Manon Uphoff: Begeerte
Balans, Amsterdam, 1995 1. Beschrijvingsopdracht: Dit boek heb ik gekozen, omdat er een stukje van het boek in het literatuurboek Laagland stond en dat vond ik een leuk stukje, dus toen heb ik het van de bibliotheek geleend en gaan lezen. Achteraf bleek het een goede keuze. Mijn eerste persoonlijke reactie kwam eigenlijk al onder het lezen: ik vond alle verhalen wat ongeloofwaardig, want de dingen die Manon Uphoff beschrijft heb ik nooit meegemaakt of ook nooit iets van gehoord. Direct na het lezen had ik ook als reactie “smerig”, want het laatste verhaal gaat over mensen die poep eten en dat is nou niet bepaald mijn favoriete maaltijd... Ik vond het boek ook wel interessant, want Manon heeft het over allemaal verschillende onderwerpen die in het dagelijks leven niet voorkomen. Het boek bestaat uit allemaal verschillende verhaaltjes die gaan over mensen die iets willen krijgen, maar het in sommige gevallen niet krijgen en in andere gevallen juist wel. Omdat alle verhalen samenvatten te veel is, vat ik hier twee verhalen samen: eentje waarin de hoofdpersoon wel krijgt wat ze wil en een ander waarin de hoofdpersoon niet krijgt wat hij wil. 1. Het titelverhaal: "Begeerte". Het gaat over een 15 jarig meisje dat graag dingen doet die andere meisjes niet doen: ze houdt van sprookjes die niet goed aflopen, ze trekt haar vel open om het bloed te zien, enz. Op een avond is ze in een discotheek en krijgt daar een drankje aangeboden door een veel oudere man. Ze gaat met hem mee naar huis en daar bedrijven ze de liefde. Maar zij heeft veel pijn en dan zegt ze dat ze dus vecht, dus zij wil dat de man vecht, dus zet ze haar nagels in zijn rug. Dan lukt het allemaal. 's Ochtends gaat ze naar huis. De man vraagt of hij haar weer ziet, maar ze zegt nee. 2. Het laatste verhaal: "Poep" Het verhaal gaat over een erg arme man die daar niet blij mee is. Elke ochtend loopt hij langs de singels van zijn stad. Op een dag gaat hij aan het eind van zijn wandeling zitten op een bankje vlak voor een groot wit huis. De rijke eigenaarster komt naar buiten met twee honden. Die honden draaiden twee grote hopen poep en de vrouw doet de man een voorstel: als hij die twee hopen poep opeet, dan is het huis van hem. De man begint te eten, maar na de eerste hoop kan hij niet meer. De vrouw echter, denkt dat de man nog verder gaat en dan is zij haar huis kwijt, dus zij eet de tweede hoop poep op om har huis niet te verliezen. Dan loopt de vrouw weer snel haar huis binnen om een groot glas cognac te drinken. Zowel de man als de vrouw denken: “Waarom heb ik poep gegeten?” 2. Verdieping: Verdiepingsopdracht 1 (tekstbestudering): De volgorde van de gebeurtenissen is chronologisch: alles wordt in tijd achter elkaar door verteld. Er is dus geen verschil tussen fabel en sujet. De geleding van de verhalen is erg eenvoudig: alles gebeurt gewoon achter elkaar, zonder hoofdstukken, want de verhalen zijn al erg klein. Het boek wordt aaneengesloten verteld, omdat alles vlak na elkaar gebeurt, zonder open plekken. De samenhang van de verhalen is goed, want ik had geen moeite om de dingen die aan elkaar gekoppeld moesten worden aan elkaar te koppelen. In elk verhaal zit maar één verhaallijn, want anders zou je veel te veel gebeurtenissen krijgen in één verhaal. Alle verhaallijnen zijn gelijkwaardig, want er zit mar één verhaallijn in elk verhaal, dus elk verhaal draait om één verhaallijn. De invloed van de structuur op de spanningsopbouw is groot, want de spanning wordt snel opgebouwd, omdat alles snel achter elkaar komt en dat komt weer omdat de verhalen erg kort zijn, dus moet alles snel achter elkaar komen. In niet één van de verhalen zit een tijdmanipulatie. De verhouding tussen verteltijd en de vertelde tijd is meestal niet erg groot. Meestal is de vertelde tijd twee tot vijf keer zo groot als de verteltijd. Maar in sommige verhalen zitten er dagen, weken en jaren verschil tussen. Omdat er geen tijdmanipulaties inzitten, zijn er dus ook geen effecten te noemen van tijdmanipulaties.
Verdiepingsopdracht 2 (tekstbestudering)
Arjan Peters: Kokende olie in de kom met goudvissen: met begeerte hebben de verhalen van Manon Uphoff weinig uit te staan.
De Volkskrant, 5 januari 1996.
Het eindoordeel van de recensent over het boek is niet zo erg goed. Hij zegt dat het leuke verhaaltjes zijn, maar eigenlijk niets met begeerte te maken hebben. De argumenten die de recensent daarvoor gebruikt zijn:
- hij vindt dat Uphoff het begrip begeerte verkeerd uitlegt: "Begeerte is meer dan verlangen" schrijft Uphoff. Maar begeerte en verlangen zijn gevoelens van verschillende orde, zegt de recensent.
- het begrip begeerte is moeilijk te halen uit de verhaaltjes van Uphoff.
Ik ben het niet met het eindoordeel eens, want ik vind dat begeerte en verlangen wel in dezelfde orde horen en dat begeerte en verlangen bijna hetzelfde is. Ik vind ook dat in elk verhaal iets in het middelpunt staat wat met begeerte te maken heeft. Ik ben het dan ook met geen enkel argument van de recensent eens.
3. Evaluatie:
Over het boek:
Het was een interessant boek, want er gebeuren veel dingen in die de meeste mensen nooit zullen meemaken, omdat ze te bizar zijn. Soms denk je echt: wat een raar mens, als je een verhaal aan het lezen bent, maar aan het eind van zo’n verhaal begrijp je dan toch ook weer wel waarom zo iemand zoiets raars doet.
Verder is het ook erg interessant om te lezen hoe mensen ook “anders” kunnen zijn, als ze iets begeren. Als een mens iets begeert komt zijn ware aard naar boven en die kan soms heel anders zijn dan zijn normale aard.
Ik vind het ook een origineel boek, want ik heb nog nooit eerder verhalen gelezen over mensen die iets zo erg begeren dat ze er echt alles voor over hebben. Omdat die mensen zo anders reageren is het boek ook leerzaam, want je leert hoe mensen óók kunnen reageren. En omdat het boek zo leerzaam is, zet het je aan het denken over hoe jij zou reageren als je zoiets gelijks zou overkomen als de personen in dit boek. En dan kom je soms tot de conclusie dat je hetzelfde gedaan zou hebben en dat is soms wel eens schrikken.
Mijn conclusie over het boek is dan ook tot slot dat het een goed boek is. Aan iedereen aan te raden.
Over de verdiepingsopdrachten:
De verdiepingsopdrachten vond ik deze keer niet zo heel moeilijk en ook niet zo erg tijdrovend als de vorige keren, dus dat is in ieder geval positief. Het werken aan de verdiepingsopdrachten ging me ook makkelijk af. Geen moeilijke opdrachten. Ik ben geen problemen tegengekomen.
Door deze verdiepingsopdrachten heb ik een betere inzicht in het boek gekeken, want ik heb nou meer over de personen nagedacht die in het boek spelen en weet ik ook meer over de mens in het algemeen.
Van deze verdiepingsopdrachten heb ik geleerd hoe ik moet kijken naar de structuur en de tijd van een boek en hoe je een recensie moet bekijken.
Balans, Amsterdam, 1995 1. Beschrijvingsopdracht: Dit boek heb ik gekozen, omdat er een stukje van het boek in het literatuurboek Laagland stond en dat vond ik een leuk stukje, dus toen heb ik het van de bibliotheek geleend en gaan lezen. Achteraf bleek het een goede keuze. Mijn eerste persoonlijke reactie kwam eigenlijk al onder het lezen: ik vond alle verhalen wat ongeloofwaardig, want de dingen die Manon Uphoff beschrijft heb ik nooit meegemaakt of ook nooit iets van gehoord. Direct na het lezen had ik ook als reactie “smerig”, want het laatste verhaal gaat over mensen die poep eten en dat is nou niet bepaald mijn favoriete maaltijd... Ik vond het boek ook wel interessant, want Manon heeft het over allemaal verschillende onderwerpen die in het dagelijks leven niet voorkomen. Het boek bestaat uit allemaal verschillende verhaaltjes die gaan over mensen die iets willen krijgen, maar het in sommige gevallen niet krijgen en in andere gevallen juist wel. Omdat alle verhalen samenvatten te veel is, vat ik hier twee verhalen samen: eentje waarin de hoofdpersoon wel krijgt wat ze wil en een ander waarin de hoofdpersoon niet krijgt wat hij wil. 1. Het titelverhaal: "Begeerte". Het gaat over een 15 jarig meisje dat graag dingen doet die andere meisjes niet doen: ze houdt van sprookjes die niet goed aflopen, ze trekt haar vel open om het bloed te zien, enz. Op een avond is ze in een discotheek en krijgt daar een drankje aangeboden door een veel oudere man. Ze gaat met hem mee naar huis en daar bedrijven ze de liefde. Maar zij heeft veel pijn en dan zegt ze dat ze dus vecht, dus zij wil dat de man vecht, dus zet ze haar nagels in zijn rug. Dan lukt het allemaal. 's Ochtends gaat ze naar huis. De man vraagt of hij haar weer ziet, maar ze zegt nee. 2. Het laatste verhaal: "Poep" Het verhaal gaat over een erg arme man die daar niet blij mee is. Elke ochtend loopt hij langs de singels van zijn stad. Op een dag gaat hij aan het eind van zijn wandeling zitten op een bankje vlak voor een groot wit huis. De rijke eigenaarster komt naar buiten met twee honden. Die honden draaiden twee grote hopen poep en de vrouw doet de man een voorstel: als hij die twee hopen poep opeet, dan is het huis van hem. De man begint te eten, maar na de eerste hoop kan hij niet meer. De vrouw echter, denkt dat de man nog verder gaat en dan is zij haar huis kwijt, dus zij eet de tweede hoop poep op om har huis niet te verliezen. Dan loopt de vrouw weer snel haar huis binnen om een groot glas cognac te drinken. Zowel de man als de vrouw denken: “Waarom heb ik poep gegeten?” 2. Verdieping: Verdiepingsopdracht 1 (tekstbestudering): De volgorde van de gebeurtenissen is chronologisch: alles wordt in tijd achter elkaar door verteld. Er is dus geen verschil tussen fabel en sujet. De geleding van de verhalen is erg eenvoudig: alles gebeurt gewoon achter elkaar, zonder hoofdstukken, want de verhalen zijn al erg klein. Het boek wordt aaneengesloten verteld, omdat alles vlak na elkaar gebeurt, zonder open plekken. De samenhang van de verhalen is goed, want ik had geen moeite om de dingen die aan elkaar gekoppeld moesten worden aan elkaar te koppelen. In elk verhaal zit maar één verhaallijn, want anders zou je veel te veel gebeurtenissen krijgen in één verhaal. Alle verhaallijnen zijn gelijkwaardig, want er zit mar één verhaallijn in elk verhaal, dus elk verhaal draait om één verhaallijn. De invloed van de structuur op de spanningsopbouw is groot, want de spanning wordt snel opgebouwd, omdat alles snel achter elkaar komt en dat komt weer omdat de verhalen erg kort zijn, dus moet alles snel achter elkaar komen. In niet één van de verhalen zit een tijdmanipulatie. De verhouding tussen verteltijd en de vertelde tijd is meestal niet erg groot. Meestal is de vertelde tijd twee tot vijf keer zo groot als de verteltijd. Maar in sommige verhalen zitten er dagen, weken en jaren verschil tussen. Omdat er geen tijdmanipulaties inzitten, zijn er dus ook geen effecten te noemen van tijdmanipulaties.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden