Afscheidsbrief door Bobje Goudsmit

Afscheidsbrief
Ja, omdat het hele boek een brief is, een afscheidsbrief. Het is een Nederlandse boek
De schrijfster heet Bobje Goudsmit en zij heeft gabbers en skeelers geschreven. Het gaat over twee meisjes namelijk over Anicke en Marit. Ze leerden elkaar kennen op de eerste dag van de brugklas op de fietsenhok en werden hartsvriendinnen toen ze in elkaar klas kwamen te zitten. Anicke: In de eerste een klein, nogal tenger meisje met een beugel. Ze had dun, soort spaniëlhaar. Marit: Een verlegen meisje met een bril, later contactlenzen. Marit verandert net zoals de andere meisjes van haar leeftijd, maar andere veranderingen zoals bij Anicke gebeuren bij haar niet. Marits vader is toen ze klein was overleden, dus woont ze alleen met haar moeder. Haar moeder is een echte zakenvrouw en is bijna nooit thuis. Marit heeft altijd het gevoel dat haar moeder niet naar haar luistert en alleen maar geïnteresseerd is in haar werk. Het verhaal speelt zich af op school, in het ziekenhuis en thuis
Het speelt zich nu af. Marit krijgt een uitnodiging van Hanna (Anickes moeder) om

de verjaardag van haar beste vriendin Anicke te vieren. Maar dat kan toch niet. Anicke is twee jaar dood. Marit wil niet gaan. Ze besluit een brief te schrijven waarin ze uitlegt waarom ze niet wil komen. Er wordt beschreven
hoe Anickes leven verliep vanaf dat Marit haar leerde kennen tot nu, bijna twee jaar na de dood van Anicke. Marit en Anicke kennen elkaar al vanaf de brugklas. Al gauw werden ze dikke vriendinnen. Anicke begon steeds vreemder te gedragen. Ze was er vaak niet met haar gedachten bij en was ook sneller geëmotioneerd. Toen Anicke en Marit bijvoorbeeld samen gingen shoppen, voelde Anicke zich plotseling niet zo lekker. Ze reageerde ook niet als iemand haar iets vroeg. Ze besloten ergens te gaan zitten, maar dat hielp niet. Ze viel plotseling flauw. Hanna dacht dat het niks voorstelde. Ze dacht dat het kwam
door Anickes eerste ongesteldheid. Lange tijd klaagde Anicke
nergens meer over, ze dacht dat het bij die ene keer bleef. Ze begon toch steeds vaker flauw te vallen. Uiteindelijk
besloot Hanna om naar de huisarts te gaan. Hij verwees
haar door naar het ziekenhuis, waar Anicke veel
onderzoeken moest ondergaan. Ze bleek een hersentumor te
hebben en moest geopereerd worden. Iedereen reageerde
geschokt. Ze moest ook nog eens bestraald worden en werd dus kaal. Dat vond ze echt verschrikkelijk. Toch blijft Anicke vrij kalm
en bleef hopen, Marit daarentegen maakte zich zorgen. Anicke bleef steeds vaker weg van school. Ze begon steeds
slechter uit te zien en ging zich steeds zwakker voelen. Haar
hersentumor groeide weer. Marit voelde dat ze elke dag een stukje bij haar vandaan vloog. Uiteindelijk raakt ze in coma. Ze had Marit niet durven
vertellen dat haar hersentumor weer aan het groeien was. Ze

was bang dat iedereen zich dan ten opzichte van haar
anders zou gaan gedragen. Ze vond het juist zo fijn dat ze
gewoon normaal met haar bleven omgaan. Marit mocht van Hanna Anicke niet
meer opzoeken,want ze niet dat ze haar dochter zo ziet. Na vijf dagen mag ze Anicke zien, dood. Ze aait voor de laatste keer over haar voorhoofd. Het voelt zo koud denkt Marit. Ze schrikt ervan. Het is afgelopen…… De dagen daarop is de hele school op de hoogte. Marit neemt een laatste afscheid. Dan wordt Anicke gecremeerd. Marit mist haar heel erg. Maar Marit kan weinig steun vinden bij haar moeder, want die heeft het druk. Ze houdt wel van haar , maar laat dat echt niet zo goed zien. Tijdens Anickes ziekteperiode en dood zijn Marit en haar moeder meer naar elkaar gegroeid. Ze praten meer met elkaar over Anicke en Marits overleden vader. Hanna, die altijd overbezorgd is, heeft het ook erg moeilijk met het verwerken van haar dochters dood. Ze wil dat Marit steeds langskomt, ook op de verjaardag van Anicke. Marit vindt het maar niks, ze wil afstand nemen van vroeger. Het leven moest doorgaan, vond ze. Als ze aan het eind van de zomervakantie terug komt van Cyprus ligt er een uitnodiging voor 20 augustus, de dag dat Anicke zeventien zou zijn geworden. Marit gaat er met tegenzin heen. Het laatste schooljaar haalt Marit ook. Bij de diploma uitreiking wordt nog een keer het lievelingslied van Anicke gespeeld. Marit sluit haar brief af met de volgende zinnen:” begrijp je nu waarom ik niet op je verjaardag kan komen? Ik moet nu verdergaan, zonder jou. Met jou. Maar eens kom ik weer bij jullie terug, dat beloof ik je”. "Je trilde helemaal, Anicke. Terwijl we samen huilden, hing je als een vogeltje tegen me aan. Met een schok kwam ik tot de ontdekking dat je steun bij me zocht. Ineens moest ik van ons tweeën de sterkste zijn." Het verhaal is heel goed leesbaar en er zaten geen moeilijke woorden in. Ik vind het een ontroerend verhaal, vooral omdat het heel gevoelig is. Het is bovendien heel goed verteld. Het is een waar gebeurd verhaal voor de schrijfster, maar er zijn wel een aantal dingen veranderd. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat het boek zo diepgaand is, ze heeft het van dichtbij meegemaakt.