Boris door Jaap ter Haar

1.Titel: Boris Schrijver: Jaap ter Haar Jaar eerste druk: 1966
2. geen ondertitel
3. geen motto
4. geen opdracht
5. eerste zin: Boris Makarenko sliep. Laatste zin: Ik was blij dat Boris me had meegenomen. 6. uittreksel
Boris leeft met zijn vader en moeder in het stadje Leningrad in Rusland. De tweede wereldoorlog was bijna 2 jaar aan de gang. Boris heeft nachtmerries, want zijn vader is pas geleden omgekomen, toen hij met andere mannen met vrachtwagens over het bevroren Ladoga-meer reed om voedsel naar Leningrad te brengen. Het ijs onder hem was gebroken en hij was verdronken in het meer. Al heel veel mannen hadden zo de dood gevonden. Nu leefde Boris dus nog maar alleen met zijn moeder in hun huisje. Zijn moeder was ziek. Boris wist waardoor dat kwam: ze had te weinig eten. Toen Boris wakker werd ging hij met hun voedselkaart soep halen. Onderweg kwam hij Nadja tegen. De anders zo vrolijke Nadja had nu zo te zien gehuild, en zag er heel erg verdrietig uit, maar Boris durfde niks te vragen. Ze gingen in de rij staan bij de plek waar soep uitgedeeld werd. Toen Nadja aan de beurt was, bleef ze bang staan. Boris gaf haar een duwtje. Uiteindelijk ging ze. Daarna was Boris aan de beurt. Tot zijn spijt kreeg hij geen 2 volle lepels soep. Verdrietig liep hij weer naar Nadja. Die lachte. Wil je wat van mijn soep? Vroeg ze. Boris keek haar vragend aan. Nadja goot wat van haar soep in Boris’ pan. Nadja vertelde met een schuldig gezicht dat ze met de voedselkaart had gerotzooid. Haar vader en haar broer waren die nacht gestorven, maar ze had toch voor 4 personen soep gehaald. Boris was een beetje geschrokken dat Nadja dat durfde. Hij kon begrijpen dat ze zich schuldig voelde, want elke dag stierven er in hun dorp wel mensen van de honger. Ze liepen over straat toen het luchtalarm afging. Zo snel mogelijk probeerden ze naar de dichtst bijzijnde schuilkelder te gaan, maar Boris ging niet zo hard omdat hij niks van de kostbare soep wilde morsen. Even later klonk er een harde knal. Boris en Nadja lieten zich plat op de grond vallen. Toen het bombardement over was, kwamen ze weer overeind. Allebei de pannetjes van Boris en Nadja lagen op de grond. Ze waren leeggelopen. Boris probeerde nog wat van de soep op de sneeuw in het pannetje te duwen want hij wilde soep voor zijn moeder, dan zou ze misschien weer beter worden. Maar het lukte niet. Nadja zei dat ze nog iets anders wist om aan voedsel te komen. Ze vertelde dat er ergens aardappels lagen, haar broer had voordat ze gingen slapen (voordat hij dood ging dus, want hij werd niet meer wakker) precies verteld waar ze lagen. Ze spraken af om er ‘s middags heen te gaan. Tegen zijn moeder zei Boris dat hij met Nadja ergens op bezoek ging. Zo gingen ze samen op weg. Het was een hele lange tocht. Toen ze al een heel eind gelopen hadden, waren ze uitgeput. Ze besloten om even te rusten en dan weer verder te lopen. Ze liepen weer verder. Boris trok Nadja met zich mee, maar Nadja kon niet meer en viel in de sneeuw. Boris schrok heel erg, en probeerde haar weer bij te brengen. Opeens zag hij dat er iemand bij hun stond. Hij keek langzaam en bang omhoog. Het was een Duitse soldaat. Gelukkig wilde de soldaat alleen maar helpen en hij gaf Nadja cognac zodat ze weer bijkwam. Daarna tilde hij en zijn 2 maten Nadja en Boris op en namen ze mee terug. Na een tijdje lopen zetten ze de kinderen neer. Ze praten opgewonden, Nadja verteld Boris dat ze vlakbij een kamp van de Russen zijn en dat dat dus gevaarlijk is voor de Duitsers. De Duitsers knopen hun witte cape aan hun geweer, om te laten zien dat ze niet willen vechten. De Russische soldaten nemen de kinderen over en nemen ze even naar binnen. Binnen wordt Nadja weer niet goed en een soldaat rijd hun naar de dokter. De dokter geeft Nadja een spuitje en de soldaat brengt ze thuis. Als Boris thuis komt is oom Wanja er. Hij weet wat oom Wanja komt doen, zijn moeder wil dat Boris geëvacueerd wordt naar een veilige plek, ook al wil Boris bij haar blijven. Oom Wanja kan er voor zorgen dat hij geëvacueerd wordt. Nadat zijn moeder de formulieren ingevuld heeft, gaat oom Wanja weer. De volgende morgen gaat Boris weer soep halen. Hij hoopt dat hij Nadja nog tegenkomt, maar hij ziet haar niet. Ook de volgende dag komt hij haar niet tegen. Hij besluit om even bij haar langs te gaan. Maar na 3 keer bellen wordt er nog niet opengedaan. Later in de middag probeert hij het nog eens. Als hij weer voor de derde keer aangebeld heeft, komt de buurvrouw. Ze vraagt of Boris al eerder is geweest. Als ze hoort dat hij vanmorgen ook al geweest is, wordt ze bang. Haar zoon opent de deur en ze zien Nadja liggen. Ze is doodgegaan terwijl ze in haar dagboek schreef. Stiekem neemt Boris haar dagboek mee. ‘S avonds leest zijn moeder er wat uit voor. De volgende dag krijgen ze een brief. Boris vermoed dat het een oproep voor evacuatie is en probeert de brief te verstoppen. Maar zijn moeder heeft het door en hij geeft hem dan toch maar aan haar. Het is een uitnodiging voor een toneelstuk in de schouwburg. Eerst wil Boris niet, omdat hij denkt dat het een soort valstrik is omdat ze dan na dat toneelstuk mee worden genomen voor evacuatie, maar zijn moeder wil dat hij gaat omdat ze dan misschien wel een maaltijd krijgen. Boris gaat, en hij vindt het toneelstuk niet echt leuk maar na afloop krijgen ze eten. En nog een goede maaltijd ook. Hij bewaart wat voor zijn moeder. Thuis warmt hij dat voor haar op en zet het haar voor. Zijn moeder huilt van blijdschap.Ze besluit dat hij niet mee hoeft voor evacuatie. De volgende dag komt oom Wanja. Hij neemt Boris mee, want er komen treinen met voedselpakketten aan. Boris krijgt een pakket, maar als ze weg willen gaan komen er een stel gewonde Duitse soldaten aangemarcheerd. Iedereen is stil, de haat van de stadsbewoners is te voelen. Dan herkent Boris opeens 1 van de soldaten die bij de soldaten waren die Nadja en hem geholpen hebben.Hij rent op hem af en geeft hem de reep chocolade uit zijn pakket. Een vrouw komt op hem af om te zeggen dat hij het goed heeft gedaan. De meeste andere bewoners zijn het daarmee eens. Daarmee eindigt het verhaal. Maar het laatste stukje van het boek eindigt met dat Boris ( die inmiddels getrouwd is en 2 kinderen heeft) Jaap ter Haar de begraafplaats van Leningrad laat zien. 7. De titel is de naam van de hoofdpersoon. 8. De hoofdstukken zijn aangegeven met Romeinse cijfers. 9. Het boek heeft 160 bladzijden, en ik heb het in ong. 2 uur gelezen. 10. De belevenissen van een Russische jongen in de tweede wereldoorlog. 11. Het boek is een jeugdroman. 12. Ik vind het een heel goed, en ontroerend boek omdat Boris zo veel mee moet maken en ondanks alles goed voor zijn moeder wil blijven zorgen. Terwijl hij zijn vader verliest en Nadja, waarmee hij heel goed bevriend was.