Bestemming onbekend door Hans Manders

Dit zijn wat gegevens over het boek dat ik heb gekozen: Ik heb het boek “bestemming onbekend” van de schrijver Hans Manders gelezen. De uitgeverij is Ploegsma Amsterdam, het boek is in 1997 uitgegeven en heeft 184 blz., het is geschreven voor Esther, Marieke en Heleen omdat in 1995 plotseling hun moeders zijn overleden. Ik heb het boek gelezen omdat toen ik de achterkant las, dit boek mij wel aansprak. Ik hou zelf van zielige boeken en in dit boek wordt een heel droevig verhaal verteld. Mijn eerste persoonlijke reactie: Ik vond het een erg mooi, zielig en ontroerend boek. Het is een mooi boek om te lezen, dat komt doordat je goed met de hoofdpersoon mee kunt leven: ze schrijft steeds over haar gevoelens op het mintgroene papier dat ze van haar moeder voor haar 12e verjaardag had gekregen. De hoofdpersoon is Femke Gilsing, dat is een meisje van ongeveer mijn leeftijd.
Hier is een korte samenvatting van de inhoud: Femke is een meisje waarvan haar moeder plotseling aan een hersenbloeding overleed. Ze was er zelf bij toen het gebeurde, daardoor heeft ze een schuldgevoel. Ze heeft het er erg moeilijk mee, en haar broer Jeroen van zeventien maakt het haar nog moeilijker omdat hij haar vader (Henk) pijn doet. Femke’s vader heeft altijd ruzie met haar broer, Jeroen wil zijn verdriet verwerken door middel van drugs en hij gaat dus vaak naar de kroeg en dat maakt haar vader erg ongerust, één keer zelfs dacht haar vader dat hij dood was, maar toen belde hij op dat hij bij zijn oom zat. Toen hij twee weken later thuis kwam leek het beter gaan tussen haar vader en broer. Ook met Femke leek het beter te gaan. Ze werd verliefd op een nieuwe jongen uit de klas: Jacco, en voelde haar een stuk beter. Door haar moeders dood keek ze nooit meer naar Merel en Janske om, dat waren voor de dood van haar moeder haar beste vriendinnen. Toen Jacco een keer met Femke mee uit school fietste vertelde hij dat hij ook geen moeder meer had, zijn moeder was weggelopen, zijn ouders hadden altijd ruzie, daarom was zijn moeder bij een vriendin van haar gaan wonen, ze had al zes jaar niets meer van zich laten horen. Jacco had het daar ook erg moeilijk mee. Toen Jacco een keer voor Femke belde kreeg haar vader in de gaten dat Femke verliefd was op Jacco. Het was zover de vakantie moest worden gepland, het stond al vast dat Jeroen niet mee wilde. Femke moest samen met haar vader. Haar vader stelde voor dat ze iemand mee mocht nemen. Ze had snel gekozen, ze wilde dat Jacco meeging, haar vader was het er ook mee eens, hij vond het leuk voor Femke dat ze het goed met Jacco kon vinden. Eindelijk was het zover, ze gingen naar Italië, naar Verona, daar waren ze twaalf jaar geleden ook naar toe gegaan, toen nog met haar moeder. Toen ze daar waren zag Jacco opeens zijn moeder hij wist het zeker, maar snel verborg hij zich achter een kledingrek, hij wilde haar niet meer kennen. Femke schreef haar moeder voor de zoveelste keer een brief. Maar dit keer was ze optimistisch, ze wist dat ze over de dood van haar moeder heen zou komen, en ze schreef over Jacco haar nieuwe vriendje. Dit is een één van Femke’s brieven aan haar moeder: Lieve mama, Ik was erbij toen je stierf. Ik heb met eigen ogen gezien hoe je zomaar uit het leven weggleed. Van het een op het andere moment was je dood. Toen ik je hoofd omhoog trok, zag ik nog net die hulpeloze blik in je ogen. Meteen wist ik dat een dokter roepen zinloos was. Die kon alleen maar constateren wat ik al wist: dat jij dood was, onherroepelijk dood. Vooral die hulpeloze blik zie ik steeds terug. Dat beeld staat ingebrand op mijn netvlies. En iedere keer als ik het zie, bekruipt me de gedachte dat ik iets had kunnen doen. Dat ik iets had moeten doen om je te helpen, om je voor de gulzige muil van de dood weg te rukken. Meestal weet ik dat ik echt niets had kunnen doen. Maar bijna iedere dag zijn er momenten dat het schuldgevoel me zo overweldigt dat ik nog maar één gedachte kan hebben: ‘Jij had mama’s dood kunnen voorkomen’. Jij had je al drie maanden zorgen over mij gemaakt. Eerst omdat je wist dat ik met Hakan verkering had. Later omdat je zag hoe ik eronder leed dat het weer uit was. Ik, die voorheen altijd alles aan je vertelde, was al wedenlang een gesloten boek voor jou. Dat vrat aan je. Ik wist dat, maar ik liet het gebeuren. Ik vond mijn gevoelens belangrijker dan de jouwe. Ik kon je je eerste reactie op Hakan vergeven. Ik sloot me op in mezelf en gunde je
geen toegang tot wat zich in mijn hoofd afspeelde. Wat in jouw hoofd afspeelde, wist ik niet. Jawel, ik wilde het niet weten. Ben ik daarom schuldig aan jouw dood? Heb je je zo druk over mij gemaakt dat je bloeddruk ging stijgen? Heb ik je geest zo belast dat je lichaam het niet meer aankon? Is dat schuldgevoel reëel, moet ik het mijn hele leven meenemen? Geef antwoord, mama!. Geef me alsjeblieft antwoord! Femke Hier is wat informatie over het verhaal: Bestemming onbekend is een realistisch boek, want het zou in het echt ook kunnen gebeuren. Je kunt je het goed voorstellen wat de
hoofdpersoon meemaakt, alles word door haar ogen vertelt. De hoofdpersoon is Femke, een meisje van ongeveer mijn leeftijd, ze zou in deze tijd geleefd kunnen hebben, en de gebeurtenissen in het verhaal zouden zich gewoon in een plaats in Nederland afgespeeld kunnen hebben, dat wordt verder niet echt verteld. Femke’s probleem is de dood van haar moeder. Ze is dus heel erg somber in het verhaal. Verder is ze heel erg gesloten, ze wil haar verdriet zelf proberen te verwerken en op haar eigen manier. Ze laat zich ook niet uit over haar gevoelens tegen haar twee beste vriendinnen. Een van de bijpersonen is Jacco hij gaat een belangrijke rol spelen voor Femke, ze wordt verliefd op Jacco en uiteindelijk krijgen ze verkering. Jacco is een open, en aardige jongen. Nog twee bijpersonen zijn Jeroen (de broer van Femke) en Femke’s vader. Jeroen is een eigenwijs persoon en luistert niet naar zijn vader, hij is zeer ongeïnteresseerd in andere personen en ook zijn school laat hij zitten. Vader is een hele lieve man, hij wil zijn kinderen goed opvangen, maar dat zit hem niet altijd mee. Het verhaal is opgebouwd in een niet-chronologische volgorde, het verhaal begint met een stuk uit het verleden, dan zijn er weer stukken over het heden, dan weer brieven, alle tijden worden dus door elkaar verteld. In de inleiding wordt verteld hoe alles is gebeurd, er wordt dus ook teruggeblikt op het verleden. Het verhaal is geschreven in deze tijd, het zou dus nu ook kunnen gebeuren. Het thema van dit boek is dood, er wordt d.m.v. motieven verteld over dit thema. Je leest steeds brieven die Femke naar haar overleden moeder schrijft, onder andere door de brieven probeert ze haar verdriet te verwerken. Het verhaal wordt verteld vanuit de personale vertelsituatie, je kunt de zijvorm telkens vervangen door de ikvorm, daardoor kom je veel over veel over Femke te weten. Mijn leeservaring: Ik vond het een heel mooi boek om te lezen, misschien is dat omdat ik zelf al vaker met dit soort gebeurtenissen in aanraking ben gekomen. Het boek heeft mij niet echt nieuwe kanten leren kennen over het onderwerp. Ik vond het wel heel mooi dat de hoofdpersoon steeds brieven schreef naar haar overleden moeder. Het verhaal is echt een standaard verhaal: de hoofdpersoon heeft steeds problemen, en met behulp van de bijpersonen worden die opgelost in het eind van het verhaal, het was dus niet echt verrassend wat er gebeurde in het verhaal. Het was wel spannend om te lezen omdat ik toch wilde weten hoe het af zou lopen. Uit dit boek blijkt dat je op een gegeven moment minder over de dood van een vertrouwd persoon na gaat denken, en er dus na een tijd ook steeds meer aan gaat wennen. Ik ben het met de schrijver eens. Er zijn steeds kleine gebeurtenissen waardoor het toch spannend blijft, tussen die gebeurtenissen zit steeds een verband. Toch was het verhaal niet echt te voorspellen. De hoofdpersoon is Femke, ik begreep niet dat ze zo afgekeerd deed tegen haar twee beste vriendinnen, daar kan ik me niet in verplaatsen, ik zou dus niet zo als haar willen zijn. Met Femke kon je goed meeleven, alles werd uit haar ogen bekeken, wat de personen deden was weer wel heel voorspelbaar, dat vond ik wel jammer omdat dat het verhaal minder spannend maakt. Van de hoofdpersoon kwam je wel veel te weten, maar nog steeds niet genoeg om haar gedrag te kunnen begrijpen. Ik zou me denk ik heel anders gedragen, Femke lijkt helemaal niet op mij. Femke denkt haar problemen op te lossen zonder erover te praten omdat ze heel erg verlegen en gesloten is, ze probeerde het op te lossen door middel van het schrijven van brieven, ze was zelfs van plan een boek te gaan maken van haar moeder, dat vind ik een hele mooie manier. Voor mij klopte het verhaal wel, alleen het was moeilijker te volgen doordat er steeds terugblikken waren, de opbouw van het verhaal past wel bij het onderwerp, er waren steeds terugblikken over haar moeder, ook schreef ze steeds brieven aan haar moeder. Ik vond het een boeiend verhaal, omdat ik het een leuk onderwerp vind om over te lezen. Ik vind dat het boek wel een goed eind heeft, het is een gesloten eind. Het verhaal was niet moeilijk om te lezen voor mij, er werd geen al te moeilijke taal gebruikt. Er waren steeds hele grote tijdsprongen. Verder vind ik dat het boek een goede titel heeft (bestemming onbekend). Het past heel erg goed bij het verhaal. Het boek is zeker aan te raden! Met als cijfer een 8,5!