Amelie gaat zich aanmelden voor een contract van een jaar bij de firma yumimoto. Zij laat na te verwittigen bij de receptionist en krijgt hierdoor al meteen naar haar voeten van saito. Saito stelt haar voor aan omochi die de vice president is. De president, haneda, krijgt ze niet te zien enkel zijn deur. Haar eerste taak bestond erin om een brief te schrijven naar adam johnson om in te gaan op een uitnodiging om golf te spelen. Maar telkens als ze een ontwerp heeft opgesteld wordt dit afgekeurd door saito. Uiteindelijk ontmoet ze haar directe chef fubuki mori. Zij geeft haar een aantal documenten met de taak deze door te nemen. Deze neemt ze door en leert ze van buiten aangezien ze toch niets anders te doen heeft. Deze documenten bevatten personeelsgegevens. Ze lijkt vergeten te zijn en weet nog altijd niet waarvoor ze juist is aangenomen. Het enige wat ze mag doen is “ôchakumi” oftewel thee en koffie halen. Al snel kent ze de gewoonten van iedereen op den bureau.

Na een maand krijgt ze de opdracht koffie te halen voor een belangrijke delegatie in het kantoor van de vice president. Ze maakt hierbij gebruik van de plaatselijke gebruiken. Later brult omochi om saito. En saito op zijn beurt schijt amelie uit. De delegatie voelde zich niet op zijn gemak omdat ze japans sprak en dus ook verstond en het stond hen niet aan dat een blanke al hun gesprekken kon verstaan. Nochtans was amelie aangenomen om haar kennis voor de japanse taal. Ze werd echter verboden deze taal nog te gebruiken.


Tijdens al deze gebeurtenissen blijkt (‘lijkt’) fubuki een goede vriendin te zijn voor amelie, een luisterend oor. Fubuki betekent tempête de neige (sneeuwstorm). En mori bos.
Ze werd zo genoemd omdat ze geboren was tijdens een sneeuwstorm.

Uitgezonderd de koffie te brengen heeft amelie niets anders te doen. Daarom besluit ze de post rond te brengen. Waarbij haar kennis van de personeelsdossiers van pas komt. Hierbij geniet ze ook van wat ze zelf noemt ‘zich door het raam werpen’ als ze staat te wachten op de lift. Ze wordt na een paar dagen bij saito geroepen die haar deze taak afneemt en haar initiatief afstraft. Degene die de post namelijk anders moest rondbrengen was een zenuwinzinking nabij omdat hij geen werk meer had en hij dacht ontslagen te worden.

Amelie vind er niets anders op dan nog maar eens initiatief te nemen en ze wenst de kalenders op de juiste datum te houden. Ze krijgt hiervoor de toestemming van saito. Op het einde van de maand februari maakt ze er echter een spektakel van om het blad van de maand er af te scheuren alsof ze een samoerai was. Maar dat is weer tegen het beleid van saito, ze houdt de mensen van hun werk en ze mag zich niet meer zo aanstellen. (wat niet meer dan normaal is, de trut).

Saito heeft een taak gevonden waarmee hij haar kan bezighouden. Hij laat haar een zeer omvangrijk dossier kopiëren. Na het automatisch (avaleuse)gedaan te hebben vind saito dat zij het slecht heeft gedaan en moet ze het handmatig opnieuw doen en dit een aantal keren omdat het nooit goed genoeg is. Tijdens het kopiëren ontmoet ze Tenshi, hoofd van de zuivelafdeling. En hij geeft haar een project omdat ze een belgische is en de innovatie een belgische onderneming betreft omtrent boter. Ze levert een excellent rapport af. Ze besluiten dat tenshi met de eer mag gaan lopen omdat als men wist dat zij het had gedaan er weer rel was. Een paar dagen later is het rel omdat omochi er is achter gekomen wie de auteur was van het rapport. Tenshi en amelie krijgen de wind van voren. Uiteindelijk komen ze erachter dat het fubuki is die hun verraden heeft omdat zij geleden had voordat ze haar post had bereikt en ze jaloers was op het feit dat amelie er zonder moeite in zou slagen.

De volgende dag krijgt amelie een klusje van fubuki. Ze moet een kast vol facturen sorteren en inschrijven in een register. Dit lijkt een gemakkelijk klusje, maar later bij het elektronisch ingeven van de facturen blijkt dat ze alle facturen met GMBH bij elkaar gestoken heeft als was het een bedrijf terwijl dit enkel het duitse woord is voor NV en ze heeft ook nullen vergeten bij bedragen groter dan enkele duizendtallen. (wat moet ge daar mee aanvangen lomp kalf). Fubuki denkt echter dat ze dat deed om zich op haar te wreken voor haar verraad.

Haar volgende taak bestaat er in de onkostenrekeningen na te rekenen volgens koersdatum (notes de frais). Om zo haar intelligentie aan te spreken zoals ze wou. Hierin slaagt ze echter ook al niet. Terwijl fubuki een onkostennota narekent op twee minuten. Slaagt zij hier niet in tijdens een maand. De laatste week draait ze nachtjes door en de allerlaatste nacht draait ze zelf door. Ze danst op bureaus en s morgens wordt ze naakt wakker tussen het vuil. Tussendoor hebben ze het nog over wat ze vroeger later wilden worden. Fubuki wilde boogschutter worden en amelie wilde god worden.

Later heeft ze een ontmoeting met de president, het is te zeggen ze botst tegen hem op. Hij blijkt een vriendelijke man te zijn.

Voor de volgende gebeurtenis moet men weten dat japanners veel moeten en weinig mogen. En vrouwen mogen nog veel minder en moeten nog veel meer. En zelfmoord is 1 van die rechten waar men veel eer mee verwerft. Het ergste wat een japanner kan overkomen is transpireren.

Piet kramer, een hollander, leek volgens amelie de perfecte partij voor fubuki en fubuki zag hem ook wel zitten. Een paar dagen later kwam hij het bedrijf binnen. Hij was bezweet. En aangezien dat een ernstige schande is voor een japanner werd een relatie onmogelijk.

Later, tijdens een onweer, werd fubuki door omochi (vice president) publiekelijk uitgescheten, dwz daar waar alle werknemers bij waren, wat een grote schande betekent voor een japanner. Normaal gebeurt dit binnenskamers. Na de uitkaffering liep fubuki naar de toiletten, de enige plaats waar ze haar tranen de vrije loop kon laten zonder gezichtsverlies te lijden want behalve zij en amelie waren er geen vrouwen bij yumimoto. Amelie volgde haar en zag haar huilen. Dat was een fout van haar en schaadde de eer van mori. Mori dacht dat ze het expres deed en zon hiervoor op wraak.


De volgende dag had ze er iets op gevonden. Amelie mocht de toiletten gaan kuisen. Mori dacht als ze mij hiernaartoe volgt dan mag ze hier blijven ook. Na de uitleg over hoe alles moest gebeuren zij ze dat ze vanzelfsprekend ook instond voor de mannentoiletten. Natuurlijk kwam fubuki vaak langs om te zien of ze het wel goed deed. Na een tijdje ontmoet ze meneer haneda, de president, in de toiletten wat een gesprekje met fubuki tot gevolg had die op haar beurt weer een tirade ging afsteken bij amelie. Op een dag komt ze meneer tenshi daar tegen die onmiddellijk een boycot organiseert van de mannentoiletten op het 44ste.
Een dag komt de vice president de vrouwentoiletten binnengestormd en neemt amelie mee naar de mannentoiletten. Zij denkt onmiddellijk dat hij haar gaat verkrachten en vermoorden of andersom, maar het is alleen maar om te zeggen dat het papier op is.

Later heeft ze nog een gesprek met fubuki over de film merry christmas mister lawrence. Een oorlogsfilm met een engelsman en een japanner.

De dag van haar ontslag is eindelijk aangebroken. Volgens de traditie moet men zijn ontslag aan alle echelons van de onderneming aanbieden te beginnen met de laagste waarbij men zeker niet mag klagen, alleen maar om te zeggen hoe spijtig het is zulk een goede baan te moeten opzeggen. Ze moest al haar bazen benaderen met schrik en bevingen zoals vroeger de gewoonte was bij de keizers.

Eerst was fubuki dus aan de beurt. Daar stak ze haar hele litanie af over hoe het westerse brein minderwaardig was aan het oosterse, … fubuki vroeg wat ze van plan was nu te doen waarop ze antwoordde misschien frans gaan lesgeven. Hiervan moest fubuki lachen. Een minderwaardig brein dat gaat lesgeven. .

Hierna was het de beurt aan saito. Hij voelde zich niet op zijn gemak en hij excuseerde zich voor hoe de zaken verlopen waren.

Dan was het Omochi, de vice president en weer stak ze haar litanie af. Hij onderbrak haar en gaf haar een stuk groene chocolade dat hij chocolade van mars noemde en wat hij zelf heel grappig vond. Hij bood amelie een stuk aan, maar zij weigerde het te eten, maar na een furieuse reactie van omochi at ze het uiteindelijk toch.

Uiteindelijk was het de beurt aan haneda, de president. Ze stak weer haar litanie af van de minderwaardigheid, maar haneda was de eerste om haar tegen te spreken.

Drie jaar later met kerstmis ontving ze een felicitatiebrief van fubuki voor haar bestseller en wat haar het meeste ontroerde was dat het geschreven was in het Japans.