze kon schrijven. Haar tweede literaire thriller binnen een jaar is een echte page-turner, die ze geloofwaardig en spannend vertelt. Tot op enkele bladzijden van het einde van de thriller wordt de lezer op het verkeerde been gezet en dat is natuurlijk een knappe prestatie. Bovendien bouwt ze een sterk plot, en geeft juist voldoende balans tussen feiten en beschouwing, waardoor de roman een vrij hoog niveau haalt. Vooral scholieren die van spannende lectuur houden, zullen het boek waarderen. Net als in de eerste literaire thriller van haar zijn er twee verhaallijnen: één van de dader en één van het slachtoffer. Natuurlijk vallen beide verhaallijnen aan het einde samen, maar ik durf het einde toch redelijk verrassend te noemen. Op zijn terrein van de literaire thriller zeker een aanrader: ik denk het beste wat op dit gebied de laatste tijd (sinds 2006) verschenen is. Daarom wil ik deze thriller waarderen met 3 punten op onze literatuurlijst. Uitermate geschikt voor de groep leerlingen die van een lekker ongecompliceerd, maar spannend boek houden.
flaptekst De tweeëndertigjarige Margot Heijne heeft een nare scheiding achter de rug. Ze probeert haar leven op orde te krijgen en haar zelfvertrouwen terug te winnen. Haar nieuwe leven raakt in een gevaarlijke stroomversnelling als ze Leon Wagner ontmoet, een mysterieuze, dominante man met een bijzondere vriendenkring, die wel erg veel invloed op haar krijgt.. . Structuur en verhaalopbouw Er zijn twee verhaallijnen in deze thriller. Er is een verteller in de ikvorm die de dader is van een moord op een vrouw Edith . Hij beschrijft wat hij doet en zijn hoofdstukken waarin hij vertelt, worden gevoegd tussen de hoofdstukken van de andere ik-verteller, de 32-jarige Margot Heijne. De ik-verteller die dader is, vertelt zijn verhaal in 13 met Romeinse cijfers genummerde hoofdstukken, Margot heeft er 50 met Arabische cijfers genummerde hoofdstukken voor nodig. Beide verhaallijnen lopen qua tijd vrijwel synchroon en vallen zoals het hoort aan het einde samen. Margot vertelt vooral in de o.t.t. en de andere ik-verteller vertelt soms in de o.t.t. en soms in de o.v.t. De roman wordt vrijwel chronologisch verteld. Verhoef gebruikt ook het technische middel van de clifhanger na enkele hoofdstukken: d.w.z. afbreken op het moment van spanning en het volgende hoofdstuk er weer mee beginnen. Perspectief Zie hierboven. Titelverklaring “Close-up” is een titel die afkomstig is uit de fotowereld. Het is een opname van dichtbij. De nieuwe vriend van Margot is de kunstfotograaf Leon Wagner die series foto’s maakt die ook van zeer dichtbij zijn genomen en die het thema “pijn”verwoorden. Op één van die foto’s is een look-a-like van Margot te zijn. Op blz. 162 wordt de term “close-up”letterlijk gebruikt. Margot ziet een kleurenfoto in close-up van de vorige door zelfmoord omgekomen vriendin van Leon Wagner , Edith. Maar “close-up”betekent natuurlijk ook een soort afsluiten van. Dat geldt in het bijzonder voor de protagonist, die zich moet leren ontdekken in een wereld die haar aanvankelijk niet zo welgezind is: een familie die ze ontgroeid is, een ex-lover die haar bedrogen heeft. Dan komt ze in aanraking met Leon en hoe bizar sommige dingen ook lijken (vooral op seksueel gebied) : Leon geeft haar wel een nieuwe richting in haar leven. Tijd en plaats De thriller beschrijft ruim enkele maanden uit het leven van Margot Heijne. Die ontmoet in het najaar van ?? een nieuwe vriend tijdens een reis naar Londen. Veel feiten uit de actualiteit geeft Verhoef niet prijs, maar er valt wel het een en ander af te leiden uit tekstgegevens. Uit gegevens van een fototentoonstelling blijkt dat Leon Wagner geboren is in 1968. (blz. 86) Margot heeft aan de lezer prijsgegeven dat ze 32 jaar is (blz. 36) In het vliegtuig naar Londen ontmoet ze Leon, van wie ze de leeftijd op blz. 64 vijf, zes jaar ouder dan zijzelf schat. Dan is hij dus 37 of 38 jaar. Opgeteld bij zijn geboortejaar van 1968, moet het verhaal zich dus afspelen in 2005 of 2006. Het
decor van de thriller is enerzijds de Brabantse provinciehoofdstad Den Bosch waar Margot een appartement heeft gekocht, anderzijds de woning van Leon die in Amsterdam in de grachtengordel is gesitueerd. Ook spelen enkele hoofdstukken zich in het begin van het verhaal in Londen af. Samenvatting van de inhoud In de inleiding is er man die een vrouw, Edith genaamd, vermoordt. Hij doet net alsof ze zelfmoord pleegt door haar slaapmiddelen te geven en haar dan in bad onder te dompelen. De politie heeft niets in de gaten en houdt het inderdaad op zelfmoord. In andere hoofdstukken blijkt echter dat deze man bezeten is van vrouwen: hij wil ook als seriemoordenaar door het leven gaan en alles op een perfectionistische wijze doen.. Regelmatig wordt zijn gezichtspunt aan de lezer getoond. Op een bepaald moment lijkt het dat de lezer door heeft wie deze ik-verteller is. Margot Heijne (32 jaar) heeft een 7 jaar durende relatie met John verbroken, nadat deze vreemd gegaan is met haar beste vriendin Mieke. Ze heeft een moeilijke tijd achter de rug en heeft nu met hulp van haar broer Dick een appartement op de kop weten te tikken. Het ligt in Den Bosch niet ver van het dorp waarin ze is opgegroeid De band met haar ouders is niet optimaal. Margot heeft afgesproken dat ze met een collega een reisje naar Londen zal maken om een en ander te vergeten, maal als puntje bij paaltje moet komen, belt deze Claudia af. Margot besluit dan alleen te gaan . In het vliegtuig raakt ze in gesprek met een interessante, jonge man die haar zijn 06-nummer geeft als ze zich zou vervelen in Londen. Dat gebeurt niet, maar het hotel waar ze geboekt heeft, is niets minder dan een ramp: onveilig en vies. Ze belt dan het 06-nummer en krijgt ene Leon aan de lijn. Deze gaat met haar eten, ziet daarna haar hotel en nodigt haar uit in zijn hotel te blijven. Ze maken een paar leuke dagen door. Leon is kunstfotograaf met een grote reputatie en kan zich de dure genoegens goed permitteren. Het komt in Londen wel tot een bijzondere seksuele ervaring voor Margot. Leon heeft een andere kijk op seksualiteit dan dat ze tot op dat moment gewend was. De seks met haar vorige vriend was al tot een sleur verworden. Ze geniet van haar opgewondenheid. Waar haar vorige vriend John haar zelfvertrouwen keer op keer aantastte, blijkt Leon wel te vallen voor haar wat dikkere verschijning. Ze heeft namelijk maat 44. Hij geeft haar zelfvertrouwen en vindt het ook bijzonder dat ze twee verschillende kleuren ogen heeft. Hij maakt mooie kunstfoto’s en Margot wordt ook uitgenodigd op de galerie te verschijnen waar hij exposeert. Terug in Nederland krijgen ze weer contact met elkaar en zo stuurt Leon haar o.a. een foto die haar zo intrigeerde. Margot ruziet met haar ouders die haar vorige vriend John hebben ontvangen. Margot vindt dat ze dat niet kunnen maken en verbreekt (tijdelijk het contact) Ze vindt dat haar ouders loyaal aan haar moeten zijn. Haar broer Dick doet nog een toenaderingspoging, maar ook dat is in eerste instantie een mislukking. Margot gaat naar Amsterdam om Leon te ontmoeten: op een soort receptie ontmoet ze ook zijn manager Richard en Leons bloedmooie pr-vrouw Debby. Richard vertelt Margot wat gegevens over Leon en over kunstenaars die steeds de grenzen van wat mogelijk is , moeten opzoeken. Het is een heel aparte wereld voor Margot met nieuwe denkbeelden: heel anders dan ze is opgevoed en de relatie met John die toch ook traditioneel was en die weinig opwindends meer inhield. Toen hij vreemd ging, had ze er een einde aan gemaakt, maar vooral ook omdat ze zichzelf de schuld gaf van het feit dat John was vreemd gegaan: ze was te onaantrekkelijk. Leon bestrijdt dat juist en wil haar heel graag naakt fotograferen. Dat komt er ook van (de afbeelding die hij van haar maakt staat op de voorkant van de thriller) maar als hij als fotograaf werkt, doet hij heel afstandelijk tegen haar. Bovendien maakt hij ook foto’s van andere naakte vrouwen. Enige jaloezie komt er nu wel bij Margot om de hoek kijken. De lezer ervaart die twijfel ook, omdat Margot het vertellende personage is. Intussen wordt ze wel helemaal ingepalmd in het Amsterdamse wereldje. Leon probeert haar weg te halen bij de baas voor wie ze nu werkt en hij is van mening dat ze zelf dingen moet ondernemen Hij heeft natuurlijk voldoende vrienden bij wie ze haar ideeën over de inrichting van een restaurant of een seksclub kan uitleven. Via Leon krijgt ze die opdrachten dan ook los en ze neemt (weliswaar een beetje impulsief) ontslag bij haar werkgever. Wanneer ze in de nachtclub die ze opnieuw moet inrichten, een foto van een vrouw met twee verschillende kleuren ogen ziet hangen, vertelt Taco de eigenaar dat het een foto van Leons vorige vriendin Edith is. Hij geeft ook aan dat ze zelfmoord heeft gepleegd. Verteltechnisch plaatst Esther Verhoef dan natuurlijk een hoofdstuk van de ik-verteller die moordenaar is in de roman. De lezer moet nu wel de verbinding met Leon leggen en begint zijn aversie tegen Leon op te bouwen. Ineens komen zijn seksuele neigingen in een ander (lees wat obscuurder) daglicht te staan. Margot wordt gebeld door ex-vriend John. Die heeft nog wat spullen en wil die aan haar geven. Het lijkt erop alsof hij weer wat contact met haar wil. Margot stemt erin toe: ze is echter veel zelfbewuster geworden, omdat ze nu zelf een zakenvrouw is met orders op zak. De reactie op John vriendelijke uitnodiging is dan ook koel: ze voelt niets meer voor hem. Intussen ontmoet Margot ook de echtgenoot van Richard, Marianne, die voor haar de boekhouding wil doen. Marianne is echter flink gefrustreerd: ze zit met een kind thuis, terwijl Richard vaak met Leon de wereld overgaat. Hij is immers Richards manager. Marianne is een kniesoor en dat is wel een belangrijke les voor Margot: zo wil ze toch niet worden. Leon heeft gehoord van Johns benadering en is daar niet blij over. Hij onderwerpt Margot toch min of meer aan gedwongen seksuele handelingen, al moet de lezer erkennen dat ze het toch eigenlijk ook zelf wil : zo’n dominante vorm van seksuele beleving.. Margot bezoekt haar ouders weer, wil het weer goedmaken en voelt tegelijkertijd aan dat ze dat milieu ontgroeid is. Ze heeft haar vleugels leren uitslaan en vindt het milieu van haar eigen familie te bekrompen. Margot ontmoet ook Debby die toch veel aardiger blijkt te zijn dan bij de eerste ontmoeting. Debby waarschuwt haar echter dat ze zich niet te veel moet laten inpakken door Leon. Dat heeft Edith ook gedaan en anders “eindig je net zo als Edith.” Deze vooruitwijzing is voor de lezer die weet wat er met Edith is gebeurd, natuurlijk wel dubbelzinnig. Debby geeft aan dat ze wel als vriendin met Margot wil omgaan en wel bij haar wil slapen als Leon weer eens in het buitenland zit. Dat gebeurt enige tijd later wanneer Leon naar Denemarken is. Debby gaat eerst eten met Margot en daarna met haar naar Leons appartement in Amsterdam, waar Margot natuurlij al enige tijd woont. Ze wil met Margot in bad die dat weigert. Later slapen ze samen. Margot heeft niet door dat Debby naast beeldschoon ook biseksueel is. Leon moet haar dat later duidelijk maken. Debby heeft namelijk ook wat gehad met Edith. Het komt kort daarvoor wel tot een ruzie tussen Leon en Margot, omdat ze hem heeft gevraagd te vertellen over zijn relatie met Edith. Leon wil dat niet (begrijpelijk zal de lezer vinden die de andere verhaaldraad kent) en zegt dat iedereen altijd door een andere relatie wordt beïnvloed. Margot is namelijk zelf ook veranderd vergeleken met de periode dat ze met John was. Later wanneer hij in Denemarken is, heeft Margot opnieuw een korte ontmoeting met John. Die heeft er eigenlijk spijt van dat de relatie met Margot stuk is. Leon is bij terugkomst heel erg jaloers en wordt boos op Margot. Die vindt dat maar onzin. Leon gaat nu echter wel mee naar het familiefeest bij van der Valk, waar hij eerst geen trek in had. Maar Margot staat een heel lange tijd op de dansvloer met andere mannen, terwijl Leon naar de zijn inziens domme verhalen van Margots vader over de konijnenfok moet luisteren. Het wordt dan ook weer ruzie en wanneer John wil sussen (hij is ook op het feest, want hij is een deel van de familie) slaat Leon uit jaloezie John neer. Margot wordt heel boos en laat Leon alleen vertrekken. Na afloop laat ze zich thuis brengen door John, maar ze heeft haar sleutels vergeten en gaat dan met John mee. Het kan natuurlijk niet uitblijven (beiden hebben wat gedronken en de kat zit op het spek gebonden): ze gaat met hem naar bed maar mentaal neukt ze met Leon en krijgt dan ook een goed orgasme, wat John helemaal verkeerd interpreteert. Meteen daarop beseft Margot dat ze een fout heeft begaan en vertrekt bij John. Die blijft in verwarring achter. Een dag daarna hoort Margot dat John zelfmoord heeft gepleegd met een overdosis insuline. De lezer heeft op dat moment een blik uit de andere verhaallijn waarin wordt aangegeven dat de ik-verteller John zelfmoord laat plegen door zich een spuit insuline toe te dien onder bedreiging. Het lijkt een wraakpoging van Leon te zijn. Onder grote belangstelling wordt John begraven. Ook Debby is onder de aanwezigen om Margot te steunen. Margot voelt zich erg schuldig en Johns moeder wil haar eigenlijk niet zien. Maar later belt deze Tilly haar toch op en samen trekken ze dezelfde conclusie dat John nooit zelfmoord zou plegen. Tilly vraagt Margot naar de politie te gaan en die doet dat dan ook later. Maar eerst heeft ze een toevallige ontmoeting (?) met Leon die bij Taco aankomt. Alles loopt nu een beetje in het honderd. Leon wil zijn liefde aan Margot verklaren: die wil niet zo worden als Marianne van Richard en Leon wil eigenlijk met zijn werk stoppen: hij vindt het ook maar een zinloze aangelegenheid. Margot gelooft hem niet. Ze gaat naar de politie en vertelt wat ze vindt en weet van de zelfmoord. De politie zal Leon oproepen: dat is nu wel een verdachte; zijzelf is de andere trouwens. Wanneer ze bij Marianne is, wordt er gebeld door Richard die aan zijn vrouw vertelt dat Leon er mee op wil houden. Ze zijn beiden erg boos en zeggen dat dit consequenties heeft en hoe. Dan wordt de laatste verhaaldraad onthuld. De ik-verteller die Richard blijkt te zijn, beschrijft de poging tot zelfmoord die hij Margot laat doen. Hij snijdt haar polsen door in een warm bad en gaat dan weg. Hij doet dit omdat hij steeds de loopbaan van Leon wilde beschermen: Edith was een bedreiging voor Richard, John was een bedreiging en nu ook Margot. Leon zou daardoor steeds van slag kunnen raken of zijn baan er aan willen geven, waardoor Richard zonder inkomsten zou komen. Maar in de laatste twee gewone hoofdstukken wordt duidelijk dat deze keer Leon wel op tijd is gekomen (bij Edith was dat niet het geval) en hij kan nu wel het leven van Margot redden. Zo zijn hun levens niet toevalligerwijze gekruist: Leon heeft een tweede kans gekregen, overigens net als Margot door van John los te komen. In het ziekenhuis weten ze haar leven te redden. Margot kan vertellen dat Richard haar heeft willen doden.
Richard krijgt nog één keer het woord: deze keer heeft hij het verknald: hij had niet weg moeten gaan bij het bloedbad van Margot. Stom. Leon blijft bij het ziekenhuisbed van Margot waken: hij heeft zijn déjà vu gehad. Deze keer was hij op tijd. Bij Edith was hij destijds te laat. Thematiek “Close-up”is een echte literaire thriller. Dat betekent niet alleen het thema van de “whodunit”maar in deze roman ook heel sterk het thema van de “whydunit.” De whodunit weet Verhoef tot de laatste bladzijden spannend te houden en de whydunit wordt stukje bij beetje prijs gegeven doordat de lezer in het brein van de moordenaar kan meekijken. Weliswaar denkt hij halverwege het boek waarschijnlijk dat de moordenaar Leon is. Maar dat blijkt toch niet het geval te zijn. De moord op de twee en de bijna moord op Margot wordt gepleegd om de reden dat manager Richard de carrière van zijn baas en geldbron ten koste van alles wil beschermen. Daarnaast is hij perfectionistisch ingesteld, maar maakt hij een fatale fout, waardoor zijn grote wens om als seriemoordenaar (het doden van tenminste 3 mensen) niet in vervulling kan gaan. Net als in een boek als “Het gouden ei” van Tim Krabbé gaat het er in deze thriller om te kijken waar je grenzen van je mogelijkheden liggen. Die kun je ten goede benutten maar ook aanwenden voor slechte doeleinden. Margot krijgt door het zelfvertrouwen dat Leon haar heeft geschonken (Mollige vrouwen zijn niet lelijk) een nieuwe kans om uit haar milieu te breken, een nieuwe kans om een relatie op te bouwen. Leon krijgt door de ontmoeting met Margot een kans om het verleden met een voor hem onverklaarbare zelfmoord te reinigen. Het toeval heeft hen beiden bij elkaar gebracht. Wanneer Margot niet alleen naar Londen was gegaan, zou ze Leon niet ontmoet hebben etc. etc. Toch ook nog een aardige levensles van Esther Verhoef. Enkele motieven die een rol spelen in deze thriller: - het plegen van de bijna perfecte misdaad - zelfvertrouwen herwinnen (dik zijn hoeft niet onaantrekkelijk te zijn) - het overwinnen van je bekrompen milieu - het verlangen je grenzen te leren herkennen - liefde en jaloezie - de relatie (interactie) tussen mensen onderling - overspel (door John met Margots beste vriend) - andere vormen van seksualiteit ( Debby is biseksueel, Leon wil andere vormen van seksualiteit) - de kunstwereld (fotografie- n.b. Esther Verhoef is zelf fotografe) Recensies In De Volkskrant van vrijdag 6 april 2007 is de recensie al meteen positief. Van haar psychologische thriller Rendez-vous werden meer dan 125 duizend exemplaren verkocht, en nu is er de tweede, Close-up, die alles in zich heeft om de boekhandels uit te vliegen. Esther Verhoef kan niet alleen heel goed schrijven, ze beheerst ook nog eens diverse stijlen. Leek aanvankelijk de keiharde actiethriller haar stiel, met Rendez-vous bewees ze dat ze daarnaast een psychologisch spannend verhaal kon afleveren. De immens populaire ‘damesthrillers’ (door criticasters ook wel ‘oestrogeenthrillers’ genoemd) van Saskia Noort en Simone van der Vlugt hadden er een knap zusje bij. Voor wie meer van het stevige werk houdt, bleef Rendez-vous wat soft. Dat aanzienlijke verschil tussen beide subgenres heeft de auteur in haar nieuwe boek verkleind. Het thema is harder, de personages zijn gecompliceerder, het geweld en de seks brutaler.[…..] Een onzekere hoofdpersoon die zich ontwikkelt tot een zelfbewuste vrouw, waarbij de appreciatie en aantrekkelijkheid van een maatje groter zowel haar als menig lezer(es) zeker vreugde biedt. Een herkenbaar, gewoon thema, deels ongewoon uitgewerkt, in combinatie gebracht met afwijkingen die tot iets positiefs leiden of dodelijk kunnen zijn, levert net die mix van ingrediënten op waaruit een goed spannend verhaal is samengesteld. Wreedheid en tederheid vormen hier – als ze hun vermommingen hebben afgelegd – een gelukkige combinatie. In Trouw van zaterdag 7 maart 2007 wordt de roman kort in de rubriek "Thrillers" besproken. Harriët Salm : Het taalgebruik in Close-up is weinig creatief, en de karakters vertonen niet meer diepgang dan de gemiddelde soapster. Hun problemen worden doorgaans besproken in vrouwenbladen als Viva en Cosmopolitan. Maar, dat stoorde mij niet erg, want dit boek is wèl een pageturner, je leest het in één adem uit. Daaraan dragen vooral de tempowisselingen tussen de hoofdstukken bij. De korte impressie van een duidelijk gestoorde moordenaar - is het Leon?- bouwen de spanning op. Als Margot haar status als voetveeg van zich afschudt, komt ze zelfs even tot leven en ontstijgt het platte karakter van een soapie. Ze wekt sympathie en dat geeft extra vaart aan het verhaal.: je hoopt dat ze het overleeft. Maar helaas, de ontknoping is een mislukking. Die komt zomaar uit de lucht vallen en dat maakt het einde ronduit onbegrijpelijk. Op 3 mei 2007 in
Het Parool is Keek Kuijt ook erg positief over de thriller: Voor wie Verhoefs actiethrillers Onrust, Onder druk en Chaos (de laatste onder schrijversnaam Escober) gewend is, ontwikkelt Close-up zich op een bijna tergend langzame wijze. Maar geduld wordt hier ruimschoots beloond met een donkere thriller met uitgewerkte karakters en goede dialogen, die broeit zonder ook maar een moment ranzig te worden, en een plot heeft om je vingers bij af te likken. En voor wie het ooit heeft meegemaakt, is de dramatisch verlopen Brabantse bruiloft in Close-up een feest van herkenning. Esther Verhoef heeft met Close-up een bijna perfecte thriller geschreven. Een notering is volkomen terecht. Over de schrijfster Esther Verhoef werd geboren als Esther Verhallen in ’s-Hertogenbosch, als eerste kind van een gitarist/zanger en acquisiteur, en groeide grotendeels in het Brabantse op. De drang om te schrijven was al vroeg aanwezig. Sinds haar zevende jaar schreef ze dagelijks en waren zij en haar Olympia typmachine onafscheidelijk. Het schrijven bleef een constante factor. In 1989 begon ze met een wekelijkse column in Flair en in 1995 kwam haar eerste boek uit. Vanaf 1995 tot nu schreef zij 45 boeken over huisdieren voor de uitgeverijen Zuid Boekproducties en Rebo International, en begeleidde ze ruim 50 boeken van diverse auteurs. Een groot deel van haar boeken werd vertaald. In 22 verschillende landen zijn Esthers boeken te koop, van Rusland en de VS tot Italië, Griekenland en Frankrijk. Wereldwijd zijn er ruim 4.500.000 boeken verkocht. In Nederland haalden twee van haar dierenboeken in 1997 en 1998 de CPNB-tophonderdlijst (fictie en non-fictie). Met name de Hondenencyclopedie was een bestseller met de 37ste plaats. In 1999 werd Esther hoofdredacteur van Dier en Vriend, een kwartaalblad over dieren met een oplage van 120.000 exemplaren. In de winter van 2005 legde ze het hoofdredacteurschap neer om zich meer te kunnen wijden aan het schrijven van thrillers. In 1999 richtte Esther fotostock FurryTails op, een beeldbank die gespecialiseerd is in afbeeldingen van huisdieren, en die voornamelijk uitgevers, reclamebureaus en organisaties op dierengebied tot haar klanten rekent. In 2002 schreef Esther de psychologische actiethriller Onrust, die in september 2003 verscheen en binnen 6 weken een 2de druk beleefde. Onrust kreeg uitstekende recensies (waaronder een vier sterren classificatie in de VN’s Detective & Thrillergids) en werd genomineerd voor de Gouden Strop 2004. In 2006 werd Onrust in het Duits vertaald en verscheen onder de titel Rastlos bij het Duitse Grafit Verlag. De opvolger Onder Druk verscheen in oktober 2004, werd genomineerd voor de Gouden Strop 2005 en won de Diamanten Kogel 2005, een Belgische award ter waarde van 25.000 euro voor de beste oorspronkelijk Nederlandstalige thriller. Bibliografie Onrust (2002, actiethriller) Onder druk (2004, actiethriller) Rendez-vous (2006, literaire thriller) Close-up (2007, literaire thriller)In april Bijlage: gedeelte van een goed interview met Verhoef over de roman Close-up.” Bron : www.crimezone.nl Interviewer : Kees de Bree Broeierige seks In Rendez-vous is de erotische spanning tussen de vrouw des huizes en de jeugdige bouwvakker, speels en lichtvoetig. Erotiek waar met name vrouwelijke lezers bij kunnen wegdromen. In Close-up is het seksuele spanningsveld tussen de hoofdpersonen Margot en Leon extremer, broeieriger, intenser en zowel voor mannen als voor vrouwen invoelbaar. De fotograaf Leon stelt seksuele eisen aan Margot waar zij eerst niet aan wil voldoen. De sfeer doet in een bepaald opzicht denken aan de film 9 ½ weeks met Mickey Rourke en Kim Basinger. Esther geeft met een onduidelijke hoofdbeweging zowel bevestiging als ontkenning aan. “Ik heb datzelfde geluid ook van vrienden gehoord. Maar ik had de film nooit gezien. Toen het boek af was, heb ik de film gehuurd. Maar ik herkende niet de sfeer die ik heb proberen op te roepen. In 9 ½ weeks gaat het puur om seks en in mijn boek gaat het om emoties die meer veelomvattende zijn dan alleen het lichamelijke verlangen. In 9 ½ weeks denkt Mickey Rourke alleen aan zijn eigen seksuele genoegens. Dat de vrouw daarin meegaat is mooi meegenomen voor hem. Maar mijn hoofdpersoon Leon is niet alleen uit op zijn eigen plezier. Hij helpt Margot wel degelijk met haar carrière. Maar Leon is gewoon een mens. In het begin laat hij zich, zoals iedereen dat doet, van zijn beste kant zien. In het begin is hij geïntrigeerd door Margot, maar hij is ook bang. Dat er wrijvingen ontstaan is logisch. Margot en Leon zijn zo aan het pieken geweest dat hun dalen ook wat dieper worden dan doorsnee.” Dat Margot in het vliegtuig op weg naar een eenzame korte vakantie in Londen meteen op de aantrekkelijke Leon valt en dat ze later, ondanks haar schuchterheid, contact met hem zoekt, doet vermoeden dat ook de moderne vrouw nog steeds op zoek is naar de prins op het witte paard. Esther gelooft dat het in de aard van de vrouw ligt: “Vrouwen zijn van nature onzekerder over hun lichaam en hun carrière dan mannen. Nog steeds in deze tijd. Niet iedereen natuurlijk, Maar als ik simpelweg naar mijn kennissenkring kijk, zie ik dat als een vrouw een snelle keus moet maken, zij de leider volgt. Een vrouw kiest voor volgen. Dat heb je ook bij vrouwen onderling. De meest bijdehante tante van de groep geeft leiding. De anderen volgen. Ik doe het zelf ook. Ik zat in een televisiequiz en ik wist dat het antwoord A was. Maar iemand naast me zei met grote stelligheid dat het B was, dus zei ik ook B. Natuurlijk is het ook een vorm van gemakzucht. En vaak desinteresse. Laat hem maar beslissen. Niet dat mannen per definitie leiders zijn, maar de vrouwen leggen zich graag neer bij die rolverdeling. Dat is typisch vrouwelijk, ja. Zoals het voor mannen typisch mannelijk is om te praten over voetbal, boksen en auto’s. Vrouwen praten over allerlei kleine dingen, over andere vriendinnen, over emoties en ook over hun mannen. Vrouwen vertellen elkaar alles. De vriendinnen van jouw vrouw weten beter wat je in bed doet dan jijzelf. Geloof me maar. Vrouwen praten er graag over.” Dik en ongeremd Margot heeft een afschuwelijk zelfbeeld. Haar ex heeft haar aangepraat dat ze onaantrekkelijk en dik is. Toch gaat zij in op de voor haar extreme seksuele eisen van fotograaf Leon. Geloofwaardig? Esther vindt van wel. “Je seksuele leven kan totaal anders zijn dan je naar buiten toe voordoet. Ook in het gewone leven. Een directeur van een grote maatschappij die op het werk iedereen commandeert, kan naar huis toe gaan waar zijn vrouw de vloer met hem aanveegt. Zo kan Margot op haar werk rustig anders zijn dan in haar privé-leven, waar ze aan dingen toegeeft die je niet van haar zou verwachten. Leon roept lusten en emoties op die Margot niet voor mogelijk had gehouden. Leon prijst haar figuur. Ze voelt zich gevleid en niet langer vernederd. Daardoor voelt ze zich minder onzeker. Daar gaat het verhaal om. Wat roepen mensen in elkaar op? Dat heb je ook bij interviews. Ook al zijn de vragen hetzelfde, het hangt van de interactie tussen mensen af, wat voor soort gesprek je krijgt.”
Personages Soms is een vraag stellen ook een vraag beantwoorden. Dat geldt zeker in dit geval. “Hoe mijn personages zijn ontstaan is niet eenvoudig te verklaren. Ik kan wel zeggen dat een oma die in mijn boek voorkomt opgebouwd is uit twee oma’s. In mijn personages zit veel van mezelf. Veel emoties in ieder geval. Dat kan niet anders. Je moet constant proberen in de gedachtewereld van je personages te kruipen om geloofwaardige handelingen en dialogen te verzinnen. Dat is onderdeel van het schrijfproces. Inleven.” Kunst en kwetsbaarheid Op de covers van haar boeken staat prominent literaire thriller. Esther vindt ook dat ze probeert die genrenaam daadwerkelijk vorm te geven. “Steeds als ik schrijf voel ik dat. Maar waarom? Als ik schrijf wil ik niet oppervlakkig blijven. Van mij geen komedie. Als ik schrijf kom ik in diepere lagen, diepere dimensies terecht. Dan wordt het zwaar. Dat is wat een interviewer mijn donkere kant noemde. Ik had het graag anders gezien, maar ja als ik een leuke jeugd had gehad was het misschien anders…” Ze kijkt me aan en vraagt me of ik op de hoogte ben van de gebeurtenissen in haar jeugd. Zelden heb ik in zulke aftastende ogen gekeken. Ik knik voorzichtig, maar ook zonder mijn bevestiging, gaat Esther al verder. “We woonden in een buurt met moeilijke jongeren en ik heb daar dingen meegemaakt waar ik wonden aan heb overgehouden. Sommige dingen vergeet je niet zolang je leeft. Maar het heeft wel gemaakt dat ik onzeker en kwetsbaar ben geworden. Dat is eigenlijk nog steeds zo. Het is moeilijk om je daar tegen te wapenen en toch jezelf te blijven. Maar al die dingen, die kwetsbaarheid, die donkere kant verwerk ik wel in de personages van mijn boeken. En vanuit emotie schrijf je nooit vrijblijvende dingen.”