Al mijn vrienden zijn gek door Sera Anstadt

Bibliografische gegevens:

Titel: Al mijn vrienden zijn gek
Auteur: Sera Anstadt
Jaartal eerste druk: 1983
Aantal bladzijden: 151

Wat gebeurt er in het boek?

Het boek gaat over het leven van de moeder van een schizofrene jongen. Ze beschrijft het leven van haar zoon van jongs af aan tot hij volwassen is, in de tijd dat zijn ziekte zich ontwikkelt. Zijn ziekte begint met rondzwerven door de stad, luisterend naar de stemmen in zijn hoofd. Deze geven hem opdrachten die hij uitvoert; zo maakt hij het zijn omgeving lastig om hem te accepteren. Ook thuis is dit moeilijk, in het begin sluit hij zich dagen op in zijn kamer en leeft hij ‘s nachts. Zo maakt hij het zijn moeder steeds lastiger. Als het even weer goed lijkt te gaan, krijgt hij weer een terugval en begint het weer van voor af aan. Op een gegeven moment houdt Raf’s moeder het niet meer uit en probeert hulp van buitenaf te krijgen. Raf gaat naar een inrichting, maar iedere keer loopt hij weg. Zo gaat hij van de ene naar de andere inrichting. Ondertussen blijft zijn ziekte erger worden, maar hij wil geen medicijnen, dus moet er naar alternatieve inrichtingen worden gezocht. Uiteindelijk wordt hij opgenomen in een inrichting waar wel medicijnen gebruikt worden. Hij voelt zich daar prettig en besluit daar te blijven.

Waar gaat het boek eigenlijk over?

Thema: Het leven van een moeder en de invloed die haar schizofrene zoon daarop heeft.

Motieven: Radeloosheid: de moeder van Raf voelt zich vaak radeloos; ze weet niet meer wat ze moet doen. Ze weet dat Raf waarschijnlijk niet zal genezen en als hij verbetering maakt krijgt hij altijd weer een terugval. Dit is niet motiverend voor de moeder van Raf, en zo voelt ze zich nog radelozer.

‘Ik wist geen raad meer met mezelf en kon niet ophouden met huilen, alsof ik plotseling alles kwijt moest. Ik nam de telefoon uit Rafs handen toen hij mijn broer belde en zei: ‘Je moet Raf ogenblikkelijk komen halen. Ik hou ’t niet meer uit. Kijk maar wat je doet, maar nu moet het afgelopen zijn’ (blz 27)

In de steek gelaten: zo voelt de moeder van Raf zich. De maatschappelijk medewerkers steunen haar totaal niet, waardoor ze er helemaal alleen voor staat. Als ze hulp vraagt aan de maatschappelijk medewerkers krijg ze dit niet, maar wordt juist ontmoedigd. Dit is erg frustrerend voor de moeder van Raf en ze voelt zich in de steek gelaten.

‘De tranen sprongen in m’n ogen door zoveel onbegrip van iemand die wel moest weten hoe moeilijk een patiënt als Raf kon zijn. Ik begreep niet waarom ze me beschuldigde. Vanaf het begin van Rafs ziekte heb ik me afgevraagd waarom hulpverleners me, in plaats van te helpen, zo in de steek lieten’ (blz 47)

Machteloosheid: op het moment dat Raf weigert medicijnen te slikken, is hij onhandelbaar. Raf’s moeder staat er helemaal alleen voor, want Raf wil niet opgenomen worden. Ze heeft geen controle over Raf en voelt zich machteloos.

‘Ik voel me machteloos nu Raf geen medicijnen meer gebruikt’ (blz 48)

Eenzaamheid: doordat de moeder van Raf zo bezig is met het zorgen voor Raf, gaat heel haar sociale leven kapot. Ze spreekt haar vrienden amper en komt nog amper buiten. Ze voelt zich heel eenzaam met alleen Raf om zich heen.

‘Ik voel me ook erg eenzaam met alleen Raf om me heen’, antwoordde ik. ‘Mijn vrienden vinden het moeilijk bij me te komen als hij er is’ (blz 51)

Beschuldiging: de mensen die bedoeld zijn om ouders van schizofrene kinderen te steunen, doen juist het tegenovergestelde. Ze geven de ouders van de kinderen de schuld van de ziekte. De moeder van Raf word beschuldigd van de ziekte, maar daar kan ze helemaal niks aan doen. Dit is vervelend voor de moeder van Raf.

‘Zo ligt het niet’, antwoordde hij belerend. ‘Het is het gezin dat het geestelijk zwakke gezinslid kapotmaakt’ (blz 61)

Valse hoop: de moeder van Raf doet stiekem medicijnen in zijn eten. Dit omdat hij geen medicijnen wil slikken, maar zonder deze is hij onhandelbaar. Als hij hier achter komt, is dit een zware klap voor hem. Hij dacht dat hij aan het genezen was, niet wetend dat hij medicijnen slikte.

‘Ik dacht dat ik het zelf gedaan had’ (blz 75)

Esthetische argumenten: Het is niet moeilijk geschreven. Het is door de moeder van Raf geschreven en die vertelt alles heel begrijpelijk. Er wordt ook bijna geen dialoog gebruikt, hierdoor kom je niet in de war met wie wat zegt en dat maakt het nog duidelijker. Het leek mij in het begin logischer om het vanuit Raf als ik-persoon te vertellen. Maar later in het boek kwam ik erachter dat dit een veel mooier verhaal oplevert. Er wordt beschreven hoe Raf eruit ziet en als Raf de ik-persoon zou zijn kon dat niet. De stijl van het boek is niet heel opvallend, maar dat hoeft van mij ook helemaal niet. Een boek in een chronologische volgorde vind ik veel fijner om te lezen dan een boek waarbij alle gebeurtenissen niet in chronologische volgorde zijn.

Morele argumenten: De moeder van Raf houdt erg veel van haar schizofrene zoon en ze wil het allerbeste voor hem. Ze krijgt veel tegenslagen te verduren maar blijft geloven dat de ziekte van Raf te genezen is. In het begin denkt ze dat alternatieve inrichtingen waar geen medicijnen worden gebruikt beter zijn, maar na een tijdje ontdekt ze dat het zonder medicijnen gewoon niet gaat. Ze vindt het fout dat de maatschappelijk medewerkers zo onbehulpzaam zijn.

Realistische argumenten: Het is realistisch, want er gebeurt niets dat niet zou kunnen in de werkelijkheid. De schrijfster heeft dit echt meegemaakt, maar dat verandert voor mij niets, want als het niet echt was gebeurd had ik het net zo mooi gevonden. Het is fijn dat het realistisch is, want zo kun je jezelf er beter in verplaatsen en jezelf voorstellen dat het jou ook kan gebeuren. In het boek beschrijft de moeder van Raf vaak zijn kleding of uitdrukking, dit vond ik fijn want zo kon ik een beeld van hem vormen en me nog meer in de situatie verplaatsen.