Volgens haar moeder doet Judith bijna alles fout, terwijl ze toch zo haar best doet. Omdat haar moeder haar slaat, is Judith heel stil en ,door de blauwe plekken, heeft altijd een smoesje om niet mee te hoeven doen met gymnastiek. Haar lichaam zit constant onder de blauwe plekken. Haar moeder weet niet waarom ze haar dochter slaat, maar achteraf heeft ze altijd spijt. Als Judith wordt uitgenodigd door Michiel, een klasgenoot, ontdekt ze dat er ook nog een heel ander soort gezin bestaat. Stiekem gaat ze tussen de middag met hem mee naar zijn huis. Maar dan wordt ze ineens ziek gemeld op school en komt ze ook niet meer. Als Michiel bij haar op bezoek komt ontdekt hij haar blauwe plekken. Gauw verzint ze dat ze door een stel jongens in elkaar is geslagen. Bij de voordeur komt hij haar moeder tegen en die weet van niets, en ook dat loopt op klappen uit. Michiel is trouwens niet de enige die zich zorgen maakt, de meester ook. (Ze zijn overigens al meerdere keren verhuisd en wonen nu in Den Haag). Als tante Elly langs komt, krijgt Judith ineens een nieuwe trui van haar moeder. Dan komt de aap uit de mouw; Judith lijkt op Dickey, het jongere broertje van tante en moeder. Hij was tijdens het schaatsen, onder haar moeders toezicht, verdronken onder het ijs. Judith's oma was zo verdrietig, zodat ze haar moeder de schuld gaf. Op die manier kreeg haar moeder een vreselijke hekel aan Dickey. Plotseling en zonder aankondiging verhuizen ze weer hals over kop naar Leiden. Michiel gaat bij Judith op bezoek, maar niet thuis, want daar is niemand welkom. Hij zegt dat ze alles kan als ze het echt wil. Na veel nadenken neemt ze een besluit. Ze neemt de trein naar Den Haag en....... (open eind)