Alle dagen samen door Erwin Mortier

leesverslag 

boek: alle dagen samen van erwin mortier

biografie over erwin mortier
Erwin Mortier werd op 28 november 1965 geboren te Nevele in Vlaanderen (Belgie).

Hij studeerde kunstgeschiedenis aan de universiteit van Gent. Hij debuteerde in 1999 met “Marcel”, een autobiografische roman over het duistere oorlogsverleden van zijn familie. Mortier kreeg hiervoor het Gouden Ezelsoor voor het beste debuut, de Literatuurprijs Gerard Walschap en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. Daarnaast wordt het boek genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en NCR Literair en raakt het in de longlist van de Generale Bank Literatuurprijs en De Gouden Uil.

”Mijn tweede huid”, zijn tweede roman, verscheen in 2000 en zijn derde roman “Sluitertijd” zag in 2002 het levenslicht. Alom wordt in de kritieken zijn prachtige poetische taalgebruik genoemd.


verwachting vooraf:

Ik had van te voren niet echt grote verwachtingen van het boek want ik kende de schrijver Erwin Mortier niet.

Ik zag wel dat het een klein boek, waardoor ik ervan uitging dat er niet echt een lange verhaallijn inzat.

Ook zag ik aan de kaft dat er een klein kind op stond ,waardoor ik de conclusie trok dat waarschijnlijk iets in het boek met een kind te maken heeft.

er zijn twee edities van het boek de eerste is wat ik gebruikt heb en de tweede is een audio boek


Eerste en gebruikte editie
De kleine uitgave van Erwin Mortier verscheen in oktober 2004 in een gebonden uitgave. Het boek telt 95 bladzijden, verdeeld over tien met cijfers aangegeven ongetitelde hoofdstukken. De Bezige Bij gaf dit werk uit, terwijl Mortiers vorige romans bij andere uitgeverijen verschenen. De omslag laat een foto zien van een half gezicht van een jongetje, dat Markus moet voorstellen.


personages

hoofspersonage:

- markus het vijfjarig oude kindje die de hoofdrolspeler is.

eigenlijk wordt het hele boek verteld vanuit markus soms in de ik-vorm en dan weer in de hij-vorm, dus in het boek worden de gedachtes van markus beschreven en hoe hij de wereld ervaart.


belangrijke bijpersonen:

- Mama : moeder van de hoofsrolspeler, zij heeft echt de moederrol in het boek en praat het meeste met markus. Markus vindt het dan ook fijn om bij zijn moeder te zijn.


- Oma: overgrootmoeder van hoofdrolspeler, Zij is in het boek een typische ouderweste dame die het in het boek vrijwel de hele tijd over vroeger en is niet bang om te zeggen wat er op haar tong ligt.


thema
Het thema van de novelle is de uitwerking van de gebeurtenissen rondom de dood van een bekende die de wereld van de kleine Markus veranderen. Het verhaal beschrijft de gebeurtenissen van de dag dat de Overgrootvader een beroerte krijgt tot de dag van zijn begrafenis. Het jongetje Markus groeit op in een veilige, beschermende omgeving van zijn familieleden, wat blijkt uit de situatie van een jaar ervoor toen hij zelf hoge koorts en had en iedereen in zijn omgeving , bij hem waakte, voor hem bad , hem te eten gaf en spelletjes met hem speelde. Na de dood van Edouard is hij weer een stapje verder in de wereld van de grote mensen terecht gekomen. In deze thematiek wordt verder de grenzenloze moederliefde beschreven en de bescherming van de vader.

Genre
“Alle dagen samen” is eigenlijk te klein van inhoud en verhaallijn om een roman genoemd te worden. Het is dan ook beter te spreken van een novelle. Eigenlijk gaat het om de dood van een overgrootvader van een klein jongetje, dat de wereld nog aankijkt met zijn kinderogen.


personages

hoofspersonage:

- markus het vijfjarig oude kindje die de hoofdrolspeler is.

eigenlijk wordt het hele boek verteld vanuit markus soms in de ik-vorm en dan weer in de hij-vorm, dus in het boek worden de gedachtes van markus beschreven en hoe hij de wereld ervaart.


belangrijke bijpersonen:

- Mama : moeder van de hoofsrolspeler, zij heeft echt de moederrol in het boek en praat het meeste met markus. Markus vindt het dan ook fijn om bij zijn moeder te zijn.


- Oma: overgrootmoeder van hoofdrolspeler, Zij is in het boek een typische ouderweste dame die het in het boek vrijwel de hele tijd over vroeger en is niet bang om te zeggen wat er op haar tong ligt.


Het perspectief


Markus, is de vijfjarige verteller van deze novelle. In vrijwel alle hoofdstukken doet hij dat in de hij-vorm, het personale perspectief. Vreemd is ineens dat het perspectief van het vijfde hoofdstuk wijzigt in de ik-vorm. Het is het hoofdstuk waarin de Overgrootvader komt te overlijden. Daarna keert het perspectief weer terug naar de hij-vorm. Hij bekijkt de mensen en de gebeurtenissen om zich heen in de periode dat zijn overgrootvader aan een herseninfarct gestorven is. In die periode kijkt hij ook terug op een jaar daarvoor toen hij een vrij ernstige ziekte moest overwinnen. Maar in de handeling gebeurt heel weinig.


opdracht: in het boek staat niets over in opdracht van iemand.

dus gekeken naar het boek is het niet in opdracht geschreven.


plaast

Het is een Rooms-katholiek gezin omdat in het boek bij de begravenis Rooms-katholieke rituelen uitgevoerd worden. ze levend in Vlaamstalig Belgie, aan de kenmerken van het huis in het boek gelezen wonen ze ergens op het platteland.


tijd:

De verhaallijn in het boek is erg induidelijk er zit niet echt een bepaalde duur in het gaat meestal over de volgende dag. Dus waarschijnlijk zal de totala verhaallijn in het boek niet langer zijn dan een week mede omdat het een kort boek is.

In het boek is het ook niet echt duidelijk in welke tijd het zich nou precies afspeelt,maar aangezien in het boek een keer iets wordt gezegt over tv kijken en dat de oma van Markus een kind was tijdens de Tweede Wereldoorlog, ga ik ervan uit dat het boek zich waarschijnlijk zal afspelen in het heden.

Ikzelf heb ongeveer een week gedaan over het lezen van het boek omdat het maar een kort boek is.

Motto:

In het boek alle dagen samen zit geen motto. Je zou kunnen zeggen dat Erwin Mortier in alle dagen samen het schrijft met het motto dat mensen ook anders naar de wereld kunnen kijken en dat hun eigen manier van de wereld ervaren lang niet de beste is.

Samenvatting.
In het begin van het verhaal ligt Markus op een hete zomermiddag in het gras. Hij is ziek. Om hem heen leven verschillende generaties familieleden : zijn vader en moeder, zijn tante, zijn oma en zijn opa. In dit eerste deel stoeit hij met zijn moeder , wat hijzelf fijn vind. Hij is het liefst bij zijn moeder. De dokter is bij hem geweest : hij moet veel eten en drinken : oma en tante zorgen ervoor dat dit ook gebeurt.

Markus is een zwijgzaam jongetje, maar er gaat heel wat in het koppie om, denkt moeder. Markus geeft de dingen een naam: zo is er de vrouw die hij Swegens noemt ,omdat ze altijd haar zinnetjes beging met “'s wegens.En een tante noemt hij “Zie”, omdat ze altijd haar zinnen begint of eindigt met “zie”. Maar hij beheerst de mensentaal niet volledig en hij kan niet alle emoties benoemen die hij waarneemd. Zo denkt hij dat zijn vader en moeder lachend uit de kamer komen, waar zijn overgrootvader gestorven is, omdat ze rood omrande ogen hebben.

Zijn vader komt bij hem en zegt dat hij een broertje of een zusje zal krijgen , wanneer hij beter wordt. In een van zijn ijldromen ligt Markus te zwemmen. Op zich is dat een wens van hem, want zijn moeder is vroeger een gewaardeerd zwemkampioene geweest en hij zou graag leren zwemmen..

Markus heeft zijn ernstige ziekte overwonnen ( in het boek wordt niet genoemd welke), maar een jaar later wordt hij ineens geconfronteerd met een ernstig zieke van zijn Overgrootvader Edouard , die op zijn 92e een “attakske”(hartinfarct) krijgt en dat zorgt nogal voor wat oproer in de familie. Zo komt de dokter op visite, wat de kleine Markus zich nog herinnert van zijn ziekte van een jaar geleden. Hij ruikt weer de dokter. Die vertelt aan Oma dat ze er het verstandigst aan doet om de familie te waarschuwen. In het hoofdstuk dat daarop volgt, overlijdt Edouard en dit wordt verteld door Markus in de ik-vorm.

Doodgaan is voor Markus een bijzondere gebeurtenis. Het is als een trommel waarin zijn autootjes opgeborgen zijn, net als opa die ook in een doos ligt. Wat hij ook merkt is dat namen door de dood plots van plaats verwisselen. Zie heet nu ineens Ghislaine, overgrootvader heet Edouard en Papa wordt nu Hilaire genoemd. Markus ziet het allemaal aan. Hij hoort zijn oma in hoofdstuk 7 vertellen over de oorlog, de dood van haar moeder (kanker) en vader (onder de trein terecht gekomen) en hij verneemt hoe tante Ghislaine nog vaak in gedachten is bij haar dochtertje Elva dat in een moment van onachtzaamheid in de vijver in de tuin verdronken is. 's Avonds ligt Markus in bed te overdenken hoe hij woorden kan bedenken waarmee hij kan vangen wat anders verloren gaat en geruisloos verdwijnt in de muil van de dood.

Naar de begrafenis van Edouard moeten ook de familieleden uit Frankrijk komen. Zo ziet Markus zijn tante Julie komen, die de bloemkool wordt genoemd en zich voor de begrafenis in een zalmkleurig mantelpakje met een bijzonder decollete heeft gestoken. Natuurlijk wordt er achter haar rug over gekletst. Ze heeft haar zoon Iefke bij zich dat een snotmonster wordt genoemd, onverstaanbare klanken uitstoot en binnen korte tijd ook de potten van de cactussen van tante Cactus heeft vernield. Na de begrafenis mag Markus weer met de autootjes spelen: hij ligt met zijn moeder weer in het gras. Hij speelt met haar dat ze dood-zijn. Maar dood-zijn kun je als levende niet volhouden : “Dood- zijn jeukt na een tijdje, dood-zijn kriebelt in zijn neus

eigen mening:

Ik vindt dat dit boek niet leuk is voor een lezer die van een spannende verhaallijn houdt. Er gebeurt zo weinig en de vertelstijl is ook nog niet zo gemakkelijk, dat een niet ervaren lezer gemakkelijk de draad kwijt raak. Herlezen zal dan ook vaker wel eens handig zijn. Wie van een poetische stijl houdt en zich minder druk maakt om een spannende inhoud, kan met een gerust het boek eens lezen.