I Zakelijke gegevens
Albert Camus, La peste
Parijs, 1947 (1842-1), 279 blz. Roman II Eerste reactie Keuze
Camus is een bekende Franse schrijver, ik had al veel van hem gehoord. Ik had al eerder een boek van de existentialist Sartre gelezen, Huis clos, dat ik erg goed vond. Aangezien Camus ook tot de existentialisten wordt gerekend, was ik wel benieuwd naar zijn werk. L’etranger werd al door bijna al mijn klasgenoten gelezen, daarom heb ik voor La peste gekozen. Een ander argument om voor dit boek te kiezen, was dat ik op de site van Het parool had gelezen dat deze krant dit boek als een van de beste boeken uit de wereldliteratuur beschouwde. Dat maakte mij wel nieuwsgierig. Eerste reactie
Ik vond La peste een mooi boek. De stijl is anders dan ik gewend ben; een alwetende verteller die zijn mening geeft over de gebeurtenissen. Dat is wel weer eens leuk om te lezen. Veel stukken zijn dan ook vanaf een afstandje bekeken, wat het verhaal soms meer op ene historische beschouwing dan een roman doet lijken. Toch zijn sommige stukken best aangrijpend, zoals de dood van een tienjarig jongetje, van wie het lijden uitgebreid beschreven wordt. Over sommige stukken moet je even nadenken, daar houd ik wel van. Een mooi voorbeeld is het volgende stuk: Car on laisse supposer alord que ces belles actions n’ont tnar de prix que parce qu’elles sont rares et que la méchanceté et l’indifférance sont des moteurs bien plus fréquents dans les actions des hommes. C’est làune idée que le narrateur ne parage pas. Le mal qui est dans le monde vient presque toujours de l’ignorance, et la bonne volonté peut faire autant de dégats que la méchanceté, si elle n’est pas éclairée. Les hommes sonts plutôt bons que mauvais, et en vérité ce n’est pas la question. Mais ils ignorent plus ou moins, et c’est ce qu’on appelle vertu ou vice, le vice le plus désespérant étant celui de l’ignorance qui croit tout savoir et qui s’autorise alors à tuer. (blz. 124)
III Verdieping
Samenvatting
Het verhaal speelt zich af in Oran, een stad in Algerije. Na de dood van miljoenen ratten lijden veel mensen aan een vreemde koorts, die de pest blijkt te zijn. De autoriteiten besluiten de stad te sluiten om de besmettelijke ziekte te isoleren. De bewoners proberen dit in het te begin te negeren, ze gaan gewoon door met hun leventje. Later, als steeds meer mensen sterven aan de ziekte, raakt men geschokt en ziet men de ernst van de situatie in, De mensen helpen mee met de bestrijding van de ziekte. De situatie wordt steeds erger, massagraven worden gemaakt en een tekort aan voedsel ontstaat. Men raakt moe en onverschillig ten opzichte van de situatie. Als het serum uit Parijs arriveert, loopt het aantal doden terug en wordt de stad weer geopend. De bewoners vieren feest en alleen de herinnering aan de pest blijft bestaan. Verhaaltechniek
Plaats: Het verhaal speelt zich af in Oran, een kustplaats in Algerije. De stad is volledig afgesloten van de buitenwereld. Het verhaal speelt zich af in de jaren veertig. Het verhaal beslaat ongeveer 10 maanden. Het verhaal is volledig chronologisch opgebouwd, met af en toe tijdssprongen. Verhaalfiguren: Bernard Rieux is, zoals aan het eind van het boek blijkt, de verteller van het verhaal. Hij probeert een objectieve kroniek te schrijven van de gebeurtenissen in Oran. De dokter is sociaal, rechtvaardig en vriendelijk. Hij wil de mensen beschermen tegen de dood, maar voelt zich machteloos. Tarrou is een eigenaardige, rijke, rondreizende jongeman. Grand is een eenvoudige ambtenaar die tevergeefs probeert een meesterwerk te schrijven. Hij blijft steken bij de eerste zin, die hij iedere dag weer herschrijft. Journalist Rambert is in Oran gekomen om de levensomstandigheden van de Arabieren te onderzoeken. Tijdens het isolement probeert hij al het mogelijke om de stad uit te komen, later doet hij alles om Dokter Rieux te helpen. Misdadiger Cottard is constant bang dat hij wordt opgepakt. Als de stad pestvrij is, vlucht hij voor de politie, wordt hij krankzinnig en schiet hij medeburgers dood. Priester Paneloux heeft veel invloed op de burgers. Aanvankelijk ziet hij de pest als een straf van God, als een onschuldig meisje aan de ziekte sterft verandert hij zijn mening: Il disait à peu près qu’il ne fallait pas essayer de s’expliquer le spectacle de la peste, mais tenter d’apprendre ce qo’on pouvait en apprendre. Rieux comprit confusément que, selon le père, il n’y avait rien à expliquer. (blz. 203) Vertelperspectief en Stijl: La peste is geschreven vanuit een alwetende verteller. Hierdoor krijgt het verhaal een gedragen, officiële sfeer. Een goed voorbeeld is het begin van het tweede deel: A partir de ce moment, il est possible de dire que la peste fut notre affaire a tous. Jusque-là, malgré la surprise et l’inquiétude que leur avaienr apportées ces événements singuliers, chacun de nos concitoyens avait poursuivi ses occupations, comme il l’avait pu, à sa place ordinaire. Et sans doute, cela devait continuer. Mais une fois les portes fermées, ils s’aperçurent q’ils étaient tous, et le narrateur lui-même, pris dans le même sac et qu’il fallait s’en arranger. (blz. 67) Er zit ook humor in het verhaal. Die humor is een beetje absurd. Een voorbeeld is Grand, die een meesterwerk probeert te schrijven maar bij de eerste zin blijft steken. De stijl van La peste doet mij denken aan de stijl van Herodotos. Vooral het eerste hoofdstuk lijkt nogal op de proloog van de Historiën van de Griekse geschiedschrijver: de verteller rechtvaardigt het schrijven van de kroniek, en vertelt kort wat over de stad. Ook de gedragen vertelwijze doet mij aan mijn eindexamenauteur Grieks denken. Situaties: Een belangrijke situatie is het afroepen van de pest. Hiernaast is ook het moment dat een tienjarig jongetje sterft aan de pest een belangrijk moment. Rieux dient het kind als laatste redmiddel een nieuw serum toe. De jongen ligt stil en verkrampt in bed, maar slaakt spoedig na de toediening van het serum een harde gil en sterft voor de ogen van de aanwezigen. Voor de aanblik van zoveel onschuldig lijden verdwijnt ieder geloof in de goddelijke gerechtigheid of in het menselijk vermogen om het leed uit de wereld te bannen. Deze gebeurtenis bezegelt de lotsverbondenheid van de betrokkenen. Thematiek
La peste heeft volgens de encyclopedie van de wereldliteratuur twee thema’s: la claustration en la séparation. De stad is als een gevangenis, omdat hij afgesloten is van de rest van de wereld. Het verhaal is te beschouwen als een allegorie van de Tweede Wereldoorlog. De concentratiekampen, het verzet, arrestaties, executies, bezetting: alles is in La peste te herkennen. De pest zelf is symbool voor al het kwaad in de wereld. Bewust van zijn beperktheid en machteloosheid strijdt de mens tegen het kwaad. Die strijd is in feite hopeloos: het kwaad is nooit helemaal uit te bannen. Dokter Rieux zegt aan het einde van de roman dan ook: Le bacile de la peste ne meurt ni ne disparaît jamais, qu’il peut rester pendant des dizaines d’années endormi dans les meubles et le linge, qu’il attend pariemment dans les chambres, les caves, les malles, les mouchoirs et les paperasses, et que, peut-être le jour viendrait où, pour le malheur et l’enseignement des hommes, la peste réveillerait ses rats et les enverrait mourir dans une cité heureuse. (blz. 279) De dokter is op zoek naar het zinvolle in het leven, het zinvolle in een absurde, kwade wereld. Dokter Rieux schrijft dat de bedoeling van zijn getuigenis de volgende is: (…) pour laisser du moins un souvenir de l’injustice et de la violence qui leur avaient été faites, et pour dire simplement ce qu’on apprend au milieu des fléaux, qu’il y a dans les hommes plus de choses à admirer que de choses à mépriser. (blz. 279) Ook de lotsverbondenheid van de mensen speelt een rol in de roman. Men strijdt tezamen tegen leed en onderdrukking, het boek roept op tot solidariteit en onzelfzuchtig verzet. Op www.azstlucas.be vond ik de volgende tekst: "Camus ziet in de existentie een tragisch conflict tussen de heldhaftigheid van mensen van goede wil, de menselijke strijd voor gerechtigheid en waarden, en de gang van de wereld zonder zin, die onverschillig blijft voor het ideaal van de mens. Het lijden van onschuldige kinderen is het gruwelijkste beeld van dit fundamentele kwaad. Maar eerder dan te leiden tot apathie, zal dit fundamentele kwaad de gerevolteerde mens stimuleren in zijn strijd tegen onrecht en lijden. De waarde van deze strijd is de essentiële les van De Pest." Literatuurgeschiedenis
Albert Camus (1913-1960) wordt vaak existentialist genoemd. Hij heeft zichzelf echter altijd bewust gedistantieerd van deze stroming. Camus wordt vaak in één adem genoemd met Sartre. Camus liet hierover weten: "Sartre en ik waren altijd verbaasd onze namen verbonden te zien. We overwegen zelfs een advertentie te plaatsen waarin ondergetekenden bevestigen dat zij niets gemeen hebben en weigeren de schulden van de ander voor onze rekening te nemen." Camus heeft zich nooit kunnen verenigen met Sartres opvattingen over het politiek en literair engagement; hij interesseerde zich namelijk meer in de praktijk van alledag dan in filosofie: hoe overleeft de mens in zijn absurde wereld? Het existentialisme, met als belangrijkste vertegenwoordiger Sartre, draait om een zinloos bestaan in een absurde wereld. De mens maakt zijn eigen leven en zijn eigen lot: de mens is gedoemd tot vrijheid, hij is zelf verantwoordelijk voor zijn daden. L’existence précède l’essence. Albert Camus beschrijft de absurde mens, de vreemdeling in de maatschappij. Dit doet hij bijvoorbeeld in L’étranger. Later wordt hij wat milder in zijn oordeel: het leven is niet echt absurd, maar men is gedwongen tot een zinloos leven in een absurde wereld. De mens gaat op zoek naar de zinvolle zaken. Ook gaat de schrijver zich meer interesseren voor de gemeenschap. Door in opstand te komen, treedt de mens in contact met anderen en verbreekt hij zijn eenzaamheid. De Groene citeert Camus als volgt: "Ik heb onvoldoende vertrouwen in de menselijke rede om enig geloof in de vooruitgang of enige filosofie van de geschiedenis te kunnen onderschrijven. Daarentegen geloof ik wel dat het inzicht van de mens in zijn lot voortdurend voortschrijdt. We zijn onze bestaansvoorwaarde niet te boven gekomen, maar we kennen hem beter. We weten dat we in een tegenstelling leven, maar we weten ook dat we die tegenstelling moeten afwijzen en alles moeten ondernemen om hem te verkleinen. Het is onze opdracht als mens om de paar beginselen te vinden waarmee we de peilloze angst van de vrije ziel kunnen beteugelen. We moeten herstellen wat verscheurd is, de rechtvaardigheid weer voorstelbaar maken in een wereld die zo duidelijk onrechtvaardig is, en zorgen dat vreugde weer betekenis krijgt voor de volken die door de ellende van deze eeuw zijn vergiftigd." V Beoordeling Zoals ik al zei in mijn eerste reactie, vind ik La peste een mooi boek. Het heeft een vertelwijze die het werk een aparte sfeer meegeeft, dat vond ik wel speciaal. De personages waren ook wel apart. Ik vond vooral de schrijver die steeds zijn eerste zin weer aanpast leuk. Een mooi detail, daar houd ik wel van. Ook vond ik de ideeën van het boek interessant, al weet ik nu niet of Camus wel of geen existentialist is. Misschien niet in vergelijking met Sartre, en misschien vindt hij zichzelf wel geen existentialist, ik kan me wel voorstellen dat anderen dat wel vinden. Die ‘zinloosheid in een absurde wereld’, dat is volgens mij wel existentialistisch te noemen. Maar in La peste komt dat minder duidelijk tot uitdrukking. Die roman is wat positiever; men strijdt tezamen tegen het kwaad, en ook al verdwijnt dat kwaad niet helemaal, de mens kan niet anders dan ertegen strijden. Dokter Rieux: Mais ce qui est vrai des maux de ce monde est vrai aussi de la peste. Cela peut servir à grandir quelques-uns. Cependant, quand on voit la misère et la douleur qu’elle apporte, il faut être fou, aveugle ou lâche pour se résigner à la peste. (blz. 119) Ik vind dat wel een positieve gedachte. Op internet vond ik een mening van iemand over la peste waar ik het wel mee eens ben: "In La Peste van Camus zegt dokter Rieux dat hij zijn strijd tegen de ziekte zal verliezen, hij kán gewoon niet winnen. Maar hij vindt de zin van zijn bestaan in onafgebroken verzet. De dood zal altijd zegevieren, maar tegenover die onoverwinnelijke vijand zal hij zijn waardigheid nooit verliezen. Door zo’n gedachte voel ik mij ten zeerste gesterkt." Af en toe vond ik de roman wat langdradig worden. Het is best een dik boek, sommige passages hadden wel wat korter gemogen. Maar voor de rest vind ik La peste een goed boek.
V Bronnenlijst
Albert Camus, La peste
Encyclopedie van de wereldliteratuur
Aperçu 1
Dossier Merles Blancs 1999 www.groene.nl www.camus.dds.nl www.azstlucas.be scholieren.com http://users.compaqnet.be/tekstjesbank/tobback.html
Parijs, 1947 (1842-1), 279 blz. Roman II Eerste reactie Keuze
Camus is een bekende Franse schrijver, ik had al veel van hem gehoord. Ik had al eerder een boek van de existentialist Sartre gelezen, Huis clos, dat ik erg goed vond. Aangezien Camus ook tot de existentialisten wordt gerekend, was ik wel benieuwd naar zijn werk. L’etranger werd al door bijna al mijn klasgenoten gelezen, daarom heb ik voor La peste gekozen. Een ander argument om voor dit boek te kiezen, was dat ik op de site van Het parool had gelezen dat deze krant dit boek als een van de beste boeken uit de wereldliteratuur beschouwde. Dat maakte mij wel nieuwsgierig. Eerste reactie
Ik vond La peste een mooi boek. De stijl is anders dan ik gewend ben; een alwetende verteller die zijn mening geeft over de gebeurtenissen. Dat is wel weer eens leuk om te lezen. Veel stukken zijn dan ook vanaf een afstandje bekeken, wat het verhaal soms meer op ene historische beschouwing dan een roman doet lijken. Toch zijn sommige stukken best aangrijpend, zoals de dood van een tienjarig jongetje, van wie het lijden uitgebreid beschreven wordt. Over sommige stukken moet je even nadenken, daar houd ik wel van. Een mooi voorbeeld is het volgende stuk: Car on laisse supposer alord que ces belles actions n’ont tnar de prix que parce qu’elles sont rares et que la méchanceté et l’indifférance sont des moteurs bien plus fréquents dans les actions des hommes. C’est làune idée que le narrateur ne parage pas. Le mal qui est dans le monde vient presque toujours de l’ignorance, et la bonne volonté peut faire autant de dégats que la méchanceté, si elle n’est pas éclairée. Les hommes sonts plutôt bons que mauvais, et en vérité ce n’est pas la question. Mais ils ignorent plus ou moins, et c’est ce qu’on appelle vertu ou vice, le vice le plus désespérant étant celui de l’ignorance qui croit tout savoir et qui s’autorise alors à tuer. (blz. 124)
Het verhaal speelt zich af in Oran, een stad in Algerije. Na de dood van miljoenen ratten lijden veel mensen aan een vreemde koorts, die de pest blijkt te zijn. De autoriteiten besluiten de stad te sluiten om de besmettelijke ziekte te isoleren. De bewoners proberen dit in het te begin te negeren, ze gaan gewoon door met hun leventje. Later, als steeds meer mensen sterven aan de ziekte, raakt men geschokt en ziet men de ernst van de situatie in, De mensen helpen mee met de bestrijding van de ziekte. De situatie wordt steeds erger, massagraven worden gemaakt en een tekort aan voedsel ontstaat. Men raakt moe en onverschillig ten opzichte van de situatie. Als het serum uit Parijs arriveert, loopt het aantal doden terug en wordt de stad weer geopend. De bewoners vieren feest en alleen de herinnering aan de pest blijft bestaan. Verhaaltechniek
Plaats: Het verhaal speelt zich af in Oran, een kustplaats in Algerije. De stad is volledig afgesloten van de buitenwereld. Het verhaal speelt zich af in de jaren veertig. Het verhaal beslaat ongeveer 10 maanden. Het verhaal is volledig chronologisch opgebouwd, met af en toe tijdssprongen. Verhaalfiguren: Bernard Rieux is, zoals aan het eind van het boek blijkt, de verteller van het verhaal. Hij probeert een objectieve kroniek te schrijven van de gebeurtenissen in Oran. De dokter is sociaal, rechtvaardig en vriendelijk. Hij wil de mensen beschermen tegen de dood, maar voelt zich machteloos. Tarrou is een eigenaardige, rijke, rondreizende jongeman. Grand is een eenvoudige ambtenaar die tevergeefs probeert een meesterwerk te schrijven. Hij blijft steken bij de eerste zin, die hij iedere dag weer herschrijft. Journalist Rambert is in Oran gekomen om de levensomstandigheden van de Arabieren te onderzoeken. Tijdens het isolement probeert hij al het mogelijke om de stad uit te komen, later doet hij alles om Dokter Rieux te helpen. Misdadiger Cottard is constant bang dat hij wordt opgepakt. Als de stad pestvrij is, vlucht hij voor de politie, wordt hij krankzinnig en schiet hij medeburgers dood. Priester Paneloux heeft veel invloed op de burgers. Aanvankelijk ziet hij de pest als een straf van God, als een onschuldig meisje aan de ziekte sterft verandert hij zijn mening: Il disait à peu près qu’il ne fallait pas essayer de s’expliquer le spectacle de la peste, mais tenter d’apprendre ce qo’on pouvait en apprendre. Rieux comprit confusément que, selon le père, il n’y avait rien à expliquer. (blz. 203) Vertelperspectief en Stijl: La peste is geschreven vanuit een alwetende verteller. Hierdoor krijgt het verhaal een gedragen, officiële sfeer. Een goed voorbeeld is het begin van het tweede deel: A partir de ce moment, il est possible de dire que la peste fut notre affaire a tous. Jusque-là, malgré la surprise et l’inquiétude que leur avaienr apportées ces événements singuliers, chacun de nos concitoyens avait poursuivi ses occupations, comme il l’avait pu, à sa place ordinaire. Et sans doute, cela devait continuer. Mais une fois les portes fermées, ils s’aperçurent q’ils étaient tous, et le narrateur lui-même, pris dans le même sac et qu’il fallait s’en arranger. (blz. 67) Er zit ook humor in het verhaal. Die humor is een beetje absurd. Een voorbeeld is Grand, die een meesterwerk probeert te schrijven maar bij de eerste zin blijft steken. De stijl van La peste doet mij denken aan de stijl van Herodotos. Vooral het eerste hoofdstuk lijkt nogal op de proloog van de Historiën van de Griekse geschiedschrijver: de verteller rechtvaardigt het schrijven van de kroniek, en vertelt kort wat over de stad. Ook de gedragen vertelwijze doet mij aan mijn eindexamenauteur Grieks denken. Situaties: Een belangrijke situatie is het afroepen van de pest. Hiernaast is ook het moment dat een tienjarig jongetje sterft aan de pest een belangrijk moment. Rieux dient het kind als laatste redmiddel een nieuw serum toe. De jongen ligt stil en verkrampt in bed, maar slaakt spoedig na de toediening van het serum een harde gil en sterft voor de ogen van de aanwezigen. Voor de aanblik van zoveel onschuldig lijden verdwijnt ieder geloof in de goddelijke gerechtigheid of in het menselijk vermogen om het leed uit de wereld te bannen. Deze gebeurtenis bezegelt de lotsverbondenheid van de betrokkenen. Thematiek
La peste heeft volgens de encyclopedie van de wereldliteratuur twee thema’s: la claustration en la séparation. De stad is als een gevangenis, omdat hij afgesloten is van de rest van de wereld. Het verhaal is te beschouwen als een allegorie van de Tweede Wereldoorlog. De concentratiekampen, het verzet, arrestaties, executies, bezetting: alles is in La peste te herkennen. De pest zelf is symbool voor al het kwaad in de wereld. Bewust van zijn beperktheid en machteloosheid strijdt de mens tegen het kwaad. Die strijd is in feite hopeloos: het kwaad is nooit helemaal uit te bannen. Dokter Rieux zegt aan het einde van de roman dan ook: Le bacile de la peste ne meurt ni ne disparaît jamais, qu’il peut rester pendant des dizaines d’années endormi dans les meubles et le linge, qu’il attend pariemment dans les chambres, les caves, les malles, les mouchoirs et les paperasses, et que, peut-être le jour viendrait où, pour le malheur et l’enseignement des hommes, la peste réveillerait ses rats et les enverrait mourir dans une cité heureuse. (blz. 279) De dokter is op zoek naar het zinvolle in het leven, het zinvolle in een absurde, kwade wereld. Dokter Rieux schrijft dat de bedoeling van zijn getuigenis de volgende is: (…) pour laisser du moins un souvenir de l’injustice et de la violence qui leur avaient été faites, et pour dire simplement ce qu’on apprend au milieu des fléaux, qu’il y a dans les hommes plus de choses à admirer que de choses à mépriser. (blz. 279) Ook de lotsverbondenheid van de mensen speelt een rol in de roman. Men strijdt tezamen tegen leed en onderdrukking, het boek roept op tot solidariteit en onzelfzuchtig verzet. Op www.azstlucas.be vond ik de volgende tekst: "Camus ziet in de existentie een tragisch conflict tussen de heldhaftigheid van mensen van goede wil, de menselijke strijd voor gerechtigheid en waarden, en de gang van de wereld zonder zin, die onverschillig blijft voor het ideaal van de mens. Het lijden van onschuldige kinderen is het gruwelijkste beeld van dit fundamentele kwaad. Maar eerder dan te leiden tot apathie, zal dit fundamentele kwaad de gerevolteerde mens stimuleren in zijn strijd tegen onrecht en lijden. De waarde van deze strijd is de essentiële les van De Pest." Literatuurgeschiedenis
Albert Camus (1913-1960) wordt vaak existentialist genoemd. Hij heeft zichzelf echter altijd bewust gedistantieerd van deze stroming. Camus wordt vaak in één adem genoemd met Sartre. Camus liet hierover weten: "Sartre en ik waren altijd verbaasd onze namen verbonden te zien. We overwegen zelfs een advertentie te plaatsen waarin ondergetekenden bevestigen dat zij niets gemeen hebben en weigeren de schulden van de ander voor onze rekening te nemen." Camus heeft zich nooit kunnen verenigen met Sartres opvattingen over het politiek en literair engagement; hij interesseerde zich namelijk meer in de praktijk van alledag dan in filosofie: hoe overleeft de mens in zijn absurde wereld? Het existentialisme, met als belangrijkste vertegenwoordiger Sartre, draait om een zinloos bestaan in een absurde wereld. De mens maakt zijn eigen leven en zijn eigen lot: de mens is gedoemd tot vrijheid, hij is zelf verantwoordelijk voor zijn daden. L’existence précède l’essence. Albert Camus beschrijft de absurde mens, de vreemdeling in de maatschappij. Dit doet hij bijvoorbeeld in L’étranger. Later wordt hij wat milder in zijn oordeel: het leven is niet echt absurd, maar men is gedwongen tot een zinloos leven in een absurde wereld. De mens gaat op zoek naar de zinvolle zaken. Ook gaat de schrijver zich meer interesseren voor de gemeenschap. Door in opstand te komen, treedt de mens in contact met anderen en verbreekt hij zijn eenzaamheid. De Groene citeert Camus als volgt: "Ik heb onvoldoende vertrouwen in de menselijke rede om enig geloof in de vooruitgang of enige filosofie van de geschiedenis te kunnen onderschrijven. Daarentegen geloof ik wel dat het inzicht van de mens in zijn lot voortdurend voortschrijdt. We zijn onze bestaansvoorwaarde niet te boven gekomen, maar we kennen hem beter. We weten dat we in een tegenstelling leven, maar we weten ook dat we die tegenstelling moeten afwijzen en alles moeten ondernemen om hem te verkleinen. Het is onze opdracht als mens om de paar beginselen te vinden waarmee we de peilloze angst van de vrije ziel kunnen beteugelen. We moeten herstellen wat verscheurd is, de rechtvaardigheid weer voorstelbaar maken in een wereld die zo duidelijk onrechtvaardig is, en zorgen dat vreugde weer betekenis krijgt voor de volken die door de ellende van deze eeuw zijn vergiftigd." V Beoordeling Zoals ik al zei in mijn eerste reactie, vind ik La peste een mooi boek. Het heeft een vertelwijze die het werk een aparte sfeer meegeeft, dat vond ik wel speciaal. De personages waren ook wel apart. Ik vond vooral de schrijver die steeds zijn eerste zin weer aanpast leuk. Een mooi detail, daar houd ik wel van. Ook vond ik de ideeën van het boek interessant, al weet ik nu niet of Camus wel of geen existentialist is. Misschien niet in vergelijking met Sartre, en misschien vindt hij zichzelf wel geen existentialist, ik kan me wel voorstellen dat anderen dat wel vinden. Die ‘zinloosheid in een absurde wereld’, dat is volgens mij wel existentialistisch te noemen. Maar in La peste komt dat minder duidelijk tot uitdrukking. Die roman is wat positiever; men strijdt tezamen tegen het kwaad, en ook al verdwijnt dat kwaad niet helemaal, de mens kan niet anders dan ertegen strijden. Dokter Rieux: Mais ce qui est vrai des maux de ce monde est vrai aussi de la peste. Cela peut servir à grandir quelques-uns. Cependant, quand on voit la misère et la douleur qu’elle apporte, il faut être fou, aveugle ou lâche pour se résigner à la peste. (blz. 119) Ik vind dat wel een positieve gedachte. Op internet vond ik een mening van iemand over la peste waar ik het wel mee eens ben: "In La Peste van Camus zegt dokter Rieux dat hij zijn strijd tegen de ziekte zal verliezen, hij kán gewoon niet winnen. Maar hij vindt de zin van zijn bestaan in onafgebroken verzet. De dood zal altijd zegevieren, maar tegenover die onoverwinnelijke vijand zal hij zijn waardigheid nooit verliezen. Door zo’n gedachte voel ik mij ten zeerste gesterkt." Af en toe vond ik de roman wat langdradig worden. Het is best een dik boek, sommige passages hadden wel wat korter gemogen. Maar voor de rest vind ik La peste een goed boek.
Encyclopedie van de wereldliteratuur
Aperçu 1
Dossier Merles Blancs 1999 www.groene.nl www.camus.dds.nl www.azstlucas.be scholieren.com http://users.compaqnet.be/tekstjesbank/tobback.html
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
C.
C.
De bronnen kloppen totaal niet. Ik betwijfel of het leesverslag klopt
20 jaar geleden
AntwoordenC.
C.
slecht
20 jaar geleden
Antwoorden