Titel: Blauwe Plekken
Auteur: Anke de Vries
Uitgegeven: 1992 door uitgeverij Lemniscaat
Genre: Mishandeling, drama
Waar slaat de titel op: Judith wordt vaak door haar moeder geslagen. Daardoor heeft ze vaak blauwe plekken. Ik denk dat het boek daarom deze titel heeft gekregen.

Hoofdrolspelers:
Judith van Gelder: Een meisje van 12 jaar oud. Judith wordt door haar moeder geslagen. Hierdoor is ze heel stil in de klas en legt ze weinig contacten. Judith is een stil en verlegen meisje met een goed hart. Ze doet alles voor haar moeder omdat ze anders geslagen wordt. Maar ze doet ook vaak dingen die niet hoeven, goede bedoelde dingen, maar die worden altijd verkeerd opgevat en dan wordt ze weer geslagen. Ze heeft lange blonde haren en draagt altijd een coltrui om haar blauwe plekken te verbergen.
Michiel: Een klasgenoot van Judith, is een aardige en hulpvaardige jongen die goed zijn woordje kan doen. Hij is nog maar pas op school. Michiel is dertien jaar, wat ouder dan de rest van de klas. Omdat hij woordblind is, heeft hij een paar klassen over moeten doen.

Michiel merkt dat er iets aan de hand is met Judith en wil haar heel graag helpen, maar het lukt hem niet. Hij heeft er geen idee van dat Judith mishandeld wordt, maar er gebeuren wel enkele dingen die hem aan het denken zetten.
Zijn favoriete sport is zwemmen, en basketbal en hardlopen vindt hij ook heel leuk om te doen.

Bijpersonen:
· David en Frank, de tweeling broertjes van Michiel
· Dennis het broertje van Judith
· Michiels vader
· Ineke van de crèche
· Judiths tante Lies
· Michiels tante Elly
· De onderwijzer Rien van de Heuvel
· De onderburen van Judith
· De familie van Klaveren
· Nico de vriend van Judiths moeder
· Steffie, het oud buurmeisje van Michiel in Washington die zoveel op Judith leek

Waar:
Het verhaal speelt zich af in Den Haag en heel even in Leiden (na de verhuizing). De flashback van Michiel speelt zich af in Washington, Amerika.
Verder speelt het verhaal zich nog af in het huis van Judith, in het huis van Michiel, op de school van Judith en in de kindercrèche.


Tijd:
Verteltijd: Het is een dik boek (179 blz.). Ik heb er in totaal ongeveer 4 uur over gedaan.

Vertelde tijd: Het speelt zich af in ongeveer een half jaar. Er zitten geen tijdsprongen in het verhaal.

Volgorde: Chronologisch. Bijna alles wordt verteld in chronologische volgorde, maar soms vind je flashbacks.

Het probleem:
Judith doet vaak goede dingen voor haar moeder die eigenlijk niet nodig zijn. Haar moeder vat dit vaak verkeerd op en wordt boos. Dan krijgt ze het te doen met een deegroller, een ijzeren buis van de stofzuiger of "gewoon" met haar moeders handen en voeten. Judith wil aan niemand laten merken of ook maar vertellen dat ze mishandelt wordt. Daardoor verbergt ze dingen en zo krijgen mensen een vermoeden. Zo krijgt ze het alleen maar moeilijker.

Het begin:
Het was weer zover. Judith hoorde het aan de manier waarop de voordeur werd dichtgeslagen, aan de stappen op de trap. Haar adem stokte en haar blik vloog de kamer rond. Was alles in orde? Niets wat opviel? Dat was het belangrijkste. Niets mocht opvallen; zijzelf het allerminst. Haar broertje Dennis stapelde een blokken toren. Hij was zo verdiept in zijn spel dat hij de stappen niet eens hoorde. Of kwam het door de muziek…. De radio! Judith schoot overeind en draaide zenuwachtig het knopje van de radio om. Te laat! Haar moeder stond al in de deuropening, haar jas nog aan. "Je dacht zeker dat ik achterlijk was? Dat ik niet doorhad dat de radio aanstond." Toen Judith het wou uitleggen waarom de radio aan stond, kreeg Judith niet de kans en begon haar moeder haar te slaan en te schoppen. Judith schreeuwde het uit van de pijn en probeerde nog om haar moeder te stoppen maar het had geen zin, Judith had de kracht niet meer.

Gelukkig gebeuren er ook wat leuke dingen in het verhaal. Ze ontmoet een jongen van haar leeftijd. Hij heet Michiel en ze voelt zich erg op haar gemak bij hem. Als ze een keer bij hem gaat lunchen dan komt ze erachter dat hij een hele aardige tante heeft die voor hem zorgt. Ze wou dat zij zo’n aardige moeder had.


Het einde:
De bushalte was twee straten verder. Ze moest heel langzaam lopen, want haar ribben deden pijn, vooral nu ze die tas droeg. Ze wist dat haar lip gezwollen was en haar oog blauw. Over een paar dagen zou het groengeel worden. In de bus naar het station vroeg de conducteur: "Gevochten wijffie? Nee toch?" Judith probeerde te lachen, maar het werd een scheve grijns, door haar gezwollen lip. Ze zocht een plaatsje achterin en bleef star uit het raam kijken. Ze schrok toen de conducteur riep: "Station!" Haastig greep ze de tas, au, die ribben… en zeulde hem de bus uit. "Enkele reis Den Haag," zei ze toen ze voor het loket stond.

Dit boek heeft een open einde, want ze gaat wel weg maar je weet niet wat die moeder zal doen en of ze op zou houden met het mishandelen en zal Judith naar de politie gaan?

Samenvatting:
Judith is een meisje dat vaak door haar moeder geslagen wordt, terwijl ze genoeg voor haar moeder doet. Als ze zelf op school zit doet ze nooit mee met gym, omdat ze onder de blauwe plekken zit, deze komen door het slaan van haar moeder. Ook moet ze vaak om die reden thuis blijven, want dan kan ze door de mishandeling van haar moeder niet eens meer lopen. Op een dag komt de tante van Judith die haar vertelt waarom haar moeder zo agressief doet. Het blijkt dat Judith op een broertje lijkt die haar moeder heeft gehad. Hij is vroeger door een wak van het ijs gezakt, maar haar moeder heeft hem niet net kunnen redden, hierdoor is ze erg boos op zichzelf want ze had eigenlijk op haar broertje moeten letten.
Toen Judith op een dag weer niet op school was ging Michiel naar haar toe. Eenmaal bij Judith in de straat aangekomen hoorde hij van een buurvrouw dat Judith en haar moeder waren verhuisd naar Leiden, omdat haar moeder een andere baan had gekregen. Michiel zoekt Judith op en geeft haar een teddybeer. Judiths moeder vindt de teddybeer en denkt dat Judith die heeft gekocht van het boodschappen geld. Haar moeder pakt een mes en steekt de beer kapot. Toen kwam ze op Judith af, maar plotseling laat ze haar hand vallen en slaat haar handen voor haar ogen en daar stond haar broertje in de kamer met ogen groot van angst.
Toen ging Judith twijfelen of ze wel of niet bij haar moeder en Dennis zou weggaan. Michiel had haar ook al eerder gevraagd of ze misschien bij hem wou komen wonen maar toen had ze getwijfeld. Wie moest er dan zorgen voor Dennis? Ze besloot toch om weg te gaan. En zo liep ze de dag erna weg, weg van haar moeder, richting het station.

Perspectief:
Het boek is een hij/zij perspectief omdat het door verschillende personen vanuit verschillende kanten wordt bekeken. Zoals bijvoorbeeld; vanuit Michiel, Ineke (de kleuterjuf), de meester en soms door de moeder van Judith.

Mijn Mening:
Dit is een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Je kan je er zo goed in meeleven. Het is wel erg om het allemaal te lezen want het gebeurt immers ook echt op de wereld. Ik vind het een heel zielig boek want als je je voorstelt dat Judith zo mishandelt wordt dat ze niet eens meer goed kan lopen en dat ze helemaal bang is geworden voor haar eigen moeder! Dat is toch ook niet normaal.
Ook zitten er spannende stukken in het verhaal. Bijvoorbeeld als haar moeder er achter komt dat de radio aanstond, dan ben je best wel benieuwd hoe ze zal reageren (ook al weet je dat ze gaat slaan).

Als mensen dit boek nog niet gelezen hebben dan raad ik het ze wel aan want je leeft je helmaal in het boek in en het leert je ook dat slaan niet alles oplost maar het soms ook veel erger kan maken.