J'ai quinze ans et je ne veux pas mourir door Christine Arnothy

Titel: J’ai quinze ans et je ne veux pas mourir
Auteur: Christine Arnothy
Datum: 2-4-2001
Leestijd: 8 uur
Welke onderwerpen? Het gaat over het leven van een meisje dat leeft tijdens de tweede wereldoorlog in Hongarije. Personages: Christine, ze vertelt over haar leven. Plaats: In Hongarije, in Boedapest aan de Donau. Tijd: Tijdens de tweede wereldoorlog
Titel: De titel past goed bij de inhoud van het verhaal. Het gaat over een meisje van nog geen vijftien jaar oud, die nog niet dood wil. Samenvatting: Het verhaal is een autobiografie. Christine, toen een meisje van nog geen 15 jaar oud, vertelt over haar leven tijdens de 2e wereldoorlog. Het verhaal speelt zich af in Hongarije in Boedapest langs de Donau. De Russen en de Duitsers vechten tegen elkaar en vernietigen heel de stad met hun bombardementen. De hobbies van Christine zijn lezen en piano spelen. Ze leest veel boeken van Frans talige schrijvers. Christine woont met haar ouders in een kelder, samen met een aantal andere mensen onder andere een conciërge en zijn vrouw. Ilus woont ook met haar baby in de kelder, ze is 36 jaar oud en haar ouders wonen in de stad. Er verblijft ook een student medicijnen, hij zit in het tweede jaar van zijn studie en wordt ook wel de dokter genoemd. Verder is er nog een weduwe van een bankier en de vrouw van een kolonel, zij is erg verwaand en probeert iedereen orders te geven. De procureur (hij is erg ziek) en zijn vrouw verblijven ook in de kelder, de vrouw is Zwitsers. M. Radnai is een Jood die in de kelder is ondergedoken. Opeens komt er een vreemde binnen, maar hij straalt een soort vertrouwen uit. Hij wil blijven slapen in de kelder en de bewoners stemmen toe. Hij heeft veel lef want hij gaat de straat op om medicijnen en meel te halen. De vrouw van de restauranthouder maakt een goulash soep als ze 1/3 van het meel krijgt als Pista terug is. Ze maakt soep van een paard dat in staat van ontbinding verkeert. Er is een explosie van een trein, de munitie die daardoor rond vliegt verwoest het huis. De piano wordt ook vernield en hiermee sterft meteen een stukje van Christine’s jeugd. De paarden hebben zo’n honger dat ze zelfs het hout van het trappenhuis eten. De vrouw van de kolonel raakt gewond bij een explosie en er komt een dokter. Er komt een jong stel bij in de kelder, hun huis is gebombardeerd en ze zijn de enige overlevenden. Ondertussen zijn er zoveel bombardementen dat alles de hele tijd trilt. De hele droomwereld van Christine stort in. Alle bruggen van de Donau zijn opgeblazen om de Russen tegen te houden. Er is geen water en de mensen hebben dorst. De vrouw van de bankier heeft een luis gevonden en Pista neemt iedereen mee naar het Turkse badhuis. In een van de baden ligt een lijk. Ze wassen zich daar en geven de paarden water. Als ze weer terug bij de kelder zijn, willen de mensen graag dat er een priester komt. Pista zoekt een priester zodat de mensen kunnen biechten. Eve en Gabriel gaan trouwen. Pista gaat voor Eve een bruidssluier kopen en de dokter gaat mee. Als ze terug komen draagt de dokter Pista over zijn schouder, want Pista is op een mijn getrapt en overleden. Hij had een bruidssluier voor Eve bij en melk voor de baby. Ze maken een soort rouwkapel en ze leggen de sluier over Pista heen. Dan komen de Duitsers en ze zeggen dat er iets gestolen is. Ze willen weten wie het gedaan heeft en anders zullen ze iedereen doodden. Een Hongaarse soldaat offert zich op. Er volgen veel bombardementen en gevechten tussen de Russen en de Duitsers. Het water in de Donau stijgt en de oevers overspoelen. De kelder stroomt over en de bewoners moeten weg. De familie van Ilus woont aan de overkant van de Donau en Ilus en haar baby gaan daarheen. Een Russische soldaat helpt ze de Donau over te steken. Ze worden aangevallen door de Duitsers en de boot haalt de overkant niet. Ilus, de baby en de soldaat verdrinken. Een Rus schiet M. Radnai dood. Christine en haar familie gaan naar hun buitenhuis, ze hadden het verhuurd aan ‘vrienden’. Als ze daar aankomen zijn de ‘vrienden’ er nog en ze hebben al hun spullen gebruikt. Ze zijn helemaal niet blij dat Christine en haar familie terug zijn, de ‘vrienden’ hoopten dat ze dood waren. Ze gaan weer weg en nemen de trein naar hun huisje op het platteland. Als de trein weg rijdt probeert een man nog net de trein te halen, maar deze wordt verbrijzelt. In de trein zitten Russische soldaten, die een moeder van vier kinderen proberen dronken te voeren. De vrouw moet onder dwang alcohol drinken. Onderweg krijgt de trein een andere wending, ze worden naar een werkkamp in Siberië vervoerd. Als ze onderweg stoppen om naar het toilet te gaan, vluchten ze. Vanuit hier is het nog 50 km naar het huisje op het platteland. Ze wonen drie jaar in het huisje op het platteland. Ze willen vluchten naar Oostenrijk, maar niemand mag dat weten. De dag voor ze vertrekken gaat Christine naar de kerk om te biechten en ze kijkt terug op de afgelopen jaren van haar leven. Omdat niemand er achter mag komen dat ze zullen vluchten, kunnen ze de hond niet weggeven. Ze maken zich klaar om te vertrekken en ze laten de hond achter op het station. Ze nemen eerst een ticket naar een andere stad en vanuit daar gaan ze naar een grensplaats. Onderweg worden ze gecontroleerd door de conducteur. Als ze bij de grensplaats aankomen, kunnen ze niet nog diezelfde avond nog de grens over. Het is volle maan en dus niet donker genoeg. Ze hebben een gids ingehuurd om ze de grens over te brengen. Ze moeten zich dus 24 uur weten te verbergen, ze gaan naar de kerk. De avond erop vertrekken ze, ze lopen langzaam want de familie is heel moe. Ze hebben geld gekocht van de gids. Als ze in Wenen zijn en ze gaan iets drinken blijkt dat het geld verlopen is. De moeder moet betalen met haar ring. Mening: Ik vond het een heel zielig boek om te lezen. Het is onvoorstelbaar onder welke omstandigheden die mensen leefden. Ze hebben heel veel ellende meegemaakt.