Afscheidsbrief door Bobje Goudsmit

De titel van het boek is: Afscheidsbrief De auteur is: Bobje Goudsmit Het boek is uitgegeven in: 1991 De uitgeverij is: Holland De plaats van uitgave is: Haarlem Hoe is het boek opgedeeld? Het boek heeft 16 hoofdstukken en 155 bladzijdes Wat is het genre van het boek? Het boek is een psychologische roman De keuze van m’n boek: Ik had aan het begin van het jaar ook een boekverslag gemaakt. Het boek waarvan ik een boekverslag had gemaakt heette: De laatste brief. Ik had dit boek aangeraden gekregen van mijn docente Nederlands, ze zei tegen mij dat ‘Afscheidsbrief’ en ‘De laatste brief’ erg mooie boeken waren. Mijn docente Nederlands heeft mij toen ook kort verteld waar deze boeken over gingen. ‘De laatste brief’ leek mij toen het leukst. Ik dacht er wel over na om van ‘Afscheidsbrief’ een tweede boekverslag te maken. Want het verhaal ervan leek me heel erg mooi en verdrietig. Dus daarom heb ik dit boek gekozen voor mijn tweede boekverslag. De titel van het boek sprak mij zeker aan. Vooral omdat ik ook een keer een soort afscheidsbrief had gekregen van een vriendin/buurmeisje van mij. Ze had toen in de brief (een soort) afscheid van mij genomen omdat ze verhuisd was. Ze had me in de brief uitgelegd waarom ze verhuisd was en waarom ze niet zelf langs was geweest om afscheid te nemen. Het had allemaal te maken met persoonlijke problemen. Dus toen ik de titel hoorde, dacht ik gelijk aan mijn vriendin / buurmeisje. Wat ik al vertelde bij punt A, ik had een keuze tussen ‘Afscheidsbrief’ en ‘De laatste brief’. Een grote reden dat ik mijn eerste boekverslag over ‘De laatste brief’ had gedaan was omdat ik bang was dat als ik ‘Afscheidsbrief’ zou lezen, ik dan verdrietig zou worden. Of dat alle herinneringen van vroeger (met mijn vriendin) dan omhoog zouden komen. Terwijl het me diep van binnen wel een heel mooi boek leek. Je ziet op de voorkant een meisje van ongeveer 18/19 jaar. Je ziet dat ze aan het denken is, dat kun je zien doordat haar hand aan de zijkant van haar hooft leunt. Dat moet Marit wel zijn want je ziet ook een stukje tekst op de voorkant. Dat stukje tekst hoort bij de brief die Marit naar haar beste vriendin Anicke schrijft, de afscheidsbrief. Ik vind de voorkant wel goed eruit zien. Ook vind ik dat de voorkant aangeeft dat het een verdrietig boek is omdat er veel warme kleuren in voorkomen, zoals: rood, (donker) oranje, bruin. En vaak hebben warme kleuren met verdrietigheid en droevigheid te maken. Dit boek is ook een verdrietig boek dus de voorkant past goed bij het boek. Het boek begint als Marit een uitnodiging krijgt van de moeder van haar overleden vriendin Anicke. Anicke’s moeder, Hanna, nodigt Marit uit om Anicke’s verjaardag te vieren. Marit wil er niet heen gaan. Marit besluit om een brief te sturen naar Anicke. In die brief legt Marit uit waarom ze niet wil komen. ‘Lieve Anicke…’ Ik wou heel graag doorlezen. Ik moést gewoon weten wat Marit allemaal in de brief wou schrijven. De hoofdpersoon van het boek is: Marit

Marit is een verlegen meisje met een bril, later krijgt ze contactlenzen. Marit verandert net zoals de andere meisjes, maar andere veranderingen zoals bij Anicke gebeuren bij haar niet (kaal hoofd enz.). Marit’s vader is toen ze klein was overleden, dus woont ze alleen met haar moeder. Haar moeder is een echte zakenvrouw en is bijna nooit thuis. Marit heeft altijd het gevoel dat haar moeder niet naar haar luistert en alleen maar geïnteresseerd is in haar werk. Als het met Anicke steeds slechter gaat, hebben Marit en haar moeder meer goede gesprekken waardoor ze steeds meer naar elkaar toe groeien. Anicke Anicke speelt ook een grote rol in het boek. Anicke is in de eerste klas een klein, nogal tenger meisje met een beugel. Ze heeft halflang sluik blond, zoals Marit het noemt. Anicke heeft een oudere en een jongere broer, Jorn en Tim. Haar moeder heet Hanna. Haar vader komt bijna niet in het boek voor. Als Anicke ziek wordt, veranderd ze erg. In het begin maakt ze zich niet zo veel zorgen, maar als ze steeds zieker wordt wel. Ze begint door medicijnen er steeds molliger uit te zien. Ze is bang voor reacties van anderen. Ze begon steeds verder af te takelen. Eerst was ze een vrolijk, energiek meisje maar ze raakt steeds meer in zichzelf gekeerd. Ook raakt ze steeds sneller geïrriteerd waardoor ze erg fel kan reageren. Verder zijn er ook een paar bijpersonen in het boek: Hanna is de moeder van Anicke Jorn is de broer van Anicke, hij is ongeveer 3 jaar ouder dan Anicke. Jorn is erg populair op school. Marit is een beetje verliefd op Jorn. Eerst doet Jorn best bot zijn tegen Marit, maar dan wordt hij opeens heel aardig. Ze praten meer met elkaar over Anicke en steunen elkaar. Marit’s moeder (haar naam wordt niet genoemd) heeft in het begin heel weinig tijd voor Marit en ze reageert niet als Marit haar iets vraagt. Later verandert dat en praten ze meer met elkaar, ze beseft nu pas dat Marit haar nodig heeft. Younes is een jongen uit de klas van Marit en Anicke. Younes was de jongen waar Anicke verliefd op was. Younes had Anicke zogenoemd “ontgroend” en moest niets van Anicke weten. Ook hij was populair en knap. Hij was ook lief en aardig en diep in zijn hart vond hij Anicke toch wel leuk. Toen Anicke bleek ziek te zijn had hij het er erg moeilijk mee.
Belangrijkste probleem: Marit’s probleem is dat ze de dood van Anicke niet helemaal kan verwerken. Zoals u al weet krijgt Marit een uitnodiging van Hanna (Anicke’s moeder) om de verjaardag van Anicke te vieren. Marit heeft daar juist geen zin. Ze is bang dat ze weer aan alles wat ze in het verleden met Anicke heeft gedaan, moet denken. Marit: ‘Ik wilde je moeder zeggen dat ze me met rust moet laten, dat het me pijn deed als ik aan vroeger moest denken, maar ik kon het niet…’ Wordt het probleem opgelost? Het probleem van Marit wordt eigenlijk niet opgelost want het zal Marit nooit lukken om Anicke’s dood helemaal te kunnen verwerken. Anicke was en blijft haar beste vriendin. Ze zal voor altijd in Marit’s geheugen gegrift staan. Marit krijgt een uitnodiging van Hanna (Anicke’s moeder) om de verjaardag van haar beste vriendin Anicke te vieren. Maar Anicke is al twee jaar dood. Marit wil niet gaan. Ze besluit een brief te schrijven waarin ze uitlegt waarom ze niet wil komen. Er wordt beschreven hoe Anicke’s leven verliep vanaf dat Marit haar leerde kennen tot nu, bijna twee jaar na de dood van Anicke. Samenvatting: Marit en Anicke kennen elkaar al vanaf de brugklas. Al gauw werden ze dikke vriendinnen. Na verloop van tijd begon Anicke zich steeds vreemder te gedragen. Ze was er vaak niet met haar gedachten bij en was ook sneller geëmotioneerd. Toen Anicke en Marit bijvoorbeeld samen gingen shoppen, voelde Anicke zich plotseling niet zo lekker. Ze reageerde ook niet als iemand haar iets vroeg. Ze besloten ergens te gaan zitten, maar dat hielp niet. Anicke viel toen plotseling flauw. Hanna, de moeder van Anicke, dacht dat het niets voorstelde. Ze dacht dat het kwam door Anicke haar eerste ongesteldheid. Lange tijd klaagde Anicke nergens meer over, ze dacht dat het bij die ene keer bleef. Ze begon toch steeds vaker flauw te vallen. Uiteindelijk besloot Hanna om naar de huisarts te gaan. Hij verwees haar door naar het ziekenhuis, waar Anicke veel onderzoekingen moest ondergaan. Ze bleek een hersentumor te hebben en moest geopereerd worden. Iedereen reageerde geschokt. Ze moest ook nog eens bestraald worden en werd dus kaal. Dat vond ze echt verschrikkelijk. Toch bleef Anicke vrij kalm en bleef hopen, Marit daarentegen maakte zich zorgen. Anicke bleef steeds vaker weg van school. Ze begon er steeds slechter uit te zien en voelde zich steeds zwakker. Marit voelde dat ze elke dag een stukje bij haar vandaan vloog. Uiteindelijk raakte Anicke in coma. Anicke had Marit niet durven te vertellen dat haar hersentumor weer aan het groeien was. Ze was bang dat iedereen zich dan ten opzichte van haar anders zou gaan gedragen. Ze vond het juist zo fijn dat ze gewoon normaal met haar bleven omgaan. Na vijf dagen in coma te hebben gelegen, overleed Anicke en werd ze gecremeerd. Marit mist haar nu heel erg. Marit kan weinig steun vinden bij haar moeder, die heeft het altijd druk, druk, druk. Ze houdt wel veel van haar dochter, maar laat dat niet echt merken. Tijdens Anicke’s ziekteperiode zijn Marit en haar moeder steeds meer naar elkaar toe gegroeid. Ze praten meer met elkaar over Anicke en Marit’s overleden vader. Hanna, die altijd overbezorgd is, heeft het ook erg moeilijk met het verwerken van haar dochter’s dood. Ze wil dat Marit steeds langskomt, ook op de verjaardag van Anicke. Marit vindt het maar niks, ze wil afstand doen van vroeger. Het leven moest verdergaan, vond ze. En dan komt er weer een uitnodigingsbrief voor het feestje van Anicke. Ondanks dat ze niet meer gaat, mist ze haar nog steeds heel erg. Anicke overlijdt in de vijfde klas, vanaf dat moment verandert alles voor Marit, haar beste vriendin. Twee jaar na Anicke haar verjaardag krijgt Marit een uitnodiging van Anicke haar moeder, Hanna. Er staat in dat ze uitgenodigd wordt om de verjaardag van Anicke te vieren. De moeder van Anicke nodigt Marit elk jaar weer uit om Anicke haar verjaardag te vieren. Marit heeft nog nooit een verjaardag van Anicke overgeslagen maar dit keer zal ze dat wel gaan doen, ze gaat niet naar Anicke haar verjaardag. Anicke is al twee jaar overleden en Marit wil proberen verder te gaan met het leven. Het zal Marit zeker niet lukken als ze naar Anicke haar verjaardagen blijft gaan, want dan moet haar ze aan haar verleden denken. Dat doet haar pijn. Marit schrijft een brief naar Anicke en ze legt daarin uit waarom ze niet meer naar haar verjaardag wil komen. Vandaar de titel ‘Afscheidsbrief’. De tijd in het verhaal: Het verhaal speelt zich af in het heden. De tijd die tussen begin en eind verloopt, is ongeveer 7 jaar. Van de brugklas tot en met twee jaar na de dood van Anicke. Dit is de vertelde tijd in het boek. Het kon mij niets schelen dat we al snel beugeltje en brilletje genoemd werden. Ik zou toch binnen niet al te lange tijd contactlenzen krijgen. En jouw slotjes bleven ook niet voor de eeuwigheid op je tanden geplakt. Nu was Hanna vaak in het ziekenhuis, met Anicke mee, als ze bestraalt moest worden. Tim buitte het handig uit en maakte bijna elke namiddag zijn huiswerk voor de televisie. Jorn zat meestal op zijn kamer, met de muziek keihard aan. Chronologisch? C. Het verhaal is in een niet-chronologische volgorde verteld. Door terugblikken en herinneringen kom je de vroegere gebeurtenissen te weten. Het verhaal begint midden in de gebeurtenissen. In het begin weet je helemaal niet wat er gebeurd is, later wordt verteld wat er vroeger is gebeurd. In het begin is het bijvoorbeeld niet duidelijk wat Hanna wil, later wordt het pas duidelijk. Er zijn veel open plekken in het verhaal, je begint je van alles af te vragen. Bijvoorbeeld waarom Marit niet naar Anicke haar feestje wil gaan enz. Het verhaal is door de open plekken spannender en boeiender.
De ruimte in het verhaal: Ik weet haast wel zeker dat het verhaal zich in Nederland afspeelt, want de namen van de mensen zijn aardig Nederlands. Verder speelt het verhaal zich vaak af op school, in het ziekenhuis (waar Anicke ligt), thuis bij Anicke en bij Marit. Weet je nog hoe blij we waren, toen we in dezelfde klas bleken te zitten? We waren vanaf de eerste schooldag onafscheidelijk en bestudeerden vanuit onze ivoren toren de rest van de wereld. Elke pauze hingen we in de studiehal tegen de muur van de bibliotheek, ver weg van de drukte in de aula. Ik fietste daarna als een razende naar huis, dwars door alle stoplichten heen. Thuis gooide ik me op mijn bed en bleef daar liggen, tot het donker werd. Tot mijn moeder thuiskwam. Waardering van het boek: Het is een heel mooi boek en de inhoud van het verhaal sprak me ook zeker aan. De manier waarop het verteld werd in het boek was heel mooi. Dan weer een stukje brief en wat er in die brief stond gelijk een flashback naar die tijd, dat vond ik erg speciaal. De gevoelens werden heel goed beschreven, eigenlijk te mooi voor woorden. Ik had aan het einde van het boek gelezen dat het een waar gebeurd verhaal was voor de schrijfster, maar er waren wel een aantal dingen veranderd. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat het boek zo diepgaand was. De schrijfster had het van dichtbij meegemaakt. Ik vind dit boek één van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb en misschien wel de mooiste. Ik vond het een ontzettend mooi boek. Ik heb verdrietige boeken altijd al heel mooi gevonden en ik denk dat meer mensen het daarmee eens zijn. De eerste reden waarom een klasgenoot dit boek zou moeten lezen is omdat het heel mooi is geschreven, heel gevoelig. Doordat het zo mooi geschreven is zet het je erg aan het denken. Je kunt je echt inleven in het verhaal. Een tweede reden waarom een klasgenoot dit boek moet lezen is omdat het boek erg spannend is, want in het begin heb je een hoop vragen over het boek en tijdens het lezen krijg je de antwoorden. Dat vind ik juist zo speciaal aan het boek. Als laatste waarom een klasgenoot dit boek zou moeten lezen, is omdat er in het boek helemaal geen moeilijke/niet-begrijpelijk woorden zitten. Daardoor kun je gemakkelijk doorlezen, dat is wel prettig. Dit boek is zéker een aanrader voor mijn klasgenoten en voor andere lees liefhebbers want het is gewoon een prachtig verhaal. Dat zowel voor jongens en meisjes als voor vaders en moeders bestemd is. Ik vind dat het boek een 9,5 waard is! Verwerkingsopdracht: U ziet hierboven een oog dat huilt. Ik heb dit plaatje gekozen omdat ik vind dat het goed bij de gevoelens van Marit, over haar beste vriendin Anicke, past. Marit heeft veel om Anicke gehuild en doet dat nog steeds. Marit heeft niet alleen maar gehuild toen Anicke is overleden, maar ze heeft ook om Anicke gehuild toen ze al die tijd in het ziekenhuis heeft gelegen. Let niet op die inktvlek. Dat is een traan van mij. Ik las mijn laatste woorden over en voelde ineens weer de leegte in mijn leven zonder jou, Ik mis je, Anicke. Weet je dat ik in gedachten nog heel vaak tegen je praat? Er is niemand met wie ik ooit zo vertrouwd ben geweest als met jou. We wisten echt alles van elkaar. Dit is een stukje uit de afscheidsbrief die Marit aan Anicke schrijft. Het laat zien dat ze, tot de dag van vandaag, nog steeds huilt om Anicke. Ze mist haar teveel. U ziet hierboven een hartje dat een teken van liefde aangeeft. Ik heb dit plaatje gekozen omdat er in dit boek ook liefde voorkomt. Namelijk de liefde die Marit voor Jorn, de broer van Anicke, voelt. Marit is namelijk een beetje verliefd op Jorn. Maar ze heeft het nooit aan iemand durven te vertellen. In dit stukje van de afscheidsbrief vertelt Marit aan Anicke dat ze wel eens over Jorn droomde; Jorn. Ik droomde wel eens van hem. Verwarde, broeierige dromen waren het, die ik me achteraf vaag kon herinneren en absoluut niet aan jou durfde te vertellen. Over vochtige, warme lippen en strelende, tastende handen op mijn lichaam... U ziet hierboven medicijnen. Ik vind dit plaatje goed bij Anicke passen, want zij moest, toen ze wist dat ze ziek was, veel medicijnen slikken. ‘Laat me nou maar, ik ben hartstikke duizelig,’ zei ze dan kribbig, als Marit haar vroeg of ze mee naar beneden wilde gaan, ’er dansen allemaal vlekken voor mijn ogen. Dat komt waarschijnlijk van die rotmedicijnen. En ik heb koppijn. Zeur niet zo Marit. Af en toe ben je echt een zeurkonijn. Dit stukje uit het boek laat zien dat Anicke de medicijnen wel rot vond. De reden dat Anicke zo kribbig antwoorde tegen Marit was niet om de rottige medicijnen, dat dacht Marit alleen, het was omdat Anicke’s hersentumor weer aan het groeien was. Want toen Anicke erachter kwam dat ze een hersentumor in haar hersens had, was ze eraan geopereerd, en die operatie was toen ook geslaagd. U ziet hier boven een plaatje met hersens. Ook dit plaatje vind ik goed bij Anicke passen. Ik heb dit plaatje gekozen omdat Anicke is overleden aan een tumor in haar hersens. De reden dat Anicke zo kribbig antwoorde tegen Marit was niet om de medicijnen, dat dacht Marit alleen, het was omdat Anicke’s hersentumor weer aan het groeien was. Want toen Anicke erachter kwam dat ze een hersentumor in haar hersens had, was ze eraan geopereerd, en die operatie was toen ook geslaagd. Maar later begon Anicke’s hersentumor weer te groeien. En dat heeft ze Marit nooit verteld. Ik geloofde je toen. Waarom zou ik ook niet? Wij waren vriendinnen, ik kon me niet voorstellen dat je opeens tegen me zou gaan liegen. Zoiets had je nog nooit gedaan. Hoe had ik ook kunnen vermoeden dat je hersentumor weer aan het groeien was, als je het me niet zelf wilde vertellen. Het was je eigen beslissing geweest, zei Hanna later tegen me. Ook dit is een stukje uit de afscheidsbrief. Het laat zien dat Anicke nooit aan Marit heeft durven te vertellen dat haar hersentumor weer aan het groeien was. U ziet hierboven een plaatje met een grafkist. Ik heb dit plaatje gekozen omdat ik het goed bij het hele verhaal van het boek vind passen, maar ook vind ik het bij Anicke passen. Zij is uiteindelijk degene die overlijdt. De reden dat ik het plaatje goed bij het verhaal vind passen is omdat Anicke zoveel heeft meegemaakt met iedereen. Niet alleen toen ze gewoon gezond was, maar ook toen ze ziek was en steeds zieker werd, misschien toen wel meer. De dood van Ancike heeft iedereen laten schrikken, en iedereen was en is er echt kapot van. Marit is haar beste vriendin verloren, dat doet haar erg pijn en heeft er daardoor ook veel moeite mee om het te verwerken. Ik denk zelf dat het haar nooit zou lukken om het leven te leiden die ze altijd leidde met Anicke bij haar, als beste vriendin. De rieten kist voor het altaar was bedekt met geurende zee van bloemen. Fieke had het op zich genomen om geld in te zamelen voor een krans. Op het lint had ze met gouden letter slaten drukken: ‘Rust zacht, lieve Anicke. Je vrienden uit 5V.’ Marit verbaasde zich hierover, toen ze, vlak voordat de dienst begon, langs de rieten kist liep en de woorden las. Het stond er alsof Anicke met alle vijfdeklassers bevriend was geweest, terwijl ze dit jaar nog maar zo kort in de vijfde klas heeft gezeten. Dit stukje uit het boek vind ik wel heel mooi. Het speelt zich af op de crematie van Anicke. Anicke heeft maar een klein stukje van de vijfde klas kunnen meemaken, maar toch gaven de leerlingen uit haar klas heel veel om haar. Ik vind dat wel heel lief en speciaal. Songtekst: ‘Take a look at me now’ van Phil Collins How can I just let you walk away, just let you leave without trace? When I stand here taking every breath with you; ooh, you're the only one who really knew me at all. How can you just walk away from me? When all I can do is watch you leave? 'Cause we shared the laughter and the pain, and even shared the tears. You're the only one who really knew me at all. So take a look at me now, well, there's just an empty space. And there's nothing left here to remind me, just the memory of your face. Well, take a look at me now, well, there's just an empty space. And you coming back to me is against the odds, and that's what I've got to face. I wish I could just make you turn around. Turn around and see me cry. There's so much I need to say to you. So many reasons why. You're the only one who really knew me at all. So take a look at me now, well, there's just an empty space. And there's nothing left here to remind me, just the memory of your face. Now take a look at me now, 'cause there's just an empty space. But to wait for you is all I can do, and that's what I've got to face. Take a look at me now, 'cause I'll still be standing here. And you coming back to me is against all odds, it's the chance I've got to take. Take a look at me now. ‘Never Forget’ van Mariah Carey
I won't see your smile

and I won't hear you Laugh anymore
Every night
I won't see you
walk through that door 'Cause time wasn't on
your side
It isn't right
I can't say I love you
It's too late to tell you
But I really need
you to know
No, I'll never forget you
I'll never let you out of my heart
You will always be here with me
I'll hold on to the memories baby
Baby can you hear me
Wherever you are
May be tonight
are you near me
I need you to be by my side 'Cause I never said goodbye
It isn't right
I should have said
I love you
Why didn't I just
tell you
God knows I need
you to know
No, I'll never forget you
I'll never let you out of my heart

You will always be here with me
I'll hold on to the memories baby
Somewhere I know you'll be
with me
Someday in another time
But right you're gone
You just vanished away
But I'll never leave
you behind
No I'll never forget you
I'll never let you out of my heart
You will always be here with me
I'll hold on to the memories baby ‘Tears in Heaven’ van Eric Clapton Would you know my name? if I saw you in Heaven
Would it be the same
if I saw you in Heaven
I must be strong and carry on
Cause I know I don't belong here in heaven
Would you hold my hand, if I saw you in heaven
Would you help me stand, if I saw you in heaven

I'll find my way through night and day
Cause I know I just can't stay here in heaven. Time can bring you down Time can bend your knees
Time can break your heart
Have you beggin
please beggin please
Beyond the door, there's peace for sure
and I know there'll be no more tears in heaven. Because I know I don't belong here in heaven
Take a look at me now past heel goed bij dit verhaal. Het liedje beschrijft precies het verdriet van Marit. Anicke is overleden en komt nooit meer terug in Marit’s leven. Dit liedje wordt ook gedraaid op Anicke’s begrafenis, het was Anicke’s lievelingslied. Het was erg indrukwekkend om te lezen hoe Marit haar tranen probeerde in te houden en het haar uiteindelijk niet lukte. Never forget beschrijft ook dat er een dierbaar iemand van een persoon uit zijn/haar leven is verdwenen. Marit zal Anicke nooit vergeten, ook al wil ze afstand doen van het verleden en gewoon verder te gaan met haar leven. Dit liedje beschrijft ook dat een persoon nooit zal worden vergeten. Tears in heaven gaat over iemand die graag bij een dierbaar iemand wil zijn, maar die is inmiddels al overleden. Marit moet doorgaan met leven, hoe moeilijk het ook is. Alle liedjes gaan eigenlijk over de dood en afscheid. Gedicht: Zonder elkaar

Wat heb je nou aan
Een racket zonder bal
Een deur zonder hendel
En een broek zonder zakken
Wat heeft het voor zin
Om te zingen zonder stem
Om te sprinten zonder snelheid
En om te tillen zonder kracht
Snap je het nu? Het niet compleet zijn van mij zonder jou
Snap je het nu? Het leven is zinloos zonder jou
Zoals een mens zonder hart
Soufjan EL Baroudi
Het gedicht dat hierboven staat is gemaakt door mijn broer, Soufjan. Ik ben dit gedicht toevallig ergens tussen zijn documenten tegengekomen, en kwam er later achter dat hij het zelf heeft gemaakt. Ik vind het zelf een erg mooi gedicht. Ik vind het goed bij het verhaal ‘Afscheidsbrief’ passen omdat zoals u al weet, Marit’s vriendin Anicke overleden is aan een hersentumor. Marit is haar beste vriendin misschien wel verloren, maar niet vergeten. Ze heeft er veel moeite mee om Anicke’s dood te verwerken, omdat ze Anicke erg mist. Haar leven is niet compleet zonder Anicke. Informatie over de auteur Bobje Goudsmit
Bobje Goudsmit is geboren op 27 oktober, 1951. Ze is het vierde kind uit een gezin van zes. Bobje heeft de Gymnasium in Zwolle gedaan en haar studie (Nederlands) heeft ze in Leiden en Nijmegen gedaan. Ze is sinds 1976 lerares Nederlands, al wel een lange tijd dus. Verder heeft Bobje een echtgenoot, 4 kinderen en niet te vergeten, een lief klein hondje. Bobje werd vroeger altijd 'Bobbeltje' genoemd door haar vader. Later werd het Bobje. Bobje schrijft al vanaf ze 5 jaar is. De eerste keer dat ze de macht van letters ontdekte, was toen haar moeder haar drie oudere zusjes aan het voorlezen was. Als ze lief en braaf was geweest, mocht ze als vierde meeluisteren. Ze leerde hoe je het woord BOEK moest schrijven. Ze ging meteen haar eerste boek maken: vier papiertjes die aan elkaar geniet waren. Op elke bladzijde maakte ze een tekening vol verhalen die ze zelf bedacht en een letter: B, O, E, K. Haar moeder vond het kleutergeleuter en legde haar uit dat er achter letters woorden en zinnen verborgen waren, die allemaal samen een boek vormden. Daarna heeft ze heel snel via schooltje spelen met haar oudere zussen zichzelf lezen geleerd. Als Bobje een boek wil schrijven, gaat ze gewoon achter de computer zitten, steunt haar hoofd achterover op haar handen en gaat denken. Als ze goed nagedacht heeft begint ze met schijven. Daarna herleest ze alles wat ze geschreven heeft en als ze iets niet genoeg vind dan schrapt ze het, en verbeterd het in wat anders. Haar verhaal verandert steeds. Ze weet nooit precies van tevoren hoe het zal aflopen. Zo blijft het voor haar nog een beetje een avontuur. In haar boeken gebruikt ze stiekem dingen van haar vier kinderen of van de school, waar ze lesgeeft. Naar aanleiding van een gebeurtenis gaat ze schrijven. Ze gebruikt wel andere namen en verandert alles een beetje. Uiteindelijk komt het wel op hetzelfde neer. Bobje leest heel veel boeken over verschillende onderwerpen. Als kind was ze dol op de sprookjes van Grimm. Over het algemeen spreken Bobje’s boeken de boekbesprekers erg aan. Bibliografie: Bobje Goudsmit heeft verschillende soorten boeken geschreven. Ze heeft zowel verdrietige boeken (Afscheidsbrief) als spannende boeken (De koffer: over een zomerliefde) geschreven. De boeken die Bobje Goudsmit tot nu toe heeft geschreven zijn: Robbie Robot en de zorgenstam
Het computervirus
Shoe Sjanah en de spinnevrouw
Skeelers
Gabbers ...Geen verbinding... Afscheidsbrief
Waanzinnig verliefd
De ijzeren maagd
Loservirus
De koffer: over een zomerliefde Tijd: Dit boek is erg kenmerkend voor de auteur en dus ook vergelijkbaar met haar andere boeken; Al haar boeken zijn uit deze tijd. Dat zie je ook in ‘Afscheidsbrief’. Ze zijn allemaal uit onze moderne tijd. Dat is dus één overeenkomst. Dit is een voorbeeld uit het boek dat laat zien dat het boek uit deze tijd is: Marit lag languit in pyjama op de bank voor de televisie, met haar voeten met de grote berensloffen aan over de leuning heen. Hé, jammer dat GTST weer afgelopen was, dacht ze teleurgesteld. Ze hielden ook altijd op, als het spannend werd. Dat betekende dus morgen weer kijken. Plaats: Heel veel van de boeken spelen zich af op school, of de school is een belangrijke plek in het verhaal. Het boek ‘Afscheidsbrief’ speelt zich ook merendeels op school af, bijvoorbeeld Anicke en Marit zitten bij elkaar in de klas, de leerlingen waren blij als Anicke weer naar school kon doordat ze zich weer beter voelde etc. Dit is een voorbeeld uit het boek dat laat zien dat het verhaal zich op school afspeelt: De lerares zuchtte. ‘Moet de klassenvertegenwoordiger het dan maar weer doen? Of zal ik dit keer iemand aanwijzen?’ Tom grijnsde. ‘Goed idee, juf. Ukkepuk wil wel, hè?’ Hij sloeg vriendschappelijk op de schouders van zijn buurman. Steven kromp ineen. ‘Klootzak,’ schold hij zacht. ‘Laat me nou eens met rust.’ ‘Tom, wat attent dat je jezelf als eerste zo spontaan aanbiedt,’ zei mevrouw Dijkstal opgewekt, ‘dat is dus geregeld. Nu nog een tweede vrijwilliger. Wie, o wie? Younes, je mag wel weer gaan zitten, ik zie dat iedereen inmiddels een blaadje gekregen heeft. Fieke, laat dat raam eens met rust. Het hoeft niet per se uit zijn voegen getrokken worden.’ Toen de rust in de klas was weergekeerd, legde mevrouw Dijkstal uit... Ook gaan de boeken veelal over vriendschappen. In ‘Afscheidsbrief’ zie je dat maar al te goed, de vriendschap tussen Anicke en Marit is heel hecht. Dit stukje laat zien dat Anicke en Marit leuke dingen met elkaar deden, doordat ze zo bevriend waren; Na anderhalf uur begonnen ze uitgewinkeld te raken. Anicke had direct in het begin een spijkerbroek, een cd van Phil Collins en hoge blauwe gympen gekocht en zeulde al die tijd de twee plastic tassen met zich mee. Ze zei niets, maar Marit zag aan haar gezicht dat ze moe begon te worden. Opvallend: Wat eigenlijk een groot verschil is tussen de boeken, is dat in ‘Afscheidsbrief’ veel gebruik wordt gemaakt van flashbacks. In andere boeken van Bobje Goudsmit komt dit weinig of helemaal niet voor. Dit is een voorbeeld van een Flashback; ‘Maar ik herinner me wel iets van hem,’ had Marit licht geprotesteerd. ‘Ook al is het niet echt veel.’ Mama kreeg tranen in haar ogen, toen ze haar vertelde van haar lievelingsboek waar papa altijd uit voorlas, van het vogeltje dat te ver weg was gevlogen bij zijn eerste vliegpogingen. ‘Dat je dat nog weet,’ had ze zacht gezegd, ‘hij kocht het voor je, vlak voordat hij ziek werd. Hij heeft je er niet eens zoveel uit kunnen voorlezen. Je was altijd opgelucht dat het verhaaltje goed afliep. Dan moest je een paar keer diep zuchten van geluk. Het moet dus een verpletterende indruk op je gemaakt hebben. En dan gelijk erna zie je weer een stukje van Marit’s afscheidsbrief: Dat was ook zo. Het staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Net als jij, Anicke.