Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel door Yvonne Keuls

Biografische gegevens auteur: Yvonne Keuls wordt geboren op 17 december in 1931 in Batavia, in het toenmalige Nederlands-Indië. In1938 keert het gezin weer terug naar Nederland.Na de Kweekschool heeft ze als onderwijzeres gewerkt. Ze trouwt in 1954 met R. Keuls. Ze begint met het schrijven van gedichten en verhaaltjes. Ze maakt ook bewerkingen van romans van een aantal bekende schrijvers voor de televisie. Ze wordt bekend met Jan Rap en zijn maat (1977). De schrijfster gebruikt meestal een sobere stijl. Meest recente werk: Lowietjes Smartengeld, of het gebit van mijn moeder (1995) Keulsiefjes (1996, columns Titelverklaring De titel spreekt bijna voor zichzelf. Het boek gaat over Annie Berber die het verhaal, verdriet, van Tommy, de tedere crimineel, te horen krijgt. Het verdriet van Tommy is van zijn moeder die overleden is toen hij acht was, en wat er in de kindertehuizen gebeurd is.
Motto Dit heeft de auteur toegevoegd omdat het laat zien dat tommy niet alleen schuldig is voor zijn daden, want Loulou de kinderrechter heeft hier heel veel schuld bij. Want toen Tommy in nood was ging hij met Loulou naar bed, en kochten ze pornoboekjes hierdoor heeft hij veel dingen gedaan waardoor hij later spijt kreeg. Dus dit gedicht heeft hier alles mee te maken. Je kan voor de rechtvaardige Loulou schrijven en voor de onrechtvaardige Tommy maar de schuldige(Tommy) is vaak het slachtoffer van wie kwaad wordt aangedaan. En nog vaker is de veroordeelde de lastdrager (Tommy) van de schuldelozen en onberispelijken (Loulou). Zo kan je met het gedicht verder. Personen Annie Berber: Annie is de ikpersoon in dit verhaal. Ze hoort alle verhalen van Tommy aan. Ze heeft zelf ook een seksuele mishandeling meegemaakt dus kan ze zijn verhaal wel een beetje begrijpen. Ze is de jongste van vijf kinderen en het enige meisje. Ze wil heel graag aandacht van haar vader maar die heeft zichzelf helemaal afgesloten van iedereen dus die krijgt ze niet. Ze probeert haar eigen leven te beginnen en komt Cecilia tegen die haar ogen openmaakt voor een heel ander leven als ze gewend is. Tommy: Hij is de tedere crimineel in dit verhaal. Hij vertelt heel zijn levensgeschiedenis aan Annie, wiens levensgeschiedenis hem heel erg interesseert. Hij werd al heel jong met seks geconfronteerd en dat door Loulou, de kinderrechter, die hem misbruikt heeft. Tommy die niet beter weet wordt, zeg maar, een soort hoer. Hij is de hele tijd op zoek naar wie hij eigenlijk is en daarom zijn de rapporten die over hem geschreven zijn ook belangrijk voor hem. Het is alles wat hij heeft, zijn levensgeschiedenis. Het gaat hem er ook om wie hij volgens andere mensen is. Hij houdt van acteren en is heel gevoelig. Loulou: Hij is de kinderrechter. De dader die verschillende jongetje hun leven heeft verpest, waaronder Tommy. Deze man kan er eigenlijk niets aan doen dat hij zo is. Hij is gewoon ziek. Toen hij een kleine jongen was werd hij ook gedwongen met vieze spelletjes mee te doen en is daardoor zo bang geworden. En naarmate hij ouder werd ging hij steeds met jongere jongens aanpappen, omdat hij hen wel aankon. Personages
Annie Berber: Annie is de ikpersoon in dit verhaal. Ze hoort alle verhalen van Tommy aan. Ze heeft zelf ook een seksuele mishandeling meegemaakt dus kan ze zijn verhaal wel een beetje begrijpen. Ze is de jongste van vijf kinderen en het enige meisje. Ze wil heel graag aandacht van haar vader maar die heeft zichzelf helemaal afgesloten van iedereen dus die krijgt ze niet. Ze probeert haar eigen leven te beginnen en komt Cecilia tegen die haar ogen openmaakt voor een heel ander leven als ze gewend is. Bijfiguren oma Francien - vrolijk (de oma van Annie) Charles - stil, teruggetrokken (De vader van Annie) Nella - terughoudend, aardig, lief (moeder van Annie) Cecilia - aardig, slordig, lief (vriendin van Annie) Lodewijk - aardig, slordig (vriend van Annie) Aadje - nauwkeurig (vriend van Annie) Vertelperspectief ik-perspectief, het verhaal wordt verteld door de ogen van Annie Berber: “Mijn broers, van wie de jongste vier jaar ouder was dan ik, sjouwden met mij rond en verwenden mij” dit was een voorbeeld hoe er wordt verteld. Korte Samenvatting Het boek begint bij de geboorte van Annie Berber. Annie had een goede verhouding met haar grootmoeder Francien Berber, die haar haar hele levensgeschiedenis had verteld, wat Annie zeer interesseerde. Toen haar jongste broer, Bert, verslaafd werd aan gokken werd hij geholpen door een kinderrechter, Loulou. In die tijd werd Annie verkracht door een dienstmeisje. Annie zweeg hier over. Toen haar moeder stierf aan een buikvliesontsteking gingen Annie en haar broers uit huis. Tijdens het zoeken naar een kamer ontmoette ze Cecilia, Lodewijk en Tommy. Zij vertelden haar dat ze van plan waren samen met nog een vriend, Aadje, een pension te kraken en hadden nog iemand nodig en vroegen haar of ze mee wou doen. Annie kreeg een kamer bij Loulou. Op een dag kwam ze Tommy tegen op Loulou’s kamer. Ze spraken even met elkaar en Annie kwam er achter wat een verhouding Loulou en Tommie hadden en kon het niet geloven. Loulou was getrouwd met Marianne, een alcoholist. Annie ging toen bij Cecilia wonen. Annie en Tommy praatten veel met elkaar. Hij vertelde dat hij 8 was toen zijn moeder stierf en hij bij zijn oma moest gaan, maar dat arme vrouwtje kon hem niet aan en hij moest naar een observatietehuis. Toen hij 12 was, ging hij met een jongen mee, als vrouwen verkleed naar kroegen. Ze kregen een lift terug nadat ze de chauffeur hadden bevoeld. Terug op het tehuis vertelde die jongen dat Tommy vies had gedaan met een man. Hij moest toen naar de kinderrechter, Loulou. Bij Loulou moest hij zijn broek uit doen. Loulou sloeg hem op zijn billen en aaide ze toen daarna. Vanaf die dag zou Loulou een vader voor Tommy zijn. Annie had Tommy verteld over dat dienstmeisje en Tommy vertelde haar over zijn seksleven. Daar speelde Loulou een grote rol in. Hij had Tommy misbruikt en ook de groepsleiders van de observatie- en kindertehuizen wisten er wat van. Tommy wist niet beter en maakte er gebruik van. Op een gegeven moment ging hij naar een bordeel, waar hij veel verdiende. Tommy ging toen vaker naar bordelen en jatte zijn kleren bij elkaar om geld te verdienen/besparen. De tehuizen konden niet ingrijpen, want Tommy kon ze verraden. Tenslotte begon hij zich depressief te voelen en in die periode werd hij opgepakt door de zedenpolitie en naar een observatietehuis gestuurd. Daar ontmoette hij Peetje en voor het eerst maakte Tommy een geweldige seks mee. Toen kwam een andere jongen, Jochem, en hij en Peetje liepen samen weg. Tommy werd weer depressief. Hij werd doorgestuurd naar verschillende observatietehuizen. Toen Tommy voor de zoveelste keer wegliep moest hij naar Loulou die hem vertelde dat de Officier van Justitie het niet meer door kon laten gaan. Tommy had die Officier een brief geschreven dat hij zijn leven wel wilde veranderen en wat Loulou met hem had gedaan, maar hij kreeg geen antwoord. Tommy vluchtte tijdens een experiment, maar werd weer opgepakt. Hij moest naar een Rijksinrichting voor Jongeren. Hij vluchtte weer. Hij ging weer werken in een club en kwam Peetje tegen. Hij kwam toen te weten dat ook Peetje en Jochem iets met Loulou hadden. Tommy kreeg zijn eerste snuif. Hun wegen werden gescheiden nadat ze opgepakt werden. Een half jaar later kwam Tommy terecht in een soort instituut. Daar vertelde hij zijn verhaal en werd voor het eerst geloofd. Tijdens een soort proef moest hij alles uitschreeuwen wat hem dwars zat. Tommy werd heel emotioneel en hij schreeuwde dat hij Loulou zou verraden. Tommy’s voorraadje smack was op. Hij stal wat geld en ging naar Amsterdam. Lea een leidster kwam Tommy ophalen, s’avonds vree toen voor het eerst met Lea een vrouw. Tommy ging terug naar de stad waar hij 4 jaar had gewoond en werd daar opgepakt. Hij mocht toen terug naar het instituut om af te kicken. Hij hield het niet uit en liep diezelfde nacht nog weg. Hij liep langs de weg en werd toen meegenomen door een vrouw en man, Cecilia en Lodewijk. Ze hielpen hem en zorgde voor hem. Tommy wou naar Loulou toe, maar werd op weg naar hem opgepakt. Hij belde Loulou op die zei dat Tommy maar wat moest proberen te leren in zijn cel. Tommy ging toen blokken voor examens, maar toen hij zakte liep hij weg. Loulou kwam naar hem toe en gaf hem geld en probeerde hem weg te sturen, maar Tommy liet zich niet zomaar weg sturen. Hij ging toen naar Cecilia en Lodewijk die hem warm probeerde te krijgen voor hun plan een pension te kraken. Annie leerde Cecilia’s manier van leven beter kennen en werd ermee vertrouwd gemaakt. Cecilia had haar het een en ander over het pension verteld. Toen het zover was om het pension te kraken gingen ze met een bus met al hun spulletjes. Ze braken in en verdeelden de kamers en meubileerde hun kamer met elk een bed, tafel en stoel. De politie was gewaarschuwd maar Aadje en Lodewijk kon hen weg krijgen. De volgende ochtend kwam een knokploeg alles slopen in opdracht van de projectontwikkelaar. De politie kwam om die ploeg uit elkaar te halen en Tommy vluchtte uit paniek. Hij keerde niet meer terug. Ondertussen werd het pension weer helemaal gerepareerd en er vroegen verschillende mensen om een kamer. Oma Francien werd ziek en overleed. Door die overlijden kwam het gevoel van Annie’s moeders dood pas echt naar boven. Annie ging naar Loulou, maar kwam Marianne tegen, die dronken en wanhopig was. Ze kreeg te horen dat Tommy na een zelfmoord poging op het nippertje was gered. Annie ging hem opzoeken, maar hij was weer weggelopen. Op een dag ontving Annie een brief van Tommy waarin stond dat nadat hij een tijdje had rondgezworven was hij in een wegloophuis terechtgekomen, waar hij Jochem tegenkwam. Deze had hem verteld dat Peetje dood was gevonden met de naald nog erin. Tommy was toen radeloos naar Loulou gegaan. Ze kregen toen ruzie en Tommy slikte wat tubinal pillen. Loulou werd gewaarschuwd en zijn maag werd leeggepompt. Jochem kwam hem opzoeken en ze liepen samen weg. Annie belde hen op en ze zouden met de trein komen. Ze besloten naar de politie te gaan. Ze vertelde hun verhaal aan Commissaris F. die hen zou laten weten. De zaak werd in de handen van de Rijksrecherche genomen en Annie’s oom Sjors kwam met hen praten. Hij zei dat Loulou zich zou terugtrekken en vrijwillig zou laten behandelen. Hij was ziek, maar omdat hij ook goede dingen had gedaan werd de zaak afgedaan. Tommy en Jochem waren het er niet mee eens en Tommy liep de kamer uit. Annie vond hem terug in het park, daar hoorden ze de brandweer en politie langsrijden. Ze liepen die richting in en zagen dat het pension in brand stond. Op een gegeven moment wilden een paar jongens hem grijpen, maar hij was al weg. "Tot mijn dood toe en nog honderd levens daarna en in al mijn dromen zal ik op vlucht blijven......." (ik kon het verhaal echt niet inkorten.) Ruimte Het verhaal speelt zich af in Nederland. Er komen eigenlijk weinig situaties in voor waarin de ruimte en grote rol speelt
Tijd De verteltijd is 264 bladzijden. De verteltijd is korter dan de vertelde tijd want de vertelde tijd is een leven lang en de verteltijd is ongeveer 6-7 uur. De vertelde tijd is ongeveer 25 jaar. Van het begin van de geboorte van Annie tot ze ongeveer 25 jaar is. Het boek is chronologisch verteld
De samenhang is heel logisch alles gaat in elkaar voor dus een chronologische tijd. De effecten van de tijdmanipulaties zijn dat het leven van Tommy 1 grote flashback is. En dat het boek minder leuk zo zijn geweest als er geen flashbacks in voorkwamen. De opbouw van het boek zit best wel goed in elkaar. Het begin is alleen heel saai daar moet je echt doorheen lezen. Het is het stuk dat Oma Francien Annie haar hele geschiedenis vertelt en dat is dus behoorlijk saai. Het boek begint dus met een beschrijvende opening. Het einde is wel een beetje een open einde. Het pension, hun huis staat in de fik en Tommy loopt wéér weg. Dus je weet niet waar Tommy heen vlucht en of hij nog terug zal komen. En of hij ooit nog een normaal leven zal leiden. Wat je ook niet weet is wat er met Annie of de andere gebeurt, of ze nog in het pension kunnen wonen en of ze Tommy ooit nog ziet. Dat zijn allemaal vragen waar je nooit antwoord op krijgt maar ik vond het echt een heel mooi boek en heb het ook best wel snel uitgelezen. Ik vond vooral de verhalen van Tommy heel erg indrukwekkend. Dat ze het pension gingen kraken en wat daar verder allemaal mee gebeurde vond ik wat mindere stukken. Maar gelukkig overheersen de stukken over Tommy zijn leven. 1960-1985, vanaf de geboorte van Annie Berber tot dat ze ongeveer 25 jaar is. De totale verteltijd is dus ongeveer 25 jaar. Het boek is chronologisch verteld met veel flashbacks. Als Tommy zijn hele levensverhaal aan Annie verteld is dat een grote flashback. Het is verteld in de verleden tijd. Thema Het thema van dit verhaal is denk ik om te laten zien wat voor leven sommige weeskinderen hebben en de slechte rol van de kinderrechter daarin. Hij is de laatste hoop van de kinderen en hij maakt daar heel erg misbruik van. Verhaallijnen Er zijn meerdere verhaallijnen, het leven van Annie Berber, het leven van Tommy en de geschiedenis van Tommy en Annie. Deze zijn ondergeschikt want het leven van Tommy wordt meer beschreven dan dat van Annie. Mening over de recensies Recensie 1
Ik vind deze recensie nergens op slaan ik vind dat de rechter fout zit, dit kan je toch niet zomaar laten gebeuren kinderen worden verkracht en Hans Verhagen loopt deze rechter gewoon te verdedigen
Recensie 2
Ik vind deze recensie ook nergens op slaan ik vind hier dat die voorbeelden juist leuk zijn en erg leuk om te lezen, deze recensent vindt zelfs dat dit boek een braakziek boek is terwijl ik het juist leuk vind. Recensies: Schrijver Keuls, Yvonne

Titel Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel
Jaar van uitgave 1985
Bron Rotterdams Nieuwsblad
Publicatiedatum 05-09-1985
Recensent Hans Verhagen
Recensietitel Kinderrechter gedwongen tot ontslag om pedofiele contacten "Het strafbare feit uit 1972 speelde niet meer zo'n grote rol bij de beslissing om deze kinderrechter ontslag aan te zeggen. Het was mogelijk hem te chanteren. De rechter was niet meer te handhaven, zeker door de grote vertrouwelijkheid bij de omgang met zijn pupillen". Procureur-generaal mr. W.J.M. Berger bij de Hoge Raad der Nederlanden nam in april 1982 het besluit om een alom zeer gewaardeerde Haagse kinderrechter ontslag uit het rechtersambt aan te zeggen. Na een onderzoek door de Rotterdamse hoofdofficier bleek dat de Haagse rechter in 1971 pedofiele contacten had met een jongen. De Rotterdamse hoofdofficier seponeerde de strafzaak tegen de rechter. Nu, ruim drie jaar later rakelt schrijfster Yvonne Keuls de kwestie op in haar deze maand te verschijnen roman 'Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel'. In een uitgebreid interview over het boek stelt de schrijfster, die gisteren onbereikbaar was voor commentaar, in Vrij Nederland van deze week dat de rechter zich vrijwillig heeft teruggetrokken en dat hem eervol ontslag zou zijn verleend. Mr. Berger daar over: "Dat is natuurlijk het scheeftrekken van de zaak. Dit is voor een rechter heus niet een beslissing die hij even fluitend neemt. Het is een gedwongen ontslag, niet anders. Gelukkig zag hij dat in want anders zou ik de zaak hebben moeten aanbrengen bij de Hoge Raad. Het was een straf, dat kun je echt wel zeggen". De openbare aanklager bij het hoogste rechtscollege van ons land benadrukt de enorm grote verdiensten van de indertijd bijna 'gepensioneerde' rechter. "Hij heeft zijn hele loopbaan met hart en ziel aan het kinderrecht gewijd. In het jeugdrecht heeft hij een grote rol gespeeld, hij zal in diverse commissies. Zichzelf heeft hij geen moment gespaard in zijn werk. En daarom was dit eigenlijk een trieste afgang en vind ik het niet te waarderen van mevrouw Keuls dat ze hem op deze manier na drie jaar nog een trap na geeft. Vooral de manier waarop ze dat doet. Het boek is in de romanvorm geschreven, waar eigenlijk niet tegen op te treden is". In '81, toen de klacht werd ingediend, ontbood mr. Berger ogenblikkelijk de betreffende rechter bij zich. "Ik vond deze zaak toen al van dien aard dat ik hem verbood ook nog maar één voet in de rechtbank te zetten. Hij ging daar meteen mee akkoord. Wij hebben een lang en emotioneel gesprek gehad. Nadat zijn zaak in Rotterdam was geseponeerd - een rechter hoeft nooit terecht te staan voor zijn eigen rechtbank - heb ik hem opnieuw bij mij laten komen. Ik zei hem dat hij niet meer te handhaven was als rechter, dus gaf ik hem in overweging ontslag aan te vragen. Dat deed hij en kreeg het ook. Dat is de gewone gang van zaken. Hij is toen met stille trom vertrokken. De Hoge Raad is er uiteraard niet meer aan te pas gekomen, omdat je moeilijk iemand kunt voordragen voor ontslag die dat al heeft gevraagd". Ondanks de grote vakbekwaamheid van de bewuste kinderrechter is hij toch de fout ingegaan. De rechter zou de kinderen bij zich thuis hebben ontvangen. Zo bevindt er zich in het dossier een brief van een jongen die aan hem onder meer schreef: 'p.s. ook nog hartelijk dank aan uw lieve vrouw, die ons altijd thee serveerde'. Mr. Berger: "De positie van een kinderrechter in zijn vertrouwensrelatie met kinderen is soms erg moeilijk. Het zijn losgeslagen jongelui, kinderen, die geen enkel houvast meer hebben en die dan houvast krijgen aan een goede kinderrechter die ze begrijpt, die ze opvangt. Als een kinderrechter in zijn toga achter de tafel blijft zitten dan komt er natuurlijk niet zo verschrikkelijk veel van terecht. Het is nu eenmaal de taak van de kinderrechter om het zo goed mogelijk te doen. Daarom vind ik het ook zo onjuist dat mevrouw Keuls beweert dat hij misbruik heeft gemaakt van zijn machtssituatie. Dat is nooit aangetoond". "Ik heb brieven in het dossier van leeftijdsgenoten van de bewuste jongen, die alle vertrouwen in deze kinderrechter hadden en hebben gehouden en ook gepleit hebben in zijn voordeel. Je kunt er verschillend over denken, maar wat mevrouw Keuls vergeet is dat wat een kinderrechter met justitiabele kinderen moet opbouwen uiterst gevoelig en breekbaar is. En dan is een vertrouwensrelatie van het grootste belang. Maar je moet natuurlijk wel de juiste grenzen in de gaten houden. Als je die overschrijdt, nou dan word je toch wel erg hard aangepakt, ondanks alle verdiensten. Als hij zich had gerealiseerd, dat dit zou uitkomen, was het hele geval niet voorgekomen. Dat is de zwakheid waaraan hij ten slotte ronduit ten gronde is gegaan. Yvonne Keuls zegt dan wel dat hij kinderen ten gronde heeft gericht, nee, hij heeft zichzelf ten gronde gericht. Hij was een gedreven kinderrechter, die er echt iets aan wilde doen. Het is een heel moeilijk vak. Hij was er de aangewezen man voor". Doofpot Met de beschuldiging van Yvonne Keuls dat justitie de kwestie in de doofpot heeft gestopt is de procureur-generaal het absoluut niet eens: "We hebben de zaak volgens de regels via de Hoge Raad doorgestuurd naar de rechtbank Rotterdam. Als dat zo zou zijn geweest had de Haagse officier toch al gezegd 'niks te rechteren, we stoppen de zaak in de doofpot'. Dat hebben ze niet gedaan. Er is precies gehandeld zoals in alle gevallen wordt gedaan". Berger vindt het zeker niet op zijn weg liggen om over een dergelijke zaak een verslag te maken ten behoeve van de pers. "Als ik een proces-verbaal krijg tegen die rechter, moet ik daar dan mee naar het ANP? Dat is toch van de zotte. Ook in ambtenarenkringen wordt wel eens iemand door de achterdeur geloosd. Dat gebeurt overal". Over het seponeren van de zaak is mr. Berger het volledig eens. "Het was een bijna verjaarde zaak. Moet u zich voorstellen dat die zaak in '81 weer zou zijn aangebracht. Dan zouden die knapen, die toen misschien twaalf of dertien waren en in 1981 22 en 23 jaar waren, onder ede hebben moeten verschijnen om te vertellen hoe die gebeurtenissen bijna tien jaar daarvoor hebben plaatsgevonden. Dat is toch niet reëel. Ook als hierover in 1981 in de pers was geschreven, was er geseponeerd. Daar ben ik van overtuigd. Hetzelfde zou zijn gebeurd indien dezelfde zaak zou zijn gegaan om iemand die geen rechter, maar bakker van beroep was geweest. Maar als de zaak nu een maand voor het indienen van de klacht had plaatsgevonden, dan was er heus geen sprake geweest van seponeren. Dan had hij zich voor de rechtbank moeten verantwoorden". Op de vraag of Berger buiten deze kwestie iets bekend is over pedofilie in de rechterlijke macht antwoordt hij grinnikend: "Ik heb er nooit van gehoord. Op het ogenblik leven de ideeën over pedofilie dat het niet zo slecht is. Bij de Grieken deden ze het tenslotte ook, daar vonden ze het bijzonder heilzaam. Maar toen dit bekend werd gaf het een hele grote schok in de rechterlijke macht. Voor mij was dit het ernstigste geval dat ik heb meegemaakt. Mijn taak is toezicht te houden op gedragingen van rechters, ook zonder dat er klachten komen. Als ik bij voorbeeld zou horen dat een rechter uit een nachtclub gedonderd is, denk ik wel dat hij een briefje van mij zal krijgen. Maar dat komt niet voor". Volgens de Procureur-generaal gebeurt het maar zeer zelden dat een rechter gedwongen wordt zijn ontslag in te dienen. Een Haarlemse rechter en een collega op de Nederlandse Antillen moesten gedwongen opstappen. Ook weet Berger zich te herinneren dat een rechter-plaatsvervanger, die met een te hoog alcoholpromillage rondreed zijn ontslag moest indienen. "Als je inziet dat je fout bent geweest en niet meer te handhaven bent in de rechterlijke macht, dan hou je de eer aan je zelf en neem je ontslag". Schrijver Keuls, Yvonne Titel Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel
Jaar van uitgave 1985
Bron Het Parool
Publicatiedatum 18-10-1985
Recensent Jos van Hest
Recensietitel Tedere crimineel schiet door
De nieuwe Yvonne Keuls is uit! Het boek heet Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel. Het is 264 bladzijden dik, kost f 27,50 (dat is meer dan een dubbeltje per pagina) en het leest als een trein. Ik kocht het op een zaterdag en ik had het zondag uit. Het is hapklaar geschreven en ik hield er een stinkende adem aan over. Op de voorkant staat het portret van de tedere crimineel zelf, getekend door Claudette Keuls, de dochter van de schrijfster die dealt in jongerenleed. Om haar boek te promoten gaf Yvonne Keuls interviews weg aan weekbladen als Vrij Nederland en Privé. Zij bazuinde daarin rond dat haar nieuwste bestseller een aanklacht is tegen een Haagse pedofiele kinderrechter die het met jongetjes deed. Er is een groot verschil tussen een roman en de werkelijkheid. Een literaire schrijver heeft het recht om gebeurtenissen die zich in het echt hebben voorgedaan, te veranderen te vervormen, door elkaar te husselen en opnieuw aan elkaar te plakken. Dat is niet alleen het recht van een literair schrijver, dat is ook zijn plicht: een literair schrijver moet een boek maken en geen politierapport of verslag voor de Tweede Kamer. Dat weet Yvonne Keuls natuurlijk heel goed. Ze heeft voor haar boek de werkelijkheid ingedikt. Geen van de figuren in haar boek vertoont nog gelijkenis - tenzij een toevallige - met degenen die ze tijdens het schrijven heeft leren kennen, schrijft ze vrij overbodig voor in haar nieuwe roman. De lezers zouden eens kunnen denken dat de pedofiele kinderrechter uit haar boek misschien mr R. uit Den Haag is, zoals Privé heeft onthuld. Nee, Y.K. zal zijn ware naam nooit bekendmaken. Wel kwebbelt ze bij het uitkomen van haar boek schijnheilig op de buis en in de krant over die kinderrechter. Zo gooit ze boek en werkelijkheid verwarrend en geraffineerd door elkaar. Nu alleen over dat boek dus. De tedere crimineel heet Tommy en zijn jeugd is één grote smartlap. Toen hij acht was, stierf zijn moeder en begon hij aan een eindeloze rij van kindertehuizen en observatiehuizen. 'De groepsleiders rotzooien daar al net zo hard met kinderen als onze hoogedelachtbare goeie Loulou, en met z'n allen doen ze waarachtig of die hele aanvoer van ongelukkige kinderen er speciaal voor hun gerief is, gadverdamme, maar ik heb ze goed beetgehad. Ze zijn er voor mijn gerief geweest. Ik heb een fortuin verdiend aan al die groepsleiders, want ik was zo slim om ze er goed voor te laten betalen.' Kinderrechter Loulou betaalt Tommy met briefjes van vijfentwintig en geeft hem rapporten die door groepsleiders over Tommy zijn geschreven. Later beklaagt Tommy zich tegen zijn vriendin Berber over de kinderrechter 'Waar moeten wij ons aan vasthouden, Berber, als de gekken zijn doorgedrongen tot aan de top en machtig worden, zoals indertijd meneer Hitler? Die was toch ook ziek, die had toch ook een afwijking? En als dan het protest moet komen van zo'n jongetje als ik vroeger, jongetjes van twaalf die eerst maar eens moeten zien of ze stand kunnen houden in dat zieke geweld. Misschien beseffen ze niet eens dat het ziek is. Misschien denken ze dat het zo hoort, dat alle kinderrechters zich bedienen van twaalfjarige knaapjes. Ja, misschien denken ze dat dat de normale gang van zaken is in onze maatschappij! Want er protesteert toch niemand? En al die mindere goden van groepsleiders doen toch mee? Hoe weet zo'n twaalfjarig knaapje dan dat er iets, fout zit? Ze zijn niet allemaal zo slim als ik en ze hebben niet allemaal zoveel babbels.' En Tommy heeft heel wat babbels. Romanpersonages mogen de stomste dingen zeggen en doen zonder dat je de schrijver er op aan mag kijken. Tommy schiet door in zijn woede en zijn beschuldiging. Hij vergelijkt de kinderrechter met meneer Hitler en pedofilie ziet hij als een zieke afwijking. Vol vooroordelen zit onze Tom. Tijdens de toneeltherapie in een van de jongenshuizen trekt hij het liefst vrouwenkleren aan. 'Ik was dol op prinsessen, Assepoes, Doornroosje, Sneeuwwitje, en in mijn rol als sjieke, mollige dame liet ik me ook vaak zo noemen: prinses.' Van mij mag hij, maar van zichzelf waarschijnlijk niet want meteen hierna gaat Tommy door: 'toen ik twaalf jaar was, ging ik veel om met een jongen van vijftien, een wijverig typ, maar dan eng, weet je wel.' Tommy gaat werken als businessjongen en verdient daar een hoop geld mee. De tedere crimineel vertelt daar uiterst grof over en recht voor z'n raap: 'oh, ik was heel creatief in mijn behandeling. Ik bedacht van alles. Soms zei ik tegen zo'n vent: doe er nou een lekkere massage bij, en dan gooide ik een kwak Niveacrème op zijn lijf en ging ik zitten kneden. Of ik kocht bij de Hema komkommerspul, die roze witte en groene flessen van twee vijfenzeventig. Dan zei ik: een hele lekkere massage, ik gebruik het zelf ook. Hup, een kwak uit de fles op zijn lijf en dan kostte het weer honderd gulden extra. Ze vroegen je de gekste dingen om met ze te doen en ik keek nergens van op, ik zei bij alles: oh, dat kan hoor, alles is mogelijk, maar alles heeft wel z'n prijs.' Van de ene 'behandeling' stoot hij door naar de volgende diefstal van cheques, kindertehuizen in- en uitvliegend, vaak vol puberaal zelfmedelijden, zelden met enig zelfinzicht. Tommy is een doorgeschoten misselijkmakende etter. En wie is de schuld daarvan? Dat is geen vraag: het is die kinderrechter uit Den Haag! Romanpersonages mogen stom doen, romanschrijvers niet. Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel is vlot geschreven en vlot gelezen. Yvonne Keuls bevestigt vooroordelen, nee, ze maakt daar juist handig gebruik van. Jullie weten toch dat pedofilie lelijk en vies is? Wees maar blij dat je geen Tommy heet. Wat een braakziek boek.