Ben X – Nick Balthazar
Bibliografische steekkaart + korte samenvatting
BALTHAZAR Nick, Ben X: niets was alles wat hij zei, averbode, 2007, p. 100
Het verhaal gaat over een jongen die autistisch is. Omdat hij zo’n buitenbeentje is, wordt hij erg gepest op school. Zijn enige toevluchtsoord is het internet, waar hij urenlang zit te gamen op het spel ‘Lethal Assault’ (Archlord in de film), porno bekijkt of chatboxen bezoekt. Niets of niemand kan hem nog lang boeien en hij begint over zelfmoord te denken. Tot plots ‘Barbie’ (‘Scarlite’ in de film) opdaagt in de veilige virtuele wereld. Met haar kan ‘Zorro’ (Ben x in de film) het heel goed vinden, ze worden elkaars virtueel vertrouwenspersoon. Ze houdt ook van taalspelletjes en rijm. Als ze na een tijdje in de echte wereld willen afspreken, komen Ben’s zelfmoordplannen in een stroomversnelling terecht. Maar alles draait anders uit dan geplant..
Leesbelevingsverslag:
Ik heb eigenlijk toevallig voor het boek Ben x gekozen. Ik heb de film op Prime gezien en ik heb later het boek gelezen. Een paar jaar geleden heb ik ook met de school een toneelstuk in het casino van Koksijde gezien over dit verhaal. Ik had ook al eens een reportage over autisme gezien.
Het verhaal bleef me wel lang bij, daarom heb ik ook besloten om het boek te lezen. Toen ik het boek las had ik veel medelijden met Ben en zijn moeder. Ik stelde me wel vaak vragen waarom ze hem zo erg bleven pesten, want het was soms wel te erg. Bijvoorbeeld vond ik het overdreven toen ze hem dwongen een xtc pil te nemen.
Ik heb me ook wel erg ingeleefd in het verhaal (dat doe ik altijd heel erg). Het verhaal maakte me vaak boos, omdat ik tegen pesten ben en zeker als het om een reden is waar je niets aan kan doen. Ik kon me ook wel goed inleven in Ben’s gedachten, want in het 1e middelbaar ben ik ook erg gepest geweest omdat ik heel verlegen was.
De mooiste passage uit het boek vond ik toen hij zijn meisje achtervolgde en als hij voor de trein wou springen en ze verscheen plotseling net op tijd om hem te redden. En dan leren ze elkaar in het echt kennen en ze maakt Ben gelukkig.
Het verhaal is verteld door Ben zelf. Ik kon het verhaal goed volgen, maar soms waren de flashbacks wel verwarrend. Ook het einde begreep ik niet. Het lijkt alsof hij heel de film zijn meisje ingebeeld heeft, maar er zijn teveel dingen waarvoor ze echt moet bestaan. Het happy end gevoel word er een beetje mee verpest.
Normaal lees ik niet graag boeken, maar dit boek ging eigenlijk wel vlot en het thema sprak me ook wel aan. De schrijver beschrijft alles ook wel realistisch en gedetailleerd, soms gebruikt hij wel moeilijke woorden. Zijn manier van schrijven lag me goed.
Ervaringsverslag film:
De film heet Ben X, de regisseur is Nick Balthazar. Het is een aangrijpende, dramatische en romantische film over hoe iemand met autisme de wereld ervaart.
Het mooiste van de film vind ik het begin. Het is heel origineel hoe Ben verteld hoe hij zich voelt en denkt over het leven. Ik was toevallig aan het zappen en de film begon net, zo’n 5 minuten later moest ik hem zien tot het einde.
De film is modern (pc, gsm, xtc,...) en realistisch. Ik kon goed geloven dat hier ook zoiets kon gebeuren. De personages zijn goed geacteerd en het taalgebruik (vooral van de jongeren) is ook eigentijds. Alleen vind ik dat de hoofdrolspeler er zeker ouder dan 17 jaar uitziet.
Het verhaal wordt verteld door Ben zelf. Het begint snel, verliest in het midden een beetje het tempo, waardoor ik dacht dat ik mijn aandacht ging verliezen, maar naar het einde toe wordt het verhaal spannend en bizar waardoor je het einde zeker wilt weten. Het verhaal heeft een verrassende ontknoping.
Ik dacht eerst dat ik me ging ergeren aan hoofdrolspeler zijn autisme verschijnselen, maar hij doet het op een geloofwaardige manier. Alleen soms als hij stottert zijn het gemakkelijke woorden waarbij je normaal nooit stottert.
Ik vond de vergelijkingen met het computerspel die af en toe vlot in het beeld overschakelden wel origineel, het toont de chaos in Ben’s hoofd. Er zijn ook soms een soort van Hollywood-effecten en de muziek past ook mooi bij de film.
De film zette me zeker aan het denken. Ik vind het leven van een autistische jongen echt vreselijk. Ik kon goed meeleven hoe Ben zich voelt en hoe zijn leven een hel wordt door de pesterijen. Er zit een moraal in over hoe erg pesten wel is, ook al sta je er soms niet bij stil.
Creatieve verwerkingsopdracht:
Personage: Barbie/Scarlite (Ben’s meisje)
Weekblad: Flair
Zit je vaak op het internet?
Ja, ik ben een van de weinige meisjes die zich er dagenlang mee kan bezighouden. Ik hou van het spel Lethal Assault/Archlord. Ik leerde het kennen door mijn broer en ik ben er urenlang mee zoet.
Hoe heb je Ben leren kennen?
Via het internetspel Lethal Assault/Archlord. We trokken samen door de gamewereld en begonnen te chatten. Het klikte meteen. We chatte vooral in rijmpjes en dat maakte hem zo speciaal en mysterieus. Vanaf het begin vond ik dat hij iets had dat me aantrok. Na lange tijd heb ik hem eindelijk kunnen overtuigen om eens af te spreken. En ik was direct stapel verliefd op hem.
Stoort het je niet dat Ben autistisch is?
Nee, zeker niet. Voor mij is Ben niet autistisch, voor mij is hij speciaal. Ik let er bijna niet op en ik vind het zelf schattig soms.
Hoe was jullie eerste ontmoeting?
Eerst was het raar, maar al bij al best romantisch. Ben was ook heel erg verlegen en durfde niets te zeggen. Maar gelukkig herkende ik hem en heb ik hem kunnen redden van zijn zelfmoordpoging.
Zelfmoordpoging?
Ja hij was al een eindje van plan om zelfmoord te plegen. Ik heb hem al heel veel gezegd dat ik dat heel erg stom vond van hem. Ik was er ondersteboven van. Gelukkig is alles beter nu.
Zie je toekomst in jullie relatie?
Ja ik denk van wel. Ben en ik passen perfect samen. We zijn even oud, we hebben dezelfde interesses, we doen elkaar lachen en we zijn verliefd op elkaar. We vullen elkaar aan. Ik denk dat we nog heel lang samen zullen zijn.
Wat vinden je ouders ervan?
Ze vinden het goed, ze hebben Ben ondertussen al ontmoet. Ik heb het hen verteld dat hij licht autistisch is, maar mijn ouders zijn nogal los in met wie ik samen ben. Zo lang ik gelukkig ben vinden zij het goed.
Voordat hij je kende was Ben nogal depressief. Heb je daar iets van gemerkt?
Ja toch wel. Ik heb hem echt zien open bloeien in vergelijking met in het begin dat ik hem kende. Hij heeft veel meer zelfvertrouwen. Zijn fonkelende ogen vertellen me dat hij gelukkig is.
Hoe was het om Ben’s nepbegrafenis te helpen organiseren?
Ik heb niet getwijfeld om eraan mee te helpen, want ik vond het verschrikkelijk wat ze hem op school aandeden. Eerst was het wel even wennen. Ik kende zijn ouders ook nog maar net. Maar ik heb hem er mee geholpen en dat telt.
Vergelijking boek – film:
Ik heb eerst de film gezien en dan het boek gelezen, maar ik had het beter omgekeerd gedaan, want sommige details uit de film begreep ik beter na ik het boek gelezen had.
Ik vond de film wel beter van het boek, want door de gebeurtenissen te kunnen zien, kan men zich beter in Ben’s plaats inbeelden en voelen wat hij meemaakt. Het komt misschien ook omdat ik veel liever films kijk dan boeken lees.
De overeenkomsten die me opvielen zijn het verhaal op zich, de karaktertrekken van de personage, hoe Ben zich voelt, de sfeer en waar het verhaal zich afpeelt.
Er zijn ook wel veel verschillen met de film en het boek. In de film is het een andere game dat Ben speelt, hebben ze andere schuilnamen op de chat en in het boek wordt hij ook veel lelijker beschreven of hoe hij in de film is. In het boek wordt er ook veel meer gerijmd, waardoor het soms meer emotioneler is.
Het grootste verschil zit in de opgezette begrafenis. In het boek filmen ze hoe Ben van een veerboot springt. Het lijkt op zelfmoord maar in werkelijkheid wordt hij opgevangen op het dek eronder. Dat filmpje wordt het bewijs van zijn dood. In het boek filmen ze het niet en doen ze gewoon alsof hij zelfmoord pleegde. Verder zijn het kleine details die verschillen. In de film vind ik het de verschillen wel verbeteringen op het verhaal in het boek.
In de film had ik wel het gevoel meer over het meisje te weten te komen. In het boek voelde ze meer als een mysterieus, diepzinnig persoon. In de film vond ik het een lief, grappig en sociaal meisje.
Er is bijvoorbeeld ook een scène in het park in de film die niet voorkomt in het boek. Als Ben ‘tript’ van de xtc-pil die ze hem dwongen te nemen, hallucineert hij dat hij zijn meisje ziet en kust. Het is wel een goeie scène, want het is als een mooie droom.
Ik denk dat het de bedoeling van de regisseur was dat je mensen die anders zijn, in dit geval autistisch, niet moet pesten. Het lijkt allemaal op het eerste gezicht onschuldig en grappig, maar men toont goed hoe erg het wel is en hoe je leven erdoor een hel kan worden. Ook denk ik dat hij wil tonen dat zelfmoord geen oplossing is en dat je het leven positief kunt veranderen (hier door het meisje). Ik vind zelf dat de regisseur zijn doel wel heeft bereikt.
Bibliografische steekkaart + korte samenvatting
BALTHAZAR Nick, Ben X: niets was alles wat hij zei, averbode, 2007, p. 100
Het verhaal gaat over een jongen die autistisch is. Omdat hij zo’n buitenbeentje is, wordt hij erg gepest op school. Zijn enige toevluchtsoord is het internet, waar hij urenlang zit te gamen op het spel ‘Lethal Assault’ (Archlord in de film), porno bekijkt of chatboxen bezoekt. Niets of niemand kan hem nog lang boeien en hij begint over zelfmoord te denken. Tot plots ‘Barbie’ (‘Scarlite’ in de film) opdaagt in de veilige virtuele wereld. Met haar kan ‘Zorro’ (Ben x in de film) het heel goed vinden, ze worden elkaars virtueel vertrouwenspersoon. Ze houdt ook van taalspelletjes en rijm. Als ze na een tijdje in de echte wereld willen afspreken, komen Ben’s zelfmoordplannen in een stroomversnelling terecht. Maar alles draait anders uit dan geplant..
Leesbelevingsverslag:
Ik heb eigenlijk toevallig voor het boek Ben x gekozen. Ik heb de film op Prime gezien en ik heb later het boek gelezen. Een paar jaar geleden heb ik ook met de school een toneelstuk in het casino van Koksijde gezien over dit verhaal. Ik had ook al eens een reportage over autisme gezien.
Ik heb me ook wel erg ingeleefd in het verhaal (dat doe ik altijd heel erg). Het verhaal maakte me vaak boos, omdat ik tegen pesten ben en zeker als het om een reden is waar je niets aan kan doen. Ik kon me ook wel goed inleven in Ben’s gedachten, want in het 1e middelbaar ben ik ook erg gepest geweest omdat ik heel verlegen was.
De mooiste passage uit het boek vond ik toen hij zijn meisje achtervolgde en als hij voor de trein wou springen en ze verscheen plotseling net op tijd om hem te redden. En dan leren ze elkaar in het echt kennen en ze maakt Ben gelukkig.
Het verhaal is verteld door Ben zelf. Ik kon het verhaal goed volgen, maar soms waren de flashbacks wel verwarrend. Ook het einde begreep ik niet. Het lijkt alsof hij heel de film zijn meisje ingebeeld heeft, maar er zijn teveel dingen waarvoor ze echt moet bestaan. Het happy end gevoel word er een beetje mee verpest.
Normaal lees ik niet graag boeken, maar dit boek ging eigenlijk wel vlot en het thema sprak me ook wel aan. De schrijver beschrijft alles ook wel realistisch en gedetailleerd, soms gebruikt hij wel moeilijke woorden. Zijn manier van schrijven lag me goed.
Ervaringsverslag film:
De film heet Ben X, de regisseur is Nick Balthazar. Het is een aangrijpende, dramatische en romantische film over hoe iemand met autisme de wereld ervaart.
Het mooiste van de film vind ik het begin. Het is heel origineel hoe Ben verteld hoe hij zich voelt en denkt over het leven. Ik was toevallig aan het zappen en de film begon net, zo’n 5 minuten later moest ik hem zien tot het einde.
De film is modern (pc, gsm, xtc,...) en realistisch. Ik kon goed geloven dat hier ook zoiets kon gebeuren. De personages zijn goed geacteerd en het taalgebruik (vooral van de jongeren) is ook eigentijds. Alleen vind ik dat de hoofdrolspeler er zeker ouder dan 17 jaar uitziet.
Het verhaal wordt verteld door Ben zelf. Het begint snel, verliest in het midden een beetje het tempo, waardoor ik dacht dat ik mijn aandacht ging verliezen, maar naar het einde toe wordt het verhaal spannend en bizar waardoor je het einde zeker wilt weten. Het verhaal heeft een verrassende ontknoping.
Ik vond de vergelijkingen met het computerspel die af en toe vlot in het beeld overschakelden wel origineel, het toont de chaos in Ben’s hoofd. Er zijn ook soms een soort van Hollywood-effecten en de muziek past ook mooi bij de film.
De film zette me zeker aan het denken. Ik vind het leven van een autistische jongen echt vreselijk. Ik kon goed meeleven hoe Ben zich voelt en hoe zijn leven een hel wordt door de pesterijen. Er zit een moraal in over hoe erg pesten wel is, ook al sta je er soms niet bij stil.
Creatieve verwerkingsopdracht:
Personage: Barbie/Scarlite (Ben’s meisje)
Weekblad: Flair
Zit je vaak op het internet?
Ja, ik ben een van de weinige meisjes die zich er dagenlang mee kan bezighouden. Ik hou van het spel Lethal Assault/Archlord. Ik leerde het kennen door mijn broer en ik ben er urenlang mee zoet.
Hoe heb je Ben leren kennen?
Via het internetspel Lethal Assault/Archlord. We trokken samen door de gamewereld en begonnen te chatten. Het klikte meteen. We chatte vooral in rijmpjes en dat maakte hem zo speciaal en mysterieus. Vanaf het begin vond ik dat hij iets had dat me aantrok. Na lange tijd heb ik hem eindelijk kunnen overtuigen om eens af te spreken. En ik was direct stapel verliefd op hem.
Stoort het je niet dat Ben autistisch is?
Hoe was jullie eerste ontmoeting?
Eerst was het raar, maar al bij al best romantisch. Ben was ook heel erg verlegen en durfde niets te zeggen. Maar gelukkig herkende ik hem en heb ik hem kunnen redden van zijn zelfmoordpoging.
Zelfmoordpoging?
Ja hij was al een eindje van plan om zelfmoord te plegen. Ik heb hem al heel veel gezegd dat ik dat heel erg stom vond van hem. Ik was er ondersteboven van. Gelukkig is alles beter nu.
Zie je toekomst in jullie relatie?
Ja ik denk van wel. Ben en ik passen perfect samen. We zijn even oud, we hebben dezelfde interesses, we doen elkaar lachen en we zijn verliefd op elkaar. We vullen elkaar aan. Ik denk dat we nog heel lang samen zullen zijn.
Wat vinden je ouders ervan?
Ze vinden het goed, ze hebben Ben ondertussen al ontmoet. Ik heb het hen verteld dat hij licht autistisch is, maar mijn ouders zijn nogal los in met wie ik samen ben. Zo lang ik gelukkig ben vinden zij het goed.
Voordat hij je kende was Ben nogal depressief. Heb je daar iets van gemerkt?
Ja toch wel. Ik heb hem echt zien open bloeien in vergelijking met in het begin dat ik hem kende. Hij heeft veel meer zelfvertrouwen. Zijn fonkelende ogen vertellen me dat hij gelukkig is.
Hoe was het om Ben’s nepbegrafenis te helpen organiseren?
Vergelijking boek – film:
Ik heb eerst de film gezien en dan het boek gelezen, maar ik had het beter omgekeerd gedaan, want sommige details uit de film begreep ik beter na ik het boek gelezen had.
Ik vond de film wel beter van het boek, want door de gebeurtenissen te kunnen zien, kan men zich beter in Ben’s plaats inbeelden en voelen wat hij meemaakt. Het komt misschien ook omdat ik veel liever films kijk dan boeken lees.
De overeenkomsten die me opvielen zijn het verhaal op zich, de karaktertrekken van de personage, hoe Ben zich voelt, de sfeer en waar het verhaal zich afpeelt.
Er zijn ook wel veel verschillen met de film en het boek. In de film is het een andere game dat Ben speelt, hebben ze andere schuilnamen op de chat en in het boek wordt hij ook veel lelijker beschreven of hoe hij in de film is. In het boek wordt er ook veel meer gerijmd, waardoor het soms meer emotioneler is.
Het grootste verschil zit in de opgezette begrafenis. In het boek filmen ze hoe Ben van een veerboot springt. Het lijkt op zelfmoord maar in werkelijkheid wordt hij opgevangen op het dek eronder. Dat filmpje wordt het bewijs van zijn dood. In het boek filmen ze het niet en doen ze gewoon alsof hij zelfmoord pleegde. Verder zijn het kleine details die verschillen. In de film vind ik het de verschillen wel verbeteringen op het verhaal in het boek.
In de film had ik wel het gevoel meer over het meisje te weten te komen. In het boek voelde ze meer als een mysterieus, diepzinnig persoon. In de film vond ik het een lief, grappig en sociaal meisje.
Er is bijvoorbeeld ook een scène in het park in de film die niet voorkomt in het boek. Als Ben ‘tript’ van de xtc-pil die ze hem dwongen te nemen, hallucineert hij dat hij zijn meisje ziet en kust. Het is wel een goeie scène, want het is als een mooie droom.
Ik denk dat het de bedoeling van de regisseur was dat je mensen die anders zijn, in dit geval autistisch, niet moet pesten. Het lijkt allemaal op het eerste gezicht onschuldig en grappig, maar men toont goed hoe erg het wel is en hoe je leven erdoor een hel kan worden. Ook denk ik dat hij wil tonen dat zelfmoord geen oplossing is en dat je het leven positief kunt veranderen (hier door het meisje). Ik vind zelf dat de regisseur zijn doel wel heeft bereikt.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
L.
L.
Beste persoon die dit verslag heeft geschreven.
Je hebt het boek en de film mooi samengevat, en je gedachten die ernaar verwijzen zijn realistisch.
Maar ik heb het gevoel dat je niet zo goed weet welke invloeden het autisme op Ben's leven heeft.
Ik ben misschien niet de juiste persoon om dit te vertellen, want ik ben hoogstwaarschijnlijk jonger en onbewuster van het sociale leven als jij, maar ik weet wel veel over autisme. Dat is omdat mijn vader, mijn oudere broer en ikzelf autisme hebben, terwijl mijn moeder, mijn iets-minder-oude-broer en ik ook hooggevoelig zijn.
Dit is een moeilijke, maar opmerkelijk regelmatig voorkomende combinatie.
Wij houden ons thuis vaak bezig met het filosoferen en het uitzoeken van onze verschillen, alsook de manier waarop wij het leven ervaren.
"het lijkt alsof hij heel de film zijn meisje ingebeeld heeft, maar er zijn teveel dingen waarvoor ze echt moet bestaan." ~ Ik begrijp wat je bedoeld, maar toch zit je redenering hier fout. Het feit dat Ben Scarlite/Barbie zich zo realistisch heeft kunnen inbeelden dat ze hem zelfs kon weerhouden van te springen, is ook een teken van zijn autisme. Het is zijn onderbewustzijn dat hem ervan wilt weerhouden, en dat weet dat er nog een andere manier is. Het is vergelijkbaar met hoe hij de rest va nzijn leven leeft, hij ziet de wereld alsof hij nog altijd Archlord/Lethal Assault aan het spelen is, zo ziet hij ook Scarlite, alsof ze echt is. Het is onmogelijk voor Ben om uit te maken wat de echte wereld te betekenen heeft, en dus beleeft hij alles zoals in de videogame. zo kon hij ook niet aanvaarden dat Scarlite/Barbie wegwas, en heeft zijn hoofd 'een trucje' met hem uitgehaald. Het is misschien niet perfect, maar het werkt wel.
"Ik dacht eerst dat ik me ging ergeren aan hoofdrolspeler zijn autisme verschijnselen, maar hij doet het op een geloofwaardige manier. Alleen soms als hij stottert zijn het gemakkelijke woorden waarbij je normaal nooit stottert." ~Evenals begrijpelijk, maar het feit dat hij ook bij die woorden stotterd heeft alweer te maken met zijn autisme.
Hij is normaal gezien zo overdonderd door wat er is gebeurd, dat hij helemaal niets zegt. In een stressvolle situatie, waarin hij verplicht wordt van te praten, kan hij zich niet bedenken hoe hij zich moet uiten, en dus gaat spreken niet zo goed. Je zou het kunnen vergelijken met een peuter die net heeft leren praten, in de meeste gevallen gebruiken ze hun nieuwgeleerde woordjes zo veel mogelijk, maar er zijn ook peuters die nog liever hun eigen 'brabbeltaaltje' willen gebruiken, en dus als ze spreken, wordt het woord niet uitgesproken zoals het zou moeten. (tenzij als het hen wordt voorgezegd door een vertrouwde volwassene).
Aan de andere kant kan hij op het einde van de film wel vloeiend met Scarlite/Barbie spreken, in rijm zelfs. Dat is hoogstwaarschijnlijk te danken aan zijn nood van vaste rituelen en gedragingen. Hij kende Scarlite/Barbie van in de chatwereld, en daar spreekt hij altijd in rijm, dus is het voor hem een gevolg dat telkens als hij tegen haar spreekt, hij in rijm spreekt.
dit herken ik ook wat in mezelf, omdat ik vroeger net als Ben heel introvert was, en voor mij de enige manier om mijn gevoelens en gedachten weer te geven, tekenen of (een beetje zoals Ben) teksten schrijven. Maar het is pas sinds een tweetal jaren dat ik dat vanuit mijn eigen standpunt doe. Vroeger schreef ik verhalen over willekeurige ersonages die eigenlijk niet zo willekeurig waren, personages die op een gecamoufleerde manier hetzelfde meemaakten als ik. De leraren en mijn ouders dachten toen altijd dat ik gewoon creatief was. Maar er zat meer achter, natuurlijk konden ze het niet weten, ik had mezelf namelijk aangeleerd om te lachen op momenten dat 'normale' mensen lachten. Ik observeerde mensen net als Ben, maar dan zonder camera. Ik heb dat heel mijn lagere school kunnen volhouden, ondanks het pesten, tot in het vijfde leerjaar. Mijn hooggevoeligheid kon het niet meer aan nu ze me ook mentaal gingen kwellen. Zonder iets te zeggen kwam ik vaak huilend thuis, of werd boos en sloeg op alles en iedereen die me aanraakte. Mij ouders kwamen op het idee om de school erover te vragen, en ze kwamen via de leerkrachten (die altijd klasgesprekken hielden als er iets was gebeurd) te weten dat ik gepest werd. Sindsdien wilden ze er met mij over praten. Ze stuurden me ook naar een orthopedagoge, die ik nog steeds een beetje eng vind, en ze begrijpt niet dat als ik een verhaal vertel met veel details en een glimlach op mijn gezicht, dat ik dan een diepere en veel meer betekende boodschap bedoel, maar die ligt nogal verborgen in mijn woorden. Ze liet me ook vaak tekenen als ik niet uit mijn woorden kon komen, maar helaas kon ze de betekenis er nooit van vatten. Na 4 jaar sessies met haar, heb ik geleerd omto ch te kunnen praten. Alhoewel ik nog altijd liever introvert ben. Pas dit jaar heb ik het gevoel dat de mensen om me heen niet van plan zijn me te pesten, nu ik naar een andere school ga, en ik mijn anders zijn heb kunnen verbergen door mijzelf te verbergen achter mijn nieuwe vrienden. Ze zien me, en horen me praten, ze zullen wel weten dat eriets is met mij, maar ik ben te onbereikbaar om er ook maar iets mee te beginnen.
Ik zal het je zeggen, het gepest in de film Ben X is erg, heel erg, maar ze zijn nog niet tot het uiterste gegaan. Ze noemen hem misschien alien, maar dat zegt hem niet zo veel. Eenmaal je (zoals ik) uit je iegen wereld wordt gerukt, en wordt verplicht om te leven waar zij leven, wordt alles erger, wanneer zeantwoorden op je vraag waarom ze je dit aandoen met "wij willen gewoon uw leven verpesten", en als ze op je 'bijnadoodservaring' toen je klein was reageren met; "alé, waarom zijt ge toen nu niet dood gegaan, dan waren we van u af!", dan raakt ge dit, en dan kan ik je verzekeren, dat vanaf de eerste zelfmoordgedachte, je dit altijd zult in je hoofd houden. Ben heeft het erg gehad, maar hij is er veel beter vanaf gekomen dan de meesten.
dit wilde ik je maar even meegeven, want ik voelde dat je verslag nog wat miste. Je gedachten zijn je gedachten, en je eigen mening uiten is je recht, maar ik hoop dat je er genoeg over nadenkt vooraleer je een conclusie trekt...
vriendelijke groeten, L.V.
12 jaar geleden
Antwoorden