Afscheidsbrief door Bobje Goudsmit

Samenvatting Het gaat over twee meisjes Anicke en Marit. Ze leerden elkaar kennen op de eerste dag van de brugklas in het fietsenhok en werden hartsvriendinnen toen ze in elkaar klas kwamen te zitten. Anicke is in de eerste klas een klein, nogal dun meisje met een beugel. Ze had dun, oranje haar. Marit is een verlegen meisje met een bril, later kreeg ze contactlenzen. Marit verandert net zoals de andere meisjes van haar leeftijd, maar andere veranderingen zoals bij Anicke gebeuren bij haar niet. Marits vader is toen ze klein was overleden, dus woont ze alleen met haar moeder. Haar moeder is een echte zakenvrouw en is bijna nooit thuis. Marit heeft altijd het gevoel dat haar moeder niet naar haar luistert en alleen maar geïnteresseerd is in haar werk. Als Marit op een dag thuis komt, ziet ze op de deur mat post liggen. Ze herkent meteen het handschrift op een van de brieven. De brief is voor haar. Ze weet precies wat er in de brief zal staan. Het is bijna twintig augustus. Ze legt hem op de trap en gaat naar boven. Dan hoort ze haar moeder thuis komen van uit haar werk. Ze is benieuwd hoelang het duurt voordat haar moeder naar boven komt met de brief. Als haar moeder boven komt, en Marit de brief niet opent, vraag haar moeder waarom. Marit antwoord met: ik weet wel wat er in staat, en ik ga er niet heen. Ze kan het niet, omdat ze Anicke’s dood nog niet verwerkt heeft. Anicke was haar beste vriendin. Ze overleed twee jaar geleden aan kanker. Haar moeder stelt voor om een brief te schrijven. Een brief aan Anicke. Marit vindt dit eerst niet zo een goed idee, maar later doet ze het wel. Ze begint bij hun eerste ontmoeting op het schoolplein. Ze waren beide alleen, en kwamen bij elkaar in de klas. Ze waren heel snel beste vriendinnen. Ze deden alles samen. Op een dag kwam Anicke bij Marit, ze was heel enthousiast. Marit vroeg wat er was, en Anicke vertelde dat ze voor het eerst ongesteld was geworden. Haar moeder vond dat het gevierd moest worden. Ze gingen daarom die middag winkelen. Marit ging mee. Hanna, de moeder van Anicke, kocht een armbandje voor Anicke, als cadeautje dat ze ongesteld was. Toen ze in een restaurant zaten, om wat te drinken, viel Anicke ineens op de grond. Ze was flauw gevallen. Volgens Hanna kwam dat omdat dit de eerste keer was dat ze ongesteld werd. Maar een paar weken later, bij gym, gebeurde het weer. Anicke begon tijdens de opwarming helemaal te slingeren, eerst dachten ze dat ze dat voor de grap deed. Maar toen viel ze ineens op de grond. Ze was weer flauw gevallen. Anicke ging naar het ziekenhuis. Marit bleef alleen achter op school. Naar schooltijd ging ze meteen naar Anicke toe. Ze was niet thuis. Jorn, Anicke’s broer, vertelde dat ze nog in het ziekenhuis was. Die avond belde Hanna om te zeggen dat Anicke niet op school kwam. Anicke lag nog in het ziekenhuis. De dag erna, tijdens het mentor uur, vertelde hun mentor dat Anicke een hersentumor had. Anicke zou de dag erna geopereerd worden. Marit stuurde veel brieven naar Anicke toe. Want van Hanna mocht ze niet in het ziekenhuis komen. Ze heeft maar één brief terug gekregen. Lange tijd was ze niet op school. Marit kopieerde alle aantekeningen voor Anicke. Anicke moest later weer naar het ziekenhuis. Ze moest een paar weken lang bestraald worden. Daar door kon ze kaal worden. Der haar viel steeds vaker uit. Ze droeg daarom een mutsje. Iedereen vond dat haar leuk staan. Een tijdje daarna dacht iedereen dat het weer goed ging met Anicke. Maar op een dag, in de vakantie bij het avond eten, viel Anicke weer flauw. Er kwam schuim uit haar mond, en ze plaste in haar broek. De huisarts kwam meteen. Anicke had een epileptische aanval gehad. Daar kreeg ze medicijnen voor. Door die medicijnen kreeg ze een beetje een bollig hoofd, en ze begon er pafferig uit te zien. Naar de vakantie werd er weer een scan gemaakt. Toen bleek dat de tumor weer was gaan groeien. Maar er was niks meer aan te doen. Anicke wilde dat zo weinig mogelijk mensen dat wisten. Ze wou dat iedereen normaal bleef doen. Het ging steeds slechter. Anicke ging steeds meer achteruit. Marit kwam elke dag kijken hoe het met haar ging. Tot dat ze op een dag niet meer bij haar mocht komen van Hanna. Anicke was in coma geraakt. Vijf dagen erna overleed Anicke. Iedereen had het er moeilijk mee. Anicke werd gecremeerd. De zomervakantie was weer aangebroken en Marit ging met haar moeder op vakantie. Ze had het erg naar haar zin. Ze praatte veel over Anicke. Toen ze terug kwamen werd Marit uitgenodigd om Anicke’s verjaardag te vieren. Er waren nog een paar andere klasgenootjes van Marit en Anicke. Het was opzicht best een leuke dag. Ze hebben foto albums bekeken van Anicke. Hanna vroeg nog vaak naar Marit. Ze wou graag dat ze nog eens langs kwam. Maar Marit was er niet aan toe. Vaak gebruikte ze als smoesje dat ze het druk had met school. Op een dag belde Hanna weer om te vragen of Marit langs kwam. Ze wou Marit graag iets geven. Marit had er helemaal geen zin in, maar aan de andere kant was ze ook wel nieuwsgierig naar wat Hanna haar wou geven. Ze besloot om toch te gaan. Toen ze bij Hanna was, gaf Hanna haar het armbandje van Anicke. Dat ze samen hadden gekocht toen Anicke voor het eerst ongesteld werd. Marit wilde het niet aan nemen. Ze kon het niet. Maar Hanna drong heel erg aan. Uit eindelijk nam Marit het aan. Toen ze thuis was stopte ze het in een doos. Ze heeft het nooit gedragen.