Afscheidsbrief door Bobje Goudsmit

Boekbespreking: De Afscheidsbrief
door Bobje Goudsmit

Over de schrijver
Bobje Goudsmit is op 27 oktober 1951 geboren.
Na het gymnasium heeft ze Nederlands gestudeerd.
In 1976 is ze lerares Nederlands geworden.
Bobje Goudsmit is op haar vijfde begonnen met schrijven, maar dat waren alleen maar tekeningen en op elke bladzijde stond een van de letters die ze kende.
Ze schrijft vaak over dingen die in haar omgeving zijn gebeurd, maar ze verandert wel altijd dingen zodat het niet precies hetzelfde is.

Samenvatting
Marit en Anicke kennen elkaar al vanaf de brugklas. Al gauw werden ze dikke vriendinnen.
Na verloop van tijd begon Anicke zich steeds vreemder te gedragen. Ze was er vaak niet met haar gedachten bij en was ook sneller geëmotioneerd.
Ook viel Anicke onder gym en onder het shoppen flauw.
Hanna (de moeder van Anicke) dacht dat het niets voorstelde, omdat ze dacht dat het wat te maken had met Anicke‘s late ongesteldheid.
Uiteindelijk besloten ze om naar de huisarts te gaan. Hij verwees haar door naar het ziekenhuis, waar Anicke veel onderzoeken moest ondergaan. Ze bleek een hersentumor te hebben en moest geopereerd worden. Iedereen reageerde geschokt.
Na de operatie was niet alles weg; ze moest nog bestraald worden. Hierdoor werd ze dus kaal. Dat vond ze echt verschrikkelijk. Toch bleef Anicke vrij kalm en bleef maar hopen, Marit daarentegen maakte zich zorgen.

Nu ga ik een stukje voor lezen over dat Anicke na de bestraling weer na school gaat, en dus kaal is. Maar ze hebben een nieuwe wiskunde leraar die niets afweet van haar ziekte...

Maar na die tijd begint Anicke er steeds slechter uit te zien en ging zich steeds zwakker voelen. Ze bleef steeds vaker weg van school.
Uiteindelijk raakt Anicke in coma. Ze had Marit niet durven vertellen dat haar hersentumor weer aan het groeien was. Ze was bang dat iedereen zich dan ten opzichte van haar anders zou gaan gedragen. Na vijf dagen in coma te hebben gelegen, overleed Anicke en werd ze gecremeerd.

Marit mist haar nu heel erg. Maar ze wilt dit ‘Hoofdstuk’ afsluiten en gaan studeren. Hanna integendeel wil dat Marit blijft langskomen na Anicke’s dood, maar Marit wil dat niet en verzint telkens smoesjes.
Twee jaar na Anicke’s dood, krijgt Marit weer een uitnodiging van Hanna. Ze wordt weer uitgenodigd om de verjaardag van Anicke te vieren. Marit is de jaar daarvoor wel gegaan, maar dit keer wil ze niet meer. Marit wil verder met haar leven en dat zal haar zo niet lukken, het doet pijn als ze aan haar verleden denkt.
Dus schrijft ze een brief naar Anicke en legt daarin uit waarom ze niet meer naar haar verjaardag wil komen. In dit boek komen al haar herinneringen naar boven van vroeger, vanaf de brugklas tot nu.

Waarom dit boek
Dit verhaal heeft echt indruk op me gemaakt. Je maakte echt van dichtbij mee hoe een vriendschap tussen de twee meisjes groeide, maar ook hoe deze steeds hechter werd tijdens de ernstige ziekte van Anicke, doordat Marit zich nog alles kan herinneren van die periode. Dit boek is heel realistisch beschreven, bij alles wat ze meemaken wordt tot in de kleinste details beschreven hoe alles gebeurde. Het leven op school al die jaren, in het ziekenhuis en de crematie. Zelfs bv. welke liedjes er werden gedraaid. Daarom vind ik het een mooi verhaal. Ook vind ik dat het leven van Anicke heel mooi verteld is en je gaat echt snel meeleven met haar maar ook Marit.