Boekverslag (betoog over boek) Alex Boogers – Alleen met de goden

Een leuk boek met een apart uiterlijk. Dat is het boek Alleen met de goden van Alex Boogers. Dit boek is een aanrader voor veel mensen. Het is spannend en zielig tegelijk, maar dat zorgt er juist voor dat het interessant blijft. In het begin wordt er omschreven hoe en waar Aaron (de verteller) woont en leeft. Op een gegeven moment slaat de vader van Aaron een man neer in de deuropening van hun huis. Daardoor gaat de vader van Aaron de cel in. Hierdoor krijgen Aaron en zijn moeder het erg moeilijk. Ze hebben veel geld problemen en kunnen elkaar eigenlijk niet meer uitstaan. Aaron krijgt een baantje in een hondenasiel. Dit baantje neemt hij omdat hij geld moet verdienen om eten te kopen, want zijn moeder heeft geen geld meer om eten te koken en ze ligt veel op bed. In de hondenasiel wordt Aaron heel close met een afgedankte hond. Aaron en zijn vrienden leven veel op straat en ze hebben vaak gevechten. Een keer als hij Otis uit gaat laten komt hij twee jongens tegen waarmee hij een gevecht heeft gehad. De twee jongens gaan meteen op Aaron af en slaan hem neer. Otis grijpt in maar dat loopt niet goed af. Aaron belandt in het ziekenhuis. Een vriend van Aaron: Gerald deed kickboksen en Aaron gaat ook kickboksen omdat hij zich de volgende keer wilt kunnen. Hij wordt erg goed en speelt onder andere Europese topwedstrijden. Zijn vader blijkt zijn vader niet te zijn en zijn moeder wordt ziek. Het boek is een aanrader, hier heb ik drie argumenten voor. Het verhaal is overzichtelijk, spannend maar ook zielig.

Ten eerste, het verhaal is erg overzichtelijk. Het is duidelijk wanneer een nieuw onderwerp begint en wanneer een deel is afgesloten van een stuk verhaal. Het verhaal is niet-chronologisch. Er zijn een aantal flashbacks, maar het is wel duidelijk wanneer een flashback weer is afgelopen. Het verhaal begint wanneer Aaron (verteller) 9 jaar is en eindigt als hij 23 jaar is. De hoofdstukken zijn wel chronologisch, maar in de hoofdstukken komen dus een paar flashbacks voor. Peter de Wolff op Hebban.nl zegt: Alex Boogers beschrijft Aaron's levensverhaal in korte hoofdstukken, in totaal ruim honderd. Daarmee geeft het de indruk van een dagboek. Dat past, want Aaron schrijft zelf stukjes in schriften als hij 's nachts niet kan slapen. De stijl is variërend, filosofisch, ontroerend, rauw, maar altijd boeiend. Het is duidelijk wanneer een nieuw hoofdstuk begint dus ik vind het een overzichtelijk verhaal. Hier ben ik het mee eens, want het is erg duidelijk wanneer een hoofdstuk eindigt of een nieuw hoofdstuk begint. Bovenaan de bladzijde staat het ook als er een nieuw hoofdstuk begint.

Ten tweede, het verhaal is erg spannend. Aaron gaat op zijn 17de kickboksen en hij speelt een paar topwedstrijden. In het begin van het boek heeft de vader van Aaron een man dood geslagen. Het is nooit duidelijk geweest voor Aaron wie de man was, maar op een gegeven moment in het boek wordt het allemaal duidelijk voor hem en de lezer. Ook is het einde erg spannend, omdat er iets met Aaron gebeurt, maar je weet niet precies wat er gebeurt. Stukje voorlezen. Gaat over nadat Aaron een kampioenswedstrijd heeft gespeeld. Passage bokswedstrijd blz. 402

Ten derde, het is een zielig verhaal. Hierdoor leef je wel mee in het verhaal. Aaron heeft een moeilijk leven. Zijn moeder zegt soms dat ze liever heeft gehad dat Aaron niet geboren was. Zijn vader blijkt uiteindelijk niet zijn biologische vader te zijn. Aaron gaat op zijn 12e bij een dierenasiel werken. Hij krijgt daar een goede band met een afgedankte hond Otis. In een vechtpartij met Aaron en een paar jongens, grijpt Otis in en bijt in een been van een van de jongens. Daardoor moet Otis afgemaakt worden van de politie. Aaron stopt meteen met werken. Marja Smeulders zegt op Hebban.nl: Geboren als ongewenst kind, groeit de elfjarige Aaron Bachman op onder de rook van Rotterdam. Uitgekotst door een vloekende en kettingrokende moeder en een vader die een straf uit zit in de gevangenis hangt hij rond op straat, waar hij liefde zoekt en vindt bij een asielhond. Iedere nacht schrijft hij. Zijn gedachten en verhalen pent hij neer in schriften die hij met niemand kan en wil delen. Een keer teveel in elkaar geslagen, neemt hij zich voor terug te vechten. Niet alleen in de sportschool maar ook door te studeren probeert hij zich te ontworstelen aan het leven in de volksbuurt. De enige die luistert en aandacht voor hem heeft is zijn opa, ver weg op zee. Volkstaal, hard en rauw maar ook gevoelig en ontroerend. Hier ben ik het zeker mee eens, want Aaron maakt veel mee in zijn leven en er gebeuren veel zielige dingen. De taal van de schrijver is inderdaad hard en rauw, dit maakt het heel puur en gevoelig.

Maar, volgens Evelien Moesker ziet het boek zelf ziet er niet heel aantrekkelijk uit. Ze zegt: Het boek had een hele directe schrijfstijl, en was geschreven in een ik-perspectief. Persoonlijk vind ik het nooit zo fijn als een boek op deze manier geschreven wordt, en dat is ook bij dit boek het geval. Daardoor is het boek heel verwarrend, zeker als je het boek niet binnen een week of iets dergelijks uit leest. Ik vond het boek dus verwarrend en saai, en geen aanrader, aangezien het ook best een dik boek is. Dit is niet waar. Het boek is redelijk dik, maar dat komt omdat de vertelde tijd 14 jaar is en er gebeurt veel in Aaron’s leven. Dat betekend niet dat het een saai en langdradig verhaal is, omdat er de hele tijd wel weer iets gebeurt waardoor er weer veel spanning is.

Dus tot slot vind ik het een spannend en overzichtelijk boek. Ik vind het wel een zielig verhaal. Aaron maakt veel mee in zijn leven en hij wordt ook erg close met mensen en dieren verderop in het verhaal. Dus houd je van een spannend en zielig verhaal, lees dan snel dit boek dan ben je voorlopig zoet!