Al mijn vrienden zijn gek door Sera Anstadt

Titel: Al mijn vrienden zijn gek
Auteur: Sera Anstadt
Het boek gaat over Raf Keller, en het wordt verteld door zijn moeder, Sera Anstadt. Raf is nu 30 jaar en ernstig gestoord, hij is namelijk schizofreen. Schizofrenie is een psychische ziekte, die meestal ontstaat door veel aanleg en een schokkende gebeurtenis in iemands leven. De patiënten leven in hun eigen wereld, zijn vaak ook autistisch. Ze kunnen de grens tussen werkelijkheid en fantasie niet meer trekken. Ze voeren gesprekken met zichzelf, en beelden zich in dat ze een ander persoon zijn. Ze hebben ook last van dwanghandelingen, ze horen stemmen in hun hoofd die ze opdrachten geeft, en dat kan levensgevaarlijk zijn. Schizofrenie is ongeneeslijk, met medicijnen kan het nog een beetje in toom gehouden worden. De patiënten kunnen vaak niet leven zonder psychiatrische begeleiding, daarom zitten ze vaak jaren in klinieken. Nu het verhaal van Raf. Rafs ouders gingen scheiden toen hij 3 jaar oud was. Hij had zijn hele jeugd al vaak last van dwangmatige handelingen, hij stond soms uren zijn haar te kammen, en douchte zich soms wel 4 keer per dag. Rond zijn 14e werd hij echt depressief. Toen hij 15 was, kreeg hij een psychiater want hij sloot zich op in zijn kamer. Hij heeft wel een half jaar in zijn slaapkamer geleefd; hij kwam alleen ‘s nachts beneden om eten te pakken. Hij ging dus ook niet meer naar school en zijn vrienden liet hij ook niet meer binnen. Zijn moeder voelt zich niet begrepen en is erg eenzaam. Het Medisch Opvoedkundig Bureau, waar Raf bij een psychiater is, zegt niks over wat Raf mankeert. Raf heeft ook nog een oudere zus, Sabina. Maar omdat hij zo moeilijk is, stuurt mevrouw Anstadt haar naar haar vader in Den Haag. Raf laat nu Frits wel binnen, dat is een oude schoolvriend. Als hij zich wat beter voelt, gaan ze samen naar Zweden. Na een paar weken komt Raf thuis, maar zonder Frits. Hij gaat naar een oom, omdat mevrouw Anstadt wat rust nodig heeft. Die oom stuurt hem naar een internaat, en daar willen ze dat hij wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek. Hij komt terecht in Paviljoen Drie. Hij wordt behandeld door een psychiater. Hij is daar in totaal vier maanden geweest, en al die tijd hebben ze niks gezegd over aan welke ziekte Raf lijdt. Als hij weg is uit Paviljoen Drie, gaat hij naar een nieuwe kliniek. Daar hoort zijn moeder eindelijk dat Raf schizofreen is. Ze vertellen haar dat hij nooit meer beter wordt, maar ze blijft hopen. Na een jaar in de nieuwe kliniek mag hij in de weekenden naar huis. Als hij thuis is, hangt hij vaak rond in een jeugdsoos. Hij krijgt vrienden en na een tijdje wil hij niet meer terug naar de kliniek. Sabina is een beetje aan Raf gewend geraakt en praat nu vaak met hem. Zij is de enige aan wie hij iets loslaat. Hij vertelt haar dat hij nu bang is voor zijn fantasieën, terwijl hij ze vroeger zo fijn vond. Hij wil geen medicijnen meer innemen, en zijn moeder is radeloos. Ze belt de GGD op om naar medicijnen te vragen. Aan de telefoon wordt ze beschuldigd door de maatschappelijk werkster; ze had Raf eerder los moeten laten en in de kliniek moeten laten blijven, dan was er niks aan de hand geweest. Raf is nu thuis onhandelbaar, hij gaat weer naar een kliniek. Hij kiest voor Buiten Oord, een alternatieve kliniek waar de patiënten geen medicijnen krijgen. Het gaat goed met hem, maar na een jaar gaat de hele kliniek gigantisch achteruit. Doordat de patiënten geen medicijnen krijgen worden ze nog gekker als ze al waren; ze plegen zelfmoord en vernielen de kliniek. En het personeel trekt zich er niks van aan. Dat de patiënten al weken onder dezelfde ongewassen lakens slapen, kan ze niks schelen. Raf wil er niet meer blijven en gaat zwerven. Na 2,5 jaar moet hij weg, hij is te oud geworden. Het gaat steeds slechter met hem, en zijn moeder moet zelf ook naar een psychiater. In overleg met hem besluit ze medicijndruppels in zijn eten te doen. Het gaat een stuk beter met hem en hij wil op een dag naar Israël gaan. Nou moet zijn moeder hem vertellen dat ze al een jaar medicijndruppels in zijn eten doet. Hij is geschokt als hij het hoort, hij dacht dat het écht beter met hem ging. Hij raakt in een psychose. Hij neemt vaak mensen mee naar huis die van zijn gastvrijheid profiteren. Hij durft ze niet weg te sturen en dat moet zijn moeder dan doen. Die gasten zijn vaak heel lastig omdat Raf ‘s nachts leeft. Ze maken dan hele harde muziek en dan kan zijn moeder niet meer slapen. Op een dag laat hij zich vrijwillig opnemen in de Bergkliniek. Het gaat weer beter, want hij moet medicijnen innemen. Hij heeft het naar zijn zin want in een kliniek is hij onder de mensen. Na ongeveer een half jaar moet hij weg omdat hij geen medicijninjecties wil, die werken dan een paar weken en die tijd kunnen ze dan naar huis. In de jeugdsoos ontmoet hij Heleen en gaat met haar samenwonen na een tijdje. Maar ze kan het niet meer aan met Raf, die geen medicijnen krijgt. Ze krijgt een inzinking, zij blijkt ook schizofreen te zijn, maar is genezen verklaard. Raf stort ook in, hij kan er niet tegen zijn vriendinnetje zo te zien. Hij wil voor haar zorgen, maar dat gaat natuurlijk niet. Ze wordt opgenomen in een kliniek in Maastricht, waar ze vandaan komt. Raf laat zich vrijwillig opnemen in Maasland. Daar is zijn moeder niet blij mee, omdat het een zelfde soort kliniek is als Buiten Oord, waar de patiënten dus geen medicijnen krijgen. Hij is nu 26 en al tien jaar ziek. Na een half jaar gaat hij niet meer terug, omdat hij bijna wordt vermoord door een medepatiënt. Als hij weer naar Israël gaat wordt hij op de terugweg in Zwitserland gearresteerd, omdat ze denken dat hij een junk is. Hij moest daar namelijk overstappen op een andere vlucht en is op een bank in de luchthaven in slaap gevallen. Als hij weer thuis is laat hij zich opnemen in Eden Oord, maar na vier maanden heeft hij het daar ook wel weer gezien en gaat weer thuis, bij zijn moeder wonen. Die slikt nu ook al medicijnen om niet depressief te raken. Van haar moet hij zelf een huis gaan huren, dat vindt hij niet leuk, hij voelt zich verraden. Maar na ruim tien jaar kan ze het niet meer aan, en als ze er zelf niet aan onderdoor wil gaan moet ze hem wel weg sturen, hoe erg ze het ook vindt. Maar het gaat helemaal niet goed; hij wordt gedwongen opgenomen in de Bertus Kliniek, omdat hij in zijn nieuwe huis niet goed voor zichzelf zorgt. Hij loopt steeds weg, en mevrouw Anstadt moet hem dan zelf zoeken, en de GGD bellen om hem uit zijn huis te halen. Ze vindt dat vreselijk, ze heeft het gevoel dat ze Raf verraad, en dat voelt hij ook zo. Op een gegeven moment heeft hij er wel vrede mee en besluit in de kliniek te blijven. Hij beseft dat hij nooit meer beter wordt en dat hij er maar beter aan toe kan geven. Hij vindt dat hij lang genoeg gevochten heeft. Hij is 30 jaar oud en ernstig gestoord maar heeft het geaccepteerd en is gelukkig in de kliniek, tussen zijn vrienden; andere geestelijk gestoorden; al zijn vrienden zijn gek.