Recensie: Gegijzeld in je eigen huis

Blauw Water is een van de literaire thrillers die Simone van der Vlugt geschreven heeft. Ze heeft voor dit boek in totaal drie prijzen gewonnen, namelijk de nominatie voor de NS Publieksprijs, de nominatie voor de Gouden Strop en de Zilveren Vingerafdruk 2009.
Mijn keuze voor dit boek kwam doordat ik in de boekenkast keek en mij dit wel een leuk boek leek door de nieuwsgierig makende titel en de spannend, grauwe voorkant.

Als de alleenstaande moeder, Lisa de was aan het ophangen is in haar tuin staat er op eens een woeste man voor haar neus die een pas ontsnapte tbs’er blijkt te zijn. Vluchten is geen optie voor Lisa, want haar dochtertje Anouk, die thuis is met hevige astma kan ze niet alleen laten. Zo wordt Lisa samen met haar dochtertje gegijzeld in haar eigen huis en gaat ze een zenuwslopende week tegemoet met een psychiatrische patiënt als huisgenoot. Als Lisa er achter komt dat de onvoorspelbare tbs’er Mick, zijn bloedeigen kinderen, ex-vrouw en haar man heeft vermoord houdt ze het niet meer uit en probeert ze te ontsnappen, de poging mislukt en Lisa weet dat ze maar een ding kan doen: Micks vertrouwen winnen, zorgen dat hij zo snel mogelijk vertrekt, zichzelf en haar dochtertje zo goed mogelijk beschermen en hopen op een redding.

Wanneer de rond de 40-jarige, journaliste Senta verdwaald raakt in de mist besluit ze aan te bellen bij een huis, helaas wordt er niet open gedaan. Hoopvol loopt ze naar de achterkant van het huis waar ze tot haar schrik een bleke jonge vrouw op een bank ziet die wordt bedreigd met een mes. Zonder na te denken rent Senta zo snel mogelijk naar haar auto en scheurt over de dijk heen op zoek naar hulp, tot het moment dat ze de grip op haar stuur verliest en met een plons in het water terecht komt.

Met deze thriller weet Simone exact de angsten van een vrouw te vertellen en precies het verhaal op te bouwen zodat het ieder moment reuze spannend blijft. De personages zijn zo sterk beschreven dat ze net echt lijken, neem nou bijvoorbeeld Mick Kreuger, hij zou zo echt uit een kliniek kunnen komen en Lisa is zo precies beschreven dat je haar zo op je netvlies ziet.

Het verhaal start direct met reusachtige spanning waardoor je geen keuze hebt, je moét namelijk door lezen. In het midden van het boek denk je dat het niet spannender kan worden maar dat wordt het dus wel. Het hele verhaal door blijf je spanning voelen en leef je mee met de personages. Zelf vind ik dat Simone de spanning heel erg goed ‘gemaakt’ heeft en precies op de juiste moment het weer iets sterker maakt of afzwakt. De twee verhaallijnen maken het boek realistische doordat de tijd echt lijkt te kloppen en maken het boek spannender doordat ze telkens op een spannend moment weet te switchen naar de andere verhaallijn lees je dit boek als een trein.