Venus Green is een aardige vrouw, die gek genoeg veel pikt van haar bekende man. Maar als er publicaties komen in de roddelpers over zijn vreemdgaan, neemt ze initiatief om hem buiten te sluiten. Daarna gaat ze vastberaden terug naar haar moeder in Suriname en ze is vast van plan om zich met Sammie definitief in Suriname te vestigen.  Maar Samuel grijpt zijn kans  wanneer ze terug naar Nederland keert om zaken te regelen. In deel III komt Venus nauwelijks meer voor.
 

Sammie:

Sammie is het zoontje van Venus en Samuel Green. Hij is getint en heeft krullend haar.

Hij maakt snel vrienden, want in Brazilië heeft hij meteen een nieuwe vriend gemaakt.

Zijn moeder geeft hem al van kinds af aan veel aandacht, meer dan Samuel.

Daarom vindt Sammie het altijd fijn wanneer hij met zijn  moeder is.

In Brazilië roept Sammie telkens Venus is en dat hij Venus wilt zien.

In het begin van het boek geeft Samuel weinig aandacht aan Sammie, maar op het einde gaat Samuel meer om met Sammie.

Motieven:

Motief 1:

1.  Geen aandacht besteden.

2.  Want hij besteed geen aandacht aan zijn zoon Sammie, hij denkt momenteel alleen aan zijn                       

werk en hij wil kosten wat het kost een bn’r blijven.

3. De volgende ochtend liepen we samen naar school. We  stonden voor het syoplicht te wachten. Papa? Voreg Sammie. ‘als ik jarig ben, kom jij dan ook weer? En gaan we samen liedjes zingen en taart eten? Met jou en mama? En ik en oma? En iedereen?

Ik zei dat we gingen kijken. Wat betekent dat?

Dat we gaan kijken wat er gebeurt. Wat gebeurt er dan? Vroeg Sammie. Dat weet ik niet, zei ik. Daarom gaan we kijken. Maar waar ga je naar kijken? Wat zie je dan? Kan ik daar ook kijken? We kwamen bij het schoolplein. Net op tijd. Overal waren ouders. Ouders die met hun kinderen naar binnen renden, ouders die naar buiten renden om zo snel mogelijk naar hun werk te gaan, ouders die voor de deur hun kinderen afzetten. Ouders die normaal waren. Het was ze gelukt, zij hadden het zo georganiseerd dat ze iedere avond en iedere ochtend bij hun kinderen waren.

Blz: 130 en 131.

Motief 2.

1. heimwee

2. Sammie wilt zijn moeder zien, wanneer ze al een tijdje in brazilië zijn.

3. iedere middag lunchten we bij het zwembad.Sammie had frango á passarinha genomen. Kippenpootjes. Hij kon al in het Portugees zeggen wat hij wilde eten.

Ik vroeg: waarom doe je zo? Sammie gaf geen antwoord.

Nog een keer: waarom doe je zo? Ik wil er niet over praten. Waar wil je niet over praten? Nee. Ik wil er wel over praten. Mama hou op.

Ik ben niet mama, zei ik. Ik ben je papa. Hij begon te huilen. Hard. Ineens stopte hij. Zullen we een foto maken voor mama? Naast de palmbomen groeiden in het gras grote witte bloemen, met geel in het midden. Sammie plukte een bloem en hield hem omhoog. Zo wil ik op de foto, zei hij. Voor mama. Ik pakte de camera. Sammie vroeg of we deze foto naar mama konden sturen. Ik drukte op het knopje. Hij bleef raar poseren.

Blz: 211 en 212.

Wat vind je van het boek:

Emotieve argumenten:

Het boek roept wel gevoelens bij mij op. Samuel besteed geen aandacht aan zijn gezin. Hij gaat ook nog eens vreemd, daardoor hoeft Venus hem een tijdje niet meer te zien. De band is dus heel slecht en dat gaat ook ten koste van Sammie. Sammie krijgt weinig aandacht en dan gaat hij opeens weg naar suriname en ziet hij Samuel voor een lange tijd niet meer. Hij gaat ook opeens naar brazilië, dan ziet hij Venus ook super lang niet.

Esthetische argumenten:

De tekst is best origineel. In het boek komen allemaal korte verhaaltjes voor, wat uiteindelijk een geheel vormt. Het lijkt net of dat hij het zelf heeft meegemaakt. Ik heb wel eens eerder een boek gelezen wat gaat over een vader die zijn zoontje niet meer kan uitstaan, maar het verschil is dat dit boek wel goed afloopt, want Samuel gaat steeds meer aandacht besteden aan zijn zoontje Sammie. Het blijft tot het einde spannend, want je weet niet hoe het gaat aflopen. Dat ze naar Brazilië gingen had ik echt niet verwacht.

Morele argumenten:

Samuel is de hoofdpersoon, eerst denkt hij alleen maar aan zijn werk en zij bekendheid. Later maakt hem dat niet zoveel meer uit. Hij gaat steeds meer om met zijn zoontje Sammie. Hij wil Sammie niet kwijtraken dus hij probeert er uiteindelijk ook alles voor te doen om dat niet te laten gebeuren.

Er zijn niet echt goederikken en slechterikken in het boek. Eerst had Samuel wel slechte gewoontes maar die werden later in het boek omgezet in goede gewoontes. Want hij doet nu alles voor Sammie.

Realistische argumenten:

Het boek is heel erg realistisch. Het zou zo een waar gebeurd verhaal kunnen zijn. Dat een bekende man zo van zijn bekendheid houdt, dat hij alles en iedereen daarom vergeet. Want hij gaat veel naar tv programma’s, quizzen en film premières. En in het echt doen bn’ers ook die dingen.

Structurele argumenten:

De opbouw van het boek was goed. Het begon grappig zodat het meteen je aandacht had. En op het einde gebeurde er iets wat je helemaal niet had verwacht. Ze gingen naar Brazilië. Om daar een nieuwe toekomst op te bouwen en alle aandacht geven aan zijn zoontje Sammie.

De personages werden goed geïntroduceerd. Het boek werd steeds spannender.

Intentionele argumenten:

De schrijver wil laten zien, dat je zelf heel erg gelukkig bent, wanneer je geliefden dat ook zijn. Dat je niet alleen maar aan je werk moet denken, maar dat jij je gezin altijd op de 1e plaats moet zetten. Samuel vond dat eerst niet, maar later in het boek begon hij er ook zo over te denken.

Is het onderwerp nieuw voor je?

Het onderwerp is nieuw voor mij. Ik heb nog nooit eerder een boek gelezen wat over familie problemen gaat. Het boek was erg boeiend. Veel spannende stukjes. Het boek gebruikte geen moeilijke woorden. Het boek was ook zo uitgelezen. Je wou heel de tijd steeds verder lezen omdat je niet wist wat er komen zou. Normaal vind ik boeken heel saai om te lezen, maar bij dit boek niet. Het onderwerp vind ik ook erg interessant omdat het heel realistisch is. Ik begreep het meteen. Ik heb niet echt een boek of een film wat met dit boek te maken heeft.

Recensie 1.

Schrijver

Vuijsje, Robert

Titel

Beste vriend

Jaar van uitgave

2012

Bron

NRC Handelsblad

Publicatiedatum

03-02-2012

Recensent

Arjen Fortuin

Recensietitel

De camera is een afgod

Taal

Nederlands

Roem is de nieuwe religie in de tweede roman van Robert Vuijsje. Het hoogste doel van zijn personage Sam Green -> hoofdpersoon.  is de personal glossy - tot alles in duigen valt.

Tja, het tweede boek - je zou er een succesvolle debutant graag van verlossen. Werd het eerste boek in alle rust en stilte geschreven, bij het tweede kijkt ineens de hele wereld over je schouder mee. Zelfs als je schrijft, ben je ineens een stuk minder alleen.

Je kunt proberen je af te sluiten voor dergelijke gedachten, of je kunt proberen er een thema van te maken. Dat deed de Duitse schrijver Daniel Kehlmann (1975), die het succes van Het meten van de wereld liet volgen door de vreemde en verrassende roman Roem - die zijn faam alleen maar vergrootte.

Kehlmanns generatiegenoot Robert Vuijsje (1970) doet iets vergelijkbaas in Beste vriend, de opvolger van Alleen maar nette mensen, dat hem drie jaar geleden in één klap beroemd maakte. 'Roem is de nieuwe religie', zegt de hoofdpersoon ergens in het begin van het boek - het had zo het motto van de roman kunnen zijn.

Beste vriend is niet alleen de opvolger van Alleen maar nette mensen, het leest haast als een vervolg. Ging Vuijsjes debuut over een Amsterdamse jongen uit een joods gezin die valt op de borsten en de billen van Surinaamse vrouwen -> onderwerp 1e boek, zijn tweede boek draait om een Amsterdamse man van joodse komaf die getrouwd is met een Surinaamse vrouw met wie hij een zoontje heeft.-> onderwerp 2e boek.

Deze man, Sam Green, is beroemd. Waarom is niet helemaal duidelijk. Af en toe heeft Sam het over 'mijn werk', maar wat dat is of was, blijft buiten beeld. Misschien is hij wel schrijver. Waarmee de roman een cynisch beeld van het moderne schrijverschap zou schetsen: het gaat niet om je boeken, het gaat om je faam.

Dat niemand nog weet hoe hij beroemd is geworden, kan Sam niets schelen. Sterker: hij vindt dat het bijdraagt aan zijn status: zoals Sam uitlegt aan een collega-gast in een talkshow: 'Ik kom niet als expert over een ander onderwerp praten. Zoals jij. Ik ben zelf het onderwerp. Dat is hoger.' Het allerhoogste, de hoogste vorm van aandacht is de personal glossy - een tijdschrift geheel gewijd aan jezelf. De SAM is voor Sam Green dan ook het belangrijkste levensdoel geworden. Hij heeft ook een coach, Rocky -> een vriend van Samuel, die hem moet helpen dat doel te bereiken.

Dat thema geeft Vuijsje de gelegenheid om de ijdelheid van het beroemde leven te beschrijven: de lege feestjes, de volle goodiebags, de zielloze gesprekjes voor de camera en de diepe ernst waarmee dat alles beleden wordt. Daarbij komt de feitelijke, wat naïeve toon van de schrijver goed tot zijn recht. Bijvoorbeeld wanneer Sam bij de presentatie van een Chinees kookboek kort wordt geïnterviewd door een televisiejournaliste. Hij zegt iets over Peking-eend, zij zegt dat ze dat een mooi einde van het gesprekje vindt, waarop de cameraman zich verwijdert. Citaat uit het boek 'Alies en ik bleven tegenover elkaar staan. Het was niet duidelijk of we verder zouden praten.' Waarna de kille leegte je vanzelf laat huiveren.

Op de achtergrond van het publieke leven van Sam speelt zijn liefde voor zijn zoontje Sammie, iets tragisch' dat ooit met zijn moeder is gebeurd en de slechte relatie die Sam met zijn vader heeft. Motief. Dat is de man die zijn naam veranderde van Groen in Green; Sam heeft zijn ijdelheid en zijn egomanie niet van een vreemde.

Met zijn huwelijk gaat het slecht: Venus zou het liefst naar Suriname willen, of anders toch in elk geval naar Almere, waar haar moeder woont. In bed gebeurt niet veel meer: Sam belandt af en toe in zijn 'werkappartement' om de hoek met andere vrouwen, die hij dan ondervraagt over wat hun mannen lekker vinden en of hij even goed is in bed - de mannelijke concurrentie is belangrijker dan de vrouwen.

Het is een licht verhaal, Vuijsje is geen schrijver van diepe gronden. Maar ook een licht verhaal kan iets belangwekkends laten zien. Wat is bijvoorbeeld de precieze betekenis van 'Roem is de nieuwe religie'? mening recensent.

Als je het Sam Green hoort zeggen, ben je geneigd te denken dat het gaat om een nieuwe volksgodsdienst, waarbij de massa is bekeerd tot de aanbidding van beroemdheden, maar je moet het denk ik anders zien. Want als je goed naar de personages in Beste vriend kijkt, geven ze helemaal niet om de massa - het gaat alleen om de camera. Die is het afgodsbeeld dat ze aanbidden, zij zijn de religieuzen die de roem aanbidden. Sam Green en de zijnen zijn in deze roman niet de aanbedenen, maar de aanbidders. De televisie is God.

Vuijsje staat met die thematiek niet alleen: ook Peter Drehmanns (De schrijver en zijn meisjes), Henk van Straten (Superlul) en Raoul Heertje (Mark Rutte is lesbisch) stortten zich dit jaar op de wetten van de literaire aandachtseconomie.

Met Sam Green kan het intussen niet goed gaan. Voor hem gaat het mis als een roddelblad een stuk publiceert over 'Sam Green en zijn seksappartement'. Hij dreigt zijn vrouw én zijn zoontje te verliezen. Oorzaak-gevolg.Voor de minnares heeft hij ook afgedaan: 'Dan ga je weer van die creepy vragen stellen over Dean? En het komt in de krant? Nee dank je.' Zo verandert Beste vriend van een sociale satire plotseling in een vader-zoondrama, of eigenlijk een vader-zoon-vaderdrama, want ook Sams vader krijgt een grotere rol.

De ontwikkeling is logisch in dramatische zin - geen romancier laat zijn held met zo veel ijdelheid wegkomen - maar Vuijsje slaat zich zo zijn eigen wapens uit handen. Want juist de ironische distantie waarmee hij zo goed schrijft over sociale milieus (Amsterdams-joods, Amsterdams-Surinaams, Amsterdams-hip) kan hij niet gebruiken bij de ernstige crisis waarin Sam Green belandt.

Zo wordt Beste vriend al snel een veel treuriger en veel minder opwindend boek, vol scènes die royaal overhellen naar het sentiment mening recensent. Zoals deze passage, waarin voor het dramatisch effect de meeste zinnen een losse alinea vormen: 'Ik ging naar buiten./ In de auto lag zijn stoeltje./ Achter op de fiets zat zijn kinderzitje./ Niet met de auto en niet op de fiets. Lopen./ Om de hoek was de bakker waar hij krentebollen wilde kopen. Ernaast was de slager die hem iedere keer een plakje worst gaf.'voorbeelden.

Tegen dergelijke zinnen is geen roman bestand, zelfs niet als die raakt aan sterke thema's. Want de frictie tussen de aanbidding van de roem en die van het ouderschap (ook een vorm van moderne devotie, tenslotte) is goed materiaal, zoals al bleek uit Vladiwostok! van P.F. Thomése die het ouderschap tegenover politieke ijdelheid plaatste en zijn held heen en weer liet slingeren tussen het een en het ander.

Bij Vuijsje komt het niet echt tot een conflict. Sam Green slaat om als een blad aan een boom: eerst moet alles wijken voor zijn personal glossy, dan voor zijn kind. Spannend wordt het niet meer; dat Sam Green zich in beide situaties even snel in de nesten werkt, kan dat niet compenseren.

De moraal van het verhaal is dat wie zich overlevert aan de roem, uiteindelijk zelf niet meer zo veel te beslissen heeft, dat er menselijkerwijs geen ontsnappen meer aan is - zoals een succesvolle debutant nu eenmaal niet kan ontsnappen aan die tweede roman. Conclusie.

Recensie 1 is een goede recensie om te gebruiken.

De recensie vertelt wat over de personen, veel informatie over het boek. Zo kun je al zien of dat het boek iets voor jou is.

Je leest ook iets over motieven en thema’s, mening recensent en een samenvatting en conlusie.

Het geeft wel een goed beeld over het boek, omdat de recensie erg uitgebreid is. Ik ben het eens met de recensent want hij vind het ook een goed boek.

Dus recensie 1 is bruikbaar als je iets wilt weten over het boek.


 

Recensie 2.

Schrijver

Vuijsje, Robert

Titel

Beste vriend

Jaar van uitgave

2012

Bron

Trouw

Publicatiedatum

18-02-2012

Recensent

Rob Schouten

Recensietitel

Wat roem met Sam Green heeft gedaan

Taal

Nederlands

'Beste vriend' gaat over een vader die moet kiezen tussen roem en zijn kind. Maar Robert Vuijsjes vrijblijvende proza verleent het thema geen enkele urgentie.

'Alleen maar nette mensen', Robert Vuijsjes debuut uit 2008, was een daverend succes. Hij won er De Gouden Uil en de Inktaap mee, er werden bijna 200.000 exemplaren van verkocht. Succesformule: een recht voor z'n raap onderwerp, jongen uit keurig Amsterdams Oud-Zuid-milieu conformeert zich niet aan zijn achtergrond maar zoekt vertier bij blommige negerinnen uit de Bijlmer; dat alles in een directe en eenvoudige stijl, volgens het geijkte show, don't tell-principe.

Vuijsje toonde het leven en de gedachtenwereld van zijn hoofdpersoon, alter ego van hemzelf, zonder te interpreteren of te duiden. Zijn debuut deed denken aan het schaamteloze werk van Kluun: geen kapsones, doe maar gewoon en vooral niet al te literair.

Vuijsje toonde het leven en de gedachtenwereld van zijn hoofdpersoon, alter ego van hemzelf, zonder te interpreteren of te duiden. Zijn debuut deed denken aan het schaamteloze werk van Kluun: geen kapsones, doe maar gewoon en vooral niet al te literair.

Vuijsjes tweede roman, 'Beste vriend', leest als 'Alleen maar nette mensen' deel twee. Het verhaal is even simpel en oppervlakkig. Hoofdpersoon Sam Green, van Joodse komaf, is net als zijn schepper, van nobody opeens beroemd geworden. Hij laat het zich allemaal welgevallen, verschijnt in de een na de andere roddelshow, rijdt in een dikke auto, telt de hele dag zijn volgers op Twitter, gaat vreemd als het zo uitkomt, en merkt pas als het te laat is dat zijn gezinsleven naar de filistijnen gaat. Kleine samenvatting.

Dat is allemaal nog wel aardig beschreven. In zijn (gespeelde?) naïviteit zet Vuijsje het zoveelste grappig-cynische beeld neer van de voze entertainmentscultuur, met haar BN'ers, stompzinnige spelletjes en interviews en haar malle wetten, zoals verwoord door Sams vriend Rock: "'Ik begrijp dat het geen optie is om alleen je eigen vrouw te neuken', zei hij. 'Dat kan niet worden verwacht van iemand in jouw positie. Zeker niet als het je eerste vrouw is. Een vrouw van je eigen leeftijd.'"

Sams Surinaamse vriendin Venus, bijpersoon. krijgt allengs genoeg van haar beroemde man. Als ze met hun zoontje Sammie naar Suriname dreigt terug te gaan speelt Sams vaderschap op; hij ontvoert het ventje naar Brazilië en probeert een echte vader voor hem te worden. Einde van het boek.

Het is dit wat ernstiger thema dat de schrijver van 'Beste vriend' opbreekt. Je zou zeggen dat hier toch enige reflectie en zelfinzicht gevraagd worden, maar nee: de kidnap en Sams gevoelens aangaande zijn zoon zijn op dezelfde vrijblijvende wijze beschreven als de lege wereld van de roem.

Nergens maakt Vuijsje duidelijk dat het om een wezenlijk probleem gaat. Het open einde aan dit verhaal wekt ook de indruk dat hij het zelf niet goed weet. En zo raakt de kern van dit boek, een vader die moet kiezen tussen roem en zijn kind, je nergens. Mening recensent. Rest de stijl. Je ziet al aan de hoofdstuktitels, 'De telefoon ging', 'Venus droeg een Mickey Mouse-pet', 'Was ik trots op mezelf?' dat hier iemand aan het woord is die vooral geen literaire illusies wil wekken. Ook de verhaaltjes zelf, steeds een pagina of drie lang, net kort genoeg om niet in slaap te vallen, mijden ostentatief iedere psychologische verdieping. Als volgt bijvoorbeeld versiert Sam een zekere Melanie: 'Melanie zat op de bank. Ik moest naast haar komen zitten. Ze wilde praten over haar werk bij het toneel.

Ik zei dat ik naast haar zou komen, maar dan gingen we niet praten over haar werk bij het toneel. Het was half elf 's avonds.

Melanie vond het goed. Eerst moest ik de gordijnen dichtdoen.'

Het effect van zulke passages zit 'm natuurlijk in wat er allemaal is weggelaten. Liefhebbers zullen zoiets allicht als een impliciet commentaar op hogere en pretentieuze literatuur lezen. Maar karigheid is hier een maniertje geworden. Bij mij wekt 'Beste vriend' de indruk van hapklare brokken voor de lezer die eventjes wenst te worden beziggehouden; het is Jip en Janneke voor volwassenen.mening recensent.

Recensie 2.

Ik vind recensie 2 goed. Het geeft kort weer waar het boek over gaat. De recensie vertelt ook iets over de schrijver. De recensie vertelt ook het einde van het boek, dit vindt ik niet gepast, want je leest de recensie om te weten of dat het je iets lijkt en dan door de recensie weet je meteen het einde van het boek. De recensent zegt dat het boek je niet raakt door het open einde en dat Robert Vuijsje zelf ook niet goed weet hoe hij erover denkt.

Ik vind het wel een goed boek. Het raakt mij wel, omdat het een soort van ontvoering is, Samuel gaat ineens weg en Sammie gaat zijn moeder niet meer zien.

Het geeft wel een goed beeld over het boek, omdat de recensie erg uitgebreid is. Dus recensie 2 is bruikbaar als je iets wilt weten over het boek.

ik ben het alleen niet eens met de recensent. Hij is niet zo heel tevreden over het boek.        

‘Bij mij wekt 'Beste vriend' de indruk van hapklare brokken voor de lezer die eventjes wenst te worden beziggehouden; het is Jip en Janneke voor volwassenen.mening recensent.’

Ik vond het boek heel leuk om te lezen, juist omdat het allemaal korte verhaaltjes waren en geen lappe tekst.

Ik vind recensie 1 beter als recensie 2, omdat die meer informatie bevat en ook meer bruibare informatie, zoals de motieven en thema’s. recensent van nummer 1 is ook enthousiaster dan de recensent van recensie 2. ik vind het zelf een goed boek daarom ben ik het meer eens met recensie 1. maar de recensies zijn allebei bruibaar en ze geven je een goed beeld over het boek.