De kleur van woede door Elisabeth Barille

· Zakelijke gegevens:

- Titel: De Kleur van Woede
- Auteur: Elisabeth Barillé
- Uitgeverij: Maarten Muntinga bv, Amsterdam
- Jaar van uitgave: 1993
- Genre: Roman
- Aantal bladzijdes: 181

· Samenvatting:

Dit boek gaat over Marie. Marie is verloofd met de succesvolle architect Luc, die voor zijn werk vaak naar het buitenland moet. Als Luc een keer in Marrakech, Marokko is gaat Marie naar hem toe om hem te bezoeken. Daar ontmoet ze Nadège. Nadège is de vriendin van een belangrijke Marokkaanse klant van Luc. In eerste instantie kan Marie Nadège niet goed uitstaan maar naar verloop van tijd raakt ze steeds meer gefascineerd door Nadège.
Ze delen samen een wilde nacht en vanaf dat punt denkt Marie alleen nog maar aan Nadège. Als ze weer terug is in Parijs gaat Marie naar haar op zoek. Ze komt haar uiteindelijk tegen onder de douche bij haar sportschool en ze lunchen samen.
Tussen Luc en Marie gaat het nog steeds erg goed. Hij weet alleen niets van de passie die Marie voor Nadège heeft. Op een dag wordt Marie gebeld door Nadège. Nadège zegt dat ze zwanger is en ze vraagt Marie of ze tijdelijk haar werk wil overnemen. Als Nadège daarna uitlegt dat ze een call-girl is en dat ze met mannen slaapt voor geld, neemt Marie verbazingwekkend haar aanbod aan. Ze doet dit uit verlangen om haar eigen grenzen te verkennen. In het begin vindt ze het erg spannend en uitdagend en het maakt het liefdesleven tussen Luc en Marie ook veel leuker. Maar als ze een keer de belangrijkste Marokkaanse klant (Aloui) tegen komt en dus ook de “vriend” van Nadège begint er een belletje te rinkelen. Ze komt erachter dat Nadège haar alleen gebruikt en dat ze helemaal niet zwanger is. Luc komt er ook achter dat Marie hoereert en het leven van Marie is nu aardig verpest. Verbazingwekkend genoeg blijven Luc en Marie bij elkaar, al is dit niet van harte. Hij behandelt haar slecht, als prostituee. Aan het einde van het boek neemt Luc Marie mee naar Marokko waar Aloui ook is. Hier wordt ze lastig gevallen veel mannen die daar eigenlijk zijn omdat ze allemaal weten wat er gebeurd is. Ze rent weg en Luc komt haar achterna. Het boek heeft een open einde. Het is namelijk zo dat op het einde Marie en Luc tegenover elkaar staan en Marie het gevoel heeft dat ze alles heeft verpest…

· Eerste reactie:

Ik vond De Kleur van Woede een aardig boek. Wat ik fijn vond aan dit boek was dat het makkelijk door te lezen was.Je kwam makkelijk door de hoofdstukken heen. Het verhaal was niet te langdradig en al was het een moeilijk verhaal, het was luchtig geschreven.
Ik merkte wel dat het een frans boek was omdat er allerlei typisch franse dingen instonden, bijvoorbeeld: ze hebben het over de typische Parijse liefhebberij om onbekenden te omhelzen als oude vrienden. Ook eten ze vaak een croissantje bij het ontbijt. Ik vond het een leuk boek en ik heb er eigenlijk niets op aan te merken.

· Titelverklaring:

De titel is de Kleur van Woede. Ik vind het lastig om een verklaring van deze titel te bedenken.Ik denk dat het iets te maken heeft met de woede die Marie voelt als ze erachter komt dat de vrouw die ze zo bewonderde (Nadège) haar gewoon gebruikt. En ook de woede die ze voelt als iedereen weet dat ze een call-girl is en dat ze Luc kwijtraakt.
Wat ook kan zijn is dat het iets met de liefde te maken heeft. Want de kleur van woede is rood, maar dit is ook de kleur van de liefde.
Eerst vervangt Marie met liefde het werk van Nadège, maar uiteindelijk is dit wel hetgene wat haar relatie en haar leven verpest.

· Perspectief:

Dit boek wordt verteld in de personale verteller. Dit is Marie. Je leest alles vanuit haar oogpunt en haar mening.

· Identificatie:

Je identificeert je gelijk met Marie als je dit boek leest. Dit komt vooral omdat zij de personale verteller is. Je leeft je in in haar liefde en ellende.
Zij is ook de hoofdpersoon dus daardoor identificeer je je gemakkelijk mee.

· Chronologie:

Dit boek is helemaal chronologisch geschreven. Je leest het echt vanaf het begin naar het eind. Dit is spannend omdat je niet weet wat er nu weer gaat gebeuren. Er komen geen flashbacks in voor.

· Verdiepingsopdracht à De Twee Scènes.

Scène 1) De afspraak tussen Marie en Aloui.
Plaats: Een hotelkamer in een luxe hotel.
Personen: Marie (prostituee, angstig voor Aloui, vriend weet niet dat ze hoereert) en Aloui (klant, opvliegerig karakter, zakenpartner van de vriend van Marie).
Kleding: Marie: kort rood rokje met pumps. Aloui: zakenpak zonder jasje, op sokken.
Sfeer: grillige sfeer, angstig vorral voor Marie, ze is bang.
Begin positie : Aloui is in de hotelkamer, Marie staat voor de deur.

Marie staat voor de hotelkamerdeur. Op dit moment zie je haar van de linkerzijkant geheel in beeld. Ze klopt op de deur. Een close-up in haar gezicht laat de angst zien als iemand hoort zeggen dat ze binnen moet komen. Ze herkent de stem van de Marokkaanse zakenpartner van haar vriend. Ze verstijft.
De deur gaat open. In de close-up van Maries gezicht is te zien dat ze haar ogen neerslaat.
Aloui zegt: “Bent u de vervangster?” Marie antwoord daarop: “Ja, dat ben ik.”
Je ziet, vanuit de camera die links achter Aloui staat die de deur open doet, dat Marie langzaam naar binnen loopt. Ze denkt in eerste instantie dat Aloui haar niet herkent omdat hij gewoon rustig de deur open houdt. De camera draait achter de rug van Marie en je ziet dus als het ware door haar ogen hoe de kamer eruit ziet. De kamer ligt vol sinaasappelschillen en op de minibar staan allemaal lege flesjes alcohol. Als je de flesjes hebt zien staan krijg je weer een close-up van Maries gezicht. Ze kijkt van de flesjes op de minibar naar Aloui en terug. Ze wil Aloui dronken voeren. Dit is volgens haar de einige kans om weg te komen. De kamer ruikt naar sigaren en muskus. Er ligt een hoopje kleren over een stoel. Dit zie je weer vanuit de ogen van Marie als het ware.
Dan vraagt Marie: “Heb je Whiskey?” je ziet een close-up van Aloui’s gezicht. Zijn gezicht klaart op en een grote glimlach verschijnt. Als antwoord geeft hij: “De enige vrouwen waar ik respect voor heb zijn vrouwen die kunnen drinken. Wij gaan ons amuseren, jij en ik” Vanuit het oogpunt van Marie zie je Aloui naar de minibar lopen en twee glazen Wiskey inschenken. Hij loopt naar Marie terug met de twee glazen en geeft er een aan haar. De camera draait terug naar Marie en nu zie je haar vanuit Aloui’s oogpunt. Ze drinkt langzaam een slokje en trekt haar gezicht samen. “Vooruit drink je glas leeg” zegt Aloui. “Ik drink niet voordat jij gedronken hebt! Je denkt toch niet dat ik een botterik ben? Vooruit!” Je hoort een begin van irritatie in zijn stem. Op dat moment wordt er een close-up genomen van Maries gezicht en ze probeert zo normaal mogelijk har glas leeg te drinken. Dan draait de camera naar haar hand met het lege glas en je ziet Aloui haar glas voor de tweede keer volschenken. Met een teug drinkt hij zijn Wiskey op (een close-up op zijn gezicht laat dit zien).
Vanuit Marie’s oogpunt zie je Aloui weer terug naar de minibar lopen. “Nu Champagne” zegt hij met zijn rug naar haar toe. Hij draait weer om en loopt terug naar Marie. Hij geeft de fles aan haar. “De eerste avond, daar moet op gedronken worden” zegt Aloui. “Maak hem eens open, ik heb die rotflessen nooit open kunnen krijgen” Je ziet op dit moment Marie en Aloui tegenover elkaar staan, van de rechterzijkant ze je ze.
Marie gehoorzaamt. Met een close-up op de fles in Maries handen zie je dat de kurk van de fles vliegt. Het schuim stroomt over haar handen. De camera gaat terug naar een volledig beeld van de twee en je ziet Aloui in een hard gelach uitbarsten. “Drink uit de fles schoonheid” zegt hij. De camera gaat naar een volledig beeld van Marie. “Dat kan ik niet” zegt ze. De camera draait naar Aloui. ²Drink of ik druk hem naar binnen, daar waar Luc vast nog nooit geweest is!” De camera draait terug naar een volledig beeld van Marie en Aloui. Marie verliest het laatste beetje zelfbeheersing dat ze nog over heeft en stort zich op Aloui. Aloui slaat Marie in haar gezicht. En korte close-up van haar gezicht laat zien dat ze schrikt en enorm kwaad wordt. Je ziet weer een volledig beeld van de twee. Marie valt op de grond. Op dit moment zie je alleen Marie die op de grond ligt. Ze grijpt naar de fles wiskey en gooit hem tegen de muur. Je ziet de fles tegen de muur kapot spatten. De camera draait terug naar Aloui die woedend is. “Dat zal ik je betaald zetten” zegt hij, terwijl hij stampvoetend op haar af komt. Terwijl je ziet dat Aloui op Marie afkomt draait de camera en je ziet dat Marie, die nog steeds op de grond ligt, gillend naar achter probeert te kruipen.
Op dat moment draait de camera naar de deur van de hotelkamer. Je ziet dat hij open gaat en het hoofd van een kamermeisje erdoorheen steekt. “Wat is hier aan de hand?” roept ze met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht. De camera draait zo dat je Aloui en Marie beide in beeld ziet. Aloui wordt rood en je ziet aan zijn gezicht dat hij naar woorden probeert te zoeken. Maar voordat Aloui nog iets kan zeggen springt Marie op en rent het kamermeisje voorbij, de deur uit.
Vanaf dat moment rent de camera achter Marie aan door de gangen van het hotel. De camera die voor haar rent filmt haar huilende gezicht en het beeld wordt weer verzet naar de andere camera die achter haar rent. Je ziet haar een lift in schieten met ‘Verboden voor Onbevoegden’ erop. Huilend en zwaar ademend zie je Marie in de lift staan. Zodra ze beneden is rent ze weer een gang door (afwisselend van voor en achter gefilmd) totdat ze uiteindelijk bij een ijzeren deur uitkomt. Ze duwt de deur open en de camera die achter haar stond draait om haar heen. Je ziet Marie de frisse lucht inademen.

Scène 2) De eindscène
Plaats: Marrakech, Marokko. Bij het paleis van Aloui dat Luc ontworpen heeft.
Personen: Luc en Marie
Kleding: Marie: blauwe jurk met bijpassende pumps. Luc: Nette broek met hemd.
Sfeer: ’s avonds, donker, paniekerige sfeer.
Begin positie : Marie rent een feesttent uit, Luc komt haar achterna.

Marie stormt een feesttent uit in de tuin van Aloui. Je ziet haar de donkerte in rennen in haar blauwe jurk. De camera blijft staan bij de opening van de tent en je ziet haar dus van links en daarna een eind het veld oprennen. Op een gegeven moment draait de camera terug naar de opening van de tent en je ziet Luc achter Marie aangaan. De camera gaat weer terug naar Marie en je ziet haar over de bejmatpaden die tussen de granaatappelbomen door slingeren rennen. Je hoort haar zwaar ademen. Ze is in paniek. Ze rent verder langs vijvers waarachter zich, massief, het silhouet van het paleis aftekent.
Dit was het werkstuk van Luc.
Op een gegeven moment zie je aan Marie’s gezicht dat ze ook de voetstappen achter zich hoort die jij als kijker al een tijdje hoort. Ze schrikt want ze denkt dat het Aloui is die achter haar aanloopt. Dit weet je omdat ze zacht “Aluoi” zegt. Ze rent in de richting van het paleis. Je ziet haar van achter naar het paleis rennen. Je hoort nog steeds rennende voetstappen en Marie hoort dit ook nog steeds dus ze blijft rennen. De camera volgt Marie en je ziet haar vanaf haar middel tot en met haar hoofd. Ze heeft een paniekerige uitdrukking op haar gezicht staan. Ze rent door zuilen van stucwerk. Totdat ze in een hal aankomt. Ze stopt even en de camera gaat 360 graden rond zodat je het hele gebouw ziet. De camera stopt als je een grote trap ziet, dan begint hij te rennen. De camera is dus even Marie. Daarna zie je Marie van de achterkant de trap op rennen. De stappen worden luider en komen dus dichterbij. Opeens hoort ze haar achtervolger schreeuwen: “Laat me het je uitleggen!” Er komt een close-up van haar gezicht. Ze schrikt en zegt: “Luc”.
Marie is nu echt buiten adem en ze moet op de derde verdieping echt stoppen. Je ziet Marie helemaal uitgeput boven staan, je ziet haar schreeuwen: “kom niet dichterbij!”
Dan draait de camera. Je ziet Luc staan, helemaal bezweet, met zijn hemd in de kreukels. De camera draait terug naar Marie. Ze strekt haar handen voor zich uit omdat ze bang is dat Luc haar gaat slaan. “Kom niet dichterbij!” schreeuwt ze nog een keer.
De camera draait voor de laatste keer. Je ziet Luc machteloos staan, dan zoomt de camera in en je aandacht wordt verlegt naar wat er achter Luc te zien is. Daar wordt de berg Atlas zichtbaar, maar niet zoals vroeger de kristalheldere ronde bergtop tegen de azuurblauwe achtergrond, maar als een vormeloze massa gehuld in duisternis en zo wordt het beeld langzamerhand zwart….