Le mort en huit chiffres door Francis Hardy

Titel: La mort en huit chiffres Auteur: Francis Hardy Samenvatting per hoofdstuk: La mort en huit chiffres – Didier Daeninchx 1949 Anne heeft een winkeltje. Ze voert telefoongesprekken met correspondenten. Ze wil hen helpen met hun problemen. Ze staat open voor andere. Ze heeft ook een advertentie geplaatst ‘France-Soir’. Anne had veel banden met François. Volgens mij leefde ze samen. Maar François was het niets eens met Annes activiteiten, het bellen. François moest daar namelijk het onderspit van delven. Drie dagen in de week voert Anne telefoongesprekken. Door een vereniging van de twee versterkte het team van vrijdag- en zaterdagavond. Anne en Fredirique werden vrienden. Fredirique werkt als verpleger in een ziekenhuis. Op een avond stelt Anne aan hem voor om bij de Chinees te gaan eten. Ze wordt afgewezen. Emotioneel heeft Anne het zwaar. Ze voelt zich alleen, ze fantaseert droombeelden. Dan opeens… Ze wordt gebeld door een moordenaar. Hij hoorde haar emoties aan de telefoon. De journalisten noemen hem ook ‘Boucher du XVIII’ ‘Slachter van de 18e’. Anne wordt bang van hem. Anne hoort dat hij sigaretten opsteekt en de aansteker tussen zijn knieën houdt. Ook beschrijft hij Anne correct, terwijl ze elkaar nog nooit hebben ontmoet! Hij is nooit tussen de mensen én niets zal hem van het einde weerhouden. De moordenaar: ‘Anne je redt levens aan vaste uren. Uw klanten, uw winkel, het zijn allemaal zelfmoorden. Onze mensen veranderen alles. Uw mislukking spreidt zich uit op de voorpagina van de krant’. De man: ‘Deze avond vermoord ik niemand’. Anne wil wel een behandeling via de telefoon. Ze wil een meisje vermoorden. Ze kan alleen rustig zijn met bloed tussen haar handen. Ze heeft ook al twee moorden gepleegd. Hebben de moordenaar en Anne hetzelfde probleem? Anne wordt steeds banger en banger. Ze belt gauw François op. Terwijl ze in de telefooncel staat komt er een man aan. Ze wordt bang. Maar de man glimlacht en dan voelt het goed. Vervolgens neemt ze de Taxi naar François appartement. François: Je ziet er uit als de duivel! Anne duwt zich tegen François en vertelt hem alles over het telefoongesprek. ‘Ik dacht dat hij me ging vermoorden’. François stelt haar gerust. ‘Je hoeft niet meer bang te zijn ik ben er om je te beschermen’. Vervolgens steekt hij een sigaret op en houdt de aansteker tussen zijn knieën… Anne ging ook niet naar de politie. Ze zouden haar anders toch voor gek verklaren. Heritage (erfenis) – Alain Demouzon 1945. De brandkast was zwaar, lelijk en grijs en leek op tante Bertille. Tante Bertille was een hebberig en beesachtig mens geweest. Ze had het leven als humor genomen. Ook was ze rijk. Na haar dood, op 60-jarige leeftijd, kregen neven en nichten geld  erfenis… Vladimir, Marie-Evelyne(mager, beestheid, boosaardigheid van Bertille) en Juliette(humor van Bertille) betreden het weerklinkende lege huis. De sleutel ging er gelukkig nog zonder problemen in het slot. Ze moesten de erfenis onderling gaan delen. (Ali Baba was bijna leeg [?] ) Ieder zou 4 gouden lepels krijgen. Vladimir schrok toch wel even. Het juwelen kistje was verdwenen. Vladimir gebaarde naar de zussen toe. De zusters zoeken naar een oplossing voor de lepels en het juwelen kistje. Gelukkig! Het werd gevonden. Maar tot grote verbazing waren er 13 gouden lepels! Het was niet te geloven volgens Marie-Evelyne. Vladimir vindt dat hij recht heeft op de meeste gouden lepels. Uiteindelijk heeft hij er voor gezorgd dat ze het konden erven. Natuurlijk zijn de zusters het hier niet mee eens. Marie-Evelyne zegt dat de oudste al het recht heeft. Juliette: ‘Dief, oplichtster’. Er breekt een gevecht tussen beide. Vladimir probeert ze uit elkaar te halen. Marie-Evelyne stootte hierbij haar hoofd tegen de sofa. Ze was dood! Juliette: ‘Je hebt haar gedood Vladimir’. Vladimir geeft vervolgens Juliette een klap. Ook zei is nu dood. Daarna pleegt Vladimir zelfmoord. Hij gaat dood door het gif die hij voelt in zijn brandwonden. Vladimir leek op Tante Bertille. Beesachtig en hebberig!
Iceberg – Fred Kassak 1928 Irène wil liever niet gekend worden. Ook heeft ze genoeg zelfliefde. Ze denkt de hele tijd aan Georges. Hij doet een siësta in de la ville (zijn huis). Hij doet het niet buiten omdat in Bouville de herfstzon schijnt. Irène vond het eind van de maand September naar ’t Kanaal la Manche leuk. Niemand gaat er dan ook naar toe. Hebben ze ook veel privacy… Irène en Bernard hebben een soort van relatie (denk ik). Bernard heeft ook een bril. Bernard heeft Irène op een lente avond bij een rond gebouw ‘parc Monceau’ ontmoet om 6.30. Ze zag er droevig uit. Hij wist niet hoe hij haar moest troosten. Hij had haar bloemen gegeven en zei dat ze niet zo moest huilen. De volgende dag gingen ze gewoon weer naar het werk toe. Deze dag ontmoeten ze elkaar weer bij parc Monceau. Ze werken toevallig beide, maar dan op een andere afdeling in de Olympia. (hier ben ik niet zeker van, maar uit de tekst blijkt dit geloof ik wel). Irène gaat naar Georges toe en vertelt hem dat ze vaker (2x per week) uitgaat met Bernard. Ook bezoeken Bernard en Irène een tentoonstelling over verf. Later… Irène is naar Georges gegaan. Dan komt Bernard opeens binnen. Hij ziet dat Irene haar blouse… ze wordt rood. Georges blijft gewoon kalm, alsof er niets aan de hand was. Bernard had altijd slechte middagen van zijn bestaan als hij bij de beroemde Georges moest zijn. Hij vond hem een onaardig, kaal misbaksel. Het zou beter zijn, ook voor Irène, om hem weg te werken. Irène zou haar leven bij hem ook alleen maar verkloten. Met gif had Bernard Georges niet weten te doden. Hij had een ander plan bedacht. Hem het dal in laten rijden. Georges, Irène en Bernard gingen met zijn drieën een trip maken. Eigenlijk zou het alleen Bernard en Irène zijn. Maar vanzelfsprekend zou Georges van Irène mee moeten. Want ze moest altijd bij hem zijn. Dat gebeurde nu dus ook! En dat had Bernard al van te voren voorzien. Ze reden naar de Engelse kust. Bernard en Irène bekeken het landschap. Georges bleef in de auto, want het landschap deed hem weinig. Echter had Bernard het pedaal van de rem geblokkeerd en de snelheid van de auto liep heel langzaam op. Terwijl Irène en Bernard van het uitzicht op de top van de berg zaten te bekijken, reed de auto naar de klif toe. Hij zou van de klif de zee in rijden. Alles zou beëindigd zijn. Maar dan ziet Irène dat de auto rijdt en Georges ook niet weg kan. Ze slaagt er in om de auto tot stilstand te krijgen. Bernard had niet gedacht dan een meisje zo snel kon rennen. Toch neemt Irène het Bernard niet kwalijk. Ze dacht dat hij er niet verantwoordelijk voor was geweest. Er worden dus ook geen aangifte gedaan. Krantenartikel zou geweest kunnen zijn: ‘Een jonge man probeert een baby van drie maanden te lozen om met de moeder te trouwen’. Bernard: ‘Vandaag heb je het gered Georges maar een ander weekend zal ik je niet missen! Waarschijnlijk had Georges het wel in de gaten, want hij wilde gaan brullen. Poye-Poye – Brice Pelman 1924 Gilbert Doyen was niet meer knap zoals vroeger. Daarentegen had hij wel een goede gezondheid. Zelfs zo een goede gezondheid dat jongere mannen hem daarvoor zouden benijden. Hij is nu 60 jaar. Hij dronk wijn, fietste, zwom. Alleen tabak was voor hem verboden! 15 Jaar geleden had hij namelijk een ernstig slagaderlijke genegenheid gehad. Als Hij wel zou roken dat zou Gilbert Doyen verlamd raken aan 1 of 2 benen. Hij had gerookt van zijn 25ste tot zijn 45ste. De dag brak aan. Gilbert wilde weer gaan roken, ondanks het feit dat hij wist dat hij dan de dood voor ogen had. Gilbert vermagerde alleen al door de rook van sigaretten. Gilbert had ook een vriendin, Valentine, vanaf zijn jongste 12de jaar al. Valentine is geen model geworden omdat ze met Gilbert Doyen bezig was geweest. Valentine gedrag over de liefde veranderde. Valentine: ‘Ik wil nu alleen zijn. Het is om Ramon de Mexicaan’. Natuurlijk kwam er een scheiding tussen Gilbert en Valentine. (Maar het is een moord haar te vermageren. Hij, Gilbert Doyen, werd verdacht en in de gevangenis gezet ????) In te trein, de wortels liggen in Poye-Poye Mexico. Ramon zei dat een behandeling hielp tegen de aandoening die Gilbert had. De behandeling helpt beetje per beetje per dag, zonder bijwerkingen. Ramon rookte ook, hij kon het dus weten. Ramon beschikte over een gif. Gilbert zou zich vergiftigen in zijn voedsel. Valentine zou hem passive vergiftigen… Het gaat steeds slechter met Gilbert, hij heeft pijn. Dokter Lebeau komt op bezoek en zal het bloed van Gilbert onderzoeken. Gilbert rookt 48 uur later een sigaret. Valentine schrikt zich dood! Gilbert Doyen stak een sigaret op omdat hij de dood al voor zich zag. Het ging slecht met hem. Valentine houdt van Ramon. Ramon vertelt haar dat morgen haar echtgenoot gestorven zal zijn. Gilberts lievelingseten is een steak. Dat kreeg hij natuurlijk als ontbijt. Maar Gilbert… hij ging niet dood. Na 3 dagen kwam Gilbert er weer bovenop. Waarschijnlijk was hij door het fruit beter geworden. Gilbert kan ook weer gewoon roken. Er is een tegengif van Poye-Poye ontdenkt in het gras van Nicot, zonder het te willen. Gilbert stopte niet met roken. Hij had de moed niet meer om te stoppen omdat hij oud is. Gilbert moest gedood worden omdat Valentine anders niet bij Raymon kon zijn (trouwbelofte). Dame de Compagnie – Pierre Siniac 1948 De lentedag was aangenaam. Laura zat op een terrasje en zag een advertentie in de krant ‘cherche dame de compagnie’. Laan (17) des Bleuts, le Vésinet. (25-40jaar). Het telefoonnummer stond er niet bij waardoor ze erheen moest gaan. Het huis was een mooi omgegeven bijzonder hotel met een groot park. Bij het bezoek stond Héléna op het punt om naar Europa te vertrekken. Ze moest landen bezoeken en het kon een tijdje duren. Laura past vanaf nu op het huis. Na een tijdje begint ze zich in het lege huis te vervelen. Ze zet ook een advertentie in de krant ‘cherche dame de compagnie’. Nu neemt Anny Laura’s taak over. Laura gaat met het gekregen geld van Héléna op vakantie naar Europa. Ook heeft ze sieraden van Héléna om. Ze gaat met de taxi naar station Lyon. Anny begint zich ook na een tijdje te vervelen. Ze doet precies hetzelfde als Laura en plaatst een advertentie. Nu neemt Florence de taak over. Ook zij gaat zich vervelen. Ze plaatst een advertentie en Marie-Anne neemt haar taak over. Ook zij laat een advertentie door een télégramme plaatsten: ‘Madame rentre incessamment’. Niemand reageert. Maar diezelfde avond komt Florence uit Cannes terug. Florence plaatst een télégramme ‘madame rentre’. De volgende dag komt Anny terug vanuit de Canarische Eilanden. Weer een télégramme ‘madame rentre’. Dan komt Laura weer terug. Ze is bruin gekleurd. Laura plaatst ook ‘Madame rentrait incessamment’. And then but not least komt Héléna terug. Ze is verbaast over het bruine gezicht maar is tevreden. Het huis zag er netjes uit. Dan neemt Clothilde Héléna’s taak nog over. En Irène Clothilde’s taak. Et Irène ne serait renvoyée par personne. De laatste is dus dood. Die na Irène moest komen. Que le meilleur gagne – Gérard Delteil. De gangmaker haalt meneer Lestappy. Hij gaat naar de 12 jongens (kandidaten). Lestapy vindt dat niemand van de 12 er als een winnaar uit ziet. Hoe moesten de andere 88 er wel niet uit zien?! Lestappy pakt de eerste jongen uit de rij. Echter presenteert hij zich niet in de eerste 30 seconde, hij zwijgt. De presentator, Lestappy, kiest een tweede jongen uit. Ook hij slaagt zich er niet in om zich te presenteren. In de 38 seconde heeft hij alleen gezegd dat hij een baan zocht en zich niet gepresenteerd. De derde jongen die Lestappy gaat kiezen moet iets anders doen. Anders zou het natuurlijk te makkelijk voor de 3e persoon zijn. Hij zou zich namelijk al voorbereid kunnen hebben. Uiteindelijk is er geen winnaar gekomen. Lestappy wilde met zijn show de jeugd een kans geven met zijn gratis zender, helaas… Hij kon beter de ‘mislukkeling’ naar voren halen. Zijn vrouw Héléne bevestigde dit in vrees. Lestappy heet eigenlijk Bruno en is 43 jaar. Bruno heeft 75 bedrijven. Elke maand verkoopt hij er nieuws van, waarmee hij zijn brood verdient. Bruno Lestappy is eigenlijk een luiwammes. Héléne zegt: ‘Ik had geen vader van een bankier. Ik vocht er zelf voor en wilde bij het pentalon werken! Kennelijk heeft Bruno zijn rijkdom dus gewoon meegekregen. Volgens Bruno Lestappy was de slaap erg belangrijk. De Japanse manier. Bruno Lestappy: ‘Wij zijn in een economische oorlog en de beste mogen winnen’. 3 Journalisten komen Bruno Lestappy controleren. Marktsegment—secretaris. Lestappy zei geen nee want het seksappél is ook belangrijk! Zijn middag was problematisch. Vervolgens nam hij het vliegtuig. Orly naar Toulouse. Bruno vindt vliegen ook leuk en dat weet iedereen van de wereld. Bruno moest onderhandelingen maken met ‘de regionale Raad’. Hij was vergeten Héléne hiervan op de hoogte te stellen. Toulouse en de Raad was overigens geweldig verlopen voor Bruno Lestappy. Toen hij terug vloog zei de piloot nog: ‘U bent de beste werkgever’! Nu stond Bruno voor zijn huis de ‘Neuilly’ in Parijs. Hij was erg op zijn hoede, want hij was al van verscheidene agressieve aanvallen het doel geweest. De laatste was enkele weken terug in een restaurant. Hij ging Neuilly binnen en vroeg of er iemand was. Het was er nogal vreemd. Hij besloot de politie in te lichten. Bij te trap hoorde hij een adem achter zich. Hij krijgt een tegenstander die een aanslag op hem wil plegen. Echter is Bruno Lestappy in de garage beter. Hij kan zich goed verdedigen. Maar er was nog iemand! Hij is nu kansloos. Hij voelt de pijn niet meer, als de twee hem martelen. Hij was niet de beste, vervolgens was er een leegte, niets. Hij is dood. De kranten melden het. Moord! De enquêtes snappen het wel. Maar het is een terroristische aanslag. Hij is op het schedel geslagen bij het parijs hotel Neuilly. Hij was machtig en rijk geweest in zijn leven. Hélène Lestappy is schuldig aan moord. Door haar philosophische gedrag heeft ze haar echtgenote beroemd gemaakt. Le test – Jean-Pierre Croquet 1948 Het is 12h40 bij restaurant ‘Faison Doré’, het spitsuur! De nieuwe baas Andrée was makkelijk te overwelven. Lucie was bij Faison Doré de jongste serveerster. Ze was niet goed in vorm. Tafels en bestellingen haalde ze door elkaar. Lucie heeft ook nooit geluk. Het is ook niet met Franck, haar geliefde, goed gelopen. Lucie wordt door Andrée aanbevolen om de bestelling bij tafel 12 op te nemen. De klant is een grote dunne man van ongeveer 30 jaar. Een méditerranéen type. De klant droeg een spijkerbroek en een Amerikaans hemd. Hij zag er als een slecht iemand uit. Maar als Lucie dichter bij komt begint haar hart sneller te kloppen. Ze geeft hem het menu en ze merkt op dat hij een perfect gebit heeft. (Soort zoekt soort). Ze dacht, hij is het, de man die ik zoek. Maar om daar achter te komen ging ze een test doen. Ze zou haar bestelling met dat van hem vergelijken. De man nam een opératif (biertje) als eerst. De bestelling was overigens zeer positief. Namelijk: 1. une salade du jour 2. la blanquette 3. pas de fromage. De klant wilde nog geen toetje. Maar op het laatst zou ze het nog eens vragen. Als het een mousse au chocolat was, dan was hij de man! Ook schreef Lucie de bestelling anders dan normaal op. (ronds sur lesi). Andrée vraagt nu aan Lucie of ze de bestelling van tafel 6 kan opnemen. En hij zegt dat Franck terug gekomen is. Lucie vraagt nog of hij in de kamer is. Lucie ging verder met de bestellingen maar bleef een oog op tafel 12 houden. Ze vroeg zich af of de man op iemand wachtte. Hij keek namelijk voortduren naar zijn pakketje. Ook droeg de man een stropdas, ze vond niet dat hij er zo uit zag. Na een tijdje kreeg Lucie de bestelling voor tafel 12. Ze bracht hem une salade du jardinier. Vervolgens het tweede maaltijd la blanquette aux petits légumes. Lucie stond op het punt om aan de klant te vragen wat hij als dessert wilde. Maar op dat moment werd ze naar tafel 8 door Andrée verwezen om de bestelling op te nemen. Vervolgens hielp Andrée tafel 12. Dan opeens… een schot! Het was goed te horen in het restaurant. Lucie was nog in staat op het nummerboord van de Volkswagen GTI wit te noteren -1945QK59-. De man die verdween droeg overigens het pakketje van tafel 12 mee. (een pak papier). Het was een middelgrote man met een baard. Binnen 5 minuten was er een inspecteur met twee agenten. Ze ondervragen de klanten en het personeel. Lucie trok Andrée mee naar achteren. Ze vroeg aan hem wat tafel 12 als dessert had besteld. ‘Een koud ijsje’, antwoordde Andrée. Vervolgens verbrande Lucie het papier waar het nummerboord op stond en kwam terug in de kamer van het restaurant. De ondervraging ging verder…
Jusqu’à la tombe – Louis C. Thomas. (tot aan het graf) Georges Sommières en Cécile waren getrouwd. Ze woonde in een bergachtige omgeving van ong. 200 meter hoog. Ook was er een restaurant. Er was haat van dat tot dag, jaar tot jaar bij Cécile. Zij kon niet uitstaan dat haar man zoveel dronk. Op een ochtend hard Georges twee flessen wijn op. Later ging hij een luchtje scheppen en Cécile ging mee. Bij de rand van de berg duwde ze hem de leegte in. Zijn lichaam zou moeilijk terug gevonden worden. Én als het terug gevonden werd dan had zij als bewijs voor haar onschuld zijn alcohol gebruik van die morgen. Enkele kilometers lager in de vallei woonde Cécile. Patrick Brunoy, een werknemer van Georges, stond voor de deur. Via de telefoon krijgt zij te horen dat haar man nog leeft! Hij is ergens aan blijven hangen. De wereld stort voor Cécile in. Ze zal veroordeeld worden van poging tot moord. Ze ziet heel haar leven al achter de tralies voor zich. Ze ging naar het ziekenhuis toe waar Georges in lag. Tot haar grote verbazing krijgt ze te horen dat haar man haar niet heeft aangegeven/verraden. Hij heeft verteld dat alles een groot ongeluk was. Het enige wat Georges Sommières vraagt is dat ze de stad moet verlaten. Hij geeft haar een kans om niet tussen 4 muren in opgesloten te zijn. Omdat ze hierover aarzelde besloot Georges iets anders te ondernemen. Ze moest wel blijven, maar ze moest zich wel aan de regels houden. Cécile lette goed op de voorzorgen want dit kon van haar vrijheid afhangen. Hij benadrukte nog dat het leven achter de tralies haar beter zou doen bevallen, maargoed. Toen hij terug thuis was van zijn herstelling kon hij niet meer lopen. Ook schreef hij een brief waarin de waarheid van dit voorval in stond vermeld. Hij stuurde het aan chez Maître Rémi, zijn notaris. Als Georges namelijk dood is mag de notaris deze brief openen. Dit om te voorkomen dat Cécile in herhaling valt. Patrick Brunay kwam langs om zijn werkgever Georges te vertellen hoe het met de zaak ging. Cécile vond dit ook erg fijn! Georges dronk ook nog steeds. Patrick kwam steeds vaker. Hij vertelde Cécile dat hij haar leuk vond. Het was wederzijds! Ze gingen samen op een nacht slapen. Dankzij Patrick herleefde Cécile het leven weer. Maar ze was gebonden aan Georges Sommières. Ze kon niet weg, anders zou ze in de gevangenis belanden. Cécile vertelde Patrick dat ze een invalide niet in de steek kon laten, ze kon Patrick natuurlijk niet de waarheid zeggen! Patrick ziet dat Cécile blauwe plekken heeft en zegt in een bevestigende vraag dat Georges haar slaat. Vervolgens gaat hij met zijn werkgever praten. Hij was half dronken. Patrick verteld dat hij en Cécile op elkaar verliefd zijn. Georges wordt woedend en zal Patrick de bek breken. Het lukt hem staande te komen. Echter valt hij om en is dood. Nu is het voor Cécile gedaan. Ze ziet alles al voor zich. De veroordeling, de gevangenis, de vergissing die Patrick in haar had. De volgende ochtend vinden ze haar dood in een rivier. En… de verzonden brief, de notaris, het is nooit gebeurd! C’est triste.