Schrijver : Philippe Claudel
Bladzijdes : 162
Jaar : 2005

Samenvatting
Het boek gaat over een man, monsieur Linh die vlucht uit zijn eigen land (Vietnam geloof ik, het was niet helemaal duidelijk). Hij heeft behalve zijn kleindochter, een baby die Sang Diû heet, geen familie meer. Zijn leven lijkt vooral te draaien om haar. Zij varen met andere vluchtelingen naar een vreemd land. Ze komen met z’n allen in een gebouw, allemaal op dezelfde etage. Hij vind de andere asielzoekers niet erg aardig. Niemand is echt zijn vriend. Iedereen moet zichzelf zien te voeden en te vermaken. Meneer Linh hoeft zelf geen eten te koken want dat doen de anderen.
De tolk en een vrouw proberen Linh zo ver te krijgen dat hij een keer uit het gebouw gaat, om te wandelen ofzo. Ze denken dat het goed voor hem zou zijn om het nieuwe land een keer te zien.

Op een gegeven moment volgt hij hun advies op en gaat hij samen met Sang Diû elke dag wandelen. Onder het wandelen ontmoet hij monsieur Bark. Hij zit altijd op hetzelfde bankje. Daar ontmoeten ze elkaar. Ze verstaan elkaar niet, want ze speken allebei een andere taal, maar ze worden toch vrienden. Meneer Bark rookt altijd sigaren en meneer Linh koopt die op een gegeven moment voor hem en dan zijn ze echt vrienden. Meneer Bark probeert hem ook te leren ‘Bonjour’ te zeggen.
Dan komen er twee vrouwen Linh halen voor een medisch onderzoek en wordt hij overgeplaatst naar een bejaardentehuis. Hier letten ze beter op hem dan op het oude adres. Als hij zijn nieuwe vriend wil gaan bezoeken mag hij niet weg. Hij is daar heel verdrietig (en een beetje paniekerig) om. Hij probeert vaker te ontsnappen. De tweede keer lukt het pas. Dan weet hij niet goed meer welke richting hij uit moet omdat hij nu op een andere plek is dan anders. Hij loopt een beetje door de stad, samen met Sang Diû en uiteindelijk vind hij meneer Bark. Meneer Linh rent dan van blijdschap de over de straat naar hem toe en wordt aangereden. Meneer Bark belt de ambulance, want Linh bloed heel erg. Linh opent daarna nog even zijn ogen en zegt ‘Bonjour’, zoals Bark hem heeft geleerd. Het lijkt alsof Sang Diû wel dood is door het ongeluk, maar die blijkt een pop te zijn en alleen in Linhs fantasie is het een meisje omdat hij zo eenzaam is.

Mijn Mening
Dit is het eerst boek dat ik voor Frans heb gelezen dat niet een slap kinderverhaaltje is. Het verhaal was boeiend en er zat echt iets achter. Het was geen grappig boek ofzo, maar een beetje zielig, omdat Linh eigenlijk een beetje eenzaam is, geloof ik. Daarom is het ook zo leuk als hij vrienden wordt met meneer Bark. Ik had ook helemaal niet door dat Sang Diû eigenlijk een pop was, want ze zeggen wel gewoon dat monsieur Linh in de ogen van ‘het meisje’ kijkt. Ergens aan het einde kreeg ik dat pas door. Misschien als ik het boek in het Nederlands had gelezen had ik het wel door gehad. Er zaten best veel woorden in die ik niet kende, maar als ik daar overheen las viel het verhaal nog steeds wel te volgen.