A. Administratief 1) Mitch
2) Blauwe Maandagen
3) Arnon Grunberg
4) Nederland, Den Haag
5) 1e druk: 1994; mijn druk: 21ste 6) Nijgh & van Ditmar
7) Aantal bladzijden: 271
8) 25 januari, Moj
9) Ik heb recensies uit de bieb op het Olympus gehaald, en ik heb www.internetcollege.nl en www.scholieren.com gebruikt. B. Samenvatting Ik heb nog twintig paarden in Berlijn
De vader van Arnon was, volgens eigen zeggen, postzegelhandelaar en de kleine Arnon mocht af en toe mee op zakenreis, waarbij de zaken meestal in cafés afgehandeld werden. Als vader overlijdt laat hij inderdaad postzegels na, maar die zijn minder waard dan werd verwacht, en hij laat een paardrij-school voor gehandicapte kinderen in Berlijn na, maar omdat deze niet goed draait en alleen schulden oplevert wordt dit verkocht. Voor de begrafenis gaat de hele familie naar Israël, waar ze een week op dozen zitten (rouwen) en door vrienden gekookte bonensoep eten, want als je in de rouw bent mag je niet koken. (Vader overlijdt overigens pas na de middelbare schoolperiode!) Rosie
Dan volgt de periode op de middelbare school. Arnon gaat met school op werkweek in Someren, waar Martin een weddenschap wint waarbij je zoveel mogelijk drank moet drinken. Na deze weddenschap wordt hij “Martinimartin” genoemd. Dezelfde weddenschap wordt, als ze met zijn allen op het strand in Zandvoort zijn, nog eens herhaald. Alleen nu mocht de winnaar met de verleidelijke Natasja de “duinen in”. Martinimartin wint deze weddenschap door twee flessen Martini achterover te slaan. Hij en Natasja komen niet meer terug. Arnon vraagt zich later af waarom Natasja die dag zoveel mooier leek te worden voor de jongens. De oesterbar, Den Haag Mariahoeve en Apotheek

Op een dag gaat hij samen met Rosie vorstelijk uit eten in de Oesterbar, maar ze blijken achteraf niet genoeg geld te hebben, als de obers hier achter komen bellen ze Arnon’s vader uit bed. Hij komt ze halen en betaalt zonder mokken de rekening. Als ze thuiskomen begint zijn moeder met servies te gooien, maar dat is vrij normaal. Er wordt besloten dat Arnon maar een paar weken naar zijn zus in Israël moet gaan om tot rust te komen. De dag voor zijn vertrek maakt hij ruzie met Rosie, maar deze ruzie wordt snel bijgelegd en Arnon belooft allerlei “idiote” dingen aan Rosie. Arnon brengt zijn verblijf in Israël vooral door in bed, omdat hij verbrand is. Na de vakantie krijgt hij een baantje bij de apotheek als bezorger, maar dit baantje houdt hij niet lang vol en als dat thuis bekend wordt gemaakt sneuvelt er uiteraard weer servies. Apollohotel, Antwerpen en Onder de dennenboom
Rosie en Arnon spreken iedere maandag af in de bar van het Apollohotel, vaak worden ze dronken (Blauwe Maandagen) en altijd heeft Rosie wel spannende verhalen. Arnon niet. Rosie heeft gewerkt in een ijsbar en ze besluiten om van het verdiende geld samen op reis naar het buitenland te gaan. Het buitenland wordt Antwerpen en de reis zal maar een paar dagen duren. De dag voor het vertrek laat Arnon een foto van Rosie zien aan zijn vader en die constateert dat het een “knappe meid” is en dat Arnon niet haar eerste vriendje is en ook zeker niet haar laatste. Het uitje naar Antwerpen wordt geen succes en de weken daarna ziet Arnon Rosie alleen in café ’t Lusthof, waar hij een groot gedeelte van de dag door brengt, want hij spijbelt vrijwel permanent. Zijn lerares Nederlands maakt zich zorgen om hem (“Ik heb een hekel aan mensen die zich zorgen maken om mij”), want zijn kerstrapport ziet er niet best uit. Maar dat kan hem niets schelen, want hij weet een paar dingen zeker: hij gaat trouwen met Rosie, een kind krijgen en hij gaat in Berlijn wonen. Maar later had hij zoveel andere dingen ook zeker geweten, bv. dat hij dood wilde. 4320 minuten, Neuken
Rosie en Arnon spreken af dat ze op zaterdag 22 november gaan neuken. Op dat moment, vijf dagen later. In die vijf dagen wordt Arnon vanwege zijn gedrag naar een schoolpsycholoog gestuurd en krijgt hij straf. Ook verkopen Arnon en Rosie hun schoolboeken om wat geld te verdienen. Op 22 november gaat Arnon ’s morgens nog met zijn moeder naar de synagoge, waar zijn moeder zich voor hem schaamt, omdat hij zijn haar rood heeft geverfd. ’s Middags komt mevrouw Weinbaum, die altijd over al haar ziektes praat, op bezoek. Zijn moeder verteld die middag dat ze vroeger zo mooi was dat ze allemaal achter haar aan liepen. In het concentratiekamp was ze ook de mooiste geweest en daarom was ze daar ook nooit geslagen. Het enige waar ze nu nog trots op was waren haar tanden. ’s Avonds doet Arnon zijn mooiste broek aan, dat is dan wel de broek die hij al twee weken aanhad, maar dat mag niet baten. Rosie heeft die avond een nieuw jurkje aan. Ze drinken wat in een café en maken samen een goor stripverhaal. Hierna gaan ze naar de disco. Eigenlijk heeft Arnon hier een hekel aan, maar vandaag kan hij Rosie niets weigeren. Na de disco komen ze in een nachtcafé terecht waar ze dronken worden van de cocktails die ze op hebben. De wandeling naar het huis van Rosie duurt daardoor wat langer en Arnon begon over te geven en Rosie plaste in haar broek. Op de kamer van Rosie vertelt Arnon dat hij geen condooms had, want de automaat was leeg of kapot geweest. Nadat ze geneukt hebben gaat Rosie zich met zout water spoelen en Arnon keek door het raam naar buiten. Even Shoah kijken
Na zijn kerstrapport had Arnon nog de kans tot mei gekregen om een beter rapport te halen, maar binnen een maand werd hij toch van school gestuurd. Dat kwam omdat hij nogal wat commotie had veroorzaakt met het uitbrengen en verspreiden van een “alternatief” schoolblaadje. Er zouden teveel obsceniteiten in staan. Walk like an Egyptian
Dan zijn we nu weer een aantal jaren verder. Arnon is samen met zijn vader, die in een rolstoel zit naar het café gegaan. Ze drinken veel bier, terwijl de ober waarschuwt dat dat niet echt verstandig is. Ieder ochtend kwam er een wijkverpleegster helpen met vader en iedere zondag, zoals nu, ging Arnon met zijn vader wandelen. Wat er dus op neerkomt dat ze naar het café gaan. Vader was de laatste tijd nogal ziek en zijn persoonlijkheid was in die tijd erg veranderd. Inmiddels was Marga de wijkverpleegster aangekomen om te helpen met wassen en eten. Door vaders persoonlijkheidsverandering maakte hij veel schunnige opmerkingen naar haar en Marga kon dit niet hebben, waarop zij samen met moeder een grote scène trapt. De ruzie wordt onderbroken als vader als een “paard” op de vloer en Arnon’s broek poept. Arnon moet gelijk overgeven en hierna gaat hij maar de stad in. Het was de laatste jaren traditie geworden dat vader iedere dag een papje eet zodat hij gezond zou blijven, ironisch genoeg overlijdt hij doordat hij in het papje stikt, een soort verdrinkingsdood had de dokter gezegd. De meisjes en In dienst van Blue Moon
Dan volgt er een gedeelte in het boek waarin verteld wordt over Arnon’s ontmoetingen met diverse callgirls en er worden nog een klein aantal herinneringen verteld. Door een van de ontmoetingen komt Arnon op het idee om zelf bij een escort-service te gaan werken. Hij schrijft zich ook daadwerkelijk in bij escort-bureau “Blue Moon”, en dan krijgt hij verschillende klanten, maar dat is niet belangrijk voor het verhaal. C. Analyse Titelverklaring: Blauwe Maandagen
De titel 'Blauwe Maandagen', komt van hetzelfde gezegde. Bijv:, Ik heb een blauwe maandag op dansles gezeten'. Ik heb heel kort op dansles gezeten. Het betekent dus vluchtig, kort.Alles wat de hoofdpersoon meemaakt is kort en vluchtig. Zijn baantjes, zijn schoolcarrière, zijn relaties. Blauwe maandagen is een autobiografische roman/dagboek. Het is aan de ene kant een roman, omdat er meerdere verhaallijnen spelen, maar
Arnon kent de details zo goed, dat het lijkt, of hij elke dag korte aantekeningen gemaakt

heeft en dat later in een boek verwerkt heeft. Personages
Hoofdpersoon
De hoofdpersoon wordt in het hele boek aangeduid als 'ik', alleen tegen het einde van het
boek stelt hij zich voor als Arnon Grunberg. Hoogstwaarschijnlijk is het boek dus lichtelijk autobiografisch getint. De hoofdpersoon is
naar eigen zeggen niet erg knap, en hij lijkt niet tevreden met het leven in de huidige maatschappij. Dit uit hij onder andere door herrie te schoppen in bordelen en cafés. Hij probeert doelen voor zichzelf te stellen, maar hij heeft moeite zich hieraan vast te
houden. Bijpersonen
Rosie is de vriendin van de hoofdpersoon. Ze wordt beschreven als een heel knap meisje. Ze is een erg impulsief meisje. De vader van de hoofdpersoon is een erg rijk man, maar hoe hij aan het geld komt blijft
onduidelijk. Het enige 'beroep' dat hij zegt te hebben is postzegels verhandelen, maar dat heeft de hoofdpersoon hem nooit zien doen. De moeder van de hoofdpersoon is een erg ongelukkig mens. Ze is ongelukkig door haar
slechte huwelijk en door haar verblijf in een concentratiekamp. Ze heeft wel een goede band met de hoofdpersoon en geeft erg om hem. Tijd Het verhaal omvat een aantal jaren uit het leven van de hoofdpersoon. Het verhaal begint met zijn jeugd, waarna een schooljaar volgt waarin hij een vriendinnetje, Rosie, heeft. Hij is dan ongeveer 15 jaar. Dan volgt er een groot gedeelte, een aantal jaren
later, waarin de gebeurtenissen van een zondag verteld worden. Het gedeelte dat volgt gaat voornamelijk over de bezoeken die de hoofdpersoon brengt aan

of krijgt van escort-meisjes. In dit gedeelte staan ook veel flashbacks, maar de
vertelvolgorde blijft chronologisch. Het boek wordt verteld door de verteller als vertellende ik-figuur. Hierdoor kan hij zijn belevingen heel persoonlijk aan jouw vertellen, alsof hij een gesprek met jouw aangaat en verteld wat hij allemaal heeft beleefd. Het verhaal is ook in de verleden tijd verteld. Ruimte
De plaats waar het verhaal zich afspeelt is Amsterdam. Dit valt af te leiden uit de
verschillende plaatsen die de hoofdpersoon noemt. 'Eerst liep ik door het Vondelpark. Dat ging nog wel. Ik kwam uit aan het begin van de Brederostraat, en ik moest aan het einde
zijn.'(blz.131). Ook wordt het Vossius college genoemd, een school die echt bestaat. De hoofdpersoon leeft ook in Amsterdam. Opbouw
Het eerste hoofdstuk laat heel snel Arnons hele jeugd zien. Het tweede hoofdstuk is Arnons
middelbare schooltijd, het derde hoofdstuk rond Arnons negentiende, het vierde hoofdstuk
een paar maanden later tot Arnons tweeëntwintigste en het vijfde hoofdstuk op Arnons
tweeëntwintigste. Thema
Kortstondigheid. Het hele leven van de hoofdpersoon is als aan een geregen gebeurtenissen. Alles in zijn leven is kortstondig. Zij verblijf op het Vossius, zijn relatie met zijn vader (de hoofdpersoon is nog vrij jong als deze overlijdt), zijn relatie met Rosie is ook kort. De baantjes die hij heeft zijn kortstondig. Hij stopt er mee als hij het niet meer leuk vindt, of hij wordt ontslagen. Zijn latere relaties bestaan uit kortstondige hoerenbezoekjes, met telkens een andere. De taal van Arnon Grunberg is modern en soepel. De auteur vindt dat je een boek moet
kunnen lezen alsof het je verteld wordt. De dialogen zijn zeer levensecht. Een citaat uit het boek: “Nou, kom, een beetje actie,” zei ze toen, “lekker vrijen, lekker Klaarkomen, daar houd ik van”.
D. Auteur Ik heb niet echt veel informatie, die nuttig was, gevonden, alleen dan dat er ergens, weet niet waar (onbekend), stond dat Arnon een gesjeesde en oversekste puber was en dat is het enige wat wel klopt als ik de taal in dit boek bekijk, want het is een nogal oversekst verhaal. E. Mening Toen ik de achterkant van het boek zag, dacht ik, dat is precies een boek voor mij, want op de achterkant stond dat het verhaal over een oversekste puber ging, en dat heeft wel enigszins betrekking op de leeftijd waar ik nu ben aangekomen. Maar nu ik het boek gelezen heb heeft het niets met mij te maken, want zo oversekst ben ik totaal niet, het enige waar deze schrijver over kan praten is neuken, neuken en nog eens neuken. De personen in dit boek zijn allemaal heel subjectief beschreven, maar ze hebben wel allemaal een heel duidelijke rol in het boek. Ik vind dat de schrijver niet echt op de gevoelens van de personen ingaat, hij laat ze gewoon een verhaal spelen zonder dat jij, als lezer, je er echt bij hoort voelen, je maakt het verhaal niet zelf mee, het verhaal wordt door de personen in het boek als het ware voorgelezen in een sneltempo. Ook de manier van omgaan tussen de personen is heel platonisch, het wordt in het boek beschreven als effe neuken, effe klaarkomen, effe sigaretje roken en weer oprotten. Dat vind ik best zonde van het boek, het is wel heel komisch, maar ikzelf hou dan toch meer van een boek zoals "karakter" waar de personen uiterst precies worden beschreven. Verder vind ik de opbouw wel verwarrend, want het eerste hoofdstuk laat de hele jeugd van Arnon zien, terwijl het tweede hoofdstuk en de volgende weer opnieuw beginnen met zijn jeugd, en dat had ik eerst niet door, maar later werd me dat duidelijk, omdat ik het op internet zag en omdat de vader in de volgende hoofdstukken weer gewoon aan de orde kwam, terwijl hij in het eerste hoofdstuk dood was gegaan. De gebeurtenissen in het boek zijn op het eerste gezicht wel leuk, omdat je niet verwacht dat het alleen maar over neuken gaat, maar op een gegeven moment wordt het flauw, omdat dat het enige is waar de schrijver het over heeft. Het taalgebruik vond ik goed te lezen. Het was wel duidelijk dat hij nog jong was want hij gebruikte woorden die hij niet had gebruikt als hij een beetje volwassen was geweest. De vertelsituatie in dit boek is de vertellende ik-figuur, alles wordt in een sneltempo aan je voorgelezen, hierdoor geeft de schrijver, naar mijn mening, je geen kans om je je in het verhaal in te leven. Verder zet mij dit boek in ieder geval niet aan het denken, want dit verhaal heeft totaal geen dieper liggende betekenis. Als ik een eindoordeel moet geven over dit boek, dan is het toch een boek om aan te raden, want het is toch komisch, en het is toch bijzonder om te lezen, want je komt niet gauw boeken tegen die zo'n expliciet verhaal hebben.