Burggravin van Vergi door Onbekend

DE BORCHGRAVINNE VAN VERGI [DE BURGGRAVIN VAN VERGI] Schrijver onbekend
Geschreven in de 14e eeuw, voltooiing 24 mei 1315
Uitgeverij Taal & Teken, Leeuwarden
Eerste druk 2004
Vertaalde Tekstuitgaven
Middelnederlands 16
Vertaling en tekstverzorging: Hessel Adema
ISBN 90 6620 505 9 Samenvatting De burggravin van Vergi heeft een buitenechtelijke relatie met een knappe ridder. Zij ontmoeten elkaar elke avond in de boomgaard die naast de kamer van de burggravin ligt. Ze stuurt dan haar hondje vooruit als teken aan de ridder dat ze alleen in haar kamer is en dan brengen zij de nacht samen door. De ridder is een gewaardeerd man bij het hertogelijk hof en de hertogin is dan ook erg weg van hem. Ze laat dat ook aan hem merken maar hij gaat niet in op haar avances. Zij voelt zich erg beledigd door deze afwijzing en zegt tegen haar man, de hertog, dat het andersom is, dat de ridder geprobeerd heeft haar te verlijden, en nu wil ze dat hij wordt verbannen. De hertog gaat met de ridder praten en deze vergaat van angst en verdriet bij de gedachte dat hij dan ook zijn geliefde burggravin van Vergi niet meer kan bezoeken als hij het land uit moet. De hertog heeft gemerkt dat de ridder altijd zo opgewekt is en is er van overtuigd dat hij verliefd is, op zijn vrouw nog wel want dat is wat zij vertelde. De ridder is zeker verliefd, verteld hij, maar hij kan niet vertellen op wie omdat zij getrouwd is en zij beide dan zeker gestraft zullen worden. De hertog zegt dat hij hem kan verrouwen en dan vertelt de ridder over zijn liefdesrelatie met de burggravin. De bruggravin van Vergi is de nicht van de hertog en deze wil graag mee naar één van de afspraakjes tussen haar en de ridder als bevestiging van het hele verhaal. Hij mag mee en ziet met eigen ogen hoe zij elkaar kussen in de boomgaard en daarna in de kamer van de gravin verdwijnen. Bij thuiskomst is de hertogin woedend dat haar man de ridder niet het land uit heeft gezet en eist dat hij verteld met wie deze ridder dan een verhouding heeft. Hij vertelt het haar, maar op een één voorwaarde: als ze het ooit aan iemand anders zegt, zal hij haar vermoorden. Dan op een hofdag, kan de hertogin toch niet haar mond houden en verteld aan de burggravin, die daar ook aanwezig is, dat zij afweet van haar grote geheim. Zij is nu zo teleurgesteld dat de ridder er met iemand over heeft gesproken dat zij sterft aan een gebroken hart. Een meisje ziet dit allemaal gebeuren en vertelt het aan de ridder. De ridder voelt zich daardoor weer schuldig en grijpt een zwaard en steekt zichzelf neer. Het meisje dat daar nog is gaat angstig naar de hertog en vertelt hem alles. Deze neemt hetzelfde zwaard en vermoordt daarmee zijn eigen vrouw omdat ze niet haar mond kon houden. Personages De ridder

Hij is een edele man die veel voor heft hof doet. Hij bemint weliswaar een getrouwde vrouw maar geeft niet ook nog eens toe aan de toespelingen van de hertogin, hij gaat helemaal voor de Burggravin van Vergi. Hij houdt zoveel van haar dat hij zelfs nog liever hun relatie bekend maakt dan dat hij moet vertrekken uit het land en haar dus nooit meer kan zien. De hertogin
De hertogin is een zeer egocentrische vrouw. Ze wil kosten wat het kost de liefde van de ridder krijgen en als hij dan niet wil, dan maakt ze hem zwart. Ze is erg jaloers en gunt de ander geen liefde en blijdschap toe. ze denkt alleen maar aan zichzelf en komt er uiteindelijk ook gewoon rond voor uit dat ze haar man wil bedonderen terwijl hij net nog voor haar met de ridder was gaan praten. Als ze uiteindelijk ook nog te weten komt met wie de ridder een relatie heeft, laat ze dat met genoegen blijken aan de Burggravin ven Vergi, zodat deze sterft aan haar verdriet. De hertog vindt het ook vreselijk dat zijn vrouw door hem is gestorven en hij onderneemt een kruisvaart. Hij laat al zijn geloof en aanzien achter zich en gaat zich geheel wijden aan het geloof. Hij vaart naar het Heilige Land en sluit zich daar aan bij de Tempeliers. Mijn kijk op het verhaal Er wordt aan het begin van het verhaal al vermeld dat als je vreemdgaat, je dat zeker niet door moet vertellen aan iemand anders. En niet van uit het idee dat je echtgenoot het dan te weten zou kunnen komen maar met het punt dat je andere dan misschien jaloers maakt en dat er dan vervelende dingen kunnen gebeuren. Dat vind ik een beetje vreemd, in deze tijd gaan de meeste mensen toch heel anders om met liefde en trouw. In dit boek bemint iedereen maar iedereen en niemand die er wat van zegt! Ook leek het mij een heel degelijk verhaal maar dan komen er toch een paar van die zinnen en gebeurtenissen in voor die iets heel anders zeggen. Bijvoorbeeld: ‘Met ontbloot zwaar begaf hij zich tussen de dansers; toen hij zijn vrouw ontwaardde, sloeg hij haar met het zwaard middenop haar hoofd zodat haar hersens gekloofd werden; precies zoals hij het haar beloofd had.’ (blz. 47). Kleding in de Middeleeuwen De mensen droegen wijde, geplooide kleding en tot op de grond. De rijkere mannen en vrouwen droegen een lang onderkleed met daar overheen een overkleed en een cape in felle kleuren. De kleding van de arbeiders was waarschijnlijk iets korter en strakker omdat zij moesten werken maar daarvan is niet veel bekend omdat alleen de rijke mensen en hun kleding werden afgebeeld. De stoffen die werden gebruikt waren vooral wol, linnen en bont. Toen er tijdens de kruistochten meer contact kwam met Europa en het Oosten zag je ook steeds vaker zijde, fluweel en katoen. Bovenkleding voor de vrouwen
Het overkleed, een bliaud, sleept over de grond en heeft ook lange wijde mouwen met soms stroken eraan en ze werden voor het gemak vaak opgeknoopt. Het accent werd gelegd op de boezem en de taille door hele veel kleine plooitjes bij de middel van de bliaud. Het onderkleed, de cotte, komt aan de hals en de armen tevoorschijn, onder de bliaud vandaan. Alles werd bij elkaar gehouden door een met juwelen versierde gordel. De vrouwen liepen op trippen: houten zolen met leren of zijden riemen en soms versierd met gouddraad. Getrouwde vrouwen droegen ook vaak nog een sluier of een versierde haarband. Ongetrouwde vrouwen hadden soms een lint in hun haar maar droegen anders gewoon een vlecht. Bovenkleding voor de mannen
Zij droegen ook een bliaud maar deze sleepte niet over de grond en werd opgehouden met een gordel waarbij een groot stuk van de cotte zichtbaar werd. Daarover droegen ze een cape in de vorm van een rechthoek of een halve cirkel. De cape werd op de schouder vastgezet met een sierspeld. Voor de mannen had je twee verschillende soorten schoenen: Estivaux, dat zijn korte leren laarsjes, of schoenen van perkament. Daarbij droegen ze beenlingen, dit zijn wijde kniekousen die omhoog werden gehouden door kruislingse banden. Hun haar droegen ze niet echt op een bepaalde manier, meestal halflang en velen hadden een baard en een snor. Wel had je voor de gewone man een apart hoofddeksel: de kaproen, een soort grote must die tot over de schouders viel en met een lange staart eraan. Onderkleding voor de vrouwen
Ze droegen dus vaak een cotte maar soms ook wel een chainse: een lang en eenvoudig overhemd tot halverwege het dijbeen en daaronder hozen: beenlingen tot over de knie die vast werden gemaakt aan de gordel. Onderkleding voor de mannen

De mannen droegen ook een chainse maar hadden ook nog een braies. Dat was een lap die tussen hun benen door werd gehaald en bevestigd werd aan de gordel, dit diende als onderbroek. Ze droegen ook hozen, die zelfs zolang waren dat ze over de braises heen werden getrokken. Zij konden ook kiezen voor een cotte tot aan de enkels. Over het ondergoed is eigenlijk niet zo heel veel bekend want hier is maar weinig van bewaard gebleven. Het soort boek De borchgravinne van Vergi is een Oosterse hoofse ridderroman omdat de ridder de gravin ontzettend bemint. De liefde is heel diep en zij kan dan ook sterven aan een gebroken hart: ‘Hierna sloeg de edele vrouw haar armen om haar borsten en zei: “liefste, ik beveel je aan in de genade van onze Heer.” Toen zuchtte ze van smart. Ze kneep haar armen toe, haar hart brak en ze stierf daar op het bed, echt waar.’ (blz. 43). Het is een Oosterse ridderroman omdat het verhaal afkomstig is uit Bourgondië, Frankrijk.