‘De Witte Oleander’: een mooie, aangrijpende, en meeslepende roman.
Titel: De Witte Oleander
Auteur: Janet Fitch
Uitgeverij: De bezige bij
Plaats van uitgave: Amsterdam
Bladzijdes:450
Druk: dertiende februari 2003
Uitgave eerste druk: maart2000
De hete Sante Ana waaide uit de woestijn en verdorde het laatste restje lentegras tot plukjes geel stro. Deze zin is de eerste zin uit het boek ‘De witte Oleander’, en dit is een goed voorbeeld van de duidelijk beschreven zinnen die volgen. Dat is eigenlijk het mooiste van dit boek. Alles wordt uitgebreid beschreven. Dit boek moet je gewoon lezen. Het is prachtig geschreven en het verhaal is heel aangrijpend. Astrid is enig kind van een alleenstaande moeder, Ingrid Magnussen een beeldschone en prachtige dichteres. Ingrid gebruikt haar schoonheid om mannen te intimideren en te manipuleren. Astrid aanbidt haar moeder. Astrid en Ingrid’s leven veranderd heel erg als Ingrid wordt afgewezen. Ingrid vermoord zij de man en komt Ingrid er alleen voor te staan want haar moeder moet de gevangenis in Astrid komt in verschillende weeshuizen en pleeggezinnen terecht. Het is vooral aangrijpend hoe ze steeds in een gezin komt, van die gezinsleden gaat houden, en dan uiteindelijk toch weg moet omdat ze er niet mag blijven. Als ik het boek lees kan ik me wel verplaatsen in Astrid omdat haar rol en gevoelens duidelijk beschreven zijn. Dat vin dik ook fijn want dat maakt het lezen ook leuk omdat je dan meeleeft met de hoofdpersoon. Maar ik kan mezelf niet vergelijken in het echte leven met de hoofdrol want, ze is een ongelukkig kind. In dit citaat beschrijft Astrid hoe ze zich voelde nadat haar moeder was opgepakt wegens moord: Er volgde een periode die ik nauwelijks kan beschrijven. Een ondergrondse tijd. Een vogel, gevangen in een riool. Haar vleugels klapperden tegen het plafond van dat donkere natte hol terwijl boven haar de stad door denderde. Ze heette verdwaald. Ze heette Niemands Dochter. In dit citaat kun je dus wel lezen dat ze zich eenzaam voelde en nergens welkom is. Ik heb zelf nooit een zodanig gevoel gehad. De Witte Oleander is realistisch geschreven. De gebeurtenissen in dit boek gebeuren namelijk ook (jammer genoeg) in het dagelijkse leven. Een klasgenootje van mijn zusje is door de raad van de kinderbescherming in een tehuis geplaatst, kreeg heimwee, mocht weer een paar dagen terug in zijn tijdelijke gastgezin, maar moest in een paar dagen weer terug naar het tehuis. Hij kreeg dus, net zoals bij Astrid, valse hoop. Jij was mijn thuis, moeder. Een ander thuis had ik niet. Is een prachtig citaat dat steeds herhaald wordt als Astrid weer uit een gezin wordt gezet. Het boek heeft een open einde en dat vond ik, toen ik het boek uit had vervelend. Ik wist niet wat er zou gebeuren met Astrid en haar moeder. Ik had me namelijk zo verheugd om een mooi en leuk einde en toen eindigde het ja hoe kan ik dat zeggen, niet. Maar, een dag later merkte ik dat ik er nog steeds over aan het fantaseren was hoe het zou eindigen, en dat is een voordeel bij een open einde.Want nu kan ik er nog steeds over denken van: zou het nou goed zijn afgelopen of niet? Eenzaamheid is het thema van dit boek. Ik denk dat omdat Ingrid eenzaam is want ze zit alleen in de gevangenis en ze is afgewezen door een minnaar. Ingrid is ook eenzaam; haar moeder zit in de gevangenis en ze voelt zich niet goed thuis in de pleeghuizen. Janet Fitch heeft het thema eenzaamheid heel goed verwerkt in haar verhaal. Om dit boek te lezen moet je echt niet afgeleid zijn want er wordt redelijk moeilijk taalgebruik gebruikt. Zoals dit stukje: ‘Oleandertijd,’ zei ze. ‘Minnaars die elkaar nu vermoorden, zullen de schuld aan de wind geven’. Ze hield haar grote hand op en spreidde de vingers, liet de droogte van de woestijn er langs lekken’ heb ik meerdere keren moeten lezen voordat ik het begreep. De indeling van het boek is erg overzichtelijk. Het is verdeeld in duidelijke hoofdstukken. De hoofdstukken zijn niet te lang en dat maakt het lezen makkelijker. Dus dit boek moet je lezen. Niet alleen omdat het boek zo duidelijk is geschreven, maar ook omdat er op een realistische manier over eenzaamheid wordt verteld. Laat je niet afschrikken omdat het met een open einde eindigt want zoals ik al zei: ‘Na een uur denk je er nog aan en vindt je het vast en zeker niet zo irritant meer.’
Auteur: Janet Fitch
Uitgeverij: De bezige bij
Plaats van uitgave: Amsterdam
Bladzijdes:450
Druk: dertiende februari 2003
Uitgave eerste druk: maart2000
De hete Sante Ana waaide uit de woestijn en verdorde het laatste restje lentegras tot plukjes geel stro. Deze zin is de eerste zin uit het boek ‘De witte Oleander’, en dit is een goed voorbeeld van de duidelijk beschreven zinnen die volgen. Dat is eigenlijk het mooiste van dit boek. Alles wordt uitgebreid beschreven. Dit boek moet je gewoon lezen. Het is prachtig geschreven en het verhaal is heel aangrijpend. Astrid is enig kind van een alleenstaande moeder, Ingrid Magnussen een beeldschone en prachtige dichteres. Ingrid gebruikt haar schoonheid om mannen te intimideren en te manipuleren. Astrid aanbidt haar moeder. Astrid en Ingrid’s leven veranderd heel erg als Ingrid wordt afgewezen. Ingrid vermoord zij de man en komt Ingrid er alleen voor te staan want haar moeder moet de gevangenis in Astrid komt in verschillende weeshuizen en pleeggezinnen terecht. Het is vooral aangrijpend hoe ze steeds in een gezin komt, van die gezinsleden gaat houden, en dan uiteindelijk toch weg moet omdat ze er niet mag blijven. Als ik het boek lees kan ik me wel verplaatsen in Astrid omdat haar rol en gevoelens duidelijk beschreven zijn. Dat vin dik ook fijn want dat maakt het lezen ook leuk omdat je dan meeleeft met de hoofdpersoon. Maar ik kan mezelf niet vergelijken in het echte leven met de hoofdrol want, ze is een ongelukkig kind. In dit citaat beschrijft Astrid hoe ze zich voelde nadat haar moeder was opgepakt wegens moord: Er volgde een periode die ik nauwelijks kan beschrijven. Een ondergrondse tijd. Een vogel, gevangen in een riool. Haar vleugels klapperden tegen het plafond van dat donkere natte hol terwijl boven haar de stad door denderde. Ze heette verdwaald. Ze heette Niemands Dochter. In dit citaat kun je dus wel lezen dat ze zich eenzaam voelde en nergens welkom is. Ik heb zelf nooit een zodanig gevoel gehad. De Witte Oleander is realistisch geschreven. De gebeurtenissen in dit boek gebeuren namelijk ook (jammer genoeg) in het dagelijkse leven. Een klasgenootje van mijn zusje is door de raad van de kinderbescherming in een tehuis geplaatst, kreeg heimwee, mocht weer een paar dagen terug in zijn tijdelijke gastgezin, maar moest in een paar dagen weer terug naar het tehuis. Hij kreeg dus, net zoals bij Astrid, valse hoop. Jij was mijn thuis, moeder. Een ander thuis had ik niet. Is een prachtig citaat dat steeds herhaald wordt als Astrid weer uit een gezin wordt gezet. Het boek heeft een open einde en dat vond ik, toen ik het boek uit had vervelend. Ik wist niet wat er zou gebeuren met Astrid en haar moeder. Ik had me namelijk zo verheugd om een mooi en leuk einde en toen eindigde het ja hoe kan ik dat zeggen, niet. Maar, een dag later merkte ik dat ik er nog steeds over aan het fantaseren was hoe het zou eindigen, en dat is een voordeel bij een open einde.Want nu kan ik er nog steeds over denken van: zou het nou goed zijn afgelopen of niet? Eenzaamheid is het thema van dit boek. Ik denk dat omdat Ingrid eenzaam is want ze zit alleen in de gevangenis en ze is afgewezen door een minnaar. Ingrid is ook eenzaam; haar moeder zit in de gevangenis en ze voelt zich niet goed thuis in de pleeghuizen. Janet Fitch heeft het thema eenzaamheid heel goed verwerkt in haar verhaal. Om dit boek te lezen moet je echt niet afgeleid zijn want er wordt redelijk moeilijk taalgebruik gebruikt. Zoals dit stukje: ‘Oleandertijd,’ zei ze. ‘Minnaars die elkaar nu vermoorden, zullen de schuld aan de wind geven’. Ze hield haar grote hand op en spreidde de vingers, liet de droogte van de woestijn er langs lekken’ heb ik meerdere keren moeten lezen voordat ik het begreep. De indeling van het boek is erg overzichtelijk. Het is verdeeld in duidelijke hoofdstukken. De hoofdstukken zijn niet te lang en dat maakt het lezen makkelijker. Dus dit boek moet je lezen. Niet alleen omdat het boek zo duidelijk is geschreven, maar ook omdat er op een realistische manier over eenzaamheid wordt verteld. Laat je niet afschrikken omdat het met een open einde eindigt want zoals ik al zei: ‘Na een uur denk je er nog aan en vindt je het vast en zeker niet zo irritant meer.’
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden