Where serpents lie door T. Jefferson Parker

Voor mijn boek ben ik naar de bibliotheek gegaan met mijn boekenlijst.
Ik zocht naar titels en onderwerpen die me aanspraken en zo kwam ik uit bij ‘De Engeltjes van Horridus’.
Er wordt namelijk gezegd dat de misdadiger die gezocht wordt in dit boek, namelijk Horridus, zijn slachtoffers verkleedt in engeltjes, in een witte jurk met een zwarte kap op hun hoofd en tape op de mond zodat ze niet kunnen praten, dit is precies wat mijn aandacht trok.
Ik verwachte dus dat het omgekeerde van wat er geschreven was: dat er wel bloederige taferelen zouden komen en op het einde nog een cliffhanger of iets in die aard.
Het boek zou natuurlijk angstaanjagender zijn geweest als de kinderen zonder hoofd waren teruggevonden of met andere gruwelijke verwondingen, maar op deze manier is er natuurlijk wel meer ruimte voor andere aspecten van het verhaal, zoals de persoonlijke problemen van het hoofdpersonage en de schizofrene crimineel.
Uiteindelijk was onze Horridus, alias I.R. Shroud, alias Michael Hypok, alias Gene Vonn, alias nog tientallen andere pseudoniemen, toch niet zo braaf als ik verwachtte want hij bleek een grote slangenliefhebber te zijn, de horridi zijn ratelslangen, en had al zijn moeder en een vijfjarig meisje aan zijn lievelingswurgslang gevoerd, verder doodde hij nog koelbloedig en met plezier een parkopzichter die hem betrapte toen hij giftige slangen losliet in het park.
Om het geheel nog wat completer te maken verspreidde hij ook zelfbewerkte foto’s rond op het internet.
Zo zijn mijn verwachtingen toch een beetje uitgekomen.
Om te beginnen vond ik het verhaal boeiend en interessant, ik heb het boek in één keer uitgelezen, maar verder niet echt aangrijpend of dramatisch, omdat Terry Naughton, de inspecteur en ook het hoofdpersonage, op de meeste momenten niet duidelijk beschrijft wat hij voelt, welke gedachten er door hem heen gaan, maar eerder wat hij zou moeten voelen.
Of wat hij denkt dat hij zou moeten voelen.
Wat ik soms ook wel vervelend vond was de onderverdeling in het boek, het duidde niet duidelijk aan wanneer Terry aan het denken was en wanneer Horridus zijn gedachten probeerde te verwoorden.
Verder heb ik het idee dat dit boek geschreven is voor ouders met jonge kinderen, omdat alle ouders altijd heel bezorgd zijn om hun kinderen, zeker als ze nog jong zijn, en omdat de auteur waarschijnlijk heel goed beseft dat hij deze mensen schrik aan kan jagen omdat het in een realistische stijl geschreven is, alsof het bij jou ook kan gebeuren.
Ik voelde me ook niet helemaal veilig toen ik het uit had gelezen, ook al ben ik geen klein vijfjarig meisje meer. J
Wat ik wel heel opvallend vond, is dat de gruwelijkste momenten zich afspeelden in rustige buurten waar nooit wat gebeurt, en dan nog wel overdag, altijd met zonnig weer.
Het thema is vooral kinderporno en kindermisbruik, omdat dat het hele verhaal verklaart: Horridus is misbruikt geweest als kind, lichamelijk door zijn zussen, en geestelijk door zijn moeder die hem verkleedde als meisje, daardoor haat hij zichzelf en heeft hij verlangens waar hij zich geen raad mee weet.
Iets heel interessants was dat Horridus meerdere keren een gedaanteverandering ondergaat, niet per se omdat hij zich voor de politie wil verbergen, het had allemaal te maken met de persoonsveranderingen die hij aan het ondergaan was.
Het hele verhaal komt realistisch over, maar ik heb er toch bedenkingen bij; in het verhaal wordt Terry erin geluisd doordat iemand Horridus heeft betaald om foto’s van hem te vervalsen, zodat hij erop staat alsof hij een meisje aan het verkrachten is.
Het blijkt niet zijn jaloerse rivaal en ex van zijn vriendin, of iemand van zijn werk die hem tegen zou willen werken, maar zijn vriendin Melinda te zijn.
Er werd niet eens een goede reden gegeven voor haar gedrag.
Verder stond er ook een uitspraak in het boek die volgens mij nergens naar leek: Terry zegt op pagina 282: “Je hebt pas echt geleefd als je jezelf op televisie hebt zien ontkennen dat je kinderen seksueel hebt misbruikt.”
(Ik zou zeggen dat je weet dat je diep in de problemen ziet als je jezelf op de televisie ziet ontkennen dat je kinderen seksueel hebt misbruikt.)
Het boek is goed opgebouwd en samenhangend, hoewel ik het toch enigszins voorspelbaar vond: het is echt niet moeilijk om te snappen dat I.R. Shroud Horridus is, en dat hij degene is die al die foto’s heeft vervalst, net zoals je meestal wel meteen weet hoe hij op zal reageren op bepaalde zaken.
Het is ook wel jammer dat het FBI-profiel van de misdadiger al in het begin van a tot z wordt vermeld en dan ook nog volledig blijkt overeen te komen met Hypok, op die manier valt er eigenlijk nog weinig te ontdekken aan hem.
Toch vond ik het einde wel verrassend en gepast: er wordt verteld hoe het zoontje van Naughton, Mathew, om is gekomen, iets wat in het hele verhaal terugkomt, maar waar eigenlijk niet veel over verteld wordt.
Er waren genoeg goede en mooie beschrijvingen in het boek, maar toch had ik er liever wat meer gewild.
Ik kon me inleven in het verhaal en er was genoeg fantasie, hoewel ik op sommige momenten liever wat meer details had gehad om me beter in te kunnen leven.
Gelukkig was de taal vlot en stonden er eigenlijk geen moeilijke woorden in, dat maakte het boek gemakkelijk om te lezen.
Ik vond het boek wel enigszins vergelijkbaar met films zoals de thriller: “Kiss the Girls”, omdat de moordenaar in die film ook een heel normale, aardige man is, hij werkte zelfs voor de politie.
Dit boek is ook wel ideaal voor een detectiveserie op de televisie, zoals Morse of Frost, en andere, want net zoals in die series, is de verdachte of crimineel heel moeilijk te vangen, intelligent en heeft de inspecteur behalve zijn zaak ook nog andere moeilijkheden en persoonlijke problemen, die samen alle stukjes van de puzzel vormen.
Het einde heeft zeker heel veel indruk op me gemaakt: uiteindelijk blijkt dat Terry zelf de oorzaak is van de dood van zijn zoon!
Ze waren gaan duiken en plots zag hij dat zijn zoon niet meer bewoog, dus pakte hij hem vast en zwom hem naar het strand waar hij hem mond-op-mondbeademing gaf. Mathew begon weer te ademen, Terry tilde hem op en bracht hem zo snel als hij maar kon naar de ziekenboeg van een klein centrum aan het strand.
Toen hij daar aankwam was zijn zoontje dood. Hij liet een autopsie uitvoeren waaruit bleek dat hij een embolie had gehad en dat hij nog zou hebben geleefd als hij niet opgetild was geweest en zijn hoofdje in der verkeerde houding was gebleven, waardoor hij stikte.
Dit stukje waarin dat allemaal wordt uitgelegd was toch belangrijk, want daardoor kon ik toch meer sympathie voelen voor Terry Naughton en de manier waarop hij denkt en handelt.
Ik vond niet dat er echt ‘mooie’ passages waren, want als het taalgebruik mooi was, gebeurde er net iets vreselijks, zoals Horridus die zijn ‘item’, zo noemt hij de meisjes, vast heeft gebonden en terugdenkt aan zijn jeugd, of was de onderliggende gedachte onsmakelijk, zoals Horridus die denkt aan wat hij zal gaan doen.
Wat ik wel heel mooi vind van het boek over het algemeen, is dat je Horridus bijna kan begrijpen en dat je toch medelijden met hem kan hebben terwijl je bang van hem bent.
Hij is intelligent, handig en heeft een onopvallend uiterlijk, maar toch verafschuw je hem, vanwege zijn stinkende adem, zijn huidziekte die hij moet verbergen onder zijn kleren, de foto’s die hij bewerkt op zijn computer en zijn walgelijke fantasieën.
Gelukkig was het boek niet al te zwart-wit, want Terry Naughton, die bij de ‘goede’ personen in het boek hoort, heeft een drankprobleem, net zoals Horridus.
Er was niets dat ik echt slecht vond aan het boek, hoewel ik wel wat meer had willen weten over Terry Naughton.
Ik raad anderen zeker aan het te lezen; het was een goed boek: vlot, het handelt over interessante en actuele onderwerpen die iedereen wel aanspreken, je kan je zowel in de persoon van Terry Naughton, als die van Horridus en de slachtoffers inleven, en het verhaal is zeker niet te moeilijk of te ingewikkeld om te begrijpen.
Het is van het begin tot het einde spannend en zeker een boek dat je nog eens opnieuw wil lezen.